In Wonderland ช่วยผมที ที่นี่มันบ้า!!!

chapter 5
 
สามเกลอป่วนเมือง
 
          
 
 
          สวัสดีครับพ่อแม่พี่น้องทุกท่าน นี่ผมเองนะครับ มาร์ส ดาเลย์สุดหล่อโลกตะลึง ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพ 'ถูกลักพาตัว' เอาจริงๆ ที่ผมไม่ขัดขืนนั้นเพราะในหัวคนหล่อนั้น คิดว่า......ถ้าอยู่ในคุกนี้ ถูกหรือไม่ถูกลักพาตัวมันก็เหมือนกันนั้นแหละ ถูกลักพาตัวอาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้.....ใครจะไปรู้...เฮ้ยๆ!! ไม่ใช่ๆ ที่ผมจะบอกจริงก็คือผมเหมือนถูกพลังงานบางอย่างทำให้รู้สึกหมดแรงไปเฉยๆ นั้นเอง เจ้ามนุษย์ล่องหนรูปไม่หล่อเอ๊ย!
          
          เฮ้อ....คนหล่อกลัวหน้าเป็นสิวจัง ผ้าขี้ริ้วข้างทางเหม็นๆ นี้กำลังจะทำให้หนุ่มน้อยหน้าใสคนนี้มีสิวขึ้นรู้ไหม?! ลักพาตัวก็ลักพาตัวไปเถอะ!! แต่ทำให้คนหล่อเสียโฉมแบบนี้คนหล่อรับไม่ได้!!!
          
          "เจ้ามนุษย์ล่องหนรูปไม่หล่อ!! ช่วยเอาผ้าข้างทางออกไปจากหน้าคนหล่อที" ผมตะโกนบอกคนที่กำลังลากตัวผมไปที่ไหนสักแห่ง
          
          "........." ไม่มีเสียงตอบรับจากคำขอที่ผมเอ่ย คนหล่อแน่ใจนะว่าตะโกนดังพอที่จะทำให้คนทั้งเมืองได้ยินหรือหูของอีกฝ่ายมีปัญหากันแน่? หรือที่จริงเขาทำเป็นหูทวนลม
          
          "นี้ พูดอะไรหน่อยสิ!" ผมชักจะทนไม่ไหวกับความเงียบที่น่าอึดอัด รู้แล้วล่ะว่าความทรมานของห้องเงียบมันเป็นยังไง ความรู้สึกน่าจะประมาณนี้กระมั้ง
         
           สภาพแวดล้อมรอบตัวผมตอนนี้ไม่รู้หรอกว่าเป็นยังไงบ้างเพราะเจ้าผ้าเหม็นเน่านี้แหละ แต่ที่รู้ๆ ก็คือตอนนี้กลิ่นที่มันแตะจมูกผมเป็นกลิ่นอับชื้น แรงที่ดึงตัวผมนั้นหยุดลงพร้อมกับสัมผัสลมหายใจอุ่นๆ บริเวณซอกคอ
          
          ?! ผมหยุดชะงักไปชั่วขณะ......สงสัยตอนนี้คนหล่อคงถูกฉุดข่มขืนแล้วล่ะ ไม่นะ!! เวอร์จิ้นที่รักษามาตั้งแต่เกิด!! สิ่งที่อุตส่าห์รักษามาเพื่อคนที่ใช่!!
          
          "ไออันโน!! ออกห่างจากเจ้าหลงตัวเองนั้นเดี๋ยวนี้!!" เสียงอันเกรี้ยวกราดเสมือนเสียงสวรรค์สำหรับคนหล่อดังขึ้น อันโน? จากสมองรูปงามของคนหล่อประมวลน่าจะเป็นชื่อของมนุษย์ล่องหนที่พาตัวผมมาและเป็นคนที่กำลังจะลวนลามผมมมมมม
          
          "แล้วนี้เล่นอะไรเนี่ย?! เอาผ้าขี้ริ้วข้างทางมาปิดตาคนอื่น ไม่คิดว่าเจาจะขยะแขยงบ้างรึไง?" โอ้!! คำด่าโดนใจคนหล่อมากครับ "บอกว่าแค่เอาตัวมา ทำยังกับจะฉุดไปข่มขืน"
          
          "ก็จะฉุดอยู่แล้ว" เสียงทุ้มนุ่มถูกเอ่ย.......ผมไม่คิดไม่ฝันเลยนะว่าจะเจอคนแบบนี้ในคุก. ดูเหมือนฝ่ายที่กำลังด่าก็อึ่งเช่นกัน
          
          "........." ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมาอีก ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบทันทีเมื่อมนุษย์ล่องหนรูปไม่หล่อ (นายยังไม่เห็นหน้าเขาเลย) กล่าวประโยคนั้น.....
          
          'ก็จะฉุดอยู่แล้ว' ราวกับเสียงนั้นสะท้อนในหัวซ้ำไปซ้ำมา...
          
          จะฉุดคนหล่อเหรอ?! ผมดิ้นไปมา (นายน่าจะทำตั้งนานแล้ว) จนเก้าอี้ที่ผมถูกจับมัดไว้อย่างแน่นหนาเอียงล้ม
          
          ตึง!
          
          "โอ๊ย!!!" ผมร้องออกมาเมื่อกบาลถูกกับพื้นแข็งแบบไม่มีใครช่วยเลยสักคน =_=
          
          "เจ็บตรงไหนไหมครับ?" น้ำเสียงแสดงความห่วงใยล้นหลาม แต่เพราะเสียงนั้นเป็นของคนที่คาดว่ามีรสนิยมไม่ป่าเดียวกันพาลทำให้คนหล่อแขยงขึ้นมา!!
          
          "ถอยๆๆ ไปเลย เดี๋ยวฉันแก้มัดให้"
          
          ในที่สุดคนหล่อก็พ้นจากสภาพถูกขัดขวางการมองเห็นสิ่งต่างๆ รอบตัว
          
          ห้องที่ฉาบไปด้วยความมืดอันมีเพียงแสงสลัวๆ จากหลอดไฟที่แกว่งห้อยไปมาจากเพดาน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงอับขนาดนี้ ถ้าให้เดาที่นี้คงจะอยู่ใต้ดินลงมาล่ะมั้ง ผมรีบยันตัวขึ้นยืนตรงและถอยห่างให้กับสองคนที่อยู่ใกล้ตัวตัว เพราะ....
          
          "บอกมานะ! ใครเป็นเจ้ามนุษย์ล่องหนรูปไม่หล่อชอบไม้ป่าเดียวกัน?!" เพราะผมไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนที่เจตนาฉุดผม....คนหล่อห่างไว้เป็นดี
          
          จากการพิจราณาสภาพของทั้งสองด้วยสายตา ทั้งสองเป็นชายหนุ่มสูงโปร่ง รูปร่างสมเป็นชายแบบไม่น่าเชื่อว่าหนึ่งในนั้นไม่ใช่ชายแท้ คนหนึ่งมีผมสีเงินยวง ดวงตาสีทองอร่ามที่ทอความขวางโลกแบบชัดเจน ในขณะที่อีกคนหนึ่งมีผมสีเขียวแปร๊ด นัยต์ตาสีทองเช่นกัน แต่รอยยิ้มนั้นดูมีเลสนัย!!
          
          "ไออันโน" คนหล่อก็ได้คำตอบในไม่นาน ชายตาขวางชี้นิ้วตรงไปที่อีกฝ่ายที่ยิ้มหน้าระรื่น
 
          "สวัสดีครับ ผมชื่ออันโน ส่วนนามสกุลก็แล้วแต่ครับ" เขาแนะนำตัว...ก่อนที่จะหยุดยิ้มส่งสายตาหวานฉ่ำมาให้คนหล่อ "แหม....ที่นี่มีหนุ่มหล่อให้เลือกฉุดเยอะ ผมคงไม่ต้องร่ายนามสกุลทุกคนหรอกนะครับ"
          
          สตั้นสิบวิ........
          
          เป็นครั้งแรกที่คนหล่อไปหน้าเหวอและถอยกรูหนีแบบหลังแทบชิดติดผนัง บุคคลหัวเขียวคนนี้ควรจัดอยู่ในหมวดหมู่ 'พรากพรมจรรย์' อย่างยิ่ง!! แต่คนหล่อไม่ให้เอาได้ง่ายๆ หรอก!! เพราะเจ้าหัวเขียวนี้ไม่ตรงสเป็คคนหล่อสักนิด!! ไม่ใช่ผู้หญิง ขาวก็จริง แต่ไม่หมวย และไม่ซึน!!
          
          "นี้ๆ คุณก็แนะนำตัวบ้างสิ" อันโนกล่าว
          
          "ผม...เหรอ?"
          
          "ไม่ใช่ๆ ครับ ทุกคนที่นี่รู้จักคุณหมดแล้ว"
          
          น่ากลัวจริงๆ !! รู้จักผมได้ยังไง ผมเพิ่งเข้ามาในคุกนี้เมื่อวานเองนะ?! นอนก็นอนในป่า อย่าบอกนะว่าติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ตามต้นไม้ =_=
          
          "อัลฟา วู้ด คนแต่งศพธรรมดาไม่มีพลังวิเศษใดๆ แต่ที่ต้องมาซุกหัวนอนในนี้เพราะถูกเข้าใจผิด" คำแนะนำตัวถูกเอ่ยออกมาอย่างรวดเร็วแบบไม่ให้หายใจ "งั้น.....ไปหาผู้ร่วมขบวนการอีกคนดีกว่า อยู่ที่นี่กับเจ้าอันโนแล้วขนลุกแปลกๆ " ว่าแล้วก็เดินนำไปตามทาง
          
          คนหล่อที่ยังงงๆ เป็นหงส์ตาแตก (?) จึงเดินตามแบบไม่คิดอะไรมาก แค่ไม่อยากอยู่กับเจ้าหัวเขียวสองต่อสองแค่นั้นเอง การเดินตามคุณอะไรนะ....เออ ฟาๆ อะไรนี้แหละ เขาพูดเร็วชะมัด ฟังก็ฟังไม่ทัน
          
          เดินผ่านทางเดินที่ยังคงอับเหมือนเดิม ทั้งอับ ทั้งแคบ แถมทางยังมืดและซับซ้อนอีก นี่คือคุกหรือรังมดกันแน่? คนหล่อชักสงสัย แต่เท้าก็ยังก้าวต่อไปอย่างว่าง่ายไม่บ่นเหมือนสมองตอนนี้
          
          "เออ เจ้านั้นที่เราจะไปหากันเนี่ย มันเป็นแฮ็กเกอร์ที่ถูกจับได้ ถ้าเห็นมันเบลอๆ พูดกับคอมพิวเตอร์ นั้นแหละธรรมชาติของคัง แดอึน"
          
          คัง แดอึน?! คัง แดอึนที่เป็นแฮ็กเกอร์ตัวเป้งของโลกน่ะหรือ? ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะถูกจับได้ โอเค เขาเป็นคนฝีมือดี คนหล่อเคยแข่งกันป่วนเมืองกับเขาด้วยแหละ แต่ผลที่ออกมาน่ะอย่าไปคิดถึงเลย =_= (แพ้อ่ะดิ)
 
----------- อีกครึ่งมาแล้วจ้า!!
 
          "ไอ้คุณตุ่นปากเป็ด*แดอึนกรุณาโผล่เศียรโผล่เกล้ามาให้เจ้าคนหลงตัวเองที่คุณบอกให้พามาดูหนังหน้าหน่อยสิ" ฝ่ายคุณหัวเงิน (ฟังชื่อเขาไม่ทัน) แหกปากลั่นพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปจนผมกลัวว่าแผ่นไม้นี้มันจะพังเข้าสักวัน
 
          "หือ?" เสียงที่ตอบกลับมาเป็นแค่เสียงเนือยๆ ตามสไตล์คนตอบ
 
          เอ๊ะ! เหมือนเห็นเส้นเลือดที่หัวของคุณหัวเงินปูดขึ้นมา
 
          "โว้ย! ฉันนี้เกลียดเสียงเหนื่อยๆ แบบนั้นของนายจริงๆ ถ้ามัวชักช้าแบบนี้คงไม่ได้แหกคุกกันซะที!!"
 
          'แหกคุก'
 
          ถึงแม้ผมจะฟังคำหน้าๆ ไม่ทัน แต่ไอ้คำว่า 'แหกคุก' นี่คนหล่อฟังได้อย่างไม่ผิดเพี้ยนโอ้! สวรรค์บันดาลเพื่อนร่วมแหกคุกมาแล้ว!! อืม! เท่าที่รู้มาเพื่อนร่วมชะตากลุ่มนี้มีอยู่สามคน! คนหนึ่งขี้โวยวายเสียงหนวกหูชะมัด อีกคนก็แฮ็กเกอร์สี่ตา และ.....เกย์อีกหนึ่ง คนหลังนี้อน่าไปคิดถึงเขาเลย=_=
 
          "จะแหกคุกกันใช่ไหม?!" ผมถามออกไปด้วยใจโลดแล่น
 
           "เออสิ" คุณหัวเงินกล่าว ในขณะที่อีกคนหนึ่งพยักหน้าช้าๆ ทั้งที่สายตายังจับจ้องอยู่บนจอคอมพิวเตอร์คู่ใจเขา
 
          ความรู้สึกของคนหล่อตอนนี้ไม่อาจบรรยายได้....ใจเต้นจนเหมือนถูกบีบอัด จู่ๆ เรี่ยวแรงของร่างกายก็กลับคืนมา!! หลังจากที่แทบจะตรอมใจตายในคุกนี้แบบไม่มีเพื่อนแหกคุก!! ลูกกรงมันมีไว้แหก!!!
 
          "นั้นไงๆ เริ่มฮึดขึ้นมาล่ะสิ แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นหร๊อก!"
 
          "ช่าย" ตามด้วยเสียงของแดอึนคนหล่อขมวดคิ้วด้วยความงงงวย
 
          เข้าใจแหละว่ายากเพราะมีกระแสไฟฟ้ากั้นรอยๆ ที่นี่อยู่ แต่ระดับแดอึนเนี่ยนะจะมองไม่เห็นช่างโหว่ของระบบนั้น?!
 
          "ก็ นายออกจะอัจฉริยะมาเกิด แฮ็กระบบป้องกันต่างๆ นานา มาตั้งเยอะ จะมาง่อยกับคุกนี้เนี่ยนะ?!"
 
          "........."
 
          ผ่านไปห้าวิก่อนที่จะได้คำตอบ เขาคงจะเสียความมั่นใจไปเยอะเชียว ผมว่า
 
           "เล่าตั้งแต่เริ่มดีกว่า เอา! ฉันพูดมาเยอะแล้ว นายพูดบ้างแดอึน" คุณหัวเงินบอกก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาเก่าๆ ฝุ่นเกาะด้านหลัง
 
           "ก็....." แดอึนละมือจากคีย์บอร์ดและหันมาหาผม "ฉันโดนจับหลังจากที่แข่งกันป่วนเมืองกับนายเมื่อสองปีก่อนนั้นแหละ"
 
          ผมเลิกคิ้วสูง "แต่ครั้งนั้นนายชนะ?"
 
          "อืม ที่ฉันแฮ็กระบบหุ่นยนตร์ครั้งนั้นน่ะ ดูเหมือนว่าจะไปทำให้พวกแซฟไฟร์* ส่งใครบางคนมาไล่ตัวฉัน จนในที่สุดก็ถูกจับแหละ"
 
          "หึ! ถึงไม่ได้ทำความผิดอะไรพวกนั้นก็ต้องหาเรื่องจับเราเข้าคุกนั้นแหละ หรือไม่ก็พูดหน้าด้านๆ ว่าพวกเราอาจจะก่ออาชญกรรมในภายภาคหน้าเป็นได้" เสียงบ่นจากคนที่นั่งบนโซฟามาทันที "ขนาดคนที่ไม่มีพลังบ้าบอนั้นอย่างฉันยังถูกใส่ร้ายเลย พวกสารเลว"
 
          "หืม? ตกลงคุณเป็นคนธรรมดาเหรอครับคุณหัวเงิน" คนหล่อเพิ่งได้ฟังชัดๆ จากการบ่นในระดับสปีดธรรมดาของเขาเมื่อครู่นี้แหละ
 
          "ฉันบอกนายแล้วว่าฉันเป็นคนธรรมดา!! และฉันชื่อ อัลฟา วู้ด!! ไม่ใช่คุณหัวเงิน!" เขาย้ำเสียงหนักๆ "เออๆ พูดต่อ"
 
          คนหล่อหันมาฟังแดอึนอีกครั้ง และเขาก็พูดต่อ "พอถูกจับเข้ามาก็ต้องหาทางออกสิ เพราะคนที่มาที่นี่มีแต่ขังตายเท่านั้นแหละ ระหว่างที่ฉันแอบซุกอยู่ที่นี่แล้วก็พยายามหาทางออกไปจากที่บ้านี่.....ก็มีคนขอมาแหกคุกด้วย ไม่สิ! มาฉุดมากกว่า"
 
          คนที่ฉุดคงเป็นบุคคลพรากพรมจรรย์คนนั้น คนเดียว.........อันโน
 
           "หลังจากนั้นไม่นานอันโนก็พาอัลฟามาที่นี่ สุดท้ายก็มีกันสามคนอย่างที่เห็น.....ส่วนเรื่องที่ฉันแฮ็กไม่ได้ซะที เพราะเจ้าสนามแม่เหล็กนั้นแหละ!!!"                    
          
          โอย....ฟังจากน้ำเสียงแล้วคงแค้นลึก
 
          "เป็นสนามแม่เหล็กกับพวกที่มีพลังจากเหตุการณ์นั้น ขอไม่เอ่ย แต่การมีอัลฟาเข้ามาในคุกคล้ายพระเจ้าบันดาลเขามาเพราะเขาเป็นแค่คนธรรมดา แต่พอลองให้อัลฟาเดินผ่านสนามแม่เหล็กนั้น เขาก็หายไปเลย.....ฉันสาบานว่าฉันแฮ็กเครื่องติดตามที่ฝังอยู่ในข้อเท้าเขาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าสัญญานมันจะหายไปทันทีที่ออกนอกสนามแม่เหล็ก"และอัลฟาก็พูดต่อจากนั้น
 
          "ตอนที่ฉันเดินทะลุเข้าไป อืม...มันก็เดินทะลุไปง่ายๆ นะ แต่พอฉันเดินไปเรื่อยๆ ดันไปเจอกับไอ้โรคจิตที่พูดถึงแต่อลิซๆ นั้นแหละ วิ่งหนีแทบตาย สุดท้ายก็กลับมาที่คุกนอีก!!"        
 
          แมด แฮตเตอร์อีกแล้วเหรอเนี่ย?
 
          "จนกระทั่งตอนนี้ฉันก็ยังหาวิธีอื่นที่จะแหกคุกนอกจากฝ่าสนามแม่เหล็กนั้นได้เลย" แดอึนพูด
 
           "พวกเราพยายามหาเบาะแสการแหกคุกจากปากของนักโทษคนอื่นๆ แต่ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าแค่ฝ่าสนามแม่เหล็กนั้นก็สิ้นเรื่อง"หลังจากที่แฮ็กเกอร์มือดีพูดจบ ภายในห้องก็ปกคลุมด้วยความเงียบ
 
          "ยกเว้นแต่นังเชสเชียร์นั้นแหละ" อัลฟาเอ่ยทำลายความเงียบ
 
          นังเชสเชียร์?
 
          "ที่ว่าหมายถึงคุณหลิ่งจีเหรอครับ?" ผมถาม
 
          "เออ ยัยนั้นแหละ ยัยนั้นชอบพูกกวนประสาท วกวนไปมา ดูตอนแรกเป็นคนที่พอมีสติดีที่สุดในคุกนี้ แต่ผิด! ยัยนั้นแหละที่เพี้ยนที่สุด ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ แต่เราก็ต้องลองทำตามคำใบ้ที่ยัยนั้นบอก"
 
          คิ้วคนหล่อเริ่มขมวดขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่วินาทีที่ถูกจับโยนเข้าคุกนะเนี่ย โอ๊ย! ไม่ๆ มาร์ส ดาเลย์ เดี๋ยวจะมีตีนกานะคนหล่อ ผมท่อง
 
           " ขอคำใบ้ที่ว่าหน่อยสิครับ" ผมเอ่ยแดอึนหันกลับไปหมกหมุ่นอยู่กับคอมพิวเตอร์แบบที่น่าจะทำทุกวัน ผมมองตามจอที่เปลี่ยนแปลงไปมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่วิดิโอหนึ่งจะปรากฎขึ้น......
 
**********