สี่ดินแดนแห่งกาลเวลา (4 Earth)

     ฉันเดินไปตามทางเดินที่มีบันไดสองทาง แต่เข้าไปก็เป็นงานเดียวกัน ฝั่งหนึ่งขึ้นอีกฝั่งหนึ่งลง ฉันขึ้นบรรไดฝั่งขาขึ้น ได้ยินเสียงไวโอลิน เปียนโน และเสียงผู้คนมากมาย ที่สนุกสนานมากมาย มีของกิน ช็อกโก้แล็ต อาหารต่างๆ ผู้คนบางส่วนเต็นรำ บางส่วนกำลังกินอาหารที่ตนเองหยิบมา มันเป็นงานที่สุดยอดจริงๆ ในงาน มีทั้ง เด็กเล็ก ไปยังอายุ50ขึ้นไป มีตั้งแต่เกม ไปจนปาร์ตี้คนมีอายุ(แก่) ฉันมองไปรอบงานจนรู้สึกว่ามันเป็นงานที่ดีมากๆ 
     "ว๊าวงานนี้ น่าสนุกดีนี้"
     "ก็ไม่เท่าไหร่นะ"
     ทำไมเหมือนมันเคยผ่านมาแล้ว งานนี้คืองานที่เหมือนเคยเกิดขึ้นมาแล้ว นี้ใช่หรือเปล่าที่เขาเรียกกันว่า แดจาวู 
     "ช๊อกโกแล๊ต อืม! น้ำลายไหลอ่ะ ไปมุมโน่นดีกว่า"
     "เดี๋ยวสิ รอด้วย"
     "แปะ"
     ระหว่างที่ฉันกำลังจะวิ่งตามเธอ ก็มีมือปริศนามาจับที่ไหล่ขวาของฉัน มือคนจับไหล่ฉันจากด้านหลัง มือนี้ถึงจะอบอุ่นก็เหอะ แหม่ ฉันสวยขนาดนั้นเลยหรอ ฉันก็มีศิลปะการต่อสู้เหมือนกันน่ะ
      "ปล่อย"
     ฉันพูดไปสักพัก ไม่ปล่อยซะด้วย ฉันเอื้อมมือซ้ายไปจับมือของเขาที่แตะไหล่ขวาฉันไว้ มือแบบนี้ เป็นผู้ชายแน่นอน นี่มันโรคจิตชัดๆ ฉันกำมือขวาเตรียมท่าต่อย แล้วหมุนขวา มาแล้วต่อย แต่ เขามือไวมาก พอที่จะจับหมัดของฉันเอาไว้ เขาเริ่มปล่อยมือซ้ายของฉัน ลดมาแตะเอว ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง หน้า เขาคือ
     "เซย์จิคุง ทำไมถึงได้มาที่นี้"
      เขามองหน้าฉัน แล้วยิ้ม ก่อนที่เข้าจะยื่นหน้ามาข้างๆหูฉัน
     "ไปเต้นรำกันน่ะ ฟุมิเอะจัง"
     "แต่ฉันเต้นรำไม่เป็นนะ"
     "เอาหน่า เดี๋ยวฉันพาเธอไปเอง"
     เขาจับฉันไว้แน่นมาก ก่อนที่เพลงใหม่จะเริ่มขึ้น ฉันแล้วเขา เต็นรำไปพร้อมกัน ท่ามกลางคนดูเป็นร้อยคน หัวใจของฉันเริ่มเต้นแรงมากขึ้นเมื่อฉันกำลังจะหงายหลังแล้วกำลังล้มลงไป เขากอดฉันไว้ แล้วเต็นรำต่อไปอย่างคล่องแคล่ว ทั้งที่จริงฉันเต็นรำไม่เป็นด้วยซ้ำ แต่เขาช่างอ่อนโยนเหลือเกิน แต่ไม่ได้สิ ฉันจะหวั่นไหวไม่ได้น่ะ 
     (โฮนะจัง นั่นใครอ่ะ หล่อมาก><)
     (อ่อเพื่อนฉันเองแหล่ะ ชื่อ เซย์จิ)
     (โฮนะจัง ฉันว่า ฉันชอบเขาแล้วหล่ะ)
     (ทำไมหรอ?)
     (ก็ตอนที่ฉันเดินชนเขา ฉันหกล้มขาถลอก เขาเลยเอาผ้าเช็ดหน้ามาผูกขาแล้วอุ้มฉันไปที่ห้องพยาบาล จนเขาเข้าห้องเรียนช้า เลยโดนทำโทษไป)
     (ดีจังเลยเนอะ)
     (โฮนะจัง สัญญาได้มั้ย ว่าจะไม่เป็นแฟนกับคนเดียวที่ฉันรัก)
     (ฉันสัญญา ^^)
     ฉันสัญญาไว้แล้วนี่ ผิดสัญญาไม่ได้หรอก ยัยน้องตัวแสบ
     (เราสองคนเต็นรำกันเหมือนมันช่างหวานเหลือเกิน แต่ในสายตาของมันไม่มีแววตาของคู่รักนั้น เลยด้วยซ้ำ ทั้งที่เขาส่งสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก สายตาของฉันถึงมันจะมีความรู้สึกนั้นอยู่ก็ตาม แต่ยังไง มินาโฮะก็มาก่อนฉัน มันแค่ความฝันเท่านั้น อย่าให้เธอรับรู้ก็เพียงพอแล้วสิเนอะ)        
     ฉันคิดถึงสัญญาของเราสองคน แล้วเพลงก็จบลงอย่างรวดเร็ว เพราะฉันมั่วแต่คิดเรื่องสัญญาอยู่ แล้วหลังจากนั้น เราก็สังสรรค์ปาร์ตี้กัน
      "สนุกจังเลยเนอะ โฮนามิจัง"
      "อืม นั้นสิเนอะ"
      "พี่ๆ สนุกกันจังเลยเนอะ"
      "ใช่ พวกเราสนุกกันมากเลยหล่ะ ไม่คิดจะสนุกกับพวกเราบ้างหรอ มินาโฮะจัง"
      "เอ่อ..."
      "มีอะไรหรอ มินาโฮะจัง"
      "ไม่มีอะไรหรอก"
      (ไม่มี จริงๆนะหรอ สายตา สีหน้า ทุกอย่าง...มันไม่ใช่เลยนะ)
      "แหม่ ไม่มีอะไรก็ดีแล้วแหล่ะ ไปเล่นเกมกันเนอะ"
      "ค่ะ ^^"
      "ฉันขอบายนะ ไปเล่นกันให้สนุกแล้วกัน"
      "โฮนะจังก็ ทำไมหล่ะ เล่นด้วยกันสิ นะ"
      "ไม่อ่ะ"
      "นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ"
      "ดูปาก โฮนะ นะค่ะ ไม่ เอา"
      "โถ่ ใจร้ายจัง"
      จนถึงขีดหนึ่งที่ทำให้ฉันอยากกลับห้องมาก ฉันจึงแยกตัวลงมาจากงาน แล้วตรงมาที่ห้องพักของฉัน หญิงสาวที่หน้าตาเหมือนฉันไม่อยู่แล้ว ฉันเลยเดินไปนอน แต่ทันทีที่ฉันล้มตัวลงนอน ฉันก็ตกใจ กับเสียงนาฬิกาปลุกจนถึงขั้นกลิ้งตกจากเตียงลงมา แล้วปิดนาฬิกาปลุก
     "โอ๊ย!เจ็บจัง"
     "เป็นอะไรมั๊ย โฮนะจัง"
     "เปล่า ฉันไม่เป็นไร ไปอาบน้ำเหอะ "
     "อืมเดี๋ยวไป"
     แล้วนางก็นอนต่อ ส่วนฉันก็กลับมาโลกความจริง ฉันเตรียมเสื้อผ้า แล้วอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ เป็นชุดยูนิฟรอม โรงเรียน วันไปเรียนวันแรกของปี 3 โรงเรียนมัธยมต้น แค่การเข้าเรียนวันแรกน้องฉันยังขี้เกียจเลย จะไหวมั๊ยหล่ะเนี่ย
     06.18 ฉันเดินมาดูนาฬิกา แล้วลากให้เธอลุกขึ้น
     "ตื่นๆๆๆๆ ลุกๆๆๆไปโรงเรียนได้แล้ว"
     "ชิ! ไปก็ได้"
     "ปัง"
     สุดท้ายเธอก็ต้องลุกขึ้นเพราะทนไม่ไหว ที่ฉันไปกวนเธอมากเกินไป เธอเดินกลับไปที่ห้องนอนของเธอ แล้วทำหน้าง่วงๆ ฉันเดินลงไปข้างล่าง แล้ว อุ่นข้าวที่พ่อแม่เตรียมไว้
     "คล้ายกันจัง อาหารมื้อนี้ กันในฝัน"
     แล้วเดินเปิดม่าน เหมือนในฝัน แต่ท้องฟ้าก็สดใส มาก มีเสียงนก ฉันมองไปตรงสวนดอกกุหลาบที่เราปลูกไว้ กำลังจะบานในไม่ช้า ตรงโคนกระถางมันเหมือนมีและระยิบระยับอยู่ ฉันเปิดประตู แล้ว หยิบมันมาดู มันคือคริสตัลสวยๆ แต่...
     "มันมาได้ยังไงหล่ะเนี่ย หรือจะเป็นแสงแวบวับเมื่อคืนนี้" 
     มันสวยมากๆ เพราะมันมีรูปร่างเป็นวงกลมสองก้อน แวววาวน่าครอบครองมากๆ มันเหมือนหยดน้ำ ที่อยู่บนใบไม้ หรือมันมาจากฝันที่ดาวหางพุ่งมาทางบ้านเรา อาหารถึงไม่เหมือนในฝัน แต่คล้ายกันมากเหลือเกิน ไว้เรามาเขียนแดร์อารี่เล่มใหม่ตอนเย็นดีกว่า