สี่ดินแดนแห่งกาลเวลา (4 Earth)

     ฉันเดินทางเข้ามาในกระจกบานแรก ระหว่างทางมีนาฬิกามากมายตลอดเส้นทางในการเดินทางของฉัน แต่มันเป็นนาฬิกาที่เดินถอยหลังมั๊ง เดินหน้ามั๊ง มองไปรอบๆมีป้ายเป็นสุ๊มใหญ่ๆ เขียนไว้ว่า Lie family
     "ครอบครัวที่ลวงตา งั๊นหรอ"
     อ๊าว หายไปไหนซะหล่ะ เงาของฉัน หายไปไหนก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันเดินตรงมาเรื่อยๆ จนเห็นประตูสองฝั่ง ประตูทางขวาเขียนว่า เดินหน้า ประตูทางซ้ายเขียนว่า ถอยหลัง ตรงหน้าฉันเขียนไว้ว่า เลือกอันไหนก่อน
     "ให้ฉันเลือกหรอ ฉันก็ต้องเลือก เดินหน้าอยู่แล้วแหล่ะ ใครจะถอยหลังหล่ะ ถอยหลังก็เจอเรื่องเดิมๆ"
     "เลือกได้ฉลาดดี"
     "นั้นใครอ่ะ"
     มีเสียงปริศนาตอบคำถามของฉัน โดยที่นั้นอยู่รอบตัวไปหมด เหมือนไม่มีต้นเสียงยังไงอย่างงั๊นเลย
     "แกก!"
     "ย๊าก!!!!! ประตูเปิดเองได้"
     ไม่สิ ฉันต้องเข้าไปดูให้รู้เรื่องไปเลย หืม! ฉันเลยเข้ามาดูข้างใน แต่แสงไฟมันจ้ามาก ยิ่งฉันเดินมาเท่าไหร่ แสงยิ่งสว่างมากขึ้นเท่านั้น
     "ไม่ไหวแล้ว ฉันว่าฉันหลับตาดีกว่า"
     แสงไฟ จะที่สว่างมากๆ เพียงแค่ฉันหลับตาลง สิ่งที่เกิดขึ้นคือแสงค่อยๆลดลงไป อย่างไม่มีสาเหตุ ฉันเลยตัวสินใจลืมตาคือมา พบหน้ากับ กระเทยคนนึง เขากำลังถือ เครื่องสำอางที่ใช้ในการแต่งหน้า 
     "อย่าลืมตาสิค่ะ เดี๋ยวหน้าก็ไม่สวยหรอก"
     "ค่ะ"
     ฉันหลับตาลงตามที่เธอบอก แต่ทำไม่ฉันต้องทำตามนั้นด้วยหล่ะ
     "เสร็จแล้วค่ะ ลืมตาได้"
     ฉันลืมตามาส่องกระจก เห็นใบหน้าของฉันที่สวยมาก ฉันใส่ชุดเจ้าสาวที่สวยมาก ประตูบานนี้ พาฉันมาที่
     (งานแต่งของฉัน กับ...เอ่อ...กับใครอ่ะ)
     "งั๊นเดี๋ยวพี่มา รอตรงนี้ จนกว่าพิธีจะเริ่มน่ะค่ะ"
     "ค่ะ"
     งานระหว่างฉันกับใครกันนะ ผู้ชายคนนั้นคือใคร หล่อมั๊ย สูงมั๊ย อารมณ์ดีหรือเปล่า
     "มีความสุขหรอ"
     "เอ่! ใครอ่ะ"
     "ฉันเอง"
     ฉันหันมามอง ในกระจกอีกครั้ง แล้วพบกับเงาของฉันมากระจก ขอบคุณพระเจ้า เธอยังไม่หายไปไหน
     "เธอหายไปไหนมา"
     "ฉันก็ไม่หายไปไหนสักหน่อย ฉันก็อยู่ในกระจกแบบนี้ เท่ากับที่เธออยู่ตรงนั้นไงหล่ะ"
     "แหม่มีงอน"
     "ก็ลองมาเป็นเงาดู บ้างมั๊ยหล่ะ จะได้รู้"
     "แล้วคิดว่าฉันอยากจะ อยู่ที่นี้ ที่ๆรู้ว่า เธอต้องทนทำตามชีวิตฉันแบบนี้อ่ะ"
     "คนเรา เลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกเปลี่ยนกันได้"
     "ก็แค่เธอกับฉันไม่ใช่หรือยัง"
     "เปล่า เธอกับฉัน แล้วทุกคน ก็เปลี่ยนถ้าเธอหัดใช้พลังที่เธอมีให้เป็น"
     "พลังที่ฉันมี..."
     "ยังไม่ต้องห่วง เธอยังใช้ไม่เป็น แล้วยังไม่รู้ว่าพลังของเธอคืออะไร"
     "ยังมีโอกาสให้ได้ใช้อยู่ใช่มั๊ย"
     "ใช่ แล้วจะบอกให้ พลังของเราสองคนเท่ากัน เธอบวกหนึ่ง ฉันลบหนึ่ง บวกกัน ผลลัพธ์ที่ได้ คือศูนย์ อย่าให้มันมาเจอกันเลย"
     "ฉันเข้าใจ"
     "งั๊นเธอต้องหัดเข้าใจพลังของเธอ จากคนๆนึง เป็นการเริ่มต้น"
     "เริ่มต้นงั๊นหรอ เดี๋ยวสิ...อ้าว!"
     เธอหายไปอีกแล้ว เธอมาให้ข้อมูลที่ทำให้มีปริศนาเพิ่มในใจของฉัน แทนที่ฉันจะหายสงสัยไป หัดใช้พลังงั๊นหรอ
     "แกก!"
     เสียงประตู เปิดเข้ามาในห้อง สงสัยเป็นพี่กระเทยหนุ่มคนนั้นแน่เลย
     "งานเริ่มแล้วหรอค่ะพี่"
     "ยัง"
     "ทำไมทำเสียงผู้หญิงแบบนั้นหล่ะค่ะ"
     "ก็ฉันไม่ใช่ผู้ชายงัย"
     "แต่เป็นเทยใช้มั๊ยค่ะ"
     "ล้อเล่นหรอ!"
     "โอ๊ย!เจ็บน่ะ"
     มีคนดึงผมฉันจากด้านหลัง ฉันเลยหันหลังไปมองคนที่ดึงผมฉันข้างหลัง เธอเป็นมินาโฮะ ที่ทำหน้าโมโหมากใส่ฉัน
     "โฮนะจัง ฉันขอไว้แล้วนะ คนนี้อย่ายุ่ง"
     "ฉันไม่รู้"
     "ไม่รู้หรอ คนนี้ จำไม่ได้หรอ ก่อนที่ฉันจะขึ้นมัธยม ฉันเคยบอกแล้วหนิ"
     "เซย์จิหรอ"
     "ฉันรักเขาแค่ไหน โฮนะจังเองก็น่าจะรู้น่ะ"
     "ฉันไม่รู้!!!!!"
     หลังจากนั้น ก็มีสายลมจากไหนก็ไม่รู้ พัดสิ่งของมากมาย กระจายไม่ทั่วห้อง รวมทั้ง มินาโฮะด้วย
     "หยุดได้แล้ว หยุด หยุดดดดดด!!!!"
     "สัญญาไว้แล้ว โฮนะจัง ต้องทำให้ได้สิ"
     (สัญญาไว้แล้วหนิ ยัยน้องตัวแสบ)
     ฉันตัดสินใจวิ่งเข้าไปในงานในเวลานั้นทันที แล้วเห็นว่า ข้างในเต็มไปด้วยความโศกเศร้า มีคนใส่ชุดสีดำมากมาย ฉันเดินไปถามใคร ก็ไม่มีใครตอบเสียงของฉัน เดินผ่านไปมาโดยไม่มีใครสนใจฉัน ผู้คนมากมายเดินผ่านตัวฉัน จนเห็นพ่อ กับแม่ ทำพิธีแต่งงาน ให้กับ เซย์จิ และ รูปภาพของฉัน
     (นี่ฉันตายไปแล้วหรอ)
     "น่าสงสาร ถ้าไม่ใช้เพราะเข้าไปในห้องพิศวงนั้น คงจะได้มาตรงนี้ แทนการใช้รูป"
     "ตายทั้งพี่ทั้งน้องแบบนี้ ไม่ไหวเลยเนอะ พ่อแม่ก็เศร้าไปทำพิธีไป"
     (ตายทั้งพี่ทั้งน้อง เราตายไปแล้วหรอจริงๆหรอ)
     น้ำตาแห่งความเศร้าของฉัน ค่อยๆไหลออกมา ช้าๆ เพียงแค่ ดวงตาข้างซ้าย เพียงข้างเดียว ฉันได้แต่ ยืนร้องไห้ตรงนั้น พร้อมเสียงปลอบใจของมินาโฮะ
     "ทำใจเถอะนะ"
     "มินาโฮะจัง"
     "เธอยังไม่ตายสักหน่อย ฉันเองก็รู้ว่าพ่อแม่ จับเธอมาแต่งงาน แต่ฉันกลับโมโหเธอ"
     "ฉันตายไปแล้ว ไม่ใช่หรอ"
     "ไม่ เธอยังไม่ตาย เธอลองดูดีๆ"
     "ห่ะ!"
     "หลับตาสิ เธอแค่ต้องหลับตาลง"
     ฉันเอง เริ่มมีความหวัง ว่าฉันเองนั้นยังไม่ตาย ฉันเลยค่อยๆหลับตาลง อีกครั้ง ก่อนจะเห็นกระจกหลายบาน ส่องมาที่ตัวฉัน เห็นตัวฉันที่กลับไปเป็นเด็ก อนุบาลอีกครั้ง
     "อะไรกันเนี่ย นี่มันอะไรกัน"
     "โฮนามิจัง เดี๋ยวก็หลงหรอก"
     "ห่ะ!"
     ฉันเห็นแม่ยื่นมือมาจับฉัน ฉันกลายเป็นเด็กอีกครั้งงั๊นหรอ มันอะไรกันแน่นะ เดี๋ยวย้อนเวลา เดี๋ยวไปในอนาคต เดี๋ยวกลับปัจจุบัน ทำไมสับสนแบบนี้ เรื่องมันเป็นว่าฉันฝัน ฝันแล้วตื่น ตื่นแล้วมาที่ห่วงเวลา แล้วไปในอดีต กลับมาปัจจุบัน ไปอนาคต แล้วกลับมาอดีตอีก อะไรกันฟร่ะ!!!