แผลที่ไม่หาย { Y }

 
### NUT SIDE ###
 
ผมยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความบาดใจ มือที่กำอยู่แน่นจนชื้นเหงื่อ รู้ว่าตัวเองกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด ไม่อยากจะเชื่อสายตา
ลายไทยหายไปโดยไม่คิดจะติดต่อผม หายไปจากคลับโดยไม่โทรมาบอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น ปล่อยให้ผมตามเขาราวกับไอ้โง่คนหนึ่ง พอเมื่อวานผมไปหาที่บ้านเพราะรู้จากน้ำว่าลายไทยกลับมาแล้ว ลายไทยกลับไม้แม้จะออกมาเจอหน้าผม.....
และนี่คือสิ่งที่ลายไทยตอบแทนความดีทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำให้งั้นหรอ! ยืนกอดกับไอ้เวรมาร์คอยู่ในห้อง ลับหลังผม!
ทั้งๆทีผมเพียรพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ลายไทยเปิดใจให้ผมมาตลอด ลายไทยเคยรู้บ้างมั้ยว่าผมดีใจมากที่เขายอมเปิดใจ แม้ยังไม่ถึงกับยอมคบกับผมจริงจัง แต่อย่างน้อยมันก็มีความหวัง มีจุดหมายปลายทาง ผมเกือบวางใจ วันที่ลายไทยจับมือผมทั้งๆที่อยู่ต่อหน้าไอ้มาร์ค
ผมหลงเชื่อว่าบางทีผมอาจจะได้เป็นคนที่ลายไทยเลือก....
 
ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ หัวใจมันเจ็บจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ เพราะนี่คือสิ่งที่ลายไทยตอบแทนผม
สิ่งที่ผมกลัวมาตลอดมันกำลังจะเกิดขึ้นจริง ถ่านไฟเก่าระหว่างลายไทยกับแฟนเก่าอย่างไอ้มาร์คกำลังจะคุงั้นหรอ
 
ผมกำมัดแน่นจนข้อมือแทบจะกลายเป็นสีขาว ผมรู้ว่าลายไทยไม่ยอมเปิดใจให้ผม ในช่วงแรกเพราะอะไร ก็เพราะลายไทยยังยึดติดกับไอ้มาร์คอยู่ ถึงตอนนี้ลายไทยจะบอกว่าไม่มีอะไรกับมันแล้ว แต่สุดท้ายลายไทยก็ยังไม่ยอมเป็นแฟนผมสักที!
หึ! มันเพราะใคร?
ก็เพราะไอ้มาร์คไง!
 
จะหาว่าผมพาลหรือระแวงมากไปหรืออะไรผมไม่สน จะให้ผมคิดอะไรได้นอกจากนี้อีก!
 
ทุกอย่างมันก็เพราะผู้ชายในอดีตของลายไทยอย่างไอ้มาร์ค ศัตรูหัวใจที่ทำให้ผมเคียดแค้นมันแทบบ้า!
 
แต่ภาพในวันนี้มันก็ตำตาผม จนไม่อาจจะฝืนความจริงอะไรได้....
นอกจากความจริงที่ว่า ลายไทยยังมีใจให้ไอ้หมอนั่นอย่างเต็มเปี่ยม และไม่แม้แต่จะเลิกรักด้วยซ้ำ มันเปล่าประโยชน์ที่ผมจะเดินเข้าไปขวางตอนนี้ เพราะถ้าผมเดินเข้าไปตอนนี้ ไม่แน่ว่าคนที่ลายไทยเลือกอาจจะเป็นมัน
 
ผมผูกพันกับลายไทยมาก และอยู่กับเขามาหลายปี จนกระทั่งเข้ามหาลัยผมก็ไม่คิดจะห่างลายไทยไปไหน ผมจะไม่ยอมเสียลายไทยไปง่ายๆ ผมไม่สนว่ามาร์คจะมาก่อน เพราะถึงยังไงตอนนี้มันก็อยู่ในฐานะเดียวกันกับผม คือคนที่ไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวลายไทย
 
ใช่...เรื่องนี้มันมีสักคนที่ต้องแพ้ แต่อย่าคิดว่าเห็นแค่นี้แล้วผมจะยอมแพ้ ไม่มีทาง!
 
ผมจะไม่มีวันยอมแพ้ และจะไม่มีวันให้ถ่านไฟเก่าคุขึ้นอีกแน่นอน ถึงมันจะคุขึ้นแล้ว ผมก็จะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันเหลือแม้แต่เศษซาก!
 
ลายไทยจะต้องหมดความไว้ใจมัน เกลียดมันจนไม่อยากจะกลับไปยุ่งกับมันอีก และเฉดผู้ชายคนนี้ออกจากชีวิตไปอย่างถาวร
 
สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้มีแค่หมากเพิ่มในกระดานอีกสักหนึ่งตัว เพื่อให้เกมมันเดินไวยิ่งกว่าเดิม
 
ผมยิ้มมุมปากก่อนจะถอยหลังแล้วเดินมาอีกทางเหมื่อนไม่เคยยืนอยู่ตรงนั้นมาก่อน ผมจะให้โอกาสไอ้มาร์คได้อยู่ใกล้ลายไทยครั้งสุดท้าย ก่อนที่มันจะต้องกลายเป็นแค่ไอ้หมาขี้แพ้ ในเกมนี้!
 
 
### END : NUT SIDE ###
 
 
 
ผมยืนนิ่งให้มาร์คกอดอยู่นานและผมก็กอดตอบอีกฝ่าย จนกระทั่งทุกอย่างในใจผมที่เคยร้อนรุ่มมันสงบลง ผมสูดหายใจลึกๆ ยอมรับความจริงแล้วผละออกจากมาร์ค หวังจะเดินจากอีกฝ่ายไปตอนนี้ แต่มาร์คดึงแขนผมไว้อีกครั้ง
 
"ลายไทย...." มาร์คเรียกชื่อผม เมื่อสบตากับเขา เขาก็คงเห็นว่าดวงตาผมมันสั่นไหวมากแค่ไหน ผมเจ็บปวดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากเท่าไหร่
 
"ไม่เป็นไร" ผมฝืนเอยขึ้น
 
"......" มาร์คแค่มองหน้าผมเฉยๆ แต่ไม่พูดอะไรออกมา ผมตวัดสายตามองหน้าเขาทั้งที่นัยน์ตายังชื้นฉ่ำเต็มไปด้วยหยาดน้ำ
 
ผมสายหน้าไปมา "ฉันไม่เป็นไรจริงๆ"
 
"นายมันโคตรจะดื้อเลยลายไทย" มาร์คพูดแล้วมองหน้าผมด้วยเสียงเรียบนิ่ง
 
"ฉันน่ะหรอ ฉันน่ะหรอที่ดื้อ!" ผมชี้เข้าหาตัวเอง
 
"ใช่" มาร์คย้ำ "นายมันดื้อ ฝืนตัวเอง หลอกตัวเอง ทำแบบนี้เพื่ออะไร"
ผมกัดริมฝีปากแน่นจนปากช้ำ
 
"นายต่างหากที่บ้า! นายเห็นอยู่ตำตาว่าที่ผ่านมาฉันพยายามหลบหน้านายมาตลอด แต่นาย!" ผมเว้นจังหวะและชี้หน้าเขา "ก็ยังตามมาทำร้ายฉัน นายต่างหากที่ดื้อรั้นเอง!"
 
"แล้วเคยถามฉันสักคำหรือเปล่าว่าเพราะอะไรล่ะ!!" มาร์ตะคอกผมกลับด้วยแรงอารมณ์ มือหนากุมไหล่ผมแน่นแล้วกระชากเข้าไปใกล้ร่างเขาจนแผ่นอกแทบจะเบียดชิดกัน
 
"ไม่...." ผมแค่นยิ้ม "ฉันไม่อยากรู้สักนิด"
 
"นายต่างหากที่ปั่นหัวฉัน....รู้ไว้ด้วยลายไทย" มาร์คพูดและจ้องเข้ามาในดวงตาของผม
 
น่าทุเรศจริงๆ ที่แววตาของเขาช่างเรียบนิ่ง ทรงพลังและดุดัน แฝงด้วยความกราดเกรี้ยว แต่ถึงยังไงก็มั่นคง....ต่างจากแววตาผม ที่สั่นไหว อ่อนแอ จนต้องมองใบหน้าคมคร้ามผ่านม่านน้ำตาอยู่แบบนี้
 
"ฉันไม่ได้มาเพื่อตอกย้ำอะไรนายอย่างที่นายเข้าใจหรอกนะ" มาร์คพูดต่อเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้ตอบแะไรออกไป
 
"แล้วทำไม" ผมถามทั้งน้ำเสียงแหบแห้งเพราะร้องไห้หนักเกินไป แววตาของมาร์คตอนมองวงหน้าผมดูอ่อนโยนลงจนผมต้องกลืนน้ำลายลงคอ
ผมเกลียดสายตาแบบนี้ของเขา เพราะผมรู้ว่ามันทำให้ผมพ่ายแพ้เขาอย่างหมดรูปแค่ไหน
 
"แค่อยากไปส่งที่บ้าน" มาร์คเอยตรงๆ "ยังไงก็กลับทางเดียวกัน"
 
"......"
 
ผมเลือกที่จะเงียบ เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไร ในใจผมมันหนักอึ้งไปด้วยทิฐิและความเจ็บที่เกิดจาการกระทำในวันที่ผ่านๆมาของเขา จนผมไม่รู้ว่าผมควรพูดอะไรออกไป ได้แต่มองหน้าร่างสูงนิ่งๆอยู่แบบนั้น
 
"ให้มาร์คไปส่งลายไทยที่บ้านนะ" ร่างสูงพูดประโยคหนึึ่งขึ้นมา ประโยคที่ไม่คิดว่าจะได้ยินมันอีก มันเหมื่อนที่เขาเคยพูดกับผมตอนยังคบกัน เวลาที่เขาขอไปส่งผมที่บ้าน....มันช่างนุ่มนวล อ่อนหวาน ตอกย้ำอดีตดีๆ ที่เคยมีร่วมกัน มันทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมาอีก เขาจะรู้มั้ยว่าทำให้ผมเจ็บมากขนาดไหน
 
"อย่าทำแบบนี้....." ผมพูดเสียงพร่าต่ำ ทว่าไม่มีเรี่ยวแรงพอจะกระชากมือออกจากการเกาะกุม
 
อีกอย่าง......
 
ต่อให้มาร์ยังรักผมอยู่ และไม่รู้ว่าผมได้ล่วงรู้ถึงความลับอันดำมือของเขาแล้ว แต่ผมหรอจะกล้ากลับไปคบกับเขาและทำเหมื่อนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ผมก็เห็นอยู่ตำตาว่าคาสึมิต้องเจอกับอะไร
ผมไม่ต่างจากผู้สมรู้ร่วมคิดของมาร์ค ที่ร่วมกันทำลายชีวิตของคาสึมิ แม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นคนลงมือ แต่การที่ผมปิดปากเงียบ มันก็ไม่ต่างอะไรกลับมาร์คเลยสักนิด
 
"ปล่อยเถอะ" ผมย้ำพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา
 
"ให้มาร์คไปส่งนะ" เขายังย้ำประโยคเดิม ด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกมากด้วยมนต์สะกดไม่แตกต่างจากในอดีต
 
ผมหลุบตาลงต่ำ น้ำตาร่วงเผาะแม้จะยังเม้มปากแน่น
 
"ลายไทย..." มาร์คทำเหมื่อนจะเข้ามากอดอีกครั้ง แต่ผมยกมือห้ามไว้
 
"ไปเถอะ"
ผมดึงมือออกจากร่างสูงและเดินนำมาก่อน ราวกับต้องการจะตั้งสติ ผมไม่อยากให้มาร์คทำดีอะไรกับผมแบบนี้อีก เพราะความรู้สึกของผมมันยังมีแต่เขาเต็มไปหมด เมื่อเขาเลวกับผมจนถึงที่สุดไปแล้ว ผมควรต้องเกลียดเขา แต่เขากลับมาทำดีกับผมอีกจนกลายเป็นรั้งให้ผมตัดเขาไม่ได้ เขาไม่เคยรู้การกระทำของตัวเองเลย
มาร์คเดินตามมาใกล้ มือหนาคล้องเอวผมไว้หลวมๆ ราวกับจะประคอง ผมเงยหน้ามองเขาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะหลีบหลบสายตาลงแล้วเดินไปเงียบๆ
 
"....."
 
เมื่อไหร่เขาจะเลิกทำร้ายผมกันนะ นี่คงเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ.....
ไม่มีใครตอบผมได้ นอกจากคนที่กำลังทำร้ายผมอยู่ตอนนี้เท่านั้น
 
มาร์คเปิดประตูให้ผมเข้าไปนั่งในรถของเขา ผมยอมเข้าไปนั่งแต่โดยดีโดยไม่พูดอะไร เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาอีกแล้ว มาร์คเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ เขาปลดเกียร์รถแล้วหันมามองผม ก่อนร่างสูงจะขยับมาใกล้และเอื้อมมือดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ผม....
รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป ผมกุมมือตัวเองและบีบแน่น มีสติอยู่กับตัวเองตลอดเวลา พยายามคิดเรื่องอะไรก็ได้ที่ไม่ฟุ้งซ่าน จดจ่ออยู่กับวิวข้างทางเพื่อไม่ให้เผลอไปคิดเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจตัวเองอีก
 
"หิวมั้ยลายไทย"
เสียงเข้มถามทำให้ผมต้องหลุดออกจากภวังค์ที่พยายามสร้างขึ้นชั่วคราว แต่ผมไม่ได้หันไปมองหน้ามาร์ค
 
"ฉันจะกลับบ้าน ไม่ต้องสนใจ รีบไปให้ถึงก็พอ" ผมเอยเสียงนิ่ง
 
ขมับ!
 
มาร์คเอื้อมมาจับมือผมวางอยู่บนตักอย่าถือวิสาสะ ผมหันไปมองหน้าเขา แต่เขากำลังมองทางข้างหน้าอยู่ ผมจึงพยายามจะดึงมือออกแต่มาร์คก็ไม่ยอมง่ายๆ ทั้งๆที่ผมอยากจิกทึ้งและทำร้ายมืออีกฝ่ายที่กุมมือตัวเองอยู่ก็ทำไม่ลง ได้แต่มองมือหนาที่ประสานมือลงบนมือบางและบีบไว้อน่น ผมกลั้นสะอื้นจนน้ำตาหยดลงบนหลังมือมาร์ค
 
ร่างสูงชะลอรถจอดที่ข้างทาง เขาหันมามองและเอื้อมมือมาเช็น้ำตาที่แก้มผม แต่ผมเบี่ยงตัวหนี
 
"เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะ!!" ผมโวยวายใส่ร่างสูงเหมื่อนคนบ้า "นายมันเลว นายมันคนชั่ว และเห็นแก่ตัวที่สุดทำที่ฉันเคยเจอมา! นายจะทำร้ายจิตใจฉันไปถึงไหนฮะ! นายอยากให้ฉันร้องไห้ไปจนตายเลยรึไงนายถึงจะพอใจสักที!!"
 
"ก็อย่าร้องไห้สิ"
มาร์คตอบสนองอาการโวยวายบ้าบอของผมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หลังจากระเบิดอารมณ์ออกไป ผมก็ได้แต่หอบกายใจด้วยความเจ็บปวด และคำพูดของผมไม่ได้ทำให้มาร์คเลิกทำแบบที่กำลังทำอยู่สักนิด เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ ปลายนิ้วเรียวไล้ผ่านแก้มเบาๆ จนผมต้องเม้มริมฝีปากไว้แน่น
 
"เช็ดน้ำตาซะ"
เขาพูดแค่นั้น ผมจึงรีบเช็ดน้ำตาออกให้หมดแล้วหันมองไปนอกหน้าต่างเช่นเดิม มือผนยังถูกมาร์จับไว้แน่นและไม่คิดจะปล่อย
 
 
รถของมาร์เลี้ยวเข้าไปในซอยบ้านเราทั้งคู่ เขาชะลอรถลงก่อนถึงบ้านผม ผมไม่พูดอะไร แต่รีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วจะหันไปเปิดประตู แต่มาร์คดึงแขนสองข้างของผมเอาไว้
 
"ปล่อยสักทีเถอะ ไหนว่าแค่มาส่งไง"
ผมพูดกับเขาด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า แต่นอกจากเขาจะไม่ฟังแล้วยังดึงร่างผมไปกอดไว้อน่น แขนแกร่งรวบร่างผมไว้จนแนบชิดอกกว้าง แม้ว่าผมจะพยายามผลักไสแค่ไหนก็ไม่เป็นผล!
 
"ปล่อยสิ!!" ผมโวยวายอย่าเหลืออด
 
"ปล่อยไม่ได้ มาร์คมีเรื่องจะคุยกับลายไทย" เสียงเข้นกระซิบชิดใบหู
 
"อย่ามาแทนตัวเหมื่อนสนิทสนมแบบนั้นหน่อยเลย" ผมเอ่ยเสียงเย็นชา "พอสักทีเถอะ"
 
"ฉัยต้องคุยกับนาย" มาร์คเลิกเรียกแทนตัวแบบที่เคยเรียกผมเมื่อเห็นว่าผมไม่ยอม
 
"คุยอะไรอีก" ผมไม่สามรถมองหน้าเขาได้ เพราะเขากอดผมไว้แน่นจนหน้าผมแทบจะฝังอยู่บนไหล่กว้างของเขา ขณะที่มือหนาโอบรัดแผ่นหลังและเอวผม
 
"ลายไทย" มาร์คเรียกผม
 
"......"
 
"ฉันยังรักนายอยู่"
 
 
!!!
 
คำพูดตรงๆแบบไม่มีการอ้อมค้อมของมาร์คทำให้ผมตกใจจนไม่มีเรี่ยวแรง....
 
"ฉันไม่เคยลืมนายได้เลย....กลับมาคบกันได้มั้ย"
 
"ฮึก..ฮือ...."
ผมอดร้องไห้ออกมาไม่ได้ เมื่อร่างสูงพูดความในใจออกมาแบบนี้ ริมฝีปากร้อนพรมจูบใบหน้า ค่อยๆกดลงมาบนริมฝีปากเบาๆ รสขมปร่าน้ำตาแทรกซึมเข้ามาในริมฝีปากผม มาร์คค่อยๆถอนริมฝีปากออไป ก่อนจะกระซิบชิดปากผมจนริมฝีปากเราเสียดสีกัน
 
"ฉันจะลืมทุกอย่าง ลืมว่านายเคยทิ้งฉัน"
ผมพยายามกลั้นน้ำตา แต่มาร์คค่อยๆ ปาดมันออกจากแก้มผมอย่างอ่อนโยน
 
"ฉันจะไม่ถามเหตุผลด้วยว่าเพราะอะไร.....กลับมาหามาร์คได้มั้ยลายไทย"
 
ผมสะอื้นแรงแทนคำตอบ เอื้อมมือไปลูบไล้ทั่วใบหน้าคมหยาบกร้านแบบสมเป็นผู้ชายของเขา ลากมือมาที่ปลายคางจนถึงต้นคอ มาร์คจับมือผมไว้ ร่างสูงหอมฝ่ามือผมดังฟอด ทำให้ผมต้องมองด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บแทบบ้า ผมอยากคืนดีกับเขา ผมอยากให้ทุกอย่างเหมื่อนเดิม แต่ผมรับมันไม่ได้!
นี่มันโคตรบ้าเลยจริงๆ
เมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนั้น ผมไม่สามารถทำเหมื่อนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้จริงๆ
 
ผมขยับตัวขึ้นกดริมฝีปากที่หน้าผากร่างสูง ทิ้งค้างไว้เนิ่นนานราวกับจะซึมซับทุกสิ่งทุกอย่าง มาร์คกอดรัดเอวผมไว้แน่นราวกับจะไม่มีวันปล่อยไปไหนอีกแล้ว ผมค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาและประคองใบหน้าคมด้วยฝ่ามือทั้งสองข้าง
 
"ขอโทษนะมาร์ค...ฉันกลับไปคบกับนาย.....ไม่ได้จริงๆ"
 
"......."
 
มาร์คมองหน้าผม ผมอ่านสายตาเขาไม่ออก เพราะมันหลากหลายความรู้สึก ทั้งเจ็บปวด ทั้งเสียใจ ไม่เข้าใจ แต่ผมไม่สามารถอธิบายอะไรได้ นอกจากรีบผละออกจากเขา ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ รีบลงจากรถและวิ่งเข้าไปในบ้านตัวเองอย่างรวดเร็ว
ผมทำเป็นไอ้งี่เง่าหนีปัญหา วิ่งขึ้นห้องแล้วขังตัวเองอยู่แต่ในนั้น ผมไม่ได้ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว เพราะครั้งนี้มันเจ็บจนร้องไม่ออก
โอกาสมันอยู่ตรงหน้า แต่ไม่ว่าผมจะต้องการมาร์คแค่ไหน ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่อยู่ในใจทำให้ผมต้องยอมปล่อยมือ ผมเห็นแก่ตัวกับคาสึมิมามากพอแล้ว มากเกินกว่าจะทำร้ายเธอต่อไป ไม่ว่าเธอจะรู้หรือไม่ก็ตาม
มาร์คไม่ควรนอกใจผมตั้งแต่แรกเลย แค่ทุกวันนี้ผมต้องทนเก็บเรื่องที่มาร์คทำร้ายผู้หญิงคนนั้นไว้เป็นความลับก็ทรมานกับการกระทำของตัวเองแทบแย่
 
 
 
การไม่กลับไปคบกับมาร์คและต้องทนรักอีกฝ่ายอยู่แบบนี้
เป็นบทลงโทษที่ตัวผมเองสมควรได้รับ
และสมควรต้องชดใช้ให้กับผู้หญิงคนนั้นแล้ว
 
 
 
 
### ว๊าาาาาา เจ๊ ดราม่าทั้งเรื่อง (ฮ่าๆๆๆ ช่วยไม่ได้อยากแต่งเอง) อะไรๆ คุณพี่ดินทุกวันไม่เห็นโผล่มากัดกันวันนี้ฝนตกหรอ (ก็เจ๊อ่ะ มีบทให้ผมน้อยมากกกกก) นี้ๆ อยากจะเป็น เมีย ของนัทหรอ เดี๋ยวเจ๊จัดให้ ( ไม่เจ๊ บ้า เขาโกรธแล้ว) ไม่ง้อ เชอะ ####
 
 
 
ติดตามมมมมเน้ออออออออ