ปีศาจเด็กหนุ่มผู้ตกสวรรค์ภาค1คฤหาสห์สุดวุ่น?

ตอนที่ 3 : สมาชิกแปดคนกับอีกหนึ่งศัตรู 8 vs. 1
 
"หมอนี้ต้องมาเป็นทาสของของฉัน หึๆ"
เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดออกมาอย่างเงียบๆภายใต้เงาของคฤหาสน์หลังนี้
 
กึก กึก กึก เสียงเท้าของผมกับจี้ดังก้องสะท้อนไปทั่วทางเดิน
ขาของผมหายแพลงแล้วก็จริงแต่แขนมันขยับไม่สะดวกเลย
แล้วอีกอย่างตั้งแต่ผมเดินจากห้องมาเนี่ย ผมไม่เห็นว่ามีรูปอยู่ในกรอบรูปเลยสักใบ
ผมไม่อยากจะถามเด็กสาวที่เดินนำผมอยู่ว่าทำไมเพราะอาจจะเป็นการเสียมารยาท
ระหว่างที่ผมเดินไปคิดไปจี้ก็พูดขึ้นมาว่า "คาเลน นายใช้เวทมนต์ได้บ้างรึเปล่า?"
"เอ....ผมไม่ค่อยแน่ใจนะว่าผมใช้เวทได้" ผมตอบเธอพลางมองมือตัวเอง
"เหรอ" เธอพูดลอยๆ เสียงฟังดูเหมือนเสียดาย "เดี๋ยวค่อยให้อาริสช่วยล่ะกัน"
อาริส? คงจะเป็นคนที่นี้ล่ะมั้ง ฟึ่บ อ๊ะ!? เมื่อกี้....เหมือนมีใครจ้องเราอยู่ "ใครน่ะ"
พอผมหันไปดูข้างหลังก็ไม่เห็นใคร แต่เมื่อกี้ มีสายตาจ้องมาอย่างกับจะฆ่าผม  ผมคงจะคิดไปเอง
"ถึงแล้วๆ" จี้ร้องบอกผมอย่างร่าเริงและเปิดประตูตรงหน้าออก แอ๊ด--!
ห้องนั่งเล่นนี้กว้างชะมัด มีคนอยู่ด้วย มี...1 2 3 4....มี 7 คน
"ผมชื่อคาเลน ดาร์กไนท์เรียกว่าเลนก็ได้นะครับ" ผมพูดแนะนำตัว
ทันใดนั้นทุกคนก็หันมาหาผมพร้อมกัน "เทวดาตกสวรรค์ฟื้นแล้วเหรอ ขอดูหน่อยซิ"
ชายหนุ่มผมสีเทาดำที่นั่งอยู่ตรงหน้าต่างเดินตรงมาทางผม
สายตาของเขามองผมเป็นเหมือนเหยื่อของหมาป่าตัวหนึ่ง หยึย...
 

 
"ฉันชื่อไซเกล บูลเรส เรียกเกลเฉยๆก็ได้" เขาเดินเข้ามาชิดตัวผมแล้วใช้มือลูบหน้าผม ขนลุก!
ปัง!? เสี้ยววินาทีนั่นเองผมก็เห็นลูกกระสุนเฉี่ยวผ่านหน้าไซเกลไปแค่นิดเดียว
แล้วก็ผ่านไหล่ผมไปเจาะกำแพงเป็นรู มีควันที่บอกถึงความไหม้ลอยออกมาจากกำแพง
ไซเกลยิ้มและมองชายหนุ่มที่ถือปืนอยู่"นี่ๆ แม่นหรือพลาดเนี่ย ฉันเกือบจะโดนยิงแล้วนะอาริส"
ShortGunนี่นา สุดยอดเลย ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาเก็บปืน
"ผมชื่อโครโน่ซิลฟ์ อะควาริส เรียกผมอาริสก็พอครับ" จากนั้นก็พูดกับผมอีกว่า
"เลนนายต้องระวังเจ้าหมาบ้านี่หน่อยนะ มันโรคจิต" ไซเกลที่ได้ยินประโยคนั้นก็ควันออกหู
"ฉันไม่ใช่หมาบ้าโรคจิตนะเฟ้ย!" สองคนนี้เริ่มทะเลาะกันแต่มันดันเงียบเพราะเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
"อาริสซังกับไซเกลจังอย่าทะเลาะกันสิค่ะ มันไม่ดีนะค่ะ" เธอห้ามทั้งสองแบบน่ารักโครตๆ
 
 
ตาเธอสีต่างกัน ผมสีน้ำตาลของเธอที่ยาวสลวยเลยเอวมีที่คาดผมน่ารักคาดไว้
แก้มสีชมพูน่ารักสไตล์เด็กสาว ผิวสีขาวผุดผ่องตัดกับเสื้อเดรสสีเขียว น่ารักจริงๆ!
 "ขอโทษนะค่ะสองคนนี้ชอบทะเลาะกันประจำเลย" เธอพูดด้วยเสียงที่อ่อนหวาน
"ฉันชื่อมาเรีย เชลเวล เรียกฉันว่ามาเรียก็พอนะค่ะเลนคุง" ผมไม่รู้จะพูดอะไร "ครับ"
ถัดมาชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่นั่งเล่นกับแมวอยู่บนพื้นก็แนะนำตัวกับผม
"ผมแซทเทิ้ล เรียกแซทเฉยๆก็ได้นะครับเลน" หลังจากพูดจบก็เงยหน้ามองผม
 

 
"เช่นกันครับแซท" ดูเป็นมิตรจังนะคนๆนี้ หืม...กลิ่นดอกไม้มาจากไหนน่ะ
เอ๋!? ผมเห็นกระถางต้นไม้ตั้งอยู่ตรงหน้าต่าง มีคนปลูกต้นไม้ในห้องนั่งเล่นด้วยเหรอ
ถัดจากกระถางต้นไม้ก็มีเด็กสาวผมทวินเทลคนหนึ่งยืนรดน้ำให้ดอกไม้อยู่
เธอวางสเปรย์ฉีดน้ำลงแล้วหันมาแนะนำตัวกับผม ขณะเดียวกันมาเรียก็เดินดูดอกไม้ให้
"ส่วนฉันเลล่า ฟาวเวอร์ นายเรียกฉันว่าเลล่าก็ได้นะ คิกๆ" เธอประสานมือแบบน่ารักๆและขยิบตาให้ผม
 

 
"ครับเลล่า" ต่อมาเด็กผู้หญิงที่นั่งวาดรูปอยู่ก็ลุกขั้นมาแนะนำตัว
"ฉันออยยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะเลนคุง" จากนั้นเธอก็รีบนั่งหันหลังให้เหมือนเดิมเพราะเขิน
 

 
ดวงตาสีน้ำตาลและแก้มสีแดงที่เขินอายถูกผมสีน้ำตาลอ่อนบังไว้เล็กน้อย ผมของเธอสั้นประบ่า
ชิ้ง! เงาของดาบสะท้อนใส่หน้าผม มันสว่างจนผมต้องหยีตา
"ฉันชื่อยูโนะ นางิสะ เรียกเคียวก็ได้นะเลนจี้" ผู้หญิงไว้ผมยาวสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยพริ้วไปตามลม
 

 
สายตาดูมั่นใจและท่าถือดาบดูน่าเกรงขาม ดูรวมๆเหมือนเป็นสาวห้าว
แต่ละคนเมื่อบอกชื่อกับผมจบก็กลับไปทำสิ่งตัวเองทำอยู่ตอนแรกต่อยกเว้นอาริสกับมาเรีย
เพราะทั้งสองจะพาผมไปที่สวนเพื่อตรวจสอบว่าผมมีเวทมนต์แบบไหนในตัว
อีก....อีกแล้ว ใครกำลังจ้องผมเนี่ย ใครกัน?
 
.
.
.
 
คาเลน คืนนี้นายจะต้องมาเป็นทาสฉัน ฮะฮ่าๆๆ!!
 
โปรดติดตามตอนต่อไป