Love Hunter สยบร้าย ขยายรัก

บทที่ 5.1

Have No Choice

 

            สายตาที่จับจ้องฉันเหมือนอยากจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆ สายตาที่ดูไม่เป็นมิตรผิดกับตอนแรกที่ฉันเจอเธอ สายตาจากฮันนี่ กราวน์ ผู้หญิงของสทอร์ม..

 

            “กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!วี๊ดดดดดวิ๊วววววววววววววววว!!!”

 

            เสียงจากคนในงานที่ต่างก็ส่งเสียงกรีดร้องยินดีให้สทอร์มและฉัน ขณะเดียวกับที่ฉันพยามจะแกะมือของตัวเองออก อีตาสทอร์มนี่ยังไงกันนะ ไม่คิดจะปล่อยมือฉันเลยหรือไง จับแน่นไปแล้วนะ ฮึ๊ดดดดด! ปล่อยเซ่!!! (=^=:;)

 

            “สทอร์ม..ปล่อยมือฉันแปปนึงสิ”

 

            “ยังปล่อยไม่ได้”

 

            ถึงแม้ว่าฉันจะกระซิบบอกให้เขาปล่อยมือจากฉันแต่คำตอบที่ได้มาก็ดูจะเด็ดขาดมากฉันเลยจำต้องยื้นฉีกยิ้มต่อไป เฮ่ยยยยยย เมื่อยกราม แล้วก็ปวดตาด้วย ฮันนี่มองค้อนฉันไม่หยุดเลย คงจะเกลียดฉันน่าดูสินะ..เข้าใจๆ เจ๊เข้าใจ (-__-) (_ _) (-__-)

 

            “เรื่องจริงเหรอคะเนี่ย!!! ว๊าวววววว!! นี่มันเป็นข่าวดีที่สุดในรอบปีเลยนะคะ ไม่คิดเลยนะคะว่าคุณสทอร์มที่แสนจะรักชีวิตสนุกจะมีชีวิตคู่ดีๆเข้าซะแล้วววว ยินดีด้วยนะคะ >0<”

 

            “ขอบคุณมากๆครับน้องครีมมี่ ^-^”

 

            “ผมคิดว่าที่คุณสทอร์มออกมาเปิดตัวคุณริชท์เน่แบบนี้แสดงว่าคุณต้องรักคุณริชท์เน่มากแน่ๆ แล้วแฟนคลับสาวๆของคุณสทอร์มคงจะเฮิร์ทไม่น้อยเลยสินะครับเนี่ย”

 

            “เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ครับ คงต้องทำใจ ฮ่ะๆๆ ^-^”

 

            “แล้วมีกำหนดหมั้นหรือแต่งงานกันเมื่อไหร่คะ”

 

            “ไม่เกินปีหน้าครับ”

 

            “ชัดเจนมากๆเลยนะคะเนี่ย! แล้วพอจะเล่าเรื่องราวความรักหน่อยได้มั๊ยคะ ครีมมี่คิดว่าสาวๆที่อยู่ในงานและนอกงานต้องอยากรู้มากแน่ๆเลยล่ะค่ะ”

 

            “ความลับครับ

 

            “แหมมมม น่าเสียดายจังเลยนะครับ แบบนี้ก็แสดงว่าบัตรเชิญสีดำคงไม่มีความหมายแล้วสินะครับเนี่ย”

 

            “ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ บัตรเชิญสีดำสามารถเก็บไว้ใช้เป็นส่วนลด 40% ของทางห้างแฟร์ไคลน์ได้ตลอดทั้งปีเลยครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เชิญสนุกกับงานต่อได้เลยนะฮะ ขอบคุณครับ ^^”

 

             ทันทีที่สทอร์มพูดจบเขาก็จูงมือฉันเดินลงมาด้านหลังเวทีอีกครั้งส่วนพิธีกรตอนนี้ก็ต้องขอโทษขอโพยที่เกมส์ของคนที่มีบัตรเชิญสีดำจำต้องถูกยกเลิกไป แล้วตอนนี้เสียงเพลงก็เริ่มกลับมาดังกระหึ่มยิ่งกว่าเดิมทุกคนต่างเต้นแล้ะสนุกสนานกับพักพวกที่มาด้วยกัน

 

          “สทอร์มปล่อยมือฉันได้แล้วมั้งเนี่ย -^-“

 

          “รู้แล้วล่ะน่า โธ่ =0=*”

 

          “ทำไมๆ =0=”

 

          “พี่สทอร์มคะ…”

 

          สทอร์มปล่อยมือของฉันไปได้สักพักเสียงเล็กๆจากผู้หญิงคนนึงก็ดังมาจากด้านหลังของฉัน แล้วเสียงนี้ก็ดูคุ้นๆซะด้วยสิ

 

          “มีอะไร..ฮันนี่”

 

          เป็นเสียงฮันนี่จริงๆด้วยสินะ ฉันว่าพวกเขาคงต้องคุยกันเป็นส่วนตัวล่ะมั้ง เพราะในความเป็นจริงดูเหมือนว่าฉันจะเป็น..คนนอก..

 

          …งั้นฉันขอไปหา Vine Creative Eyes ดีก่า ฮี๊ววววววววว คิดถึงแล้วเนี๊ยะ >0<

 

          “เอ่อ…สทอร์มฉันขอตัวไปที่ห้อง SP-V-VIP ก่อนนะ”

 

          “อืม เดี๊ยวฉันตามไป..”

 

          ฉันเดินเลี่ยงๆออกมาก่อนจะหันไปมองฮันนี่ที่ตอนนี้ดูเธอจะเป็นเดือดเป็นร้อนไม่น้อยแต่ไม่กล้าใส่อารมณ์มากกับสทอร์ม เอ้าๆๆ!!! เลิกสนใจๆๆ!!!! ฉันสนใจไวน์ของฉันตอนนี้ดีกว่า!! ไวน์จ้า เจ่เจ๊มาแล้ววววว \(*[]*)/

 

          ฝุบ!

 

          ฉันทิ้งตัวนั่งบนเตียงนุ่มๆในห้องที่ฉันมาแต่งตัวเมื่อเช้าก่อนจะหยิบแก้วที่อยู่หัวเตียงขึ้นมารินไวน์ลงไปได้ประมาณครึ่งแก้วแล้วค่อยๆจิบเพราะไวน์ที่ฉันสั่งมาค่อนข้างที่จะแรงพอสมควรถ้าคนคอไม่แข็งจริงดื่มไม่ได้หรอก (ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้ =_=:;)

 

          “ฮ๊า! \(*{}*)/”

 

          ความอร่อยของไวน์ถึงกับทำให้ฉันอดที่จะส่งเสียงออกมาไม่ได้ ทีนี้ฉันดื่มรวดเดียวจนไวน์หมดแก้วก่อนจะรินแก้วที่สอง เอ่อ..เริ่มมึนๆแล้วเหมือนกันนะเนี่ย เอิ๊ก! (*0*?)

 

          ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อน่ะนะว่าเหล้าไวน์ทุกชนิดที่ฉันดื่มมันสามารถทำให้ฉันลืมเรื่องทุกใจต่างๆนาๆได้หมดสิ้น บางทีมันยิ่งทำให้ฉันสนุกมากกว่าเดิม แต่ฉันก็ไม่ได้ดื่มบ่อยนักหรอกนะเพราะปกติคนที่ดื่มกันก็ต้องดื่มกับเพื่อนๆตามผับแต่ฉันนี่อยู่แต่บ้านค่ะ เพื่อนก็ไม่มีกับเขาเลยได้แค่แอบไปดื่มที่ผับคนเดียวบ้างเป็นบางครั้ง

 

**รับสายหน่อยคร๊าบบบบบน้องสาวของพี่….รับสายหน่อยคร๊าบบบบบ…

 

          เหอะ! ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเบ้ปากใส่ด้วยความหงุดหงิด พี่ไวน์โทรมาหาฉันเอาป่านนี้เนี่ยนะ! เขาทิ้งฉันให้ผจญกันสทอร์มแถมยังเก็บข้าวเก็บของออกไปจากห้องฉันซะเกลี้ยง แค่นั้นยังไม่พอ พี่ไวน์ยังปิดบังเรื่องที่ฉันสมควรจะรู้ที่สุดอีกด้วย! โอ๊ย! ฉันว่าฉันจะไม่อารมณ์เสียแล้วนะ!

 

          “สวัสดีค่ะพี่ไวน์!”

 

          ฉันกระแทกเสียงใส่ในโทรศัพท์ทันทีที่รับสาย ทำให้ปลายสายเงียไปสักพักก่อนจะค่อยๆตอบกลับมา

 

          (“ริชท์..เป็นไงบ้าง”)

 

          “พี่ไวน์สนด้วยเหรอคะว่าริชท์เป็นยังไงบ้าง โทรมาหาริชท์เอาตอนนี้เนี่ยนะ!”

 

          (“พี่ขอโทษ..”)

 

          “พี่ไวน์ขอโทษริชท์เรื่องนี้ไปก็เท่านั้นล่ะค่ะ เรื่องที่พี่ไวน์ย้ายออกริชท์ไม่สนหรอกว่าทำไมแต่ริชท์ไม่เข้าใจว่าจะปิดบังเรื่องหุ้นของตระกูลอิทรอสที่ซื้อคืนไม่ทันทำไม ทำไมถึงไม่มีใครบอกริชท์ซักคน!!!”

 

          (“ตอนนี้พี่กับคุณพ่อคุณแม่กำลังพยายามเรื่องนี้อยู่ แล้วเห็นว่าริชท์ยังเด็ก..”)

 

          “ริชท์อายุ 19 แล้วนะคะ!”

 

(“พี่รู้..และพี่ก็ขอโทษที่ต้องปล่อยริชท์ให้อยู่กับสทอร์ม เพราะตอนนี้ริชท์ไม่มีสิทธิ์ใช้ห้องของตระกูลอินทรอสสักพัก จนกว่าจะซื้อหุ้นคืนได้ 70% พี่คิดว่าพรุ่งนี้เช้าพนักงานของคอนโดฯคงมาขอคีย์การ์ดคืน”)

 

          “แล้วริชท์จะไปอยู่ที่ไหนคะ!!!!! พี่ไวน์จะมารับริชท์กลับบ้านเหรอ!!!”

 

          (“ไม่ได้ริชท์ เรากลับบ้านไม่ได้แล้ว ตอนนี้บ้านถูกยึดแล้ว..ริชท์หาวิธีดูแลตัวเองก่อนนะ พี่จะโทรมาบอกริชท์เรื่องนี้แหละ แค่นี้ก่อนนะพี่ต้องเคลียเอกสารอีกเพียบเลย อีกไม่นานทุกอย่างจะเหมือนเดิม รอหน่อยนะ อดทนอีกนิดนะริชท์..”)

 

          “..ค่ะ..”

 

          ติ๊ด!

 

          ฉันกดวางสายจากพี่ไวน์ อื้มมม พรุ่งนี้จะมีคนมาเอาคีย์การ์ดห้องฉันคืนสินะ ทั้งๆที่ฉันเพิ่งจะอยู่ได้แค่วันเดียวเนี่ยนะ! สุดยอด!! จะมีอะไรที่น่าสมเพชแบบนี้อีกมั๊ย บ้านก็กลับไม่ได้ แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหน! รถพี่ไวน์ก็เอาไปแล้ว! ฉันกำลังจนตรอกกจริงๆแล้วสินะ…

 

          แหมะ…

 

          น้ำตาที่เคยเอ่อในเบ้าตาเริ่มกลั่นเป็นเม็ดแล้วค่อยๆร่วงหล่นลงมาที่แขนของฉัน สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือก้มหน้าแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาช้าๆ ตอนนี้ต่อให้ดื่มไวน์อีกสิบขวดหรือร้อยขวดก็คงลบความเครียดที่มีอยู่ของฉันตอนนี้ออกไปไม่ได้

 

          ฉันเอื้อมมือออกไปหยิบขวดไวน์อีกครั้ง เมื่อนิ้วมือของฉันสำผัสขวดไวน์ ฉันก็จัดการยกมันขึ้นซดทันทีด้วยความเครียดและความวิตกกังวล พรุ่งนี้ฉันจะไม่มีบ้านให้กลับ.. พรุ่งนี้ฉันจะไม่มีที่แม้กระทั่งที่ซุกหัวนอนด้วยซ้ำ!! แล้วฉันจะไม่อยู่ที่ไหน…ที่ไหนกัน….

 

          อึกๆๆๆ

 

          ไวน์ที่เคยมีอยู่เต็มขวดตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่หยดหลังจากที่ฉันยกซดแบบรวดเดียวหมด ฉันปล่อยขวดไวน์ให้กลิ้งอยู่บนเตียง..ตอนนี้ฤทธิ์ของไวน์รสเลิศกำลังโจมตีฉันอย่างเห็นได้ชัด มึนหัวสุดๆ ถ้ามีเพลงป่านนี้ฉันคงลุกขึ้นไปเต้นให้ลืมโลกไปเลยแต่ตอนนี้ ในห้องนี้ เงียบสนิท อาจจะเป็นเพราะว่าห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงก็ได้

 

          ฉันทิ้งนอนลงและพยายามข่มใจไม่ให้คิดเรื่องที่จะเกิดขึ้นกับฉันในอนาคต ปัจจุบันของฉันตอนนี้คือ ฉันต้องการพักผ่อน และต้องการที่จะพักผ่อนยาวๆเลยด้วย ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย..