The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

           “แอนคอร่า!”เสียงเรียกดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่โผจากเก้าอี้เหล็กมากอดร่างบางของหญิง

สาวอย่างรวดเร็ว หญิงสาวกอดตอบพี่ชายฝาแฝดของตนโดยอัตโนมัติ เธอซุกใบหน้าลงบนไหล่กว้าง รับรู้

ถึงความอบอุ่นที่ไม่ได้นับจากเขามานานพร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ร่างบางผละออกจากร่างสูง

แล้วเดินตาม อเล็กซานเดอร์็็๋่ดเเไปยังโต๊ะเหล็กโปร่งที่มีกาเร็ตนั่งหน้ามุ่ยอยู่แล้วโดยมีแกลเดียสเดินตามไป

เงียบๆ ทั้งหมดนั่งลงที่เก้าอี้ที่มีพอดีจำนวนคนราวกับจัดเอาไว้ ร่างบางของเมดสาวนางหนึ่งเข็นรถเข็นที่

บรรจุกาน้ำชาให้ด้วยกิริยาเรียบร้อย เธอส่งยิ้มให้ราชาขาวแล้วถามขึ้นว่า

          “จะรับน้ำตาลหรือนมไหมเจ้าคะ?”

          “ของฉันไม่ใส่เหมือนเดิม”แกลเดียสตอบ

          “ใส่นมกับน้ำตาลหนึ่งก้อน”เด็กสาวเอ่ยขึ้นบ้างโดยไม่หันไปมองสาวใช้เลยแม้แต่น้อย

          “ผมขอน้ำตาลหนึ่งแล้วกัน”อเล็กซ์พูดแล้วหันไปถามแฝดผู้น้อง“แอนล่ะ?”

          “นมอย่างเดียวค่ะ”แอนคอร่าตอบเสียงใสพร้อมกับยิ้มให้เมดสาวอย่างเป็นมิตร

          “แล้วของหวานล่ะ?”เสียงของกาเร็ตถามขึ้นอย่างตรงจุด คนใช้สาวจึงออกอาการอึกอักขึ้นมา

ก่อนจะอธิบายขึ้นว่า

          “ขอโทษนะเจ้าคะ คือว่าวันนี้แม่ครัวไม่สบาย ก็เลยไม่มีของหวานน่ะเจ้าค่ะ”

          “ถ้าอย่างงั้น ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ ให้ฉันทำของหวานให้ไหมคะ?”นักเดินหมากแทรกบทสนทนา

ด้วยคำพูดเบาๆ นั่นทำให้ดวงตาของเมดสาวเบิกกว้างขึ้น

          “มีอะไรติดหน้าฉันเหรอคะ?”หญิงสาวถามอย่างแปลกใจ สาวใช้ได้สติ เธอรีบโค้งคำนับแล้วพูดว่า

          “ถ้างั้นขอรบกวนด้วยนะเจ้าคะ ข้าจะรีบนำทางไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ”

สองชั่วโมงต่อมา..

          เมดสาวคนเดิมเดินถือถาดไม้บรรจุครีมบรูเล่*และเมอแรงค์**ออกมาด้วยสีหน้าซีดๆโดยมี

แอนคอร่าเดินตามมาช้าๆ เธอวางขนมหวานแล้วเดินออกไป

          “น่ากินจัง พี่คิดถึงขนมฝีมือเราจนใจจะขาดแน่ะ”อเล็กซานเดอร์ชมแล้วคว้าเมอแรงค์เข้าปาก

เคี้ยวกร้วมๆอย่างเอร็ดอร่อย หญิงสาวยิ้มเล็กน้อยแล้วหยิบขนมอีกชิ้นเข้าปากบ้าง

          “หน้ามันแข็งอย่างนี้แล้วจะกินยังไงล่ะ?”กาเร็ตถามแล้วใช้ช้อนเคาะผิวหน้าของครีมบรูเล่แบบงงๆ 

อเล็กซ์ยิ้มเล็กน้อยแล้วความช้อนไปสอนวิธีการกินที่ถูกต้องให้เด็กสาว แอนคอร่าเมินเสียงรัวช้อนเคาะ

อย่างสนุกสนานของพี่ชายฝาแฝดก่อนจะหันไปถามแกลเดียสว่า

          “อร่อยไหมคะ?”

          “อืม ข้าชอบฝีมือเจ้า หวานกำลังดี”เขาตอบ วางช้อนลงแล้วเอ่ยขึ้นว่า

          “พรุ่งนี้ข้าจะไปที่หมู่บ้านไวท์เมาเท่นซักหน่อย ข้าอยากให้เจ้าไปด้วยได้รึเปล่า?”

          “ได้สิคะ”หญิงสาวผู้มีศักดิ์เป็นนักเดินหมากตอบ“ออกเดินทางตอนไหนเหรอคะ?”

          “เช้าวันพรุ่งนี้..ไม่สิ อาจจะเป็นคืนนี้”ชายหนุ่มตอบแล้วตักครีมบรูเล่เข้าปาก

          “อาร่อย~”กาเร็ตพูดขึ้นหลังจากจัดการครีมบรูเล่เสร็จแล้ว รวมไปถึงน้ำชาและเมอแรงค์อีก

หลายชิ้น

          “อ๊ะ! อย่าบอกนะว่าคุณแกลเดียสยังไม่ได้กินเมอแรงค์ซักชิ้น!”แอนคอร่าอุทานออกมา กาเร็ต

ชะงักแล้วหันไปมองพี่ชายด้วยสายตารู้สึกผิด

          “ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ”เขากล่าว มือหนาเอื้อมไปขยี้ศีรษะของน้องสาวตัวน้อยแรงๆทีหนึ่ง พี่จะ

ไปที่ไวท์เมาเท่น อย่าดื้อล่ะ”ว่าแล้วร่างสูงก็เดินออกไปจากโต๊ะ...

ตอนค่ำของวันนั้นเอง..

ชายกลางคนหนวดหนวดเคราเฟิ้มที่แอนคอร่าเห็นเขาอยู่ในห้องหระชุมตอนนั้นเปิดประตูรอรับองค์ราชา

และนักเดินหมากที่เดินลงมาจากบันไดหินอ่อน แกลเดียสหลบทางให้แอนคอร่าก้าวขึ้นไปบนรถไปก่อนโดย

ไม่ลืมเอื้อมมือไปพยุงร่างบางขึ้นรถตามมารยาทที่ดี เมื่อหญิงสาวขึ้นไปเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็ก้าวขึ้นไปบ้าง

โดยไม่ลืมคว้าสัมภาระจากมือของไอริสขึ้นไปด้วย แม่ชีสาวแตะสร้อยไม้กางเขนที่ลำคอก่อนจะอวยพรว่า

          “ขอพระเจ้าทรงคุ้มครองท่าน”

          “เจ้าก็เช่นกัน ไอริส”ชายหนุ่มกล่าวตอบ เด็กสาวยิ้มรับแล้วปิดประตูลง เสียงหัวหน้ากองทหาร

ม้าลงแส้ดังขึ้น แล้วรถม้าก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นเมื่อเข้าสู่ถนนโรยกรวด

          “เกิดอะไรที่หมู่บ้านนั้นเหรอคะ?”แอนคอร่าถามขึ้นทำลายความเงียบงันแห่งราตรีกาลลง

          “มีมังกรบุกหมู่บ้านน่ะ”แกลเดียสตอบ“เจ้าจะนอนก่อนก็ได้”เขาบอก มือหนาเกลี่ยน้ำตาที่ไหล

ออกมาจากการหาวของหญิงสาวออกเบาๆ เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับ ศีรษะพิงลงกับรถม้า ไม่

นาน เสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอก็ดังขึ้น บ่งบอกว่าเจ้าของเสียงได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว ราชา

ขาวส่ายหน้าเล็กน้อยเหมือนจะขำปนระอาใจ มือหนาค่อยๆดึงร่างบางที่หลับสนิทให้เอนนอนลง ใบหน้าคม

สันก้มลง จรดริมฝีปากอุ่นลงแตะหน้าผากมนเบาๆแล้วผละออก ดวงตาสีน้ำเงินสดใสลืมขึ้น เผยให้เห็นแวว

ตาวิบวับเพียงชั่วครู่ แล้วชายหนุ่มจึงเอนตัวลงพิงเบาะ ดำดิ่งสู่ห้วงนิทราอันเงียบสงบ

     ‘กึก!’เสียงหยุดรถม้าทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งตื่นทันที นักเดินหมากลุกขึ้นแล้วขยี้ตาด้วยท่าทางงัวเงีย

          “ถึงแล้วเหรอคะ?”เธอเอ่ยเบาๆ

          “คงเป็นอย่างงั้น”แกลเดียสตอบสั้นๆ แล้วเปิดประตูลงจากรถม้า มือหนาส่งให้ร่างบางพยุงตัว

          “ท่านแกลเดียสขอรับ ดูเหมือนพวกเราจะเจอปัญหาใหญ่เลยนะขอรับ”ชายผู้ขับรถม้าที่แอนคอ

ร่าจำได้ว่าชายหนุ่มเคยบอกว่าเขาชื่อ นูร์การ์ด ฟาทั่ม พูดด้วยท่าทางลำบากใจอย่างที่สุด เพราะที่หน้าหมู่

บ้านเต็มไปด้วยชาวบ้านที่ถืออาวุธครบมือ บางก็ถือคบไฟ บ้างก็ถือจอบขวาน บ้างก็ถือหลาวไม้ บ้างไม่มี

อะไรก็ถือก้อนหินก้อนอิฐ ดูท่าทางแล้วจัดได้ว่าห่างไกลจากความเป็นมิตรสุดขีด ทันใดนั้น ฝูงชนก็

แหวกออก ร่างของชายวัยหนุ่มคนหนึ่งก็เดินออกมาจากหมู่บ้าน

          “พวกท่านมาจากไหนกัน?”เขาถามพลางยิ้มแสยะ

          “จากไวท์โดม”ราชาขาวตอบสั้นๆ ชายผู้นั้นผงะเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงถามต่อ

          “รู้รึเปล่าว่าหมู่บ้านนี้ห้ามคนนอกดเข้าในตอนนี้?”แกลเดียสกลอกตาแล้วตอบอย่างเหนื่อยหน่าย

ว่า

          “ไม่ทราบ ไม่งั้นข้าคงจะไม่มาที่นี่หรอก”

          “กรุณาออกไปเสีย เพราะหมู่บ้านไม่อยากจะใช้ความรุนแรง”เขาเอ่ยเป็นเชิงข่มขู่

          “ถ้าไม่ล่ะ?”ชายหนุ่มพูดทะลวงปล้องขึ้นทันควัน ชายผู้นั้นยิ้มขึ้นอย่างเหี้ยมเรียม เขาหักนิ้วและ

หมุนคอจะเกิดเสียงดังก่อนจะประกาศก้องว่า

          “งั้นเราก็จะจับพวกแกโยนออกไปนอกหมู่บ้านยังไงล่ะ!”