รักมหัศจรรค์ทลายหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง

                     ฉันรีบวิ่งอย่างเร็วโถ่เอ้ย...กลางวันแสกๆโดนผีหลอกซ่ะงั้น-.-เกือบไปแล้วยังฟองฟ้าเอ่ย..ว่าแต่ว่าที่นี้ที่ใหนเนี้ย?? ตอนนี้ฉันยื่นอยู่ใต้ต้นไม้เบื้องหน้าเป็นตึกรามขนาดใหญ่มากกกกกกกกกกกกกกบ้านยักษ์ชัดๆแต่ว่าทำไมคนเยอะจังดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน

"เธอ..!"

                             ฉันหันควับตามเสียงเรียก เจอผู้หญิงคนหนึ่งอายุรุ่นเดียวกับฉันลักษณะการแต่งตัวใส่ชุดสีม่วงกระโปรงยาวใส่เข็มกลัดสีม่วงสีเดียวกับที่ฉันได้มาเลย

"อะ...เอ่อ"

"มาทำอะไรตรงนี้เนี้ยทำไมไม่ไปเรียน"

"คะ..คือ.."

"อ่อ เธอคงเป็นเด็กใหม่สิน่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนเลยน่ะ"

"อะ...อืม ฉันเป็นเด็กใหม่แหะๆ"

"เข็มกลัดสีม่วงเหมือนฉันเลยเธออยู่ห้องกล้วยไม้ใช่ไม"

"คะ..คงใช่"

"ตามมานี้"

                            จู่ๆยัยนี้ก็มากระชากลากฉันไปอย่างแรง ตอนนี้ฉันยื่นอยู่หน้าห้องที่ทาสีเป็นสีม่วงหมดเลยมีป้ายเขียนว่า ห้องกล้วยไม้แล้วยัยนี้ก็ผลักฉันเข้าไปในห้อง

"ทุกคนค่ะห้องเรามีเด็กใหม่แล้วค่ะ!!"

                            ยัยนี้ตะโกนลั่นห้องทำให้ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวและถ้าสังเกตุน่ะนั้น!! ซีเวลค์ขะ...เขาอยู่ห้องนี้โต๊ะของเขาอยู่ตรงกลาง

"แนะนำตัวเลย"

"อะ...เอ่อ ฉะ...ฉันชื่อว่าฟองฟ้าค่ะ"

"เธอมานั่งโต๊ะกับฉันไมจ๊ะ พอดีว่าฉันเหงาน่ะ"

                           ผู้ชายคนหนึ่งลุกเดินจากโต๊ะหลังสุดตรงมาหาฉัน

"เธอต้องนั่งกับฉัน!!"

                           ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าสุดผลักผู้หญิงที่่เกาะกุมเขาแล้วเดินมานั่งบนโต๊ะข้างหน้าฉัน

"คะ...คือฉัน...ฉันขอนั่งกับซะ..ซีเวลค์ได้ไมค่ะ"

"ห๊ะ!!"

                          ทุกคนตกใจและตะลึงกับคำที่ฉันพูดออกไป

"นั้นเจ้าชายน่ะ!! เรานั่งกับเขาไม่ได้"

"ได้สิ ถ้าเธออยากนั่งกับฉันก็มาสิ"

                          ซีเวลค์เอ่ยขึ้นทำให้ทุกคนตะลึงเข้าไปอีกฉันค่อยๆเดินผ่าสายตามากมายที่จับจ้องมายังฉันไปหาซีเวลค์

"ยัยบ๊องเธอมาที่นี้ได้ยังไงเนี้ย!!"

"คะ..คือว่า ฉันหิวน่ะเลยเดินออกมาหาตลาดตะ..แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี้น่ะ"

"ช่างเหอะ แต่ว่าเธออยู่ที่นี้แล้วห้ามก่อเรื่องเด็ดขาดน่ะ"

"....ค่า...เจ้าชาย!!"

                         สงสัยฉันจะพาตัวเองมาตกนรกซ่ะเองมั่งเนี้ย ที่นี้ไม่ได้เรียนคณิตศาสตร์ อังกฤษแต่ว่าเรียน...เวทมนตร์ท่องคาถาอะไรก็ไม่รู้ไม่เห็นเข้าใจ

"ซีเวลค์จ๊ะ ถ้าเราจะร่ายคาถาปลดอาวุธควรพูดว่าไงจ๊ะ"

" เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัสครับศาสตร์ตราจาร"

"ดีมากจ๊ะแล้ว...ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเธอล่ะจ๊ะถ้าจะร่ายคาถาปลดล็อกประตูควรพูดว่าอะไรจ๊ะ"

"อะ...เอ่อ..."

                        ฉันหันไปหาซีเวลค์เพื่อขอความช่วยเหลือเแต่ว่า..เขาไม่พูดอะไร ตายแล้ววววววววววหรือว่าเราลองเอาคาถาที่อยู่แฮรี่พอตเตอร์มาใช้ดีไมน่ะ เผื่อรอด[อยากบอกว่าตอนที่นางอยู่ในโลกมนุษย์ติดหนังมาก-.-]

"อะ...อโลโฮโมร่าคะ..ค่ะศาสตร์ตราจาร"

"เยี่ยมมากเลยจ๊ะ แค่เธอมาวันแรกก็เก่งซ่ะแล้วสงสัยปีนี้คงจะได้นักเรียนดีเด่นคนใหม่"

"คะ...ค่ะ-.-"

"เอาล่ะจ๊ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนวันหลังค่อยเริ่มใหม่กลับบ้านได้จ๊ะ"

"เธอ รู้ได้ไง!!"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถูกอ่ะแค่ใช้คาถาที่เคยดูในหนังอ่ะ"

"....ยัยบ๊องเอ่ย"

"-.-นะ...นาย "

"อะไร"

"ฉันปวดฉิ่งฉองง่าา"

"-.-ไปตรงห้องนั้น"

                          ซีเวลค์ชี้ไปตรงห้องที่อยู่สุดทาง สวรรค์

"รีบมาน่ะ อย่าถะเรถะไหลอย่าสร้างปัญหาเข้าใจไม"

"ค่าาาาาาาาาาาาาาาาา หม่อมฉันจะรีบกลับมาน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาเพค่าาาาาาาาาาาาา"

"-.-อืม"

                           ฉันรีบวิ่งไปยังห้องนั้นพร้อมจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว

"ยังเหลือเวลาอีกเยอะ รอแปปหนึ่งน่ะเดียวฉันไปเดินเล่นศีกษาหาความรู้ก่อนเน้อ คริคริ"

                           ฉันเดินไปได้ซักพักก่อนจะ...ผลัก!!

"โอ้ย!"

"ยัยรุ่นน้องบ้า! ยังไม่กลับอีกหรอ"

                           ฉันไม่ทันมองทำให้ชนเข้ากับ...ใครหว่า-.-?

"ต้องขอโทษจริงๆน่ะค่ะพอดีว่าฉันไม่ทันได้มองว่าคุณยื่นอยู่ตรงนี้"

"ท่าทางเธอแปลกๆน่ะไม่รู้จักฉันหรือไงห่ะ!!"

"อะ...คะ...คุณคือใครค่ะ"

"ช่างเหอะว่าแต่มาทำไรแถวนี้เนี้ย"

"คะ...คือฉันมาเดินเล่นค่ะ แหะๆ"

"หรอฉันมีของจะให้ลองจับดูสิ"

"สะ...สร้อยหรอค่ะ"

                        ผู้ชายคนนี้ดึงสร้อยออกมาจากคอแล้วยื้นให้ฉัน

"ใช่ เธอลองจับดูสิ"

                        ฉันค่อยๆเอามือไปหยิบมาก็ไม่เห็นมีอะไรนิแค่สร้อยเกร็ดน้ำแข็งเอง

"....ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแสดงว่าเธอเป็นคนของเมืองนี้จริงขอสร้อยคืนด้วย"

"คะ...ค่ะ แหะๆ"

                       เกือบตายแหะ-.-

"ยัยบ๊อง!!"

"ซะ..ซีเวลค์"

"มาทำอะไรตรงนี้เนี้ย"

"อ้าว แฟนนายหรออย่าปล่อยให้หลงทางล่ะเดียวจะถูกลากเข้าคุก"

"อืมนายมีไรก็ไปทำไป"

"อืม"

                      ซีเวลค์จับไหล่ฉันแน่น-.-ฉันไม่ใช่แฟนหมอนี้น่ะเฟ้ย

"ปล่อยได้ล่ะและอีกอย่างใครเป็นแฟนนายมิทราบ"

"อ่าวหรอถ้าไม่ใช่เมื่อตอนเช้าทำไมเธอถึงอยากจะนั่งโต๊ะเดียวกับฉันล่ะ"

"อะ..เออ"

"ว่าไงครับ"

                      ตอนนี้ซีเวลค์ทำหน้าเจ้าเหล่ใส่ฉันอีกแล้ว-///-เขิลน่ะเฟ้ย

"องค์ชายขอรับรถม้ามาแล้วขอรับ"

"มะ..มาแล้วหรอฉันว่าเรารีบกลับกันดีกว่าพอดีฉันหิวข้าวแย้วแหะๆ"

                      ฉันรีบเดินออกจากภวังคำถามของซีเวลค์ หนีเสือปะจระเข้ชัดๆในขณะที่เรานั่งรถม้าฉันกับซีเวลค์ต่างคนต่างนั่งนิ่งจนฉันเริ่มอึดอัดเลยหาเรื่องคุย

"ว่าแต่คนที่ฉันเจอวันนี้ใครหรอ"

"อ่อ รุ่นพี่ปีสุดท้ายน่ะประธานนักเรียนเกียจรุ่นน้องที่เป็นผู้หญิงโดยเฉพาะสายเรา"

"อ่อ วันนี้เขาให้ฉันจับสร้อยคอของเขาด้วยล่ะ"

"ว่าไงน่ะ!!!"

                    ฉันสะดุ้งโย่งถอยออกแถบไม่ทันเล่นตะโกนใส่-.-

"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะก็แค่สร้อยนิดเดียว"

"เธอรู้ไมสร้อยเส้นนั้นมันเป็นสร้อยตรวจจับปีศาจหรือคนที่ลักลอบเข้าเมืองหรือไม่ใช่คนในเมืองนี้"

"ห่ะ! แต่ว่าตอนที่ฉันจับไม่เห็นจะมีอะไรเลยน่ะ"

"ไม่มีอะไรเลยหรอ มีเสียงมีสีแดงหรือมีอะไรผิดปกติกับสร้อยไม"

"ไม่มีนิ ธรรมดา"

"อืมหรือว่าที่เธอไม่โดนจับเพราะว่าเธอ..."

"มีอะไรหรือป่าว"

                   ซีเวลค์ทำหน้าเครียดก่อนจะหันมาหาฉันแล้วยิ้ม

"ไม่มีไรหรอก สักวันเธอก็จะรู้เอง"

                   ซีเวลค์ก้าวลงจากรถเมื่อรถหยุดได้ซักพัก 'เมื่อถึงเวลาเธอก็จะรู้เอง'หมายความว่าไงอ่ะฉันมองเขาด้วยความสงสัยแล้วรีบตามเข้าไป

 "พรุ่งนี้งานเลี้ยงจะจัดขึ้นแล้ว ฉันอาจจะไม่ได้อยู่ในวังน่ะไปสำรวจเข้าป่าเย็นๆถึงกลับเจอกันอีกทีตอนงานเต้นรำ ฉันจะส่งรถม้ามารับช่วงเย็นตอนเช้าเธอว่าง"

"จะให้ฉันไปจริงๆหรอ"

                   ฉันอึ่งเล็กน้อยฉันรู้สึกว่าแม่ของซีเวลค์ไม่ค่อยจะปลื้มฉันเท่าไร

"อย่าถือสากับคำพูดของแม่ฉันเลยท่านเป็นคนแบบนี้ล่ะ"

"อะ..อืม"

"ไปน่ะ"

"เอิ่ม......อืม ฉันขอไปเดินเล่นในสวนก่อนน่ะ"

"มันใกล้ค่ำแล้ว"

"ไม่เป็นไรหรอกน่า แปปเดียวเองนายกินข้าวก่อนเหอะ"

"อืม"

                    ฉันเดินเล่นอยู่ในสวนสักพักพลางคิดอะไรเรื่อยๆฉันรู้ดีว่าแม่ของซีเวลค์ไม่ค่อยชอบฉันเท่าไรและอีกไม่กี่วันข้างหน้าซีเวลค์ก็ต้องแต่งงานกับเจ้าหญิงโรเซนล่า ในขณะที่ฉันกำลังหยุดคิดเรื่องสงครามนั้นฉันได้พบกับสิ่งที่ตกใจสุดขีดและสิ่งที่ทำให้ฉันต้องตกตะลึงมากที่สุด

"สะ...สิงโต!!"

"ว่าไง บุตรแห่งอดัม"

1. สะ..สิงโตพูดได้ สิงโตพูดได้ค่าาท่านผู้โชมมมมมมมมมมมมมมม!!!