LEVANA

                                                  บทที่2

"อื้อๆๆๆ" ฉันดิ้นพร้อมกับเอามือดันแผงอกไอบ้านั่น นี่มันจะใกล้ชิดกันเกินไปแล้วนะ!
"เงียบๆ แล้วก็อยู่นิ่งๆด้วยเข้าใจมั้ย ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" เค้ากระซิบเสียงดุ ว่าแต่เสียงเค้ามันคุ้นๆนะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
งับบบ ฉันกัดมือเค้าเต็มแรง ทำเอาเค้าสะดุ้งเล็กน้อย ย้ำนะว่าเล็กน้อย แล้วก็ปล่อยให้ฉันกัดไปอย่างนั้น นี่เค้าไม่เจ็บเลยรึไง
"แม็ค แม็ค ไปไหนนะ" เอวานอร์เรียกหมาของเธอ
"สงสัยจะไปห้องอื่นเสียแล้ว หึคงคิดถึงบ้านหล่ะสิ" เอวานอร์พึ่งพัมอะไรกับตัวเองสักอย่างแล้วเดินออกไป เฮ้เดี๋ยวสิกลับมาช่วยกันก่อนนนนนน
"นี่ จะเลิกกัดได้รึยัง" นายคนนั้นถามพร้อมกับปล่อยตัวฉันเป็นอิสระ
"โห ลึกเหมือนกันนะเนี่ย" เค้าพูดพลางเอามือขึ้นมาเช็ค ฉันได้แต่ยืนมองเค้าอยู่เงียบๆ มองเห็นหน้าไม่ชัดเท่าไหร่แต่ก็พอมองเห็นอาจเพราะสายตาเริ่มชินกับความืดแล้วมั้ง เค้าสูงประมาณ 183 ได้ ดวงตาเรียวดูมีสเน่สีม่วงแต่ก็ออกเทาๆหน่อยมันลึกลับ น่ากลัว แต่ก็ดูน่าค้นหา มีสเน่อย่างบอกไม่ถูก แผงอกล่ำๆและซิกแพ็กที่เพรียบพร้อมทำเอาสาวๆเคลิ้มกันได้เลยทีเดียว ว่าแต่เค้าดูคุ้นๆอยู่นะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก เค้าอยู่ในกางเกงบ็อกเซ่อแค่ตัวเดียว...
พรึบ จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบไป
"เฮ้ๆ เจ้าหญิง เฮ้" เสียงใครเนี่ยย ฉันลืมตาขึ้นมาพลางกระพิบตาถี่ๆ ทำไมมืดงี้อ่ะ แต่ก็เห็นเงาคนลางๆ เอ๊ะเดียวนะฉันนอนอยู่บนตักเค้าหรอ
"นาย เป็น ใคร" ฉันถามพลางยันตัวขึ้น
"แมคเคย์" เขาเอ่ยสั้นๆ
"แมคเคย์...เจ้าชายแมคเคย์หน่ะหรอ" ฉันถามหน้าตาตื่น บ้าแน่ๆ ไม่ใช่ไอบ้าแมคเคย์นั่นใช้มั้ย ได้โปรดเถอะ
"ใช่ จำผมไม่ได้หรอครับเจ้าหญิง"
"..." ฉันพูดอะไรไม่ออก
"ทำเป็นพูดว่าเกลียดหมา โธ่ ที่แท้แล้วก็ทำตัวเหมือน..."
"..."
"จะเงียบอีกนานมั้ยครับ เจ้าหญิงงง" แมคเคย์ลากเสียงพลางหลี่ตามองฉันอย่างเนือยๆ จะว่าฉันเป็นหมานิ เออใช่ หมา ฉันลืมไปสนิทเลย
"นายเห็นหมามั้ย"
"เห็น"
"ที่ไหน"
"ข้างๆนี่ไง" เขาพูดพลางชี้นิ้วมาทางฉัน
"นี่ ฉันจริงจังนะ" กวนประสาทไม่เปลี่ยน!
"ผมก็จริงจัง" จริงจังบ้าอะไรหน้ายิ้มแป้นแล้นเสียขนาดนั้น
พึ่บ ฉันลุกขึ้นเพื่อไปหาหมาต่อ
"เดี๋ยวจะไปไหนหน่ะ" เค้าถามพลางดึงข้อมือฉันไว้
"หา หมา"
"หาไปก็ไม่เจอหรอก"
"ปล่อย"
"ไม่ปล่อย นั่งลง" ไม่ทันขาดคำเค้าก็กระชากตัวฉันกลับลงไปนั่งที่เดิมแป๊ะ
"นี่!"
"เดี๋ยวพอไฟมาค่อยหาดีกว่ามั้ย ทำอย่างกับว่าหามืดๆแบบนี้แล้วจะเจองั้นละ" ก็จริงของเขา
"..."
"..."
"..."
"ไม่คิดว่าเงียบไปหน่อยหรอ มันอึดอัดหน่ะ" แมคเคย์เอ่ย
"นายมาที่นี่ได้ไง" คำถามสิ้นคิด ขอกัดลิ้นตาย
"ก็นี่บ้านผม ถ้าไม่อยู่ที่นี่จะให้ไปอยู่ไหนล่ะครับ นี่ถ้าเริ่มบทสนทนาไม่เก่งก็ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวผมเริ่มให้เองก็ได้"
"อยากให้ไฟมาเร็วๆจัง"
"นี่เจ้าหญิงได้ฟังผมพูดบ้างป่ะเนี่ย"
ฉันหันไปมองหน้าเค้าเงียบๆพลางพยักหน้า 
"ผู้หญิงอะไรอยู่ด้วยแล้วน่าเบื่อชะมัด" แล้วใครใช้ให้นายมาอยู่ในนี้กับฉันหล่ะ
"กลับห้องไปสิ เจ้าชายแมคเคย์"
"พูดแค่นี้ต้องเรียกเต็มยศเลยหรือไง" เค้าถามพลางหัวเราะในลำคอ
"..."
"..." เงียบ อีกแล้ว เมื่อไหร่ไฟจะติดวะเนี่ย อึดอัด
"..."
"ชามาเนีย เป็นไงบ้าง"
"สบายดี"
"แล้ว...ได้คบกลับใครอยู่หรือเปล่า"
"นายไปถามชามาเนียเองดีกว่ามั้ย?"
"ถามแค่นี้ก็ไม่ได้"
"..."
"งั้นผมไปถามเองดีกว่า บังคมลาครับเจ้าหญิงเลอวาน่า"
"เชิญเสด็จเพคะ เจ้าชายแมคเคย์"

เจ้าชายแมคเคย์เดินออกไปจากห้อง แล้วแง้มประตูไว้หน่อย ทำให้ฉันเห็นแสงสว่างเข้ามาจากข้างนอก เอ๊ะ นี่ไฟไม่ได้ดับหลอกหรอ แล้ว...
ฉันรีบเดินไปดูที่สวิทไฟ มัน...
"เจ้าชายแมคเคย์!"

ทันทีที่ฉันเปิดสวิตไฟ ฉันก็พบกับเจ้าหมาน้อยที่นั่งมองฉันตาแป๋วอยู่ข้างๆทำเอาฉันหายโกรธที่มันกัดไปเลย
"ไงหล่ะ เจ้าทำเอาซะเราเดือดร้อนเลยรู้มั้ย"
"โฮ่ง โฮ่ง" มันตอบรับแต่เหมือยปฏิเสธมากกว่า
"รออยู่ตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวเราไปตามเจ้านายของเจ้ามาให้" พูดจบฉันก็เดินออกมาจากห้องหนังสือ ตอนนี้ผู้คนเริ่มทยอยกลับกันแล้ว เอ๊ะ นั่นเอวานอร์นี่นา
"เอวานอร์"
"เพคะ" เอวานอร์หันหน้ามาหาฉันพร้อมรอยยิ้ม
"หมาของเจ้าหน่ะ อยู่ในห้องหนังสือ"
"เจ้าหญิงทรงรู้ได้ไงเพคะว่าหม่อมชั้นตามหาเจ้าแม็คอยู่" เอวานอร์เลิกคิ้วสงสัย
"เดาเอาหน่ะ เห็นมันไม่อยู่กับเจ้า" โกหก
"เจ้าหญิงทรงพระปรีชายิ่งนัก ขอบพระทัยเพคะ" เอวานอร์ยิ้ม
"เจ้าเห็นชามาเนียบ้างหรือเปล่า?" หายไปไหนกันนะ
"หม่อมชั้นเห็นอยู่ที่ห้องรับรองทางด้านนู้นเพคะ"
"ขอบใจมาก" ฉันกล่าวก่อนที่จะเดินมายังห้องรับรอง
"พี่หญิง กลับวังกันเถอะเพคะ" ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร น้องสาวตัวดีก็ชิงพูดก่อนพร้อมลากแขนฉันให้เดินออกห่างห้องรับรองนั่น
"ซ่อนอะไรไว้หรือไง"
"ไม่มีอะไรนิเพคะ กลับวังกันดีกว่า" ฉันรู้ว่าโกหก เพราะฉันเห็น...