LEVANA

[เอวานอร์]
     (ห้องหนังสือ)
"ไง เจ้าชายตัวดี" น่าขันยิ่งนักที่เจ้าชายผู้สูงศักดิ์ต้องมากลายเป็นหมา
"โฮ่ง โฮ่ง"
"กลับบ้านกันดีกว่าเพคะ งานเลิกแล้ว แต่หน้าเสียดาย ที่พระองค์ไม่มีโอกาศแม้กระทั่งรดน้ำศพของลุงตัวเอง!"
"โฮ่ง โฮ่ง" หึ น่าสมเพช
"ทำได้แค่เห่าสินะเพคะ" พูดจบฉันก็ลากสายจูงเจ้าชายออกมาจากห้องหนังสือ น่าสงสารอยู่หรอกนะเป็นเจ้าชายแต่ต้องมาถูกจูงคอบังคับให้ไปไหนมาไหน แต่ก็ช่วยไม่ได้ทำกับพี่ชายฉันไว้ก่อนเองนี่นา
     (คฤหาสตระกูลเอวา)
"ที่ผ่านมาพระองค์ก็ไม่ได้ทรงดื้อมากนัก หม่อมชั้นเลยมีของขวัญอยากจะมอบให้พระองค์เสียหน่อย" ฉันพูดพร้อมเดินไปปิดไฟ ใช่แล้วปิดไฟ คำสาปของฉันเจ้าชายจะกลับมาเป็นคนได้ก็ต่อเมื่อไม่มีแสงสว่างเท่านั้น น่าตลกยิ่งนักเพราะชื่อของเค้า(แมคเคย์)แปลว่าไฟด้วยหน่ะสิ
"อะไร" เจ้าชายถามเสียงห้วน
"ไม่น่ารักเอาเสียเลย" ฉันตำหนิพลางส่ายหน้าอย่าระอา
"ของขวัญที่เจ้าพูดถึงหมาถึงอะไร?"
"หม่อมฉันจะบอกวิธีแก้คำสาปแด่พระองค์"
"เจ้าพูดจริงหรอ!?"
"เพคะ แต่มันมีเงื่อนไข"
"เงื่อนไข?"
"ถ้าพระองค์ไม่สามารถแก้คำสาปได้ภายในหนึ่งปี พระองค์จะสิ้นพระชนน์" ใช่แล้ว ตายไงหล่ะ!
"แล้ววิธีแก้คำสาปคืออะไร"
"หม่อมชั้น จะบอกพระองค์ก็ต่อเมื่อ ยอมรับเงื่อนไขนี้"
"เจ้า!!"
"ว่าไงหล่ะ เพคะ"
"ก็ได้ ข้าตกลง" หึจะยอมเสี่ยงสินะ
"วิธีแก้คำสาปก็คือ พระองค์ต้องโดนปฏิเสธ" ใช่แล้วพระองค์ต้องเรียนรู้ถึงความเจ็บปวดเสียบ้าง
"แค่นี้หน่ะหรอ ง่ายจะตาย"
"ผู้ชายเจ้าเสน่อย่างพระองค์ อาจจะหาคนปฏิเสธยากก็ได้นะเพคะ"
"ฉันทำได้อยู่แล้ว แต่ขออะไรอย่าง เจ้าช่วงพาข้าไปที่วังเจ้าหญิงเลอวาน่าที"
"คิดว่าเจ้าหญิงจะสามารถล้างคำสาปให้พระองค์ได้หรือเพคะ" น่าขันนัก พระองค์ทรงคิดว่าการปฏิเสธนี้ต้องมาจากการไม่ชอบหน้ากันหรือไง
"เจ้าคอยดูแล้วกัน พรุ่งนี้ไปส่งข้าด้วย หาวิธีอย่างไรก็ได้ให้ข้าได้อยู่ในวังนั่น"
"พระองค์ไม่ทรงขอมากเกินไปหน่อยหรอเพคะ"
"มันเป็นทางเดียว ได้โปรด"
"แต่หม่อมฉันยังบอกเงื่อนไขไม่หมด พระองค์จะเลือกรับฟังเงื่อนไขอีกข้อหรือจะให้หม่อมชั้นช่วยให้ได้อยู่ในวัง"
"เจ้าช่างร้ายยิ่งนัก" ก็ข้าเป็นแม่มดนี่
"เลือก"
"เจ้าช่วยข้าให้เข้าไปในวัง"
"ตกลงเพคะ บรรทมเถอะดึกแล้ว พรุ่งนี้เรามีงานใหญ่ต้องทำกัน!"

                                                   --

[เลอวาน่า]

"เจ้าหญิงเพคะ ได้เวลาพบปะประชาชนแล้วเพคะ"
"ขอบใจมากเลวัลเลีย" เลวัลเลียนางกำนันคนสนิทของฉันเอง เธอเลี้ยงฉันกับชามาเนียมาตั้งแต่เด็ก
ฉันเดินมายังห้องโถงใหญ่เพื่อพบปะประชาชนที่มาร้องทุกข์ ใครว่าเป็นเจ้าหญิงจะสุขสบายฉันขอเถียงเลย เพราะการเป็นเจ้าหญิงก็เหมือนเป็นงานอย่างหนึ่ง
"เจ้าหญิงเพคะ วันนี้มีทั้งหมด10คน เพคะ ส่วนเรื่องปัญหา หม่อมชั้นสรุปมาให้คร่าวๆแล้วเพคะ"
"ขอบใจมากจ่ะ" ฉันอ่านปัญหาอย่างคร่าวๆ แต่เดี๋ยวนะ เอวานอร์ยื่นมาด้วยหรอเนี่ย
"ฝากเลี้ยงหมาเนี่ยนะ?" น่าขัน เห็นมั้ยหล่ะเป็นเจ้าหญิงก็ถือเป็นงานอย่างหนึ่งจริงๆ
"หม่อมชั้นมานาซา เพคะ หม่อมชั้นมีปัญหาเรื่อง..."
"หม่อมชั้นเบยานา ...."
"หม่อมชั้นเฟยนารา..."
.
.
.
"คนสุดท้ายแล้วเพคะ"
"ให้เข้ามาได้" ปัญหามีมากมายได้ทุกวันจริงๆ
"หม่อมชั้นเอวานอร์เพคะ หม่อมชั้นอยากจะฝากพระองค์ดูแลเจ้าแม็คหน่อยหน่ะเพคะ" เอวานอร์พูดหน้าเศร้าพร้อมลูบหัวเจ้าแม็คไปด้วย
"เจ้ามาฝากหมากับเราทำไม" ฉันเจ้าหญิงนะ ทำไมต้องมารับฝากหมา TOT
"เพราะหม่อมชั้นเห็นว่า ฝ่าบาทเป็นคนที่เอาใจใส่ในสิ่งเล็กๆน้อยๆและช่างสังเกตุ จำตอนที่หม่อมชั้นทำเจ้าแม็คหายได้มั้ยเพคะ ตอนนั้นฝ่าบาทก็เป็นคนมาบอกว่ามันอยู่ที่ไหน หม่อมชั้นเห็นว่าเป็นการเหมาะสมที่สุดแล้วที่จะฝากไว้กับพระองค์ หม่อมชั้นมีธุระจริงๆ" เอวานอร์ทำตาปริบๆ
"เจ้าจะฝากไว้นานเท่าไหร่"
"ไม่นานหรอกเพคะ หม่อมชั้นทำธุระเสร็จเมื่อไหร่จะรีบกลับมารับมันทันที"
"แต่เราไม่ค่อยถูกกับหมาเท่าไหร่"
"เจ้าแม็ค มันไม่ดื้อหรอกเพคะ ยิ่งกับผู้หญิงสวยๆด้วยแล้ว มันเรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้เลย" ไม่ดื้ออะไรหล่ะ เมื่อวานมันพึ้งงับมือฉันไปเองนะ เอ๊ะหรือเพราะฉันไม่สวย หมาเลือกนาย!
"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" มันเห่าพร้อมกับมองหน้าฉัน
"เจ้ารีบกลับมาไวไวแล้วกัน เราดูแลให้ได้ไม่นานหรอกนะ"
"ขอบพระทัยมากเพคะ ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญอยู่เป็นมิ่งขวัญของพวกเราตลอดไปขอบพระทัยเพคะ"
"เลวัลเลีย ไปรับหมาตัวนั้นมาสิ"
"เพคะ" เลวัลเลียไปอุ้มหมามาจาเอวานอร์ จากนั้นเอวานอร์ก็ขอลากลับ
"เอาไปฝากชามาเนียเลี้ยงดีกว่า" ฉันพึมพัมกับตัวเอง
"เลวัลเลีย เอาเจ้านั่นไปที่พระตำหนักเล็ก"
"แต่..."
"เราจะเอาไปฝาก ชามาเนียเลี้ยง เราเลี้ยงหมาไม่ได้หรอก"
"โฮ่ง โฮ่ง" 
"คือ เจ้าหญิงชามาเนียมีค่ายพักแรมทรงจำไม่ได้หรือเพคะ" จริงซิ ฉันลืมไปได้ยังไงกันนะ
"โฮ่ง โฮ่ง งับบ"
"โอ้ย!" เจ้าหมาแม็คงับที่มือเลวัลเลียอย่างจังพร้อมกับวิ่งตรงเข้าไปที่ห้องของฉัน!
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่เป็นไรเพคะ"
"ไปใส่ยาเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการทางนี้เอง"
"ระวังนะเพคะ ดูมันร้ายไม่ใช่เล่น"

     (ห้องบรรทม)
"นี่มันเตียงของเรานะ เจ้าจะมานอนเตียงนี้ไม่ได้" แม็คนอนอยู่บนเตียงของฉันและไม่สนใจในสิ่งที่ฉันพูดเลยสักนิด!
"ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นเราจะเอาเจ้าไปปล่อยจริงๆด้วย" มันไม่สนใจ
"เจ้าจะมานอนเตียงเราแบบนี้ไม่ได้นะ!" มันหันมามองหน้าฉันแวบนึงแล้ว หันกลับไปนอนต่อ ฉันเลยตัดสินใจหยิบหมอนข้างแล้วดันเจ้าหมาตัวเล็กนั่นจนตกเตียง สมน้ำหน้า
"โฮ่ง โฮ่งๆๆๆๆ" พอตกลงไปมันก็มองหน้าฉันพร้อมกับเห่า เสียงเล็กๆของมันดังแสบแก้วหูชะมัด
"นี่คือที่นอนของเรา เจ้าไม่มีสิทธิ์"
"..."
"นี่ไม่ต้องมาทำหน้าตาหน้าสงสารนะ เราไม่ให้เจ้านอนหรอก"
"โฮ่ง" มันทำหน้าหงอยแล้วเดินคอตกไปนอนตรงโซฟาตัวเล็ก
"ห้องนี้เจ้าก็อยู่ไม่ได้"
"โฮ่ง โฮ่ง"
"ก็มันเป็นห้องของเรานี่"
"..." ทำหน้าหงอยอีกแล้วนี่ฉันใจร้ายเกินไปรึเปล่านะ
"งั้น เราให้เจ้าอยู่ร่วมห้องกันก็ได้ แต่ห้ามยุ่งกับของส่วนตัวของเราทุกอย่าง ที่ของเจ้าคือโซฟาตัวนั้น เข้าใจมั้ย"
"โฮ่ง" มันตอบรับ สงสัยจะเข้าใจ
ก๊อกๆ
"ได้เวลาอาหารเย็นแล้วเพคะ"
"เดี๋ยวเราออกไป"
"แล้วสุนัขหล่ะเพคะ"
"เจ้าจัดอาหารให้ด้วยแล้วกัน"
"เพคะ"
     (ห้องอาหาร)
ฉันออกมารับประทานอาหารเย็น พร้อมเจ้าแม็ค แปลกมันไม่ยอมกินอาหารแม้แต่เม็ดเดียว เลยต้องเปลี่ยนเอาข้าวมาให้กิน ซึ่งต้องเหมือนของฉันถ้าไม่เหมือนกันมันไม่ยอมกินเด็ดขาด
"ฉันอิ่มแล้ว มื้อนี้อร่อยมากจ่ะ"
"ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว เชิญเสด็จเพคะ"
"ขอบใจมาก"
"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" แม็คทำท่าจะลุกตามฉันมาแต่ถูกนางกำนันจับไว้ก่อน
"ฝากดูแลด้วยนะ"
"เพคะ"
"เจ้าหญิงกำลังจะอาบน้ำ ถึงแม้เจ้าจะเป็นหมาแต่ก็ห้ามเข้ารู้มั้ย เพราะเจ้าหน่ะหมาเพศผู้!" นางกำนันบ่นพึมพัมกับเจ้าแม็ค ตลกดีนะ
     (ห้องบรรทม)
อาบน้ำเสร็จฉันก็เตรียมตัวจะเข้านอน เจ้าแม็คยังไม่เข้ามาสงสัยคงจะเล่นอยู่กับพวกนางกำนันมั้ง
ปิ๊ป ฉันปิดไฟ
แอ๊ดดด เสียงเปิดประตู สงสัยนางกำนันจะพาเจ้าแม็คมานอน
เอ๊ะทำไมฉันรู้สึกแปลกๆ เตียงมันยวบลงไปเหมือนมีคนมานั่งอย่านั้นแหละ ฉันรีบหันกลับไป
"กรี๊ด...อื้อ" มือหนามือเดิมยื่นมาปิดปากฉันไว้อีกแล้ว! แต่คราวนี้หนักกว่าเก่าเพราะหมอนั่นกำลังกดฉันลงกับเตียงเนี่ยสิ!
"อ่อย อั้น อะ" ฉันดิ้นเหมือนหนอนโดนไฟรน
"งั้นเธอต้องตกลงก่อน ว่าถ้าปล่อยแล้วจะไม่กรี๊ด" ฉันพยักหน้าหงึกๆเป็นการตกลง และเค้าก็ปล่อยฉัน
"นายเข้ามาที่นี่ได้ยังไง" เจ้าชายแมคเคย์เข้ามาได้อย่างไรในเมื่อมันป้องกันแน่นหนาขนาดนี้
"ช่างเรื่องนั้นเถอะ"
"บ้าหรอ นี่มันห้องของฉันนะ ถ้านายไม่บอกฉันจะร้องให้คนช่วย"
"เธอร้องฉันจูบ จบ"
"ลามก!"
เค้ายิ้มรับหน้าตาเฉย พูดออกมาได้ยังไง ลามกที่สุด!
"ฉันมาเพื่อต้องการคำตอบ"
"คำตอบ?"
"เธอรักฉันหรือเปล่า"
"จะบ้าหรอ!" นายคนนี้นี่จะทำให้ฉันสติแตกได้ตลอดเวลาเลยรึไงนะ
"เธอรักฉันหรือเปล่าหล่ะ"
"ฉันจะไปรักนายได้ยังไง!"
"งั้นคบกับฉันนะ แต่งงานกันเลยก็ได้"
"นี่ นายได้ฟังที่ฉันพูดบ้างมั้ย!"
"ตกลงหรือเปล่า"
"ไม่!"
"เย่ เธอปฏิเสธแล้ว ขอบคุณนะ" เค้าพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มฉัน!
"ทำบ้าอะไรเนี่ย" ฉันผลักเค้าออก พร้อมกับเอามือถูที่แก้มตัวเองแรงๆ
"ขอโทษที ลืมตัวไปหน่อย"
"ออกไป"
"ก็ได้ พรุ่งนี้เจอกันนะ" แมคเคย์ยิ้มแล้วหัวเราะร่าออกไปอย่างมีความสุข คนบ้าอะไร เห็นฉันเป็นของเล่นหรือไงกัน!! พรุ่งนี้เจอกันบ้าอะไรหล่ะ ฉันจะไม่ยอมให้นายเข้ามาในเขตพระตำหนักเด็ดขาด ฉันสาบาน!!!