Dear my love

//หลังเลิกคลาส ณ โต๊ะไม้หินอ่อนใต้ต้นไม้ใกล้ๆอาคารเรียน
 
          วันนี้พอหลังเลิกคลาสฉันก็เดินออกมาพร้อมกับวาชิมานั่งที่โต๊ะไม้หินอ่อนใต้ต้นไม้ใกล้ๆอาคารเรียนเพราะตรงนี้ร่มรื่นและเป็นช่องลมทำให้เย็นสบายตลอดเวลา ทำให้ฉันทำงานได้ลื่นมากขึ้นแต่ก็ไม่ได้หมายความว่างานครั้งนี้จะเสร็จได้รวดเร็วซักเท่าไหร่นัก ฉันเลยส่งข้อความไปบอกแอมในไลน์ว่าจะกลับช้า
 
“ทำไปทำมาชักปวดหัวแล้วอ่า”
“อย่างน้อยก็อีกนิดเดียวก็ใกล้เสร็จแล้วละน่า”
“นี่วาชิ เราสงไสมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว”
“สงไสอะไรเหรอ”
“ก็คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเขามามองเราหลายรอบแล้ว”
“คงเป็นเพราะปลายสวยแต่ว่าเราไม่สวยแถมยังมีแว่นหน้าเตอะนี่อีก”
“แล้วทำไมไม่ใส่คอนแท็กเลนส์?”
“ก็มันน่ากลัวนี่นา เอาอะไรไม่รู้มาแปะลูกตาแค่คิดก็กลัวแล้วอ่า”
“ไหนดูหน่อยซิ” ฉันดึงแว่นออกจากหน้าวาชิแล้วค่อยๆจัดทรงผมให้
“ปลายทำอะไรหน่ะ เรามองไม่เห็นนะ”
“อยู่นิ่งๆสิ” ฉันเอาอีกมือนึงจับข้อมือของวาชิรวมเอาไว้บนตักแล้วค่อยปล่อยให้นั่งนิ่งๆเพื่อที่ฉันจะได้จัดทรงผมให้ถูกฉันถ่ายรูปวาชิไว้แล้วให้วาชิใส่แว่นเพื่อดูว่าถ้าหากไม่มีแว่นแล้วจะเป็นยังไง
“ลองใส่แว่นแล้วดูรูปที่เราจัดทรงผมให้สิ”
“น....นี่เราจริงๆเหรอ”
“อื้ม! ใช่วาชิน่ารักมากเลยนะ ไม่ลองใส่คอนแท็กเลนส์ดูละ”
“อ..... อืม จะลองเก็บไปคิดดูละกันนะ”
 
[14:45]
 
“เย้!! ในที่สุดก็เสร็จแล้ววว ยกภูเขาออกจากอกเรียบร้อยแล้วว”
“ดีใจเวอร์ไปแล้วนะปลายดูซิคนอื่นเค้ามองกันหมดแล้ว”
“อุย แห่ะๆ” ฉันยิ้มแห้งๆให้วาชิก่อนที่จะเก็บของแล้วเดินไปหน้าม.เพื่อไปเอารถที่จอดไว้
 
ตุ๊บ! “โอ้ย!” จู่ๆมีผู้ชายคนนึ่งเดินชนวาชิจนเซมาหาฉัน
“เดินมองทางมั่งสิตาไม่มีรึไง!” ถึงฉันจะหันหลังไปด่าผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วเดินต่อไปโดยที่ไม่มาขอโทษเลย
“วาชิเป็นไรปล่าว” ฉันจับวาชิประคองไว้จนค่อยๆเดินตั้งหลักได้
“ระ... เราไม่เป็นไรขอบใจนะปลาย”
“ไม่เป็นไร” พอฉันคลายมือออกห่างจากตัววาชิแล้วยิ้มฉันก็หันไปเจอแอม
“ปลายผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ที่ไม่ว่างก็เพราะมาจู๋จี๋กับยัยนี่ใช่ไหม”
“เฮ้ยเดี๋ยวแอมเข้าใจผิดแล้ว เร-”
“ไม่ต้องมาพูด ก็เราเห็นอยู่กับตา”
“ไม่ใช่นะ”
“ไม่ใช่แล้วมันไม่ใช่อะไร!!” ฉันยื่นมือไปจับมือแอมหวังว่าจะให้แอมยอมให้ฉันอธิบายแต่ก็โดนแอมสบัดมือใส่
“แอมฟังเราก่อน”
“เอาไว้คุยกันทีหลังเถอะนะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะฟัง” พอแอมพูดจบแอมก็เดินไปที่โต๊ะไม้ใกล้ๆแถวนั้นแล้วค่อยเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดี
“อะไรกันเนี่ย ทำไมแอมไม่ยอมฟังเราเลย”
“ปลาย นั่นพี่ชายเรานี่”
“หืม? พี่ชาย?” วาชิเดินนำฉันไปที่โต๊ะไม้ที่มีภากับคราวน์นั่งอยู่ฉันเลยเดินตามไปแบบงงๆ
“วาชิ นี่มันเรื่องอะไรกันบอกพี่มาซิ” พอวาชิเดินมาถึงคราวน์ก็ยิงคำถามเข้ามาเป็นคนแรก
“ทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันเหรอ?” ทั้งสองคนนี้ก็พยักหน้าพร้อมกันแทนคำตอบ
“เฮ้อ... เอาเถอะ วาชิอธิบายให้คราวน์กับภาฟังทีนะ เราจะไปอธิบายให้แอมเข้าใจก่อน”
 
          พอฉันพูดจบฉันก็รีบเดินไปขึ้นรถเต่าสุดที่รักของฉันแล้วรีบขับกลับบ้านทันที ‘ขอให้ทันทีเถอะ’ ฉันอยากจะอธิบายให้แอมเข้าใจก่อนคงจะเป็นเพราะเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันด้วยละมั้งความกังวลของฉันจึงมากขึ้นๆ ฉันกลัวเสียแอมไป ให้ฉันทำอะไรฉันยอมขอแค่ไม่ให้ผู้หญิงคนนี้จากฉันไปเลย ฉันภาวนามาตลอดทางจนถึงบ้านฉันวิ่งหาทั่วบ้านแล้วไม่เจอเลยขึ้นไปบนห้องนอน เลยเห็นแอมกำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่
 
“แอมจะไปไหน”
“......”
“อย่าทำแบบนี้สิเราใจไม่ดีเลย” ฉันเดินไปจับมือแอมให้หยุดยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
“เราอยู่ห่างกันซักพักนึงได้ไหม ตอนนี้เราไม่พร้อมจะรับรู้อะไรอีกแล้ว”
“หมายความว่าไงแอม”
“เรายังไม่ได้เลิกกันหร่อกนะ เราแค่ขอเวลา... ขอเวลาให้เราทำใจซักหน่อย”
“ทำใจเรื่องอะไร?”
“ช่างเถอะ เราไปละนะถ้าปลายอยากจะเปลี่ยนใจก็มาเอาแหวนกับเราที่คณะนะเราจะไปเอง” พอแอมพูดจบแอมก็รีบเก็บเสื้อผ้าที่เหลือเข้ากระเป๋าแล้วเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ที่มารออยู่หน้าบ้านฉันเลยตะโกนเรียกเพื่อที่จะหยุดแอมไม่ให้ไป
“แอม!!” แต่ถึงอย่างนั้นแอมก็ไม่หยุดหรือแม้จะหันกลับมามองฉันเลย
 
          แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่สนฉันรีบคว้ากุญแจขับตามไปสักพักนึงก็คลาดสายตากันเพราะมองไกลๆไม่เห็นป้ายทะเบียนแถมยังมีรถแท็กซี่เหมือนกันไปหมดฉันเลยไม่สามารถตามแอมไปได้ ฉันเลยขชับรถกลับบ้านมานั่งคิดที่ห้องนั่งเล่นว่าฉันจะทำยังไงดี ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าแอมอยู่ที่ไหนแอมไม่ได้มีบ้านอยู่แถวนี้ซักหน่อย หาห้องพักนอนเหรอ? แอมไม่ชอบนอนห้องพักที่เป็นอาพาร์ทเม้นนี่นาเราถึงมาซื้อบ้านจัดสรรกัน ฉันครุ่นคิดอยู่นาน
 
‘แล้วถ้าเป็นบ้านของคราวน์กับภาละ’ พอฉันนึกได้อย่างนั้นฉันก็พยายามหาดูรายชื่อในโทรสับ ฉันไม่ได้บันทึกเบอร์ของทั้งสองคนนั้นไว้นี่ ฉันเลยเปลี่ยนแผนไปโทรหาวาชิแทนเพราะวาชิเป็นน้องสาวคราวน์คงจะอยู่ด้วยกัน
 
ตรู๊ดด~~... ตรู๊ดด~~... ‘รับสิๆๆ’
 
ตรู๊ดด~~...  ติ๊ด!
 
“ฮะโหลว่าไงปลาย”
“วาชิ เราขอสายคราวน์หน่อยได้ไหม”
“ได้ แปบนึงนะ พี่คะ....” ฉันถือสายรอซักพักนึงคราวน์ก็มารับโทรศับแทน
“ฮะโหลครับ”
“คราวน์ รู้ไหมตอนนี้แอมอยู่ไหน”
“อยู่ที่คอนโดภาครับ”
“แล้วคอนโดที่ภาอยู่ไหนเหรอ”
“ผมไม่รู้แห่ะ ลองโทรไปถามภาดูนะครับ”
“งั้นเราขอเบอร์ภาหน่อย”
“093-ABCDEFG”
“งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนเราจะโทรไปถามภา”
“ขอให้โชคดีนะครับ พาตัวเขากลับมาให้ได้”
“ขอบใจคราวน์” พอฉันกดวางไปฉันก็รีบกดโทรหาเบอร์ที่จดไว้
 
ตรู๊ดด~~... ตรู๊ดด~~... ‘รับหน่อยเถอะ....’
 
ตรู๊ดด~~...  ติ๊ด!
 
“ฮะโหลคะ นั่นใครคะ”
“ใช่เบอร์ ภา หรือปล่าวคะ”
“ใช่คะ”
“เราปลายเองนะ”
“เอ่อ.... รอแปบนึงนะ” ฉันได้ยินเสียงกุกกักๆอยู่ซักพักนึงแล้วภาค่อยพูดขึ้น
“โอเคละ ว่ามาปลาย”
“ตอนนี้แอมอยู่ที่คอนโดภาใช่ไหม”
“ใช่ แต่ตอนนี้ปลายอย่าพึ่งมาหาแอมเลยนะ แอมพึ่งร้องไห่จนหลับไปเมื่อกี๊”
“ง.... งั้นเหรอ....”
“พอแอมพร้อมจะรับรู้ความจริงเดี๋ยวเราจะบอกแอมเองเรารู้จากวาชิแล้ว”
“อืม.... ช่วงนี้ดูแลแอมให้หน่อยนะ ขอโทษที่รบกวนด้วย”
“ไม่หร่อก แอมเป็นเพื่อนของเรา เรื่องแค่นี้เราไม่คิดว่ามันจะรบกวนอะไรหร่อก”
“อืม หาหมอนข้างให้แอมกอดด้วยนะแอมจะนอนไม่หลับถ้าไม่มีหมอนข้าง”
“ได้จ๊ะ เดี๋ยวเราจะช่วยให้แอมหายงอนไวๆด้วยละกันเนอะ”
“ขอบใจมากนะภา”
“ยินดีเสมอคะ”
 
ติ๊ด!
 
          พอภาวางสายไปฉันก็หายกังวลไปหน่อยนึง แต่ยังไงซะฉันก็ต้องให้แอมรู้ความจริงให้ได้ว่ามันไม่ใช่อย่างที่แอมคิดแล้ววันนี้ฉันจะนอนได้ไหมนะ อ่า... หิวข้าวจัง อยากกินข้าวฝีมือกระต่ายน้อยจังเลย......
 
1 อาทิตย์ผ่านไป
 
//ห้องนอน
 
          วันนี้เป็นวันหยุดยาวฉันเลยอยากจะนอนอืดอยู่บ้านเพราะนี่มันก็ตั้ง1อาทิตย์แล้ว ยังไม่มีความคืบหน้าเรื่องแอมเลย เวลาจะไปเข้าคลาสทุกคนก็พยายามจะดึงแอมไปเข้าคลาสอยู่หร่อก แต่แอมไม่ยอมออกจากห้องเลยนอกจากจะไปซื้อกับข้าวมาทำกินในคอนโด ส่วนฉันที่นอนกังวลใจอยู่บ้านก็จะลงแดงตายเพราะถึงแม้ว่าแอมจะเคยสอนทำอาหารแต่ที่ทำได้ชำนาญคือใข่เจียวทอดชะอมกับข้าวผัด
 
          ทุกๆวันพอเข้าครัวฉันจะคิดถึงแอมตอนที่แอมทำกับข้าวให้ฉันกินประจำทุกวันจนเกือบจะทำกับข้าวไปร้องไห่ไป ภาเคยบอกที่อยู่ของคอนโดว่ามันใกล้หมู่บ้านจัดสรรที่ฉันอยู่มากๆ ไม่ต้องนั่งรถไปไกลก็ถึง เพียงแค่ตอนนั้นแอมอาจจะพยายามทำให้ฉันคิดว่าคอนโดต้องอยู่ไกลเลยให้แท็กซี่วนไกลๆแล้วค่อยมาจอดหน้าคอนโด ฉันเลยโทรไปเช็ดทุกวันจนบางทีฉันก็เกรงใจภานะ แต่ถ้าฉันโทรไปเครื่องแอมต่อให้โทรไปกี่ครั้งๆก็ไม่ยอมรับสาย ส่วนในไลน์แอมก็บล็อกฉันไว้รวมถึงในเฟสด้วย ฉันจะทำยังไงดีกับวันหยุดวันแรกดีนะ...
 
“โอ้ยยยยย!!! อยากกอดแอม อยากฟัด อยากหอมแก้มให้บวมเป่งเลย หึ้ย!..... อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก เราลงแดงหรือไงฟะเนี่ยยยยยยยยย” ฉันนอนดิ้นพรวดพราดๆเหมือนคนบ้าอยู่บนเตียงแล้วนอนคิดไปเรื่อยๆว่าจะทำยังไงให้แอมหายโกรธเพราะตอนนี้ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้ว
 
[20:43]
 
“อ... อืม..... เอ๋.... หลับไปตอนไหนเนี่ย”
 
โครก.... คราก..... “อื้อหือ พยาธิในท้องร้องเรียกอาหาร”
 
          ฉันไม่รู้ว่าฉันเผลอหลับไปตอนไหนแต่ที่แน่ๆ หลับนานเกินไปจนหิวข้าวเที่ยงฉันก็ยังไม่ได้กินนอนอย่างกับไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา พอฉันนึกได้อย่างนั้นก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดเพื่อที่จะไปหาซื้ออะไรกินซักอย่างนึง
 
//7-11 ในซอยข้างๆหมู่บ้านจัดสรร
 
‘วันนี้จะกินอะไรดีนะ’ ฉันเดินวนอยู่หลายรอบแต่ฉันรู้สึกว่าไม่มีอะไรน่ากินเอาซะเลยทันใดนั้นฉันก็หันไปเห็นแอมพอดี
“แอม” ฉันเผลอส่งเสียงเรียกไปจนแอมรู้ตัวแล้วเดินหนีอย่างรวดเร็ว
‘ไม่นะอย่าหนีฉันอย่างนี้สิ’ ฉันวิ่งตามแอมออกมาอย่างรวดเร็ว
“แอม!! อย่าหนีเราอีกเลยได้โปรด” พอฉันกำลังจะถึงตัวแอมวิ่งก็มีเสียงผู้ชายคนนึงวิ่งตามมาข้างหลัง
“อย่าอยู่เลยมึง!!!” ฉันหันหลังไปมองผู้ชายคนนั้นกำลังทำท่าจะเอาปืนยิงแอม
‘นายตั้ม!!’
“ไม่นะ!! แอมระวัง!!” ฉันรีบวิ่งไปหาแอมแล้วกอดแอมไว้ทันใดนั้นเอง...
 
ปัง!!
 
“อึก.....อ......”
“อีห่า!! จะมาขวางทำไม!! หลบไปกุจะยิงมัน!! @%!@#(&)$*%$!!@”
 
ปัง!! ปัง!!
 
“อึก!...อ..... อั๊ค..... แฮ่ก..... แฮ่ก.....” ไม่นะสติฉัน... มองไม่ค่อยเห็นเลย..
“เฮ้ยหยุด!!..... #&@#&*%!@%*^%!@$!@#”
“ปลาย!!!..... ปลาย!!.... ฮือ.... ไม่นะ... อย่า..... ฮึก..... อย่าทำแบบนี้สิ.... เรายังไม่... ฮึก... หายงอนเลยนะ.... อ.... อึก.... มาเคลียร์เรื่องของเราก่อนซิ..... ฮือออ......”
“ม... ไม่.... ร้อง.... ส.... สิ แค่ก!! แค่ก!! ด... เดี๋ยว... ไม่น่า...รัก.... นะคะ.... อ.... อึก!....” ฉันนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับจากการโดนยิง3นัด
“ยัยบ้า!!... ฮือ.....” ทำไมรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้นะ ไม่มีแรงเลย...
 
หวี้~หว่อ~หวี้~หว่อ~
 
“แอม!! ปล--- รี----” อา... นั่นเสียงภางั้นเหรอยังไม่ได้ขอบคุณเรื่องให้แอมมาอยู่ด้วยเลย น่าเสียดายจังแห่ะตอนนี้ไม่มีแรงเลย เอาไว้ทีหลังก็แล้วกันนะภา.....