Dear my love

          หลังจากงานวันเกิด 1 สัปดาห์ นายตั้มก็เริ่มแปลกไป คือ เล่นแต่บอล ไม่ค่อยสนใจแอมแต่อยากให้แอมอยู่ด้วยอย่างเช่นว่า ไปเตะบอลกับเพื่อนเป็นชั่วโมงๆโดยให้แอมรอโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย อย่างนี้ใช่ไหมเค้าเรียกว่าหมดโปรโมชั่น? อยากให้อยู่ด้วยกันแต่ไม่ดูแล พอหลังจากจบเรื่องนี้ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายแอมอีกแล้ว ฉันจะไม่รอ ฉันจะบุกเข้าไปหาเธอ แล้วดึงเธอออกมาจากวงจรความเศร้านี้ให้ได้ ฉันจะต้องปกป้องเธอ แอม.....
 
//พักเที่ยงก่อนจะเข้าห้องเรียน
 
นั่นมันนายตั้มนี่ ทำไมถึงทำลับๆล่อๆอย่างนั้นละ
“แอมขึ้นห้องไปก่อนได้ไหมเดี๋ยวเรามา เราปวดท้องมากเลย”
“ได้ซิ เราจะขึ้นไปรอบนห้องนะ” หลังจากที่แยกทางกันฉันก็เดินตามตั้มไปอย่างช้าๆโดยที่ไม่ให้เจ้าตัวรู้ ฉันเดินตามจนมาถึงมุมอับของห้องน้ำชาย
“ไอ้ตั้ม กูให้เวลามึงกี่เดือนแล้วทำไมมึงถึงทำไม่สำเร็จซักทีวะ” ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มเห็นตั้มกับพี่ฟลุ๊กคุยกันฉันก็ถ่ายคลิปเก็บไว้เพื่อเป็นหลักฐาน
“ก็อีดีออกนั้นสิ คอยอยู่คอยอยู่กับแอมตลอดเวลาเลย ตอนไปเที่ยวกันกูก็พยายามหาทางชวนมันไปล่ออยู่หร่อก แต่แม่งไม่ได้เชื่อกูเลย แม่งชื่อแต่อิดีออกนั้น”
“ช่างมัน กูให้แค่ครึ่งหนึ่งก่อน ถ้ามึงหลอกจนล่อมันได้ก็ถ่ายคลิปมาด้วย กูจะเอาไปแพร่ในเว็บโป้ โทษฐานที่มันมาฉีกหน้ากู!!”
“ได้พี่ ผมรับประกันได้เลยว่าหนังโป้เรื่องนี้ต้องเด็ดแน่ๆ” ฉันกำมือให้แน่นที่สุดและพยายามห้ามตัวเองไม่ให้พุ่งไปต่อยไอ้เลวสองตัวนั่นและฉันต้องเปิดโปงมันให้กระจ่างไปเลยว่ามันเป็นคนยังไง
 
//ห้องเรียนคาบบ่าย
 
“ปลายไปโดนอะไรมา เลือดออกเลยเห็นไหม” แอมเห็นมือฉันตอนพักเบรกระหว่างเรียนเลยเอาทิชชู่มาซับให้
“โอ้ยๆๆ เบาๆหน่อยดิเจ็บนะ”
“นี่ๆๆๆๆ เอาให้ตายไปเลยชอบทำอะไรไม่ระวังจริงๆ”
“อย่างโหดอะ TT”
“ทีหลังทำอะไรระวังมั่งสิ เข้าใจไหม....” โอ้โห อย่าทำเสียงแบบนั้นสิแอมหัวใจฉันหวิวไปหมดแล้วนะ เสียงหวานๆที่ค่อยๆเอื่อนเอ่ยออกมาจนพาให้ใจฉันล่องลอยไปไกล
“ได้ฟังไหมเนี่ยปลาย!” แอมจิ้มเข้าที่แผลฉันอย่างจัง
“โอ้ยยยยย ฟังๆๆๆ ฟังอยู่ๆ”
“งั้นทวนซิ”
“ทีหลังจะทำอะไรให้ระวังใช่ปะ”
“ดีมาก จำไว้ให้ดีละ”
“ค่ะแม่” แล้วแอมก็ค้อนใส่ฉันใหญ่เลย
 
 
//หลังเลิกเรียน ขณะเดินไปเอารถกลับบ้าน
 
 
          ตั้มได้ทำตัวเหมือนปรกติไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่วันนี้ฉันจะต้องทำให้มันจบลงภายในวันนี้ ฉันขอให้ตั้มมาคุยพร้อมกันที่หลังหอประชุมใกล้ๆลานจอดรถ
 
“ปลายมีอะไรเหรอทำไมถึงเรียกพวกเรามาที่นี่”
“ก่อนอื่นฉันขอให้นายไปนั่งกับเก้าอี้ตัวนั้นก่อน”
“ปลายจะทำอะไรตั้ม”
“ถ้านายจริงใจก็นั่งลงซิ” หลังจากที่ตั้มนั่งลงบนเก้าอี้ฉันก็หยิบเชื่อกเพื่อไปมัดแขนและขาของตั้ม
 
ผั่ว!
 
“อั่ค!!” ฉันโดนตั้มต่อยอย่างจังและทั้งหน้าตาทั้งกิริยาท่าทางของอั้มก็เปลี่ยนไป
“ใครจะยอมให้มัดกันละเว้ย!” ตั้มกำลังจะวิ่งหนีไปฉันเลยลุกขึ้นตะครุบตั้มไว้ก่อนแล้วจับข้อมืออั้มพาดไว้ด้านหลัง
“อ๊ากกก ผู้หญิงเหี้ยไรวะเนี่ยแรงอย่างกับควาย!!” ฉันพยายามจับข้อมือตั้มให้พาดไว้ข้างหลังทั้งสองข้างเพื่อกันให้ตั้มไม่สามารถวิ่งหนีได้
“ปลาย...น....นี่มันเรื่องอะไรกัน” แอมถามฉันด้วยสีหน้ากังวล
“เราอยากให้แอมรู้ว่าไอ่ผู้ชายตัวนี้มันจะทำเรื่องเลวๆกับแอมก่อนที่มันจะสายเกินไป” ฉันหยิบโทรศับขึ้นมาแล้วเปิดให้ทั้งสองคนดู
“รู้ดีจังนะมึง”
“ในที่สุดก็เปิดเผยตัวตนออกมาแล้วใช่ไหม”
“แล้วไงต่อ มึงจะจับกูเขาคุกเหรอ?”
“ถ้าไม่ยอมปล่อยแอมไปดีๆฉันคงต้องทำอย่างนั้น”
“แล้วมึงคิดเหรอว่ากูจะแหกคุกมาแก้แค้นมึงไม่ได้เรื่องเล็กๆแค่นี้มึงทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้อีดอกเอ้ย!!”
“เรื่องเล็กเหรอ!! ” ฉันต่อยหน้าไอ่ตั้มด้วยความโมโหไปหนักๆสองหมัดเต็มๆ
“ปลายพอก่อนเรากลัว”
 
           แอมเดินมาจับไหล่ฉันด้วยมือที่สั่นคลอน จากที่ฉันได้โมโหจนเป็นฟืนเป็นไฟตอนนี้หัวใจฉันได้ตกลงไปอยู่ตาตุ่มแล้วเพราะแอมร้องไห่น้ำตาคลอแถมยังมือสั่นเทาด้วยความกลัว ฉันเลยดึงแอมเข้ามากอด
 
“ไม่ต้องกลัวนะเราจัดการให้เอง”
“อ๋อ กูรู้แล้วพวกมึงตีฉิ่งกันใช่ไหม อิพวกวิปริต!!”
“กูว่าจิตรใจมึงโสมมกว่าอีกนะ ถึงกูจะเป็นจริงๆกูก็รักเขาด้วยใจจริงไม่เคยเอามาเป็นของเล่นหรือของตาย แต่มึงเห็นเขาเหมือนคนไร้ค่าคนนึงที่มึงจะทำอะไรกับเขาก็ได้งั้นเหรอ? เห่อะ ทุเรศ”
“อิเหี้ยย กุจะฆ่ามึง!! #%*&@$!#^#@*($%^($)#$$&*(_@(_#(%#%&!”
“ปิดหูเอาไว้นะแอม มันก็แค่คำพูดของคนบ้าไม่มีสติครบสมบูรณ์อย่าไปฟังมันนะ”
 
          แอมพยักหน้ารับแล้วฉันก็โทรไปแจ้งความกับตำรวจให้มารับตัวนายตั้มไปดำเนินคดี อีกทั้งยังได้คดีที่เคยถูกเป็นผู้ต้องสงไสเรื่องการเผยแพร่คลิปตัดต่อทำให้ผู้อื่นเสื่อมเสีย แต่ฉันก็ได้บอกกับตำรวจไว้ว่าขอร้องอย่าให้เรื่องถึงนักข่าวเพราะมันอาจจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของโรงเรียน
 
          หลังจากนั้นฉันได้แต่นั่งปลอบแอมอยู่นานกว่าแอมจะตั้งสติได้ฉันพาแอมกลับไปบ้านแล้วเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้พ่อกับแม่แอมฟัง ท่านโมโหมากที่มาทำกับลูกตัวเองแบบนี้ ท่านเลยจะไปทำเรื่องกับทางตำรวจด้วยตัวเอง  โดยที่ได้ฝากให้แอมไปนอนค้างที่บ้านของฉันก่อน พอฉันขับรถมาถึงบ้านฉันก็บอกให้แอมขึ้นไปรอที่ห้องก่อนแล้วฉันค่อยตามไปหลังจากที่ฉันอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้พ่อกับแม่ฟัง ท่านเลยบอกให้ไปดูแลแอมก่อน
 
 
//ห้องนอนปลาย
 
 
          ฉันเดินเข้าห้องมาแล้วฉันก็เห็นแอมนั่งอยู่ริมเตียงแล้วร้องไห่ด้วยความกลัว ตัวของแอมสั่นเทาไปหมดฉันเลยไปนั่งข้างๆแอมเลยพุ่งมากอดฉันจนฉันตกใจนิดๆ
 
“ไม่เป็นไรแล้วนะแอมเราอยู่นี่แล้ว เราจะไม่ให้ใครมายุ่งกับแอมอีกแล้วเราสัญญา เราจะปกป้องแอมเอง”
“ฮือ.....อึก.... เรากลัว... ทำไมกัน... ทำไมถึงมีแต่คนจ้องจะทำร้ายเรา เราไม่เคยทำอะไรให้ใครเลย”
 
          ฉันไม่รู้จะพูดอะไรให้มากไปกว่านี้เพราะฉันก็กำลังรู้สึกว่าขอบตาของฉันร้อนผ่าวขึ้นตามแอม ฉันไม่อยากให้เธอผู้นี้โดนใครทำร้ายอีกต่อไป ฉันจะต้องเข้มแข็งที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้
 
“หิวข้าวรึปล่าว”
“ฮึก.. เราไม่หิวอะไรเลย เราไม่อยากทำอะไรแล้ว”
“นิ่งนะๆ พรุ้งนี้เราจะอยู่ด้วยทั้งวันเลย โอเคนะ”
“อืม.... ขอบคุณนะที่อยู่ข้างๆเราคอยปกป้องเราตลอด แถมยังโดนทำร้ายแทนเราด้วย”
 
          แอมส่งสายตาอาลัยอาวรณ์มาให้ฉันแล้วลูบตรงที่ฉันโดนตั้มต่อยจนเป็นรอยช้ำที่หน้า สายตาคู่นั้นดูหม่นหมองซะจนฉันอยากร้องไห่ ฉันอยากให้แอมยิ้ม เพราะมันเป็นใบหน้าที่น่ารักและสดใสที่สุดตั้งแต่ที่ฉันรู้จักกับแอม
 
“ปลายร้องไห่ทำไม”
“เราเสียใจที่เราปล่อยคนแบบนั้นให้มายุ่งกับแอม”
“แต่ปลายก็มาช่วยเราก่อนมันจะเกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่....” แอมค่อยๆลูบแก้มฉันเบาๆแล้วเป่าให้หายเจ็บ
“เป่าแค่นี้มันคงไม่หายเจ็บง่ายๆหร่อกมั้ง”
“งั้นควรให้รางวัลคนเก่งสินะ”
 
          แอมเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนปากนุ่มๆของแอมจรดกันกับปากของฉันเราค่อยๆตอบสนองกันเรื่อยๆค่อยๆจูบเอื่อยๆช้าๆให้ความหวานในปากได้ผสมเข้าหากันและต่างคนก็ต่างรับรสสัมผัสนั้นสลับกันไปสลับกันมา
 
“โอ้ย!”
“อุ๊ย ปลายเราขอโทษ เจ็บมากไหม”
“ที่มาจูบเนี่ยคือรางวัลเหรอ”
“…..”
“แอมเรา...”
“ชู่ว~”
 
          แอมเอานิ้วมาแปะไว้ที่ปากห้ามไม่ให้พูดต่อแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำก่อนที่เราจะมานอนด้วยกันแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมเพราะแอมนอนหันหลังไปนอนกอดหมอนข้างที่ฉันเตรียมไว้ให้
 
มันไม่มีทางแล้วใช่ไหม
ฉันทำพลาดไปแล้วหรือปล่าว
ฉันไม่สามารถกลับไปยังวันที่เราเดินไปด้วยกันได้แล้วใช่ไหม
หรือเธอคิดยังไงกับฉันช่วยบอกฉันที
 
          ฉันนอนหลับพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากหัวใจที่บอบช้ำ