Crows Honey รักนี้ต้องจับกด YAOI

อือออ!หนาวชะมัด นี่อยู่ในขั้วโลกใต้หรือไงวะเนี่ย ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆแล้วมองไปรอบๆห้อง อา...ที่นี่มันที่ไหนวะ จำได้ว่าถูกไอ้เวรนั่นบังคับให้มาอยู่ที่โลกปีศาจนี่
"ตื่นแล้วหรอหมาน้อย"
"แก!!"เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าตายียวนกวนประสาทของไอ้บ้านี่..."ฉันจะกลับโลกมนุษย์!"
ผมพูดแล้วกระชากคอเสื้อของหมอนี่เข้ามาใกล้พร้อมกับกัดฟันตัวเองแน่น
"ฝันไปเหอะ"โครวยิ้มบางๆ
"ชิ!แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหน"
"หอพักส่วนตัวของประธานนักเรียนของมหาลัยเดวิล"
"แล้วไอ้ประธานนั่นอยู่ไหนฉันจะไปยื่นใบลาออก - -"
"เสียใจด้วยนะ ประธานนักเรียนอย่างฉันไม่อนุญาตหรอก"
"ห้ะ!แกเนี่ยนะประธานนักเรียน"
"เออสิ"เขาทำหน้ากวนประสาท"ไปอาบน้ำ!"
"ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งแกด้วยละ เหอะ!"ผมพูดแล้วนอนกระดิกเท้าอย่างสบายใจ
"ไม่ไปดีๆใช่มั้ย"
หมอนี่พูดแล้วคว้าแขนผมแล้วบีบแน่นก่อนที่จะลากผมลงงเตียงแล้วโยนเข้าไปในห้องน้ำ
"เชี่ยยย!เจ็บนะว้อย"
"ให้เวลาสิบนาที เร็วๆ!"โครวโยนเสื้อผ้าให้แล้วปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าผม
"เกลียดแม่งวะ = ="
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็เดินสำรวจรอบห้อง ที่นี่มีหนึ่งห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น แล้วก็หนึ่งห้องนอน
ที่นี่ตกแต่งอย่างหรูหราวะ พอผมชะโงกหน้าที่หน้าต่างลงไปมองข้างล่างก็แทบหัวใจวาย ที่ๆผมอยู่ตอนนี้แม่งเป็นหอคอยวะแล้วก็สูงมากด้วย
"เสร็จแล้วสินะ งั้นไปกันได้แล้ว"
"ไปไหน!"ผมมองหน้าไอ้กาบ้าใจยักษ์
"หุบปากแล้วตามมาน่า!"
"เชี่ยยย!!"
อยู่ดีๆไอ้เวรนี่ก็ถีบผมตกหน้าต่าง เวรเอ้ย!ถึงเป็นปีศาจแต่ถ้าความสูงระดับนี้ก็ตายได้นะโว้ยยย!!เชี่ยยยยย!จะตกลงพื้นแล้ว ลมแรงชิบหาย!
หมับ!
และโชคก็ดันช่วยเมื่อไอ้เวรที่ถีบผมเอามือมาจับแขนผมแล้วพาบินไปบนฟ้า
"เชี่ยโครว!นี่มึงกะจะฆ่ากันเลยหรอไงวะสัส"
"ก็มึงแม่งปากเสีย"
"เชี่ยเหอะ!กูเกลียดมึงวะ =="
"เกลียดก็เกลียดไปสิกูไม่แคร์มึงหรอก"
"สัสเหอะ"ผมหุบปากเงียบแล้วมองบรรณยากาศทั่วมหาลัยจากมุมสูง
"เราจะไปตรงนั้นกัน"
มันพูดแล้วเอามือชี้ไปที่โบสถ์ข้างล่าง พอแม่งเอามือมาจับเอวผมกันตกผมก็เกิดปฏิกริยารีเฟรคอัตโนมัติ ผมต่อยมันแล้วตัวเองก็ร่วงลงมาใกล้ๆโบสถ์
ชิบหายยยย!!โชคยังดีที่ผมตกลงไปบนต้นไม้และร่วงลงมาบนพื้นดินอีกรอบ
"โอ๊ย!เจ็บชะมัด"ผมปัดใบไม้ออกแล้วลุกขึ้นยืน
"นาย...เจ็บมั้ย"
ผมมองเด็กผู้หญิงที่อายุน่าจะเท่าผม เธอตัวเล็กหน้าตาน่ารักและแต่งตัวสไตล์โลลิต้าสีดำถือร่มสีดำ
"ไม่เจ็บหรอกแค่นี้เอง"
พึ่งสังเกตว่าเธอมีเขี้ยวด้วย แวมไพร์สินะ ถึงจะแบนไปหน่อยแต่ก็เซ็กซี่ใช่ย่อยนี่นะ
"นายเป็นเผ่าพันธ์หมาป่าสีขาวหรอ('  ')"เธอมองผมอย่างสนใจ"อยากจะ...จับหูจัง"
พอมาอยู่ในโลกปีศาจพลังปีศาจก็เต็มที่จนเก็บหางกับหูไม่อยู่เลยวะ
"จับสิ"ผมยิ้มแล้วนั่งลงอย่างว่าง่าย
"นุ่มนิ่ม><"เธอนั่งข้างผมแล้วจับหูกับหางอย่างตื่นเต้น
"เธอชื่ออะไร ฉันชื่อปอง"
"ฉันชื่อ ลิลิธ แวมพ์"เธอยิ้มหวาน"นายเป็นเด็กใหม่สินะ แถมยังเป็นเผ่าพันธ์หมาป่าที่เหลือตระกูลเดียวในโลกปีศาจแล้วนี่"
"นั่นมันเด็กใหม่นี่"
เหมือนผมจะกลายเป็นตัวประหลาด ปีศาจหลายสายพันธ์ทั้งหญิงและชายวิ่งกรูมาทางผมอย่างเร็วยิ่งกว่าของลดราคาอีก
ป๊อง! ด้วยความตกใจฝูงชนที่แห่เข้ามาผมก็กลายร่างเป็นหมาป่าสีขาวทันที
"หมาป่าสีขาวแหละ"
"ของหายากในโลกปีศาจเลยนะ"
"ตัวนำโชค"
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!!ถึงจะดีใจที่มีคนสนใจแต่ถ้ามากันเยอะขนาดนี้ก็ไม่ไหวนะครับ
"หยุด!!"
พระเจ้า!พอไอ้เวรโครวสั่งทุกคนให้หยุดทุกคนก็หยุดนิ่งอยู่กับที่เลยแฮะ ไอ้เวรนี่มันมีอำนาจจีๆ
"หมอนี่ชื่อปอง เผ่าพันธ์หมาป่า จะมาเรียนที่นี่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป"
"ยะยินดีที่ได้รู้จัก"ผมคืนร่างเดิมแล้วยิ้มให้ทุกคน
ได้โอกาสหนีแล้ว!เมื่อไปรายงานตัวกับอาจารย์ใหญ่เสร็จเดินสำรวจโรงเรียนกับไอ้เวรโครวเสร็จหมอนั่นก็ทิ้งผมไว้ที่ห้องสมุดแล้วบอกว่าตัวเองต้องไปทำงานที่สภาต่อ หึๆใครจะรอให้โง่ละ
 ผมตัดสินใจเดินมาที่ป่าหลังมมหาลัย ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วสิต้นไม้เยอะชะมัด อาา...ค้างคาวเยอะผิดปกติเฮะ
"สวัดดีเด็กใหม่"
อยู่ดีๆฝูงค้างคาวก็กลายร่างเป็นผู้ชายตัวสูงผิวขาวซีดผมสีควันบุหรี่ดวงตาสีทองสวย
"หวัดดี"ผมพูดห้วนๆ" อย่ามาขวางทางน่าฉันจะออกไปข้างนอก"
"หัวแข็งจังเฮะแถมยังต้านเสน่ห์ฉันได้อีก"หมอนี่ยิ้มแล้วเดินมาใกล้ผม
"ถอยไปฉันไม่มีเวลามาคุยหรอกนะ"
"ถึงจะน่ารำคาญแต่ก็ขอลองชิมรสหมาป่าที่ใกล้สูญพันธุ์ก่อนละกัน"
"เฮ้ย!"
ชิบหาย!อยู่ดีๆไอ้เวรนี่ก็เกิดหน้ามืดผลักผมลงพื้นจนได้ อึ้ก!อย่าหายใจรดต้นคอได้มั้ยวะ =///=
"ขอลองชิมหน่อยละนะ"
----อึก!ผมจะตายมั้ยเนี่ยยยย!!หนีเสือปะจระเข้จริงๆ------