Love my Idol! สวัสดีเจ้าชายของฉัน

“ว่าแต่ทำไมคุณยูหลินถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะคะ” ฉันถามคุณยูหลินที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงแล้วกุมมือทำหน้าตาเคร่งเครียด     “อ้อฉันน่ะหรอ... มีอยู่ว่า”  ผมเล่าให้เซอร์ไพรส์ฟังไปเรื่อยๆแต่แบบย่อน่ะส่วนผมจะเล่าให้พวกคุณเต็มๆเรื่องเลยล่ะกัน ก่อนวันนี้วันหนึ่ง ผมได้กังวลใจมากบวกกับงานที่เข้ามามากมายจนผมไม่มีเวลาเลยที่จะให้พักแถมไหนจะเรื่องข่าวที่มีนักข่าวติดตามผมไปยังทุกๆที่เลยกลายเป็นประเด็นข่าวว่า ‘ซุปตาร์ดัง เกิดอาการหึงจึงพุ่งทำร้ายร่างกายของผู้ชายอีกคน’ ผมเห็นข่าวนั้นทีทำให้ผมกังวลอยู่นานมากถ้าข่าวนี้ถึงหูไพรส์จะเป็นไงนะ พอวันต่อมาผมเดินไปเดินมาด้วยความลังเลว่าจะไปหาไพรส์ดีไหมหรือจะไม่ไปดี เมื่อผมเหลือบไปเห็นจดหมายแฟนคลับของไพรส์ ซึ่งเดือนก่อนผมได้อ่านจดหมายแฟนคลับมากมายแล้วเจอจดหมายของไพรส์ก็ทำให้ผมถูกใจแต่แรก แต่ผมก็ถือตัวไม่อยากให้มันเป็นข่าวอะไรมาก เพราะผมเบื่อพวกที่ติดเกาะข่าวยังกับขี้ฝุ่น พอผมตัดสินใจได้จึงรีบวิ่งไปข้างล่างก็เจอน้าสาวที่กำลังเดินไปเดินมาอยู่พอดี
“มานี่เลยไอ้ตัวแสบ” ลินดารีบเดินมาหาหลานชายแล้วดึงใบหูลากไปที่โซฟา
“โอ๊ย~~~~ เจ็บนะ! ทำไรของน้าเนี่ย” ผมกุมใบหูตัวเองแล้วหันมาค้อนใส่น้า
“หุบปากของเธอเลย ดูซิๆ ตายๆๆ เธอทำอะไรลงไปรู้ไหม เธอทำให้ฉันเสียชื่อเสียง แถมอีกมากมาย” ลินดาพูดพร้อมทำท่าเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางอกเธอไหงงั้น
“น้าเลิกทำท่าพิลึกอย่างนั้นสักทีเหอะ ไปและ” ผมพูดพร้อมเดินไปต่อแต่ดันถูกน้าสาวเตะเข้าที่ก้นจนล้มทันที
“แกจะไปไหนฮะไอ้หลานบ้า หยุดอยู่บ้านเดี๋ยวนี้เลย” ลินดาพูดพร้อมลากขาหลานชายไป
“น้าๆๆๆๆหยุดได้แล้ว พอสักทีผมเริ่มไม่ไหวแล้วนะ” ผมแกะมือน้าออก พร้อมลุกขึ้นอย่างเดิม
“น้าอยู่นี่แล้วเลิกมาดึงเกาะแกะผมได้แล้ว ผมโตอายุ 23 แล้วนะ”  ผมพูดพร้อมไม่ฟังคำบ่นของน้าอีกต่อไปผมเดินไปที่รถสุดหรูของผมก่อนจะล้วงกุญแจมาสตาร์ทรถ
“คะ..คุณหนูจะไปไหนหรือครับ” คุณตาของบ้านผม(หรือชายตัดไม้) เดินมาถามผม
“อ่อผมจะไปหาไพรส์ เอ้ย! เพื่อนน่ะครับ ไปก่อนนะครับ” ผมเข้าไปในรถแล้วโบกมือบ๊ายบายคุณตา
ณ บ้านของไพรส์
“(- -  )  (  - - ) วันนี้ไพรส์ไม่อยู่หรอเนี่ย เฮ้อกลับดีกว่า...” พอผมหันหลังจะกลับก็เหลือบเห็นรองเท้าของไพรส์แล้วก็รองเท้าผู้ชาย
ห่ะ ผู้ชายงั้นหรอ!!
หนอย~~ เอาผู้ชายคนอื่นเข้าบ้านอย่างนี้ได้ไงเป็นสาวเป็นนางอยุ่คนเดียวกลับเอาผู้ชายเข้าบ้าน ถ้าเป็นไอ้เอกยังพออภัยได้นะ แต่ถ้าเป็นคนอื่นอันนี้ไว้ไม่ได้หรอก ผมเดินไปที่ประตูปรากฏว่าไม่ได้ล็อกไว้แสดงว่า..ไพรส์ไม่ได้ออกไปไหนสินะ
“ผมเดินไปรอบๆพร้อมสอดส่องหาร่างบาง แต่ก็ไม่พบ ผมจึงเดินไปบนห้อง พอก้าวขึ้นบันไดได้สองสามเก้าก็ได้ยินเสียงกรี๊ดร้องของไพรส์ผมจึงรีบวิ่งขึ้นไปทันที พอถึงห้องไพรส์ผมก็ยืนหอบอยู่หน้าห้องพอผมจะเปิดประตูดันล็อกเสียดาย ชิ! ผมจึงรีบวิ่งชนประตูให้มันเปิด
“โอ๊ย~ แย่ละ” ไหล่ผมกระแทกมากเกินไปจึงทำให้ผมมีแผลเล็กน้อยแต่ไม่เป็นไรต้องทน ผมวิ่งชนอีกรอบจึงทำให้ประตูเปิดได้ พอผมเปิดไปก็เจอชายคนหนึ่งกำลัง ถอดเสื้อและทำมิดีมิร้ายกับไพรส์ไม่ได้การละถ้าช้าอีกนิดไพรส์ต้องตกเป็นของหมอนี่แน่ๆ
ผมจึงวิ่งไปชกมันให้สลบ แล้วนั่นล่ะครับ ที่ทำให้ผมมาช่วยไพรส์ทัน
“*0* ขอบคุณคุณยุหลินมาเลยนะคะที่มาช่วย” ไพรส์ทำตาประกายก่อนจะทำท่าจะมานวดไหล่ให้ ผมจึงรีบเขกหัวทันทีและดุว่าเธอ
“ที่หลังก็อย่าเปิดรับผู้ชายอย่างนี้อีกนะ” ผมพูดพร้อมเอามือยีหัวเธอ
“=/\= ค่ะ” ไพรส์ตอบพร้อมทำหน้าสำนึกผิด
“555 โอ๊ย~~~” พอผมขำสีหน้าเธอ จู่ๆอาการเจ็บก็วิ่งแปล๊บขึ้นมาที่แผลทันที
“ คุณยูหลินเป็นอะไรคะ ใจเย็นก่อนนะคะ ฉันจะทำแผลให้”
“ไม่...ไม่ต้อง แผลแค่นี้เอง นี่ไพรส์เธอช่วยไปเดทกับฉันได้ไหม”
“ห่ะ...อ่ะ...เอ่อได้ค่ะ -///-“ ไพรส์ตกลง
“งั้นเจอกันที่ร้านกาแฟน XCI นะ “
“ค่า  "