3 Love วุ่นวายหัวใจยัยเย็นชา

 
 
บทนำ
  สวัสดี สวีดัดทุกคนค้า… ฉันญี่ปุ่น หรือจะเรียกว่า เป็ดปี๊ดก็ได้น้า.. อยู่โรงเรียนซัมเมอร์สตรีทคอลเลจน์ เกรด10 ค่ะ ชีวิตฉันส่วนมากคิดว่าหน้าตาก็สวยนะ โหะๆ อันนี้ไม่ได้ชมตัวเองนะคะ แต่เสียอย่าง.. -_- ตามชื่อเลยค่ะ ชอบโมโหมากไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม U_U ฉันจะโดนเพื่อนแกล้งตลอดเลย โชคดีที่มีพี่อลิชที่หายจาก Pity girl กลายเป็น Pretty girl อย่างเต็มตัวแล้วมาคอยอยู่เป็นเพื่อนตลอดเวลาเหงา ดีจังเลยนะคะ
แต่พอได้ข่าวว่ามีนักเรียนใหม่เข้ามาเรียนด้วยกัน ในห้องเดียวกันแถมอยู่โต๊ะเดียวกับฉันด้วยค่ะ อยากจะบอกตอนนี้เลยว่า ควรจะรีบระเบิดอารมณ์ส่วนตัวจากที่บ้านมาให้เรียบร้อยพอโดนฉันวีนจะได้ไม่โมโห แล้วก็ไม่มองหน้าฉันไปเลย แง่ๆ >.< ฉันไม่ค่อยจะมีเพื่อนคุยกับเค้าเลยค่ะ นอกจากเพื่อนในกลุ่ม ก๊าบ แค่นั้นแหล่ะ
  และแล้ววันเปิดเทอมก็มาถึง
 ฉันยื่นบิดอยู่หน้ากระจกนานพอสมควร ก็ญี่ปุ่นเคยบอกคุณแม่แล้วว่าไม่ต้องซื้อใหม่ เพราะเสื้อของโรงเรียนนี้มันใส่ยากมาก U_U
 “คุณลูกคะ แม่ทำอาหารเสร็จแล้ว แม่ไปทำงานก่อนนะลูก”
  ฉันรีบขานรับและเดินสะพานเป้ใบโปรดลงไปข้างล่าง และเห็นรถยนต์ป้ายแดงของคุณแม่ขับออกไปลิบๆ
“ไหนดูสิวันนี้มีอะไรทาน”
 และปรากฏว่ามันคือ ‘ข้าวต้มเปล่า’ คุณแม่จะแกล้งกันแน่ๆ >.< อะไรนะข้าวต้มเปล่าเหรอ ช่วยไม่ได้แหะก็คงต้องทนกินอย่างนี้แหล่ะ เดี๋ยวค่อยไปหากินที่โรงเรียนก็ได้มั้ง?? และในนาทีที่ฉันกำลังจะตักข้าวต้มเข้าปาก
จะข่มตา แต่ฉันไม่อาจจะข่มใจ จะคิดถึงแต่เธอ….
“>.< ฮัลโหลค่า.. อ๋อณิชา พรีเซ็นต์ตอนเช้าคาบแรกเหรอ โอเคๆ”
  ฉันรีบวางสายและตักข้าวต้มคำที่เหลือเข้าปาก เอาถ้วยวางไว้ให้หมาแมว (?) แถวนั้นกิน และวิ่งออกมาเพื่อให้ทันรถรับส่งนักเรียน
  บรรยากาศบนรถนี่ก็หวานซะมดขึ้นกันเลย เหมือนเรามาเผือกเค้ายังไงยั้งงั้นเลยแหล่ะค่ะ อีกคู่จับมือ อีกคู่กินลูกอม อีกคู่นั่งฟังเพลง ส่วนอีกคู่.. นั่งซบกัน โรแมนติกเกิ๊นน
“พี่อลิชคะ แล้วพี่แอสตัน..”
 ฉันรีบทัก เมื่อเห็นว่าพี่อลิชนั่งอยู่คนเดียวแล้วก็เหม่อๆ สายตาลอยละล่องไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ (?)
“อ๋อ แอสตันน่ะเหรอ เอ… ว่าแต่นายตูดตันนี่ใครกันนะ นึกไม่ออกเลย”
  เขาทำท่าเอานิ้วชี้ขึ้นมาเคาะเบาๆที่หัว และทำหน้ามึนๆ จนพี่ชิชาเพื่อนสนิทของพี่อลิชที่นั่งอยู่เบาะหลังต้องลุกขึ้นมาตอบแทน
“เฮ้ย!!! แอสตันไม่ใช่ตูดตัน แฟนแกแหล่ะอลิช พี่เค้าขึ้นพร้อมกับพี่ฟุยุน่ะ”
  พี่ชิชาหันมาตอบและยิ้มให้ฉันแบบสดใส และหันไปนั่งจู๋จี๋กับพี่บีเอ็มต่อ  (?) -_- เอ่อ… แล้วแต่เลย ใช้สิ๊!! ฉันมันตัวเกะกะนิ คราวหน้าให้คุณแม่มาส่งเองจะดีซะกว่า
“อ๋อเหรอ?? นี่แฟนฉันเหรอเนี่ย ไม่คุ้นชื่อเลยแหะ (?)”
  เอาเข้าไป๊!! นี่ถ้าไม่รู้จักกันในกลุ่ม ก๊าบนะ จะเข้าใจผิดเหมือนที่คนอื่นเข้าใจผิดเลยแหล่ะ ว่าพี่อลิชแอ๊บของแท้ ปล่อยพี่เค้านึกไปคนเดียวดีกว่า เมื่อกี้ที่แนะนำให้รู้จำกับพี่อลิชนี่ ญี่ปุ่นขอกลับไปแก้ได้มั้ยคะทุกคน.. รู้สึกว่าพี่เค้ายังเป็น Pity girl คนเดิมจริงๆด้วย แถมงงกว่าเดิมอีกค่ะ คราวนี้ตัวใครตัวมันแล้วนะ U_U
พอพี่แอสตันขึ้นมาพร้อมพี่ฟุยุ พี่แอสตันก็กระโดด ถีบ เตะ ต่อย (?) ให้พี่ฟุยุมานั่งกับฉัน ส่วนตัวเองนะเหรอ..  ไม่ต้องนึกให้นานค่ะ พี่เค้านั่งฟังเพลงกับพี่อลิชอยู่ แล้วพี่อลิชก็ดันหายจากอาการเอ๋อๆทันทีทันใด U_U
“เพลง Crushนี่?? ยังฟังอยู่อีกเหรอ คิดว่าผ่านมาต้องสองเดือนเธอจะเบื่อซะแล้ว”
  หลังจากที่พี่แอสตันฟังเพลงไปได้ซักพักก็ขอยืมโพสท์อิทของฉัน เพื่อเขียนอะไรซักอย่าง อ้อ!! เดี๋ยวก่อนค่ะ ไม่ต้องงงว่าทำไมฉันถึงพกโพสท์อิท ฉันชอบเขียนเอาไว้แปะแกล้งเพื่อนค่ะ >.<
“อีเพิ้ง.. เฮ้ย!!แอสตัน อลิชเอาไอ้ซอมบี้คนนั้นออกไปแล้วนะ ตอนนี้เหลือแต่อลิชคนเดิมแล่ว”
   พี่อลิชรีบแกะโพสต์อิทออก แล้วก็ขยำปาทิ้งข้างทางไป โถ่… โพสต์อิทของช้านนนน ม่ายยย!!
 
 โรงเรียนซัมเมอร์สตรีทคอลเลจน์
  เมื่อญี่ปุ่นเดินเข้ามาในโรงเรียน ก็ต้องชะงักกับเสียงตามสายของโรงเรียนดำเนินรายการโดยพี่แพทตี้ อดีตดาวโรงเรียนแต่ตอนนี้ดูเหมือนเสียงพี่แพทตี้เปลี่ยนไป เป็นหวัดรึเปล่า U_U
“ญี่ ปุ่น พวก เรา ขอ เรียก ตัว เธอ ไป พรี เซนต์ งาน กลุ่ม หน่อย”
   เจ้าของเสียงพูดยานๆ คงกลัวว่าฉันไม่ได้ยินสินะ ขอบคุณมากในความหวังดี.. ซะที่ไหนเล่า!!! นักเรียนทุกคน ย้ำว่าทุกคน! ต้องหันมามองฉันเป็นตาเดียว
“ฮัลโหล พี่แมวน้ำ มารับหน่อยสิประตูหน้าโรงเรียน ด่วนเลยนะ!”
   คิดว่า.. ถ้าญี่ปุ่นอยู่ต่อไป อาจไม่รอดไปเจอพระเอกตอนจบนะคะ เพราะฉะนั้นไรท์รีบเอาญี่ปุ่นไปเก็บ แล้วข้ามไปฉากต่อไปดีกว่าเนอะ >.<
ณ ห้องเรียน
  “เธอ เธอ มีใครนั่งตรงนี้มั้ย?”
   เด็กหนุ่มผมสีดำเข้ม เดินสะพายกระเป๋าเข้ามายังห้องเรียน และเดินตรงไปยังหลังห้องที่มีทั้ง คุณถังขยะ คุณไม้ถูพื้น คุณไม้กวาดอยู่เป็นเพื่อน เรียกได้ว่า ชีวิตดี๊ดี
“ตรงกลางมีคนนั่งครับ ส่วนข้างๆติดมุมก็.. ไม่มีใครหรอกครับ”
  เด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งฟังเพลงอยู่ถอดหูฟังออก และพูดเหมือนจะขับไสไล่ส่งยังไงยังงั้นเลยแหล่ะค่ะ
“ยีนส์ เค้าถามฉันไม่ได้ถามนาย”
   ฉันหันกลับไปดุยีนส์ และหันมาทำน่าตาให้กับมาเหมือนคนปกติเพื่อตอบคำถาม
“ถ้าอย่างนั้น.. ผมขอนั่งด้วยนะครับ”
  เขาวางกระเป๋าสะพายพาดไว้หลังพนักพิงเก้าอี้ ก่อนที่อาจารย์จะเดินเข้ามาสอนพอดี
ตึกตัก
ตึกตัก  ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย