ยายนักข่าวตกอับกับนายแวมไพร์เย็นชา
เขียนโดย Ployya
วันที่ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.21 น.
แก้ไขเมื่อ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 21.18 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) อดีตของไวท์(อัพต่อ)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความณ ร้านคาเฟ่
*ไวท์บอร์ด*
เอาไงดียายนานะจะกินไรน้าแต่ซื้ออะไรก็คงจะกินหมดละมั้ง
"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ"โหยพนักงานน่ารักอ่า>///<
"รับไรดีค่ะ"โหยยคนนี้ก็น่ารักแต่น้อยกว่ายายนานะเยอะคิดแล้วซื้อไรไปฝากหน่อยดีกว่า
"ครับผมอยากได้คาบูชิโน่ไม่หวานมากนะครับสองแก้วแล้วก็เอามากาลอง2กล่องครับกับเค้กช็อคโกแลตแล้วก็เค้กวานิลาด้วยครับ เอาเค้กอันนี้อ่ะครับที่สตอเบอรี่อันใหญ่ๆแล้วก็ขนมปังอันนี้อ่ะครับ"
"อะ อ่อได้ค่ะ"นานะจะอิ่มรึป่าวนะที่ซื้อมาน้อยไปรึป่าวนนะ
"นี้ค่ะ ทั้งหมด1,542บาทค่ะ"
"นี้ครับ"
"ค่ะ"เมืองนี้อะไรก็แพงหูฉีกเลยถ้ายายนานะอยู่คงจะบ่นจนหูชาแน่เลย
"เดี๋ยวก่อนค่ะ"
"ครับมีไรรึป่าวครับ"
"มีค่ะ คุณใช่นักข่าวในทีวีที่หล่อมากๆใช่รึป่าวค่ะ"ฮ่าๆ มันแน่อยู่แล้วผมหล่อซะขนาดนี้
"ครับมีไรรึป่าวครับ"
"ฉันชอบคุณค่ะ ชอบมากๆด้วยค่ะฉันติดตามคุณมาตลอดเลยค่ะ"
"คือ...ผมมีแฟนแล้วครับขอโทษนะครับ"
"ใครค่ะ!!!"ยายนี่ตอนแรกก็สวยอยู่หรอกทำไมตอนนี้มันน่ากลัวขนาดนี้ฟร๊ะ=[]='
"ขอบคุณที่ติดตามนะครับขชไปแล้วนะคร๊าบบบบ"ผมรีบวิ่งออกมาอย่างเร็วเลยไม่งั้นยายนั้นได้ฆ่าผมตรงนั้นแน่ แฟนครับอะไรน่ากลัวขนาดนี้
"ช่างเถอะเสียเวลามากแล้วรีบกลับบ้านไปให้ยายนั้นดีกว่า"
พอผมมาถึงบ้าน
"มาร์คัส"อ่าวเสียงยายนานะนี้อยู่กับมาร์คัสหรอไม่เอานะไม่แบ่งให้กินหรอกฮ่าๆๆ
"อะไร!!!"
"กอดฉันหน่อย"อะไรกันยายนานะ
"กอดเธอนี้เธอเป็นอะไรกันแน่"ใช่อย่าบอกนะ ไม่ใช่สิT^Tนานะอาจจะซ้อมบทข่าว
"ฉันว่าฉันรักนาย"ทำไมกันนี้มันคือความฝันรึไงทำไมกัน
"เธอเป็นอะไรเนี่ย"เธอกำลังจะทำอะไรกนแน่นานะเธอมันก็แค่มนุษย์ที่เลวๆคนหนึ่งสินะไม่ต่างอะไรกันเลย
ตอนเด็กของไวท์
"แม่ครับแม่จะพาผมไปไหนครับ"
"ไปที่ๆลูกจะมีความสุขไงละ"
"เย้ๆ ไปที่สนุกใช่ไหมครับ"
แล้วแม่ก็พามาที่สวนสนุกที่พามาบ่อยๆ
"ลูกรู้ไหมแวมไพร์น่ารังเกียจ"
"ไม่นิครับผมชอบแวมไพร์แล้วผมก็จะเป็นแวมไพรป็นที่หล่อที่สุดเลยครับ"
"ลูกชอบมนุษย์ไหม"
"ผมชอบครับผมชอบเด็กคนหนึ่งด้วยครับเธอน่ารักมากเลย"
"แกพูดว่าไงนะ!!!"แม่ที่กำลังกระชากผมให้ล้มลงกับพื้นพร้อมจิกหัวผมแต่นี้มันไม่ใช่แม่
"แม่เป็นใครนี้ไม่ใช่แม่ผมนี้ไม่ใช่แม่ ฮือๆ"
"แกมันก็แค่ตัวน่ารังเกียจฉันจะทำให้แกไม่ต้องเป็นตัวน่ารังเกียจเอาไหม"
"ไม่ครับผมรังเกียจคุณแม่ผมอยู่ไหน"
"อยากรู้ใช่ไหม ได้!!!"เธอถอดวิกผมออกมากลายเป็นผู้หญิงสวยแต่มันก็น่ากลัวอยู่ดี
"แกรู้รึยังละแวมไพร์นะน่ารังเกียจ"
"ปล่อยผม ผมกลัวแล้ว"เธอตัดแขนผมด้วยมีดในกระเป๋าขนาดใหญ่ในเสื้อเธอ
"ช่วยด้วยครับ ช่วยผมด้วย"
"แกจะไปไหน แวมไพร์ก็คือ..."
"ปล่อยลูกฉัน"เสียงแม่ แม่ครับ
"กรี๊ด!!!แกมันคือแวมไพร์"
"ใช่ฉันเป็นแวมไพร์แล้วแวมไพร์จะมากที่สุดตอนไหนรู้ไหม"
"ใครจะไปกลัวแก!!!"
"ตอนที่อาหารมันมายุ่งกับมันตอนมันหิวไงละ"ตอนนี้มนุษย์คนนั้นก็ถูกแม่ฉีกขาดเป็นชิ้นๆต่อหน้าต่อตาผมอย่างละเอียด
"ไม่เป็นไรแล้วนะ แม่บอกแล้วไงอย่าไปยุ่งกับมนุษย์"
"ผมกลัวเธอคือใคร"
"เธอก็คือนักล่าเราไงลูก"
ภาพนี้มันภาพอะไรกัน
"นี้ๆตื่นได้แล้ว"
"แม่!!!"ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย
"นายเขามาในห้องฉันแถมยังเสียงดังอย่างงี้นายอยากตายใช่ไหม"
"เธอคือใคร"จริงด้วยผมมาอยู่ในห้องของเธอตอนไหน
"ฉันชื่อริน นายละ"
"ช่างเถอะขอบคุณละกัน"ผมรีบวิ่งกับมาที่บ้านอย่างเร็วก่อนที่มันจะยุ่งยากไปกว่านี้
*นานะ*
ความรู้สึกนี้มันอะไรกันเย็นอย่างกับขั่วโลกเหนือเลย
"ตื่นได้แล้วจะนอนให้หนอนกินจนหมดตัวรึไง"เสียงนี้มัน
"มาร์คัส"พอเรียกชื่อเขาก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนเลย>///<
"อะไร"ทำไมเขาดูปกติจังนี้ตายด้านหรือตายจริงๆห๊ะ
"ป่าว ฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะ"
เงียบแสดงว่า โอเคละสิ
ระหว่างทางกลับห้องฉันที่ใช้เวลาเดินอย่างนาน
"อ่าวไวท์นายมาทำอะไรที่ห้องฉันเนี่ย"ไวท์ที่มายืนรอฉันที่หน้าประตูพร้อมกับถุงอะไรไม่รู้เต็มไปหมดคงจะเป็นขนมเหมือนเดิมละสิ
"ไปไหนมา"ว่าแล้วว่าจะถาม
"ฉันไปเดินเล่นที่สวนนะ"
"อืม เธอรักใครกันแน่"ไวท์ดึงฉันไปติดกับกำแพงพร้อมกับเอามือมากกั้นฉันไว้
"เจ็บนะไวท์"
"ฉันรักเธอ"ห๊ะ เมือ่กี้ฉันหูอื้อไปใช่ไหม
"เธอรักฉันไหม"เขาเริ่มเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉํนจนจมูกเราเริ่มจะแตะกันแล้ว>///<
"ฉันไม่รู้นายปล่อยฉันก่อนสิ"
"ไม่เธอรักฉันไหม"
"ปล่อยนะ อุ๊บ!:x"ไวท์ก้มลงมาจูบฉันอย่างเร็วพร้อมกับจูบอย่างบ้าคลั่งเหมือนสัตว์ป่าเขาเริ่มมืออยู่ไม่อยู่สุกเลื่อนไปตามตัวของฉันพร้อมกับฉีกเสื้อฉัน แต่ทำไมนะฉันกับรู็สึกรังเกียจเขาทำไมกัน
พอได้โอกาสฉันก็พลักเขาแต่ด้วยแรงที่มีแค่นิดเดียวเขาเลยไม่ขยับ พอเขาถอนจูบฉันเลยใช้โอกาสนี้ตะโกนใส่เขา
"ปล่อยฉัน!!!ที่นายบอกว่าฉันรักนายไหมนะหรอ ฉันเกลียดนายมากกว่า พอกันที"
ฉันเลยเปิดประตูแล้วรีบวิ่งเขามาในห้องโดยไม่สนว่าเขาจะมองฉันอย่างไรแล้ว
ทำไมกัน ไวท์คนที่ฉันไว้ใจที่สุดกับทำอะไรที่ฉันเกลียดที่สุด ตอนนี้น้ำตาที่กั้นไว้มันไหลออกมาอย่างไม่หยุดแล้วไม่ใช่สิฉันหยุดไม่ได้ต่างหาก
นี้มันไม่เหมือนนายเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทษที่อัพช้านะค่ะไม่ใช่ช้าธรรมดาช้ามากเลยT^T ขอโทษจิมๆค่ะT-T
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ