สะดุดรักป่วนหัวใจนายซุปเปอร์สตาร์

เขียนโดย yuei

วันที่ 9 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 11.52 น.

6 ตอน

3 วิจารณ์

8,305 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 1 มีนาคม พ.ศ. 2559 11.32 น. โดย เจ้าของนิยาย

5) คิมเฮซองจะกลับแล้ว(_ _)!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

วันนี้เป็นวันที่ คิมเฮซอง ต้องเดินทางกลับฉันนัดกับ คิมจีซู จะไปรับแล้วมาส่งคิมเฮซองที่สนามบินด้วยกัน พอไปถึงฉันไม่คิดว่าคนจะมากมายขนาดนี้ ฉันบอกให้ คิมจีซู ใส่เสื้อแขนยาวที่มีหมวก ฉันบอกให้เขาใส่หมวกอยู่ตลอดเพื่อป้องกันไม่ให้มีใครจำได้ ถ้าหากว่าเขาเป็น คิมจีซู อย่างที่ คิมเฮซอง พูดเขาอาจเป็นอันตรายได้ เพราะแฟนคลับที่คลั่งดาราเกาหลีนะ...แรง!

ฉันกับคิมจีซูเดินเข้าไปในกลุ่มแฟนคลับที่รอคอยให้คิมเฮซองมาทักทายก่อนจะกลับเกาหลี

“นายรีบตามมาสิ” ฉันดึงมือ คิมจีซูให้เดินตามมา

“จะเบียดเข้าไปทำไมอึดอัด” เขาบ่น

“เหอะนาเร็ว ๆ หน่อย” ฉันเบียดไปถึงข้างหน้าสุด

อีกสักครู่ไม่นานนัก ก็มีตำรวจนอกเครื่องแบบประมาณ 10 กว่านายเดินก้าวออกมาพร้อมกับเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่น ตำรวจประจำตำแหน่งที่วางไว้ อีกไม่นาน คิมเฮซองก็ก้าวเดินออกมา เสียงกรี๊ดตอนแรกที่คิดว่าดังแล้วตอนนี้ยิ่งกว่า ฉันแทบปิดหู ส่วน คิมจีซูปิดหูซะมิด ปากก็บ่นงึมงำไม่ได้ศัพท์ คิมเฮซองเดินออกมาด้วย เสื้อกล้ามสีขาวสวมด้วย สเวดเตอร์คอวีแขนยาวสีดำเผยให้เห็นซิบแพคแบบฉบับผู้ชายแข็งแรง (*Q*)

ฉันถูกเบียดมาจากข้างหลังเกือบจะล้มก็หลายครั้งดีที่มี คิมจีซูคอยช่วยประคองฉันไว้ ฉันตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะมอบของที่ระลึกบางสิ่งบางอย่างให้กับคิมเฮซอง เขาเดินมาด้วยลอยยิ้มและแวะทักทายแฟนคลับที่มารอส่ง แสงแฟดว์กล้องถ่ายรูปแวบ...ว๊าบเต็มไปหมดพร้อมทั้งเสียงกรี๊ดที่สุดแสนจะดังเหมือนอยู่ในคอนเสิร์ต ฉันพยายามร้องเรียกคิมเฮซองและโบกมือให้เขาเห็นว่าฉันอยู่ตรงนี้ แต่เขาก็ยังไม่หันมา พวกผู้หญิงข้างหลังฉันก็ดันเข้ามาเรื่อยๆ ตำรวจก็กันพวกเราจนสุดความสามารถ

คิมเฮซองเดินเข้ามาใกล้แล้ว ฉันหยิมของที่ระลึกออกจากกระเป๋าคิดว่าจะยื่นให้เขาตอนเขาเดินมาถึง แต่มีกลุ่มผู้หญิงที่ครั่งใคร่ คิมเฮซอง เอามากๆ ซึ่งอยู่ข้างหลังฉัน ยิ่ง คิมเฮซอง ใกล้เข้ามามากเท่าไรพวกเธอก็ยิ่งดันเข้ามา คิมจีซู ที่อยู่ข้างหลังฉันก็ถูกเบียดออกไป คิมจีซูพยายามที่จะกลับเข้ามาหาฉันแต่ไม่สามารถทำได้ ฉันอยู่กลางผู้หญิงกลุ่มนั้น พอ คิมจีซู เดินมาถึงเหมือนเขาจะเห็นฉันแล้ว เขายิ้มแล้วเดินเข้ามาหา ฉันหยิมของที่ระลึกกับเขา เป็นนกหวีดที่ทำจากไม้ไผ่ เวลาเป่าก็จะได้ยินเป็นเสียงของนกขมิ้น เวลาดึงส่วนปลายของนกหวีดแล้วเปาก็จะได้ยินเสียงนกขมิ้นกำลังพูดคุยกันอยู่ ฉันอยากให้เขาจดจำวันเวลาที่เราไปเที่ยวด้วยกัน

เขารับของจากฉัน

“Thank you for your present” เขาพูดแล้วถาม

“What’s this?” นกหวีดภาษาอังกฤษพูดว่าอะไรละ คิมจีซูอยู่ที่ไหนฉันอายเขานะ ช่วยแปลให้ฉันที

ฉันมองหาคิมจีซู ไปทั่ว พวกแฟนคลับซุบซิบกันใหญ่...โอพระเจ้าทรงโปรด...คิมจีซูเดินเบียดกลุ่มสาวๆ เข้ามาใกล้ฉันแล้วพูดกับ คิมเฮซอง เป็นภาษาเกาหลี

“+ + + + + + + + + + + + + + + + +” คิมเฮซองทำตามวิธีถึงวิธีการเล่น เขาเปานกหวีดมีเสียงนกร้องออกมา เขายิ้มแปลว่าเขาชอบของที่ฉันให้

“ขอบใจนะจีซูที่ช่วยฉัน” ฉันกระซิบบอกคิมจีซูเบาๆ

“ไม่เป็นไร ฉันรู้แล้วว่าเธอนะ ฉลาดน้อย”(ฯ .ฯ ) (-.-)

“ชิ” ได้ทีเชียวนะ

คิมเฮซองโค้งตัวให้กับคิมจีซู คิมจีซูยื่นมือไปตบที่ไหร่แสดงไมตรี แล้วคิมเฮซองก็เดินมาหาฉัน พร้อมทั้งแบมือขออะไรบางอย่างจากผู้หญิงคนหนึ่ง คิดว่าคงเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเขา ผู้หญิงคนนั้นเอากล่องเล็กๆ ใส่ลงในมือเขา เขาเอากล่องนั้นยื่นให้กับฉัน ฉันรับไว้แล้วเปิดดู เป็นสร้อยคอจี้รูปนกตัวเล็กๆ น่ารัก แสดงว่าใจของเราตรงกัน ฉันให้นกหวีด เขาให้สร้อยคอที่มีจี้รูปนก

“ขอบคุณฉันชอบมาก ฉันจะเก็บรักษาไว้ให้ดีที่สุด” แฟนคลับเงียบกริบ ทุกคนมองมาที่ฉัน บงบอกถึงความอิจฉา อิ อิ

“+ + + + + + + + + + + + + +” คิมจีซูช่วยแปลที่ฉันพูดให้คิมเฮซองฟัง

อีกสักครู่ผู้หญิงคนนั้นก็มากระซิบข้างๆ เขา คงถึงเวลาที่เขาจะต้องไปแล้ว เขาโบกมือลาฉันและบรรดาแฟนคลับ เสียงกรี๊ดกลับมาดังอีกครั้ง

เขาหันมาพูดกับคิมจีซู

“+ + + + + + + + + + + + + + +” ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร และคิมเฮซองก็เดินจากไป

ฉันกับคิมจีซูเดินกลับ ระหว่างทางฉันก็เปิดดูของที่ระลึกที่คิมเฮซองให้มาบ่อยๆ อิ อิ น่ารักฉันชอบมันมากเลย ฉันอดที่จะเข้าข้างตัวเองไม่ได้ แอบคิดว่าเขาเตรียมมาให้ฉัน ฉันรู้มาตลอดว่าเขาน่ารักแต่ไม่คิดว่าจะน่ารักขนาดนี้

เอ...ลืมไปฉันมากับคิมจีซูเขาเงียบจังแฮะ

“นายใส่ให้ฉันหน่อยสิ” ฉันยื่นสร้อยให้เขาใส่ให้

“เธอชอบมันมากเหรอ”เขาถาม

“ใช่...ชอบมาก” ฉันยิ้มปลื้มใจ เขารับสร้อยจากฉันแล้วใส่ให้

...วันนี้เขาว่าง่ายจัง...

“ขอบใจจ๊ะ” ฉันก้มมองสร้อยที่คอ

“ไปกันเถอะฉันหิวแล้ว”

“อือ” เขาตอบรับ

...ฉันดีใจที่เขาเป็นคนใส่สร้อยเส้นนี้ให้กับฉัน เหมือนเขาเป็นคนให้ฉันมากกว่าที่จะเป็น คิมเฮซอง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...

แต่ก็ชั่งเถอะมันเป็นแค่ความรู้สึก ฉันกับเขาเดินไปที่ลานจอดรถ

“จะไปกินข้าวที่ไหนดี” เขาถาม

“นั่นสิ ก๋วยเตี๋ยวไหมใกล้ๆ หอพักนายอร่อยดี”

“อืม” เขาตอบรับ

เขาขับรถพาฉันกลับพอไปถึงหน้าหอพัก

ตี๊ด...ตี๊ด! เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เป็นวิกิที่โทรมา

“ว่าไงจ๊ะ” ฉันรับ

“ตอนนี้เธออยู่ไหน” เสียงแปลกๆ แฮะ

“มีอะไรจ๊ะเพื่อน” ฉันถามต่อ

“ก็ไม่มีอะไรจะไปหา” วายแย่ละสิ ต้องบอกไกลเอาไว้

“ฉันอยู่...ลำพูนมาทำธุระให้พี่” ขอโทษนะเพื่อนที่ต้องโกหก

“ออ...เหรอ” เอะ! ทำไมรู้สึกว่าเสียงโทรศัพท์มันจะชัดผิดปกติ

“ลำพูนอยู่ใกล้เชียงใหม่มากเลยเนอะ” มันชักจะชัดเกินไปแล้ว ฉันหันหลังกลับหาเสียง อุ๊! ฉันเห็นวิกิกับอันอันยืนกอดอกอยู่ไม่ไกลจากฉัน ...โอแม่เจ้า...ฉันตายแน่

“เธอคิดว่าจะหลอกพวกเราเหรอน่าน้อยใจจริง” อันอันพูดแบบโกรธกันจริงๆ

“ขอโทษฉันแค่...” พูดยังไงดีละ

“ฉันเห็นเธอที่สนามบินตอนที่ไปส่ง คิมเฮซอง กลับเกาหลี” ฉันลืมได้ยังไงว่ายายเพื่อนสองคนนี้ต้องไปส่ง คิมเฮซอง ด้วย

“น่าสงสัยกว่านั้น ผู้ชายคนนี้เป็นใคร เป็นแฟนของเธอใช่ไหม” วิกิกับอันอันเข้าไปล้อมหน้าล้อมหลัง คิมจีซู

“คือ...” ฉันดันให้คิมจีซูให้ออกห่างเพื่อนฉันทั้งสองคน

“คิดว่าจะปิดพวกเราได้เหรอ อีแค่มีแฟนบอกๆ กันบ้างก็ได้ไม่เห็นจะว่าอะไร ยิ่งทำอย่างนี้แหละมันทำให้พวกเราอยากรู้มากยิ่งขึ้น” วิกิพูด

“ไหนขอดูหน้าหน่อยสิ” วิกิดึงหมวกเขาออกฉันห้ามไว้ไม่ทัน จะทำยังไงดี

“วิกิ อันอันฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกพวกเธอหรอกนะ” ฉันสำนึกผิด

“อ้าว!” ทำไมเงียบ มันผิดปกติแล้ว วิกิ อันอันเดินเลยฉันไปพวกเธอไม่ฟังที่ฉันพูดเลย ฉันหันหลังไปมอง เพื่อนฉันทั้งสองหันหน้ามองกันและกันและหันไปมอง คิมจีซู(O.O)(O.O)

“กรี๊ด...กรี๊ด…กรี๊ด! ใช่...ใช่จริงๆ” วิกิ อันอันส่งเสียงหวีดสยอง คิมจีซูเอามือปิดหู เห็นจะไม่ค่อยดีแล้ว ฉันเอามือปิดปากวิกิให้เงียบก่อนที่คนอื่นจะออกมาดูว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น

“จีซูพาเธอขึ้นบนห้องก่อน” ฉันบอกให้เขาพาอันอันขึ้นห้องแล้วฉันก็พาวิกิตามไป กว่าจะถึงห้องฉันแทบลมจะใส่

“นี่ใช่...คิมจีซูใช่มั้ย ต้องใช่แน่ๆ” วิกิจับฉันเขย่าชะจนอวัยวะภายในของฉันแทบจะรวมกันเป็นก้อน

“คิมจีซูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ทำไมเธอไม่บอกฉัน” วิกิเป็นบ้าแล้วค่ะ

“กะว่าจะบอกอยู่เหมือนกัน แต่ไม่มีโอกาส” ฉันตอบ

“ไม่มีโอกาสหรือไม่อย่างบอก” สติของวิกิเริ่มกลับมา

“ก็...” ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี ใจก็อยากจะพูดว่า...ใช่ฉันไม่อยากบอก...แต่ก็นะพูดไม่ได้

“พอที...น้ำรินช่วยบอกเพื่อนเธอให้เงียบๆ หน่อย ไม่งั้นก็ช่วยไปคุยกันที่อื่น” คิมจีซูเริ่มอารมณ์เสีย

“ทำไม...ทำไม คิมจีซูถึงพูดภาษาไทยได้” วิกิกับอันอันหันมามองหน้าฉันเพื่อหาคำตอบ

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ฉันตอบก็มันจริงนิ ก็เขาความจำเสื่อม

“เธอเล่าให้เราฟังเดี๋ยวนี้นะ” วิกิเริ่มชี้นิ้ว

“ก็ได้ จีซูฉันลงไปข้างล่างก่อนนะแล้วจะซื้อกับข้าวมาให้”

“อืม” ฉันบอก คิมจีซู แล้วพาเพื่อนฉันออกไป

วิกิกับอันอัน โบกมือลา คิมจีซู

“เดี๋ยวกลับมานะค่ะจีซู กรี๊ด...กรี๊ด” พร้อมด้วยเสียงหวีดสยอง คิมจีซู เอามือปิดหู (-.-!) นี่แหละสิ่งที่ฉันกลัวความสุขสงบของฉัน...

ฉันเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นที่เขามาเจอฉันจนมาถึงตอนนี้ ฉันเล่าเรื่องราวอย่างละเอียด เธอทั้งสองเข้าใจทุกอย่างแล้ว เฮ้ย! พายุสงบเสียที

“แล้วเธอจะทำยังไงต่อไป” วิกิถาม

“ก็ไม่ทำอะไร เพราะเขาจะกลับเกาหลีแล้ว” ฉันตอบ

“กลับเกาหลีทั้งทีความจำเสื่อมเนี้ยะนะ” อันอันพูด

“จะดีเหรอ เขาอาจจะถูกหลอกได้” วิกิพูด ฉันสนับสนุนที่วิกิพูดเพราะฉันคิดอยู่เหมือนกัน

“ฉันนะสงสารเธอจริงๆ ที่ต้องคอยดูแลเขาอยู่คนเดียว ต่อไปนี้ฉันจะช่วยเธอดูแลเขาเอง”วิกิพูดตาของเธอทอประกาย หวิ่งๆ

“ฉันด้วย” อันอันเสนอตัวอีกคน

...ว่าแล้วเชียว โอความสุขสงบของฉันกับคิมจีซู มีหวัง...เฮ้ย! (_ _!)

“เริ่มตั้งแต่วันนี้เลยนะ”เธอทั้งสองร่วมมือกันแล้วยิ้มอย่างมีความสุข แต่ฉันสิ (_ _)! อ่อนใจ (O0O)...จริงสิ ไม่เคยมีใครเห็นความร้ายกาจของนายนี่เลยนิ แล้วพวกเธอจะรู้สึกวิกิกับอันอันต้องวิ่งหนีแทบไม่ทันแน่ๆ อิ อิ

“งั้นจะซื้ออาหารอะไรให้คิมจีซูดีละ เขาคงหิวแล้ว เขาชอบกินอะไรนะ” วิกิคิด

“ขนมจีนน้ำยา ฉันจำได้แล้ว” วิกิคิดออก

“จีซูชอบกินขนมจีนน้ำยาเหรอฉันพึ่งรู้” ฉันไม่รู้เลยนะเนี้ยะ เพราะเขาไม่เคยบอกฉัน

“ฉันนะรู้ทุกเรื่องของซุปเปอร์สตาร์เกาหลีทุกคนเลยยะ”วิกิรับรองคุณภาพ

“ค่ะ...ฉันรู้แล้วว่าเธอเป็นเกาหลีตัวแม่” ฉันนะเบื่อจริงๆ คนบ้ายอ

พอไปหาซื้อขนมจีนน้ำยาเสร็จก็ขึ้นไปหาเขา

เขานอนหลับอยู่บนเตียง

“น่ารัก..เวลานอนเขาดูน่ารักจังเลย” วิกิกับอันอันพูด ฉันสนับสนุนเขาก็น่ารักอย่างนี้แหละ

“จุ๊...จุ๊เงียบหน่อยเดี๋ยวเขาตื่น “ ฉันห้ามไม่ให้เขาพูดดัง วิกิขึ้นไปนอน อยู่ข้างๆ คิมจีซูทำหน้าเคลิบเคลิ้มปลื้มใจสุดๆ ฉันนะปวดหัวจริงๆ เลยฉันนั่งดูทีวีอยู่ข้าง แต่ฉันก็ไม่ลืมที่จะมองด้วยหางตากลัวว่าเพื่อนสาวของฉันทั้งสองคนจะเขมือบคิมจีซูเป็นอาหาร แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะทั้งสองหลับไปทั้งคู่ ดูๆ ไปแล้วฉันก็ง่วงๆเหมือนกันนะ ฉันก็เลยปูผ้าห่มนอนข้างล่างที่เดิมของฉัน

วันนี้ฉันรู้สึกนอนหลับสบายสุด อบอุ่นยังไงก็ไม่รู้คงมีคนหลายๆ คนอยู่ในห้องนี้

“น้ำริน...ยายริน” คนกำลังหลับสบายกวนอยู่ได้

“อือ...อะไร” ฉันลืมตาขึ้นช้าๆ ฉันเห็นลางๆว่ามีดวงตาอีกคู่หนึ่งกำลังหลับตา อยู่ตรงหน้าฉัน ฉันทำตาปริบๆ อาจเป็นเพราะตาฝ่าฟางเพราะกำลังตื่นใหม่ ฉันลืมตาแบบเต็มๆ ไม่ใช่เพราะตาฝ่าฟางแต่เป็น แต่เป็นใบหน้าของเขา คิมจีซูเขามานอนที่นี่ได้ยังไง เขานอนข้างบนเตียงกับวิกิและอันอันไม่ใช่เหรอ แล้วใครมาสะกิดฉัน

“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอวิกิ อันอัน” ฉันทักทาย

“ตื่นแล้ว แล้วเธอละทำไรอยู่”เอาก็เห็นกันอยู่นิ

“ก็นอนอยู่ไง” ฉันกำลังจะลุกขึ้น

...อ้าว! ทำไมลุกไม่ขึ้น...ฉันเปิดตาที่ดูงัวเงียเต็มที

...เอะ! แขน...ขา...หน้า คิมจีซูกำลังกอดฉันอยู่

“ว้าย! ออกไปนะ” ฉันดันให้เขาออกห่างแต่ไม่เป็นผล เขายิ่งแกล้งรัดให้แน่นกว่าเดิม

“นี่นายตื่นเดี๋ยวนี่นะ” ฉันดิ้นไปมา

“เฮ้ย! ” เขาถอนหายใจ แล้วคายอ้อมกอด

“วุ่นวายจริง” เขาทำหน้าเสียลม

“นายนั้นแหละมานอนที่นี่ได้ยังไง” คิมจีซูกำลังจะพูด

“...”

“อ้อ! ต้องเป็นเพราะละเมอแน่เลย”อันอันสันนิฐาน

“ต้องใช่แน่ๆ“ วิกิสนับสนุน

“ใช่ ฉันละเมอ” คิมจีซูพูดแล้วหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับฉัน

“หิวไหม วิกิซื้อขนมจีนน้ำยามาให้เดี๋ยวใส่จานให้นะ “ วิกิเอาใจเขาสุดๆ

“นี่วิกิ เมื่อกี้นายนี่ไม่ได้ละเมอนะ เขา…”

“เขาอะไร...” จะพูดยังไงดีละบอกว่าฉันถูกเขากอดเหรอ น่าอายชะมัด เพื่อนของฉันก็ยังเข้าข้างเขาอีก เขายักคิ้วแล้วยิ้มให้ฉันระหว่างที่สองสาวหันไปทางอื่น มันน่าแค้นใจจริงๆ (_ _*)

“ชิ...” ฉันเชิดใส่

วิกิ อันอันป้อนเขาทั้งขนมจีน ทั้งน้ำ ทำเหมือนเขาเป็นพระราชาก็ไม่ปาน ฉันนั่งกอดอกอยู่ข้างๆ (ส่วนเกิน...)เขาหันมายิ้มแบบสะใจได้ที ทำให้ฉันหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ อยู่ต่อไม่ได้แล้ว ลมเสีย

“ฉันกลับก่อนนะพวกเธออยู่ที่นี่ต่อแล้วกัน แล้วอย่าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเด็ดขาดเพราะเขาอาจจะเป็นอันตราย” ฉันเตือน

“บ๊าย...บาย” เพื่อนฉัน

“ชิ” ไม่สนใจฉันเลย ปากก็พูดแต่หน้าไม่หันมาเลย มัวแต่เอาอกเอาใจ คิมจีซู ฉันเดินตึงตังออกจากห้อง

“นายคิมจีซูชอบนักนะคนเอาอกเอาใจ เชิญเลยเต็มที่เลยนะ ฉันจะไม่มาหานายอีกแล้ว”ฉันเดินบ่นไปตลอดทางเดินลง

“แน่ใจเหรอ...จะไม่มาหาฉันจริงๆ ” เขาทำตาปริบๆ ยิ้มเจ้าเล่ห์เกลียดจริง

“จะมาอีกทำไม ก็นายมีคนดูแลอยู่แล้วนิ”

“ฮึ...ฮึ” เขาหัวเราะ

“หัวเราะทำไม” กวนกันอยู่ได้

“หึงเหรอ”ฉันหึงเขาเหรอ ไม่ฉันโกรธตังหาก

“เปล่ากลับละ” สับสนอารมณ์ตัวเองกลับดีกว่า

“อ้าว...แล้วฉันละ” ฉันไม่สนใจนายแล้ว ชิ...อยากทำอะไรก็ตามใจ

หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ไปหาเขาเลย แต่วิกิกับอันอันก็คอยมาเล่าเรื่องราวของเขาให้ฟังตลอด เพื่อนสาวของฉันไปหาเขาทุกวันเขาคงมีความสุขละสิท่า ถึงไม่ได้ฝากถามอะไรถึงฉันเลย นายคงลืมฉันไปแล้ว(-.-)

หลังเลิกเรียนฉันก็ขับรถกลับบ้าน ฉันไม่ไปหาเขาหรอก พอถึงหน้าบ้านฉันจอดรถเปิดประตูบ้าน ฉันหันหลังมาจะเก็บรถเข้าบ้านแต่ฉันชนกับใครคนหนึ่ง พอเงยหน้าขึ้นมามอง

“จีซู” เขาไม่รอช้าดึงฉันไปที่รถมอเตอรไซด์ บังคับให้ฉันขึ้นซ้อนท้าย แล้วขับรถออกไป

“นี่นายจะพาฉันไปไหน” ฉันถาม

“ไม่พากลับห้องหรอกนา”

“เอ้า! วิกิกับอันอันไปหาไม่ใช่เหรอ” ฉันสงสัย

“นั่นแหละคือสาเหตุที่ทำให้ฉันไม่อยากกลับห้อง” เขาพูดออกอาการว่าน่าเบื่อมากๆ

“ทำไมละเพื่อนของฉันดูแลนาย เอาใจนายจะตายไป” ฉันพูดประชด

“เธอก็เลยถือโอกาสไม่มาหาฉัน” ก็ดีแล้วนิ นายจะได้โอกาสหวานกับสาวอื่นไง

“แล้วไม่ดีเหรอนายจะได้อยู่กับผู้หญิงถึงสองคน”

“ฉันอยากอยู่กับเธอมากกว่า” เขาพูดตัดบท รู้ไหมว่านายทำให้ฉันปลื้มสุดๆ (^-^)

“แล้วนายจะไปไหน” ฉันถามซ้ำอีกครั้ง

“วันนี้ฉันอยากดื่ม” เป็นคำตอบสุดท้าย ส่วนตัวแล้วฉันไม่ค่อยดื่มหรือไม่ดื่มเลยก็ว่าได้ นานๆ ที แต่วันนี้เขาชวนฉันก็ไปซะหน่อย

เขาขับรถไปสักพักก็จอดหน้าร้านอาหารร้านหนึ่งเป็นร้านนั่งดื่มเบาๆ เขาถอดเสื้อแขนยาวให้กับฉันเพราะว่าตอนนี้ฉันใส่ชุดนักศึกษาอยู่ เขารอบคอบแฮะ( ^+^)

เขาสั่งเบียร์และอาหาร เขาเลือกร้านได้ดีมาก บรรยากาศสบายๆ เสียงเพลงเบาๆเหมาะสำหรับการนั่งคุยกัน

“นายมาที่นี่บ่อยเหรอ” ฉันถาม

“ไม่หรอกแค่ 2-3 ครั้งมากับเพื่อนที่ทำงาน” เขาตอบ

“ไม่เห็นบอกกันมั่ง” แอบหนีเที่ยว หึ

“นายคิดยังไงพาฉันเที่ยว” ฉันถาม

“ไม่มีอะไรแค่อยากดื่ม” ฉันรู้แล้วว่านายอยากดื่มแต่ไม่ต้องยกชดอย่างนั้นก็ได้ มานั่งยังไม่ถึงสิบนาที เขาดื่มหมดไปแล้วสองแก้ว

“นี่นาย เดี๋ยวก็เมาตายหรอก” ฉันขว้าวแก้วในมือเขาก่อนที่เขาจะยกดื่มเป็นแก้วที่สาม

“นายจะบ้าหรือเปล่านี่มันเบียร์นะไม่ใช่น้ำเปล่า ยกชดอยู่ได้” ฉันบ่น

“ปล่อยฉันเถอะฉันอยากเมา” ดูถ้าจะแย่

“วันนี้นายไม่ไปทำงานเหรอ” ฉันถามไม่รู้ว่าจะมีปัญหาเรื่องงานหรือเปล่า

“ฉันลาออกแล้ว” เขาตอบสั้นๆ

“หา...ทำไม” ฉันถามต่อ

“....”เขาเงียบ

“นายมีอะไรหรือเปล่าบอกฉันได้นะ” ฉันอยากรู้

“พรุ่งนี้ฉันจะกลับเกาหลี” ประโยคนี้ทำให้ฉันต้องเงียบกริบ ทำไมมันเร็วขนาดนี้ ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวเตรียมใจเลย

“พ่อ...บอกให้ฉันกลับด่วนที่สุด เพราะต้องไปเตรียมทัวร์คอนเสริด์แล้วก็ออกรายการอีกหลายรายการที่บริษัทนัดหมายไว้ ถ้าหากฉันกลับไปคงจะยุ่งตาย ฮึ...มีใครหลายๆ คนที่อยากจะเป็น ซุปเปอร์สตาร์ แต่ฉันกลับอยากอยู่ที่นี่มากกว่า” เขายกซดเบียร์อีกหนึ่งแก้ว

“ฉันกลับคิดว่า ดนตรี เสียงเพลงคือชีวิตของนาย ที่นี่ตังหากที่เป็นแค่ที่พักพิง” ฉันพูดตามที่คิด

“ฉันดีใจนะที่เจอเธอ แทนที่จะเป็นคนอื่นที่เห็นแก่ตัวคอยหาผลประโยชน์จากฉันเหมือนกับคนอื่น” เขาคิดว่าพ่อของเขาและคนอื่นๆ กำลังหวังผลประโยชน์จากเขาเหรอ

“ฉันว่า...มันคือความรับผิดชอบมากกว่า ตอนที่นายไม่ความจำเสื่อมนายอาจเป็นคนรับงานทุกอย่างเองก็ได้” ฉันเตือนสติเขา

“อาจจะใช่ ตอนที่ฉันความจำไม่เสื่อมฉันคงขยันมาก หึ หึ”เขาเริ่มยิ้มออก

“งั้นก็บอกลาความขี้เกลียดได้แล้ว ชนแก้ว”ฉันยกแก้วรอเขามาชน

“นั้นสินะ” เขายกแก้วขึ้นมาชนกับฉัน แล้วดื่มหมดแก้ว

“ถ้าหากนายไปฉันคงเหงาแย่” ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เลย

“งั้นไปด้วยกันมั้ย”เขาชวน

“ก็อยากไปอยู่หรอกนะแต่ฉันติดเรียน ไปด้วยไม่ได้หรอก วันพรุ่งนี้ฉันก็ไปส่งนายไม่ได้ ว่าแต่ว่านายจะไปกี่โมง” ถามเพื่อความแน่ใจ

“บินไปกรุงเทพตอนเที่ยงวัน จะได้ขึ้นเครื่องไปเกาหลีก็ บ่าย 3 โมงเย็น” ฉันอยากไปส่งเขาจัง ตอน คิมเฮซองจะไปฉันยังได้ไปส่ง แต่เขาสิฉันกลับไม่ได้ไปส่ง

“งั้นฉันก็ไปส่งนายไม่ได้นะสิ” ฉันก้มหน้าลง ฉันเสียใจจริงๆ

“ฉันรู้ ก็เลยไปรับเธอมาที่นี่ไง” เขาพาฉันมาที่นี่เพื่อมาบอกลาฉันไม่น่าปล่อยให้เวลาสองสามวันนี้ผ่านไปเฉยๆ ฉันน่าจะอยู่กับเขาจนถึงวันนี้ วันที่เขาต้องจากไป

“ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนนี้ ฉันจะได้เตรียมของที่ระลึกให้กับนาย” ถ้าหากฉันให้ไปเวลาที่ความทรงจำของเขากลับคืนมา จะได้จดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนที่อยู่ประเทศไทยได้บ้าง จะให้อะไรดีละ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรติดตัวมาซะด้วยสิ

“ไม่เป็นไร ฉันมีของที่ระลึกจากเธอเยอะแยะ” เขายิ้ม

“เอ...มีด้วยเหรอ” อะไรละของที่ระลึกจากฉัน

“ก็เสื้อกางเกงชุดแรกที่เธอซื้อให้ฉันไง”อย่างนั้นไม่นับเป็นของที่ระลึกหรอก ของที่ระลึกของฉันจะต้องติดตัวนายได้ตลอดเวลา

“ฉันจะให้อะไรนายดีนะ พรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้นายที่ห้องตอนเช้า นายรอฉันก่อนนะ” คิดก่อนว่าจะให้อะไร

“อือ” เขาตอบรับ

“หรือว่านายต้องการอะไรฉันจะซื้อให้ ถ้าไม่มากกว่าแรงนะ แฮ!” ฉันต้องบอกเขาไว้ก่อนเพราะงบน้อย

“อะไรก็ได้ สิ่งที่เธอให้สำคัญเสมอ”กรี๊ด...ได้ใจไปเต็มๆ เขาน่ารักอะ...

ฉันยกแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มเพื่อระงับความอาย เขามองมาทางฉันแล้วยิ้มทำตาหวานซึ้ง จนต้องหลบสายตาไปอีกทาง เขาคงเมาแล้วแน่เลย ตาของเขาหวานเกินไปแล้ว

“นายอย่ามองอย่างนี้สิ ฉันก็อายเป็นเหมือนกันนะ” เขายิ่งจ้องหน้าฉันใหญ่เลย

“ฮึ...ฮึ! เธอนี่นะ ฉันอุตสาห์สร้างฉากโรแมนติกอยู่แล้วเชียวเธอยังทำให้ฉันต้องหัวเราะออกมาจนได้” เขายังหัวเราะไม่หยุดปาก

“ชิ...หัวเราะที่ฉันอายนี่นะ” ฉันทำหน้าหมุ่ย

“ก็ใช่นะสิ ก็หน้าเธอนะแดงยังกับลูกตำลึง” ฉันสำรวจใบหน้าตัวเอง น่าอายชะหมัด...แดงจริงๆ ด้วย

“อย่ามาหัวเราะฉันนะ ดื่ม...ดื่มไปเลย ดื่มให้มันตายไปเลย” ฉันยกแก้วให้เขาดื่ม แล้วบังคับให้เขาดื่มจนหมดแก้ว

“ไม่มีประโยชน์เลยนะเนี้ยะ ฉันอุตสาห์เลือกสถานที่ดีๆ เพลงก็ไพเราะเพื่อจะทำให้บรรยากาศการจากลาเป็นแบบซึ้งๆ โรแมนติก กินใจ แบบที่ว่าจะจดจำไปแสนนาน แต่ก็ต้องมา แป๊ค! เพราะอาการหน้าแดงของเธอนะ”เขาหัวเราะต่อ

“นี่นาย...จะบอกว่านายเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้า เพื่อฉัน” ฉันถามเพราะไม่รู้ว่าเขาไปเตรียมตอนไหนทำไมไม่บอกกันก่อนจะได้แต่งชุดสวยๆ มา

“ใช่...” เขาไม่ปฏิเสธ

“นาย...ขอบใจนะฉันชอบมาก” ฉันยิ้มให้เขา

“ตี๊ด...ตี๊ด” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันดูโทรศัพท์เป็นอันอันที่โทรมา ฉันมองไปที่เขาแล้วบอกเขา

“อันอันโทรมา จะให้ฉันชวนไหม” ฉันถามเขาก่อนรับสาย

“เฮ้ย! แล้วแต่” ปากก็พูดว่าแล้วแต่ แต่กลับทำหน้าตาเหมือนโกรธคนมาเป็นชาติ ฉันรับโทรศัพท์

“ไงอันอัน”

“เธออยู่ที่ไหน ฉันมาหาคิมจีซูที่ห้องรอเป็นสองสามชั่วโมงแล้วไม่เจอ เธอเห็นเขาบ้างหรือเปล่า” ฉันหันมามองเขาแว็บหนึ่งเพื่อดูท่าทีของเขา

“จะไปรู้ได้ยังไงละฉันไม่ได้เจอเขามาสองสามวันแล้ว” ฉันพูด

“เค...เค...เค งั้นแค่นี้นะ” อันอันวางสาย นายทำให้ฉันต้องโกหกอีกแล้วนะ แต่ก็นะ ฉันก็อยากจะมีเวลาที่ดีอยู่กับเขา เป็นวันสุดท้าย

“วิกิกับอันอันไปรอนายที่หอพักเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงแล้ว”ฉันรู้สึกผิด

“ก็ฉันไม่อยากเจอเพื่อนเธอ แต่ฉันอยากอยู่กับเธอมากกว่า”ฉันก็เข้าใจอยู่หรอกนะแต่...

“กลับแล้วไหม” ฉันถามเขา

“ตามใจเธอ...เก็บเงินครับ” เขาพูดพร้อมบอกกับเด็กเสริฟที่ร้านมาคิดเงิน

“วิกิกับอันอัน รู้ไหมว่านายจะกลับเกาหลีวันพรุ่งนี้” ฉันถาม

“รู้” เป็นฉันคนเดียวสิ ที่รู้เป็นคนสุดท้าย จะว่าเขาก็ไม่ได้เพราะว่าฉันไม่ได้มาหาเขาเลย แล้วยังไม่รับโทรศัพท์เขาอีก มัวแต่งอนที่เขาไม่สนใจ

“นายไม่บอกลาวิกิกับอันอันหน่อยเหรอ พวกเธอปลื้มนายมากนะ” ยังไงสองสาวนั้นก็เป็นเพื่อนของฉัน

“เธอว่าอย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวฉันจะโทรหาพวกเธอบอกให้รออยู่ที่นั้นก่อน แล้วเราก็ไปซื้ออะไรทานกันที่ห้อง” เขาพูด

“เออ” ฉันสนับสนุน พอจ่ายเงินเสร็จเราจึงกลับไปที่หอพักของเขาแล้วไม่ลืมว่าจะโทรบอกให้เพื่อนสาวทั้งสองให้รออยู่ที่ห้องก่อน

พอถึงที่ห้องพัก เพื่อนฉันทั้งสองก็กรูกันเข้ามาหา คิมจีซู คล้องแขนกันคนละข้างพาเขาเดินขึ้นห้องไป ฉันเดินตามไปติดๆ

“จีซูไม่กลับไม่ได้เหรอ ไม่อยากให้จากไปเลย” วิกิอ้อนซะ

“ไม่ได้หรอกฉันต้องกลับ” คิมจีซูตอบ

“ไม่เป็นไรใกล้แค่นี้เอง ไว้ซัมเมอร์ก่อนฉันจะตามไปหาที่เกาหลีนะ” วิกิไม่ยอมแพ้

“ตามใจแล้วอย่าลืมพาเพื่อนไปเยอะๆ นะ” เขามองมาทางฉัน

“ได้เลยจะพาไปทุกคนเลย จีซูต้องพาพวกเราเที่ยวด้วยนะ” วิกิยิ้มปลื้มใจสุดๆ

“ได้สิ...รีบไปนะ” เขาพูด

ฉันจัดอาหารใส่จานแล้วยกไปกลางห้องหน้าทีวิ แล้วเรียกให้ทุกคนมาทาน

คิมจีซูรินเบียร์ดื่มต่อ

“พรุ่งนี้ฉันอยากไปส่งจีซูมากเลย แต่ติดที่ว่าฉันต้องเรียนหนังสือ เฮ้ย! น่าเบื่อชะมัด” วิกิพูด

“ฉันว่าวันพรุ่งนี้โดดเรียนมั้ย” อันอันเสนอ

“ไม่ดีแน่ ตั้งใจเรียนดีกว่า เรายังมีโอกาสเจอกันอีกเยอะ” วันนี้เขาพูดเข้าท่าแฮะ

“ค่ะ...วิกิทำตามที่จีซูบอกทุกอย่างเลย” วิกิยิ้มปลื้มใจสุดๆ ฉันนะเหนื่อยใจจริงๆ

ตั้งแต่ดื่มกับเขาเมื่อกี้ฉันก็รู้สึกมึนๆ แล้ว ยิ่งตอนนี้มึนยิ่งกว่า

“เมาหรือยัง นอนก่อนมั้ย” คิมจีซูถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ละ แค่มึนๆนิดๆ” คงต้องหยุดดื่มแล้วละ ถ้าหากดื่มไปมากกว่านี้คงเมาแน่ๆ

“จีซู อะ อัม” อันอันป้อนขนมตามด้วยเบียร์ พระราชากับนางสนมชัดๆ ฉันขอบายดีกว่ารับไม่ได้

“คิมจีซูฉันอยากกลับแล้ว รู้สึกง่วงๆ” ฉันขอตัวกลับ

“นอนที่นี่ก่อนก็ได้ วิกิกับอันอันก็อยู่” คิมจีซูพูด

“นั้นสิน้ำริน เธอนอนที่นี่ก่อนก็ได้เดี๋ยวค่อยกลับด้วยกัน” วิกิสนับสนุนเขา คงหลีกเลี่ยงต่อไปไม่ได้ฉันต้องอยู่ต่อ

“งั้นฉันนอนก่อนนะ” ฉันขึ้นนอนบนเตียง ใจฉันคิดตลอดเวลาว่าจะให้อะไรเป็นของที่ระลึกก่อนกลับ

พรุ่งนี้เขากำลังจะจากไป ฉันพยายามที่เก็บอาการ เก็บความเศร้าไว้ภายในจิตใจ เขาทำถูกแล้วนั่นคือชีวิตของเขา ถึงยังไงสักวันเขาก็ต้องจากไปอยู่ดี...มันดีที่สุดแล้ว...ประโยคนี้ทำให้น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมา ฉันพยายามที่จะกั้นเสียงสะอื้น ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไป ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าว่า ฉันเสียใจที่เขาจากไป กลัวทำให้เขาต้องคิดมากฉันเช็ดน้ำตาไม่ให้ไหลอีก แล้วฉันก็ลุกขึ้นจากเตียง

“ฉันกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวพี่จะเป็นห่วง” ฉันพูด

“อ้าวทำไมละ” อันอันถาม

“ไปเถอะ...ฉันก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”

เขาหันหน้าไปทางอื่น เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันกำลังร้องให้เสียใจอยู่ วิกิกับอันอันหันหน้ามามองกัน (รู้ตัวมั้ยนะส่วนเกิน)

ฉันเดินออกจากห้องไป ฉันกลับถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฉันเดินขึ้นไปอย่างไร้เลี้ยวแรง ทำไมฉันจะต้องผูกพันกับเขาขนาดนี้ ทั้งที่ใช้เวลาไม่นานที่รู้จักกันมา ฉันล้มตัวลงนอนนิ่งอยู่บนเตียง น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย...นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ฉันไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน เขามีความสำคัญกับชีวิตฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ

“จีซู นายรู้หรือเปล่าว่าฉันไม่อยากให้นายจากไป ฉันจะทำยังไงดี”

พอรุ่งเช้าฉันตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปหา คิมจีซู ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อคืนฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ พอจะจำได้ว่าเมื่อคืนฉันคิดหาของที่ระลึกแต่ก็หาอย่างที่ถูกใจไม่ได้ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีก็เลยคิดเขียนไดอารี่ย่อๆ ตั้งแต่พบกับเขา จนถึงปัจจุบัน มันคงจะทำให้เขาจดจำเรื่องราวตอนที่อยู่ในประเทศไทยได้บ้าง

ฉันพยายามจะเขียนให้จบและหากล่องของขวัญใส่ให้กับเขา(เป็นกล่องสีฟ้าน่ารักเชียวละ เขาต้องชอบแน่ๆ)

พอมาถึงฉันเดินขึ้นไปบนห้องเขา ฉันกำลังจะเคาะประตู แต่ได้ยินเสียงคนไม่ต่ำห้าหกคนทั้งผู้หญิงและผู้ชายกำลังพูดคุยกันอยู่ แสดงว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว ฉันจะเข้าไปหาเขาดีมั้ยนะ...ไม่ดีกว่า แล้วของขวัญฉันละ เอาอย่างนี้ดีกว่า ต้องมีแผน...ฉันคิดแผนไม่นานนัก และทำตามแผน

ฉันเคาะประตู...เอาของขวัญวางไว้หน้าห้องแล้ววิ่งสุดชีวิตลงไปข้าล่างหอพัก

“เฮ้...น้ำริน...ขอบใจนะ” เสียงตะโกนจากข้างบนห้อง ไม่ใช่เขาคนเดียวที่ออกมาดูมีผู้ชายอีกสองสามคน ชะโงก ลงมาดูว่าเขาคุยกับใคร

ฉันโบกมือลาแล้วฟื้นยิ้มให้กับเขาทั้งที่อยากจะร้องให้ออกมา ....นี่มันอะไรกัน แม้แต่จะเจอกันวันสุดท้ายก็ยังไม่มีโอกาส น่าเศร้าใจจริงๆ....(_ _;)

ฉันขับรถออกไป ...นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกับเขาใช่แล้วใช่ มั้ย...ความเจ็บปวดเข้ามาแทนที่รอยยิ้มที่ฉันยิ้มให้กับเขาไป ฉันขับรถไม่ไว้อีกแล้ว น้ำตาที่ไหลลงมาทำให้ฉันต้องหยุดรถ ฉันมองไม่เห็นอะไรอีกต่อไปแล้ว มีแต่ภาพของเขามันวนเวียนอยู่ในสมองของฉัน ฉันนั่งร้องให้อยู่ข้างทางไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันไม่อยากให้เขาจากไป แล้วฉันจะทำยังไงดี

...ฉันขาดเขาไม่ได้...สิ่งที่ฉันอยากจะบอกเขา

ตี๊ด...ตี๊ด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเขาที่โทรมา

ฉันพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ว่าไง คิมจีซู” เสียงสะอื้นจากการร้องให้ยังติดอยู่ที่คำพูด

“เธออยู่ที่ไหน ทำไมรีบไปไม่คุยกันก่อน” เขาพูด

“ไม่ได้หรอกฉันต้องรีบไปเรียน งั้นแค่นี้ก่อนนะฉันต้องไปแล้วละ ขอให้นายเดินทางอย่างปลอดภัย” ฉันพูดต่อไปไม่ได้แล้ว ยิ่งได้ยินเสียงของเขา ฉันยิ่งกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ฉันรีบวางสายแล้วปล่อยโฮออกมาสุดเสียง (T,T) (_ _)

ตอน 4

สารบัญ

ตอน 6