70 day of caretaker

ความเดิมตอนที่แล้ว
      สองพี่น้องกำลังถกเถียงถึงบุคคลอื่น และเรื่องรสนิยมทางเพศอย่างออกรสก็ต้องหยุดลง เมื่อได้กลิ่นข้าวต้มหอมๆลอยมาสกัด อำนาจความหิวเนื่องจากอดข้าวเช้ากันมาทั้งพี่ทั้งน้อง จึงหยุดการพูดคุย เพราะต้องหันไปตามเสียงเรียก
 
//ศาลาในสวน//
ไปท์ : "ข้าวต้มหมูสับทรงเครื่องครับ" ไปท์วางถาดข้าวต้มลง ปรากฏสำรับสองชุดสำหรับพี่น้อง ภู-ภัทร
ภู : "ใครเป็นค....?"
ภัทร : "หูยยย อร่อยจังเลย นมนี่ฝีมือไม่เปลี่ยน อร่อยขึ้นตั้งเยอะ สมแล้วที่อยู่มานาน 555" เสียงภัทรแทรกขึ้นมาก่อนภูจะถามจบ
ไปท์ : "ทานสักหน่อยนะครับ ลองทานดูก่อน" ไปท์พยายามป้อนภู แต่ภูยังไม่ยอมอ้าปาก
ภัทร : "ถ้าพี่ไม่ทาน ถ้วยของพี่ผมขอนะ" ภัทรเอ่ยไปอย่างจงใจจะสื่อบางอย่างกับพี่ชาย
 
    จบประโยคได้ไม่ถึงนาที สวบ.บ ภูกินข้าวต้มในช้อนที่ไปท์ตักป้อนให้ เมื่ออาหารกระทบลิ้นถึงกับแปลกใจ เป็นรสชาติที่อร่อยแบบที่ไม่เคยกิน และถูกปากมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็สงวนท่าที ไม่แสดงออกมาจนผิดสังเกตุ แต่ที่ประหลาดใจกว่านั้น ทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยา กับคำท้าทายของภัทร อาจเป็นเพราะ ชอบแย่ง แข่งขันกันมาแต่เด็ก
ภัทร : "อร่อยใช่ไหมล่ะพี่ภู ทำไม่ยอมกิน งอนอะไรนมหรือเปล่า"
ภู : "ปล่าว นมป่วย ชัยพาไป รพ."
ภัทร : "อ่าว.ว.ว" หยุดตักข้าวต้มชั่วขณะ และในปากก็พยายามกลืนลงไปอย่างเร็ว
ภู : "....." ยังคงทานต่อ ตามที่ไปท์ป้อน
ภัทร : "อย่างนั้นเอง พี่ถึงไม่ทานแต่แรก แล้วนี่คุณไปท์ไปซื้อร้านไหนมาครับ"
แจ๋ว : "คุณแกทำเองตะกี้เลยคร่าคุณภัทร" แจ๋วกลับมาอีกครั้ง พร้อมนำน้ำมาให้ภู ตามที่ไปท์บอกตอนสวนกันที่หน้าครัว
ภู : ".....พอแล้ว" ภูพูดพร้อมกับเบือนหน้าหนีข้าวต้มอีกคำที่ไปท์กำลังป้อน
ภัทร : "โห....ฝีมือดีอย่างนี้ น่าจะเปิดร้านนะครับ ผมคนนึงจะไปอุดหนุนทุกวันเลย"
ไปท์ : "คุณภัทรก็ชมเกินไปครับ"
ภัทร : "ไม่เกินครับ เนี่ยถ้าได้แฟนทำอาหารเก่งอย่างคุณไปท์นะ รักตายเลย"
ไปท์ : "เสียดายนะครับ ผมไม่ใช่ผู้หญิง"
ภัทร : "ผมไม่ถือครับ ...คุณไปท์ถือไหม"
แจ๋ว : "ว้ายย คุณภัทร"
ภู : "แจ๋ว !!! มีไรก็ไปทำ ตาภัทร อย่าให้มันเกินงามนัก"
     ภัทรหยุดกล่าวอะไรอีกพร้อมกับทานข้าวต้มต่อ ที่น่าฉงนคงเป็นรอยยิ้มนั่น ที่ยังคงอยู่บนใบหน้าภัทร พร้อมกับเปรยตามองไปท์ ที่กำลังปรนนิบัติภูอย่างใกล้ชิด
แพล้งงงง !! ถ้วยข้าวต้มที่ไปท์กำลังเก็บหลุดมือ เฉี่ยวภูนิดเดียว...
ภู : "อะไรน่ะ !!??" ภูเสียงแข็งขึ้น
ภัทร : "ไม่มีอะไรครับ ผมทำถ้วยหลุดมือ เพราะยกขึ้นมาสูงไปหน่อย" ภัทรออกรับแทน เพื่อตัดปัญหา ตนรู้จักอารมณ์พี่ชายเป็นอย่างดี ไปท์ผงกหัวขอบคุณ
 
ขณะที่ไปท์ก้มเก็บเศษถ้วยอยู่นั้น ก็โดนบาดในที่สุด
ไปท์ : "โอ้ย !! "
ภู-ภัทร : " นายเป็นอะไร / เกิดอะไรขึ้นครับ" สองพี่น้องพูดชนกัน ภูกลับไปสงวนท่าทีอีกครั้ง
ไปท์ : " ไม่เป็นอะไรครับ คงโดนบาดนิดหน่อย"
ภัทร : " ขอดูหน่อยครับ ..หุย เลือดออกมากอยู่นะครับ เดี๋ยวผมทำแผลให้"
ไปท์ : "ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง"
ภัทร : " ไม่เป็นไรครับ"
ภู : "พอเถอะตาภัทร ถ้าเขายังปากกล้าอวดเก่งอย่างนั้น ก็ปล่อยเขาไป" ภูหันหน้าออกไปทางอื่น
 
    "หลังจากวันนี้ไป ผมจะกลับมานอนค้างที่บ้านนะครับ ผมว่าที่บ้านมีอะไรอะไร ที่ผมต้องทำมากกว่าที่ทำงานละล่ะ" ภัทรพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนกลับไปเก็บของที่พักบริษัท สร้างความกังวลใจแปลกๆ ให้ภูไม่น้อย