รักได้ไหมถ้าหัวใจบ้านนอก

“ shit!...ตื่นมาไหงมันช้ำวะแก้มตู ”   ผมโวยวายเมื่อส่องกระจกในห้อง
ตอนตื่นนอน
“ ผมบอกแล้ว ให้ทำแผลดีๆ หมัดคนนะครับ ไม่ใช่อุ้งเท้าแมว ”
ตอกย้ำจังนะ
ณ ร้านครัวไทย
“ สวัสดีครับ ”
“ จ้า เรนแก้มลูกไปโดนอะไรมาน่ะ ”
“ ... ”   สมหวังเงียบไปเลย ไม่ช่วยกันเลย T.T
“ อะ เอ่อ โดนแมวแถวบ้านต่อยหน้ามาน่ะครับ ”
“ หึหึ แมว ”   สมหวังหัวเราะเบาๆ
“ เอ...แมวที่ไหนต่อยเป็นล่ะหื้ม? ”   ยายไม่ต้องสงสัยมากก็ได้
“ น่า ไม่มีอะไรหรอกครับ ”
“ จริงหรอจ๊ะสมหวัง ”
“ ครับ คุณยาย ”
และแล้ววันมหาวิทยาลัยก็มาถึง ไวจัง -_-
“ สมหวังเร็วๆหน่อย ”
“ ครับๆ ” ส่วนบุญมีน่ะหรอ สอนวธีหาข้าวกินเองแล้วล่ะครับ
เพราะอาหารมันผมวางไว้ต่ำๆ
“ ก่อนไปมหาลัย แวะไปบ้านเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับพอดี
ฝากรถไว้บ้านมัน ”
“ อ่า ”   สมหวังซ้อนรถผม ตัวหนักวะ
ผมก็บึ่งฟีโน่คู่ใจของผมออกไป
เมื่อถึงที่หมายสมหวังลงจากรถ เห้อรถเบาลงเยอะเลย
บ้านสวยจัง แม้จะไม่ใหญ่มาก สมหวังกดกริ่งหน้าบ้าน
“ ดีองศา ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันมาเอารถที่ฝากไว้น่ะ ”
“ อ่า นายไม่พูดเหน่อแล้วน? รถอยู่ตรงโรงรถน่ะเดี๋ยวเราไปเอากุญแจมาให้ ”
“ 555ว่าแล้วต้องแปลก องศา พี่เรน พี่ที่ฉันอยู่ด้วยตอนนี้ ”
“ สวัสดีครับ พี่เรน ”
“ อ่า ดี ”   แล้วองศาก็เดินเข้าไปในบ้าน
“ พี่เรนเดี๋ยวผมไปเอารถก่อนนะครับ ”
สักพักสมหวังก็จูงรถตัวเองออกมา โห BMW
“ ว่าแต่ทำไมนายมาฝากรถกับเราล่ะ บ้านคีย์ใกล้กว่า ”
“ ฝากไว้กับมัน มันก็เอาลูกฉันไปขับเล่นสิ
เดี๋ยวฉันไปก่อนนะเจกันที่มหาลัย ”
“ อยู่คณะเดียวกันหรอ กับองศาน่ะ ”
“ เปล่าครับ มันอยู่คณะแพทย์ ”
โห หมอนี่หว่า เด็กอัจฉริยะ ผมและสมหวังต่างบึ่งรถคู่ใจออกไป
มหาวิทยาลัย
“ สมหวังนายนัดเพื่อนไว้ตรงไหน ”
“ ไม่ได้นัดครับ แต่ละคนอยู่คนละคณะ ”
“ ออ ฉันก็เหมือนกัน ”
“ เรนไม่ได้เจอกันนานเลย ”   ผมหันไปทางต้นเสียง
“ อ่าว นภดลเพิ่งมถึงหรอ ”   เพื่อนแสนเด็กเรียนของผม มันอยู่คณะแพทย์เหมือนองศาเลย
สักพักก็มีเฟอร์รารี่มาอีกคัน เลื่อนกระจกลง
“ สมหวัง เราก็คิดว่านายเข้าไปข้างในละ ”
สรุปตอนนี้ ผม นภดล สมหวังและองศานั่งอยู่ตรงน้ำพุของมหาลัย
บรรยากาศดูอึมครึม
“ เออ จริงสิองศา นภดลก็อยู่คณะแพทย์นะ มันเรียนเก่งด้วย
ว่างๆก็มาติวกับมันได้ ”     ผมทำลายความเงียบ
“ จริงหรอ ครับ ผมไม่ยักเห็นพี่เลย ”
“ พี่ก็ไม่ได้เก่งอะไรแบบที่สมหวังบอกหรอก ”   นภดลขยับแว่น มันขี้อายครับ
“ อยู่คณะเดียวกันแต่ผมไม่เห็นพี่เลย ”   ท่าทางสุภาพอะไรแบบนี้ต่างจาก
ผมมองสมหวังแวบหนึ่ง เจ้าตัวทำหน้างงๆ
“ พี่ไม่ค่อยได้อยู่ห้องสมุดน่ะ ปกติจะกลับไปอ่านหนังสือที่บ้าน ”
ผมนั่งฟังสองคนนี้พูด สมหวังก็เช่นกัน น่ารักว่ะอย่างกับพี่น้องคุยกัน
ในบบรรดาเพื่อน ผมเจอนภดลน้อยที่สุด เพราะมันเรียนหนัก
แต่เวลามันไม่สบายใจ มันจะโทรมาคุยกับผมนะ
“ สมหวัง เมื่อกี้คีย์บอกเราว่า รอนายอยู่ในคณะแล้วนะ ”
“ แล้วนายจะไปกับฉันมั้ย อ้อมไกลนิด ”
“ ไม่เป็นไรเราขี้เกียจเดิน55 ”