สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )
เขียนโดย 
1day2time
วันที่ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 เวลา 19.08 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2562 19.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
26) ความรักที่ต้องปิดบัง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมอุตส่าห์มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาเมื่อกี้แต่ต้องมาพบความวุ่นวายของไอ้ชินกับไอ้เลโอ
"มึงมีอะไรกันว๊ะ"ผมถามทั้งสองคนเลยแหละ ไอ้ภัทรแทนที่จะช่วยห้ามเดินอารมณ์ดีไปนั่งโต๊ะเฉยเลย
" ก็ไอ้ชินมันกินข้าวที่สาวๆเอาให้กู"โอ้มายก๊อด เรื่องแค่นี้กูนึกว่าเรื่องราวใหญ่โต
" มึงอย่าบอกนะว่ามึงทะเลาะกันเรื่องนี้ ตลกสิ้นดีว๊ะ"อยู่ๆไอ้ภัทรก็พูดแทรกขึ้นมา พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"เดี๋ยวๆไอ้ภัทร..ข้าวที่น้องเขาส่งมาให้มึงใส่กัญชาเหรอว๊ะ ทำไมมึงอารมณ์ดี"ไอ้ชินไม่ได้สนใจเรื่องทะเลาะกับไอ้เลโอแล้วแต่มันกลับสนใจไอ้ภัทรแทน
" เออ..จริงว๊ะ..กูไม่เห็นมึงเป็นแบบนี้นานมากแล้วนะเว้ย"ไอ้เลโอก็ไม่วายที่จะสมทบกับไอ้ชิน
" ก็ตั้งแต่...เอ้ยๆกูขอโทษ"ไอ้ชินพูดออกมาถึงขั้นชะงัก
" ไม่เป็นไรมันผ่านมาแล้ว"
" เดี๋ยวๆมึงไม่สบายป๊ะ"ผมเห็นไอ้ชินเอามือไปแตะหน้า แตะหน้าผาก แตะคอ ไอ้ภัทรเช็คดูว่ามันสบายดีไหม
" กูสบายดี "ไอ้ภัทรพูดพร้อมกับเอามือไอ้ชินออกจากหน้ามัน
" ชิดนี่ย์..." อยู่ๆไอ้ชินก็หันหน้ามาเรียกชื่อผม
" อะไร"
" กูขอถามอย่างนึงได้ป๊ะ"อยู่ไอ้ชินก็มากระชิบที่ข้างหูผม
" ที่ไอ้ภัทรเป็นแบบนี้เพราะสาวข้าวกล่องป๊ะ"
" มึงก็ถามมันเองดิ " ผมเผลอพูดออกมาแบบดัง..มันน่าจะคืออาการร้อนตัวของผมเองแหละจึงทำให้เผลอตะโกนออกมาทำให้ไอ้ภัทรมันหันมาถามไอ้ชิน " อะไรไอ้ชิน"
ไอ้ชินเล่นเงียบแบบนี้งานก็เข้ากูแน่ " ชิดนี่ย์ "กูว่าแล้วไง
" เปล่า"
" ไม่เปล่านะ...อย่ามาลองดีนะจ๊ะ..บอกมาเถอะที่รัก"
" ที่รัก"ไอ้เลโอกับไอ้ชินมันตะโกนออกมาพร้อมกัน
" ไอ้ชินมันถามกูว่าที่มึงเปลี่ยนไปแบบนี้เพราะสาวข้าวกล่องใช่ไหม"
" ไอ้ชิดนี่ย์ " ผมพูดจบไอ้ชินอุทานออกมาเลยแหละ ถ้ามันฉลาดมันจะไม่ถามผมต่อหน้าไอ้ภัทร
" อืม" ไอ้ภัทรตอบมาหน้าระรื่นเชียว
" สรุปคือที่มึงอารมณ์ดีเพราะ...ข้าวกล่องที่ได้มาเนี้ยนะ" ผมโครตเซ็งเลยนึกว่ามันอารมณ์ดีเพราะเป็นแฟนกับผม
" ก็อืมดิ...อร่อยขนาดนั้นใครเขาก็ติดใจ"
" สวยไหมมึง"
" ขาวๆ แก้มป่องๆน่าร๊ากเลยแหละ"
" อาการหนักเพื่อนกู..เพ้อจริง" ผมนินึกอะไรไม่ออกสมองว่างเปล่าจริงๆ
" เออ..พวกมึง กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"ผมทนฟังไอ้ภัทรเพ้อมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“ เดี๋ยวมึงเคลียร์ คำว่าที่รักก่อน” ไอ้เลโอยังอุตส่าห์จำได้
“ อะไรของมึง กูจะไปเข้าห้องน้ำ ”ผมไม่อยู่ตอบคำถามให้โง่หรอก
" เออ..มึงกูไปด้วย กูอยากเข้าห้องน้ำพอดี "ไอ้ภัทรวิ่งตามหลังผมมา ผมเชื่อว่ามันก็ยังไม่อยากตอบคำถามแน่นอน
" ไปก็ไปดิ...มากอดคอกูทำไม"ผมพยายามแกะมือมึงออก ยิ่งพยายามเท่าไหร่มันยิ่งกอดแน่นเท่านั้น
" เตี้ยมึงหึงเหรอ"
" เออ..มึงพึ่งบอกชอบกูมึงมื่อกี้ มึงยังมาเพ้อถึงคนอื่น"ผมเห็นหน้าไอ้ภัทรขำอะไรนักหนาของมัน
" มึงก็น่ารักเน๊าะ..หึงตัวเองด้วย แฟนกูน่ารักแบบนี้นี่เอง " ไอ้ภัทรเอามือหยิกแก้มผมจนทำให้ทุกคนมอง
" หึงตัวเอง..กูเนี้ยนะ"
" อืม..ก็มึงเป็นคนทำข้าวกล่องให้กูนิ..แล้วมึงยังบอกอีกว่าคนที่ทำ ขาว ๆ แก้มป่องๆ"
เออก็จริงของมัน..ลืมคิด หึงจนเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว
" มึงรู้"
"อืม..กูรู้ตั้งแต่เช้าแล้ว"
“ มึงนิแม่ง”
“ ทีมึงยังรู้เรื่องข้าวกล่องกู มึงยังเงียบ ” เออ มันก็จริง
ผมกับไอ้ภัทรเข้าห้องน้ำเสร็จก็เตรียมตัวไปเรียน ผมเองก็ตลกตัวเองเหมือนกันหึงแม้กระทั่งตัวเอง..ตลกสิ้นดีว๊ะ
หลังจากที่พวกผมเรียนเสร็จก็ต้องไปเข้าห้องชมรมเพราะเราเองก็ไม่ได้ไปนานแล้ว
จริงๆผมบอกพี่ประธานแล้วแหละว่าผมจะขอเป็นแค่ตัวสำรองเพราะมาตราฐานฝีมือผมสู้คนอื่นไม่ได้
" คุณชายภัทรกว่าจะเสด็จมาที่ชมรมนะคร๊าบ"โทระเดินมาทักทายไอ้ภัทรเพราะพวกมันไม่ค่อยได้เจอกัน
" อืม "
" หวัดดีโทระ"
" สวัสดีคร๊าบ จริงๆผมต้องทักพี่ชิดนี่ย์ก่อนนะเนี้ย "ที่มันพูดแบบนี้เพราะมันกะจะจีบเมกา มันจึงต้องสุภาพกับผม
" ว่าแต่ไอ้ชินกับไอ้เลโอไม่ได้มาพร้อมพวกมึงเหรอ"เออจริงด้วยมันสองตัวหายไปไหนอีกว๊ะเนี้ย
" ป๊ะๆซ้อมๆ เปลี่ยนเสื้อผ้า "
ผมไม่ได้ลงแข่งกับพวกมันหรอกจริงๆผมมาประดับชมรมเพื่อให้มันครบแค่นั้นเองแหละผมนั่งอยู่ข้างสนามรอเชียร์ ผมเองก็ งง ว่าผมผ่านชมรมนี้มาได้ไง
" อ้าว..ชิดนี่ย์ ไม่ลงเล่นละ"ผมหันไปตามเสียงนั้นคือเสียงเอ็มที่พุ่งตรงเดินมาหาผม และนั่งลงข้างๆผม
" ไม่อ๊ะ..กลัวไปทำทีมคู่แข่งแพ้"ผมนิโม้ไปโน้นเลย
" โม้เก่งนะเรานะ"ของมันแน่อยู่แล้ว
" ว่าแต่มีไรเหรอ..คงไม่ใช่มาตั้งใจมาดูบาสหรอกมั้ง"
" ไม่อ๊ะ..มีเรื่องรบกวนนิดหน่อย "เอ็มพูดพร้อมกับโชว์หนังสือภาษาอังกฤษให้ผมดู
" อ๋อ..เข้าใจละ"
" ไอ้ภัทร..เล่นดีๆดิ " ผมได้ชินเสียงไอ้ชินตะโกนผมเลยมองไปที่สนามบาสสายตายอันพิฆาตของไอ้ภัทรจับจ้องมาทางผม
" มึง..งั้นเราไปข้างนอกกัน"
ผมจำต้องออกมาข้างนอกเพราะขืนอยู่ข้างในต่อ ผมคิดว่าลูกบาสคงลอยมาหาผม มีหวังผมตายเพราะลูกบาสเป็นแน่แท้
ผมกับเอ็มกำลังเรียนภาษาอังกฤษเพราะเอ็มบอกว่าวิชานี้เอ็มอ่อนมาก จริงๆผมก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกแต่เพียงเพราะผมอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กๆ
" พี่ชิดนี่ย์ค่ะ...น้ำค่ะ"อยู่ก็มีสาวน้อยน่ารักหน้าตาจิ้มลิ้มเดินเอาน้ำมาให้ผม
" ขอบคุณครับ...ไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ"
" ไม่ลำบากเลยค่ะ"
" ขอบคุณนะสำหรับน้ำ...น้องมีไรอีกหรือเปล่าครับพอดีพี่ติวหนังสือกันอยู่ " ผมไม่ได้ว่าจะไล่น้องอะไรยังไงนะครับแต่ว่าผมต้องรีบติวให้เอ็มให้เสร็จก่อนที่ไอ้ภัทรจะมาเจอ
" งั้นหนูไปแล้วนะ"
" แหม..พ่อหนุ่มเสน่ห์แรงเชียวนะ แรงทั้งผู้หญิงและผู้ชาย "ไอ้เอ็มพูดหลังจากที่น้องเขาวิ่งไปแล้ว
" เสน่ห์แรงอะไรละ..แต่เดี๋ยวๆ เสน่ห์แรงกับผู้หญิงเราพอเข้าใจ แต่กับผู้ชาย "
“ ก็กับเรา กับ ภัทรไง ”
“ ม๊ะ มาเรียน ”
" ไหนดูสิ..คนเขินเป็นยังไง"ไอ้เอ็มเอามือบิดหน้าผมไปมา
เหมือนค้นหาเสน่ห์ของผม ที่ผมเขินเพราะไม่ใช่เอ็มนะ แต่เป็นภัทร ผมเขินทุกครั้งที่เจอหน้ามัน
" พอได้แล้วมึง" ผมพูดขนาดนี้มันก็ยังไม่หยุดทำ ผมกลัวจริงถ้าไอ้ภัทรมาเจอ..มันเคยสั่งห้ามผมคบกับเอ็มอยู่ด้วย
"เตี้ย...มึงทำอะไรกัน" เอาแล้วไงไอ้รูปหล่อหวานใจของผมหมาดๆ ดูท่าเดินมาท่าทางน่าจะเอาเรื่องทีเดียว...มันเดินมาพร้อมกับความหล่อเหลาของมันทำให้สาวๆมองมาเป็นตาเดียว
" เปล่า..กูติวหนังสือให้เอ็ม"ผมชูหนังสือภาษาอังกฤษของเอ็มให้มันดู
" เวลานี้มึงต้องอยู่ชมรมไม่ใช่เหรอ..มึงออกมาทำไม"
" อืม...เดี๋ยวกูตามไป "
" อีกนานไหม "
" ติวให้เอ็มเสร็จ กูก็จะไป"
" กูรอ"ไอ้ภัทรไม่เพียงแต่พูดมันพร้อมกับมานั่งที่โต๊ะที่พวกผมนั่ง
" ชิดนี่ย์..งั้นไว้วันหลังนะวันนี้นายคงไม่สะดวก "
" ไม่เป็นไร..เรียนเลยพวกมึงสองคน ไม่ต้องเกรงใจกู " ใครจะไม่เกรงใจถ้าเป็นแต่ก่อนกูไม่สนแน่ แต่เพราะกูเป็นแฟนมึงกูเลยต้องเกรงใจ
สรุปคือผมไม่ได้ติวต่อเลยจร้าเอ็มคงเกรงใจ..เพราะต้องเข้าไปที่ชมรม
ผมเดินตามไอ้ภัทรเข้าไปข้างในสภาพคอตกเป็นหมาหงอยเลย
" ไอ้ภัทร วันนี้มึงเป็นไรว๊ะ เล่นห่วยมาก" พี่ประธานชมรมดุไอ้ภัทร ท่าทางมันน่าจะเล่นได้แย่จริงๆ
" ภัทร...มึงมีแฟนแล้วเป็นแบบนี้เหรอว๊ะ"
" ห๊า..ไอ้ภัทรมีแฟน ทำไมกูตกข่าวตลอดว๊ะ " โทระผู้ที่ไม่ทันอะไรสักอย่าง
" ขอโทษครับ"
" งั้นวันนี้พอแค่นี้...ส่วนคนที่จะทำความสะอาดสนามคือใครละวันนี้"
" ผมเองครับ เป็นการไถ่โทษที่ผมเล่นไม่ดี" ไอ้ภัทรยกมืออาสาที่จะทำความสะอาด
" กูฝันไปใช่ไหม"ไอ้โทระยัง งง กับ กริยาของไอ้ภัทรอย่างแน่แท้ มันคงไม่เชื่อจริงๆ มันทั้งตบทั้งหยิกตัวเอง
" กูตบให้ไหมโทระ" ไอ้ภัทรก็เตรียมตบเต็มที่เลยทีเดียว
" ม่ายอ๊ะ..กูไปเปลี่ยนเสื้อละ"
" อ๊ะๆทุกคนแยกย้าย"
" เตี้ย"ผมกำลังจะหมุนตัวกลับแต่เพราะไอ้ภัทรดึงคอเสื้อผมไว้
" อะไรอีกมึง"
" มึงด้วย"
“ กูด้วย ” ผมเอามือชี้มาหาตัวเอง
“ อืม ”
“ทำไมต้องกูด้วย”
แต่ผมพูดไปอย่างงั้นแหละ ยังไงผมก็ต้องทำอยู่ดี
“ มึงบ่นอะไร” ผมเดินไปบ่นไป ก็มันจริงนิ ผมไม่ได้ขันอาสาสักหน่อย
ผมก็ต้องเดินไปเอารถเข็นมาเก็บลูกบาสรอบๆสนาม พวกนี้เล่นแล้วไม่รู้จักเก็บ
" ไอ้ภัทร..มันจะเสร็จไหมวันนี้ "ผมหยิบใส่มันหยิบออก..วันนี้ทั้งวันน่าจะไม่เสร็จ
" เตี้ยมึงทำให้กูเป็นแบบนี้ " มันพูดไปมันหยิบบอลออกจากรถเข็นไป
" ไอ้เลโออย่า" ผมหันไปตามเสียงเห็นไอ้ชินกับไอ้เลโอวิ่งพรวดเข้ามาหาพวกผม
" ภัทร..ทำไมมึงชอบแกล้งไอ้ชิดนี่ย์จังว๊ะ"
" กูแกล้งมันตรงไหน"
" ก็กูเห็น ถ้ามึงเกลียดมันมาก มึงยุ่งกับมันทำไม"
" เหรอ..มึงคิดว่ากูเกลียดไอ้ชิดนี่ย์ กูจะให้มึงดูอะไรบางอย่าง"
" อย่านะมึง..กูขอโทษ" ไอ้เลโอคงเจอไอ้ชินกระตุกแขนไว้และบวกทั้งไอ้ภัทรกระชากผมมาใกล้
" มึงไม่อยากรู้แล้วเหรอว่ากูเกลียดไอ้ชิดนี่ย์ไหม"
" ไม่...มึงอย่าทำอะไรมันนะ" เพื่อนผู้แสนดีของฉัน มันเห็นได้ภัทรกระชากผม
" ถ้ามึงไม่อยากให้กูทำอะไรมัน พวกมึงก็รีบกลับเลย"
เมื่อทุกคนกลับหมดแล้ว ก็เหลือเพียงแค่ผมกับไอ้ภัทร
" ชิดนี่ย์ มึงเจ็บป๊ะ" ทีอย่างงี้ละมาถาม ทีตอนกระชากไม่เห็นถามเลย
" ไม่อ๊ะ "
" มึงรู้ป๊ะเมื่อกี้ถ้าไอ้เลโอตอบว่าอยากรู้มึงคิดว่ากูจะทำอะไรมึง"
" จูบ"
" สมองมึงคิดแต่เรื่องนี้ป๊ะเนี้ย " มันไม่เพียงแต่พูดมันผลักหัวผมด้วย
" อ้าว..เหรอ " ผมพูดพร้อมกับเก็บลูกบาส
" อืม..กูจะจูบมึง"
" ไอ้ภัทร"ผมขว้างบาสใส่มัน " โอ๊ย "
" มึงทำกูไอ้ชิดนี่ย์ "
มันวิ่งไล่ผมรอบสนาม คิดว่าผมจะวิ่งหนีทันเหรอ ไม่มีทางขามันยาวจะตาย
" พอๆมึงกูเหนื่อย"ผมนั่งลงแทบหายใจไม่ทัน ไอ้ภัทรก็นั่งลงตามผม
พอเรานั่งพักสักพักนึงเราก็เริ่มทำความสะอาดเก็บกวาดสนาม ผมอยากบอกมันว่าทีหลังอย่าริอาจรับมาเด็ดขาด ไอ้ประเภททำความสะอาดนิ
" เสร็จสักที" ผมนั่งพิงบนแสตนที่นั่งพร้อมบิดขี้เกียจ
" เออ..เสร็จสักที"ไอ้ภัทรก็ตามขึ้นมานั่งกับผม..อย่าว่านั่งดกว่าแต่มันว่านอนมันนอนหนุนตักผม
" เพราะมึงเลย กูต้องมาทำแบบนี้ "ผมพูดพร้อมกับหยิกแก้มมัน แต่มันกลับจับมือผมไว้
" เพราะมึงแหละ"
" เพราะกู"ผมเอามือชี้เข้าหาตัวเอง
" อืม..มึงทำให้กูไม่มีสมาธิเล่น"
" กูทำมึงตอนไหน"
" ไอ้เอ็ม"
“ ไอ้เอ็มเกี่ยวอะไรว๊ะ”
“ ชิดนี่ย์ มึงเป็นแฟนกูนะ กูไม่มีสิทธิ์หึงมึงเหรอ ”
" เออ..กูขอโทษ "
ผมเป็นแฟนมันวันเดียว ผมก็ทำให้มันไม่สบายใจซะแล้ว..นี้คืออีกเหตุผลนึงที่ทำให้ผมไม่อยากมีแฟน..ผมกลัวทำให้คนที่ผมรักเสียความรู้สึก ถ้าวันนึงเราต้องไกลกัน
" ไม่เป็นไรมึง..คืนนี้กูจะเอาให้สาสมเลย"
คืนนี้เหรอ ผมไม่รู้ว่าผมต้องเจออะไรอีกไอ้คนอย่างไอ้ภัทรเนี้ยผมเดาทางมันไม่ถูกจริงๆ
“ อะไรมึง...เลิกหนุนตักกูได้แล้วกูหนัก”
“งั้นเรากลับเหอะ”มันพูดทันทีที่มันเลิกหนุนตักผม
.............................
" ชิดนี่ย์จ๋า" พี่แพรวิ่งมาต้อนรับพวกผมเลย
เมื่อผมมาถึงบ้าน แต่เสียงจ๋าของพี่แพรต้องมีไรแน่นอนเลย
" ครับพี่แพร"
" พี่มีเรื่องจะคุยด้วย " พี่แพรลากผมมาที่ห้องรับแขก ผมก็ต้องเดินตาม
" ภัทรขึ้นห้องสิ ตามมาทำไม "
" ไม่อ๊ะ"
" เขามีเรื่องจะคุยกับชิดนี่ย์เป็นการส่วนตัว"
" ไม่ "
" งั้นเราบอกแม่เรื่องนายเอาข้าวกล่องไปแลกกับสาวนะ"
" อะเคร.." เออ..ผมเองก็อยากรู้ว่าเมื่อไหร่2พี่น้องจะเถียงกันเสร็จ
" พี่แพรมีอะไรกับผมไหมครับ"
" แพรจะถามชิดนี่ย์ว่าภัทรเอาข้าวกล่องไปให้ใคร..ใช่ไหมแพร" ภัทรพูดทันทีที่ผมพูดจบ
" อืม"
" ไอ้เตี้ย..มันไม่รู้หรอก งั้นขอตัวนะ "
ไอ้ภัทรมันก็ดึงแขนผมกลับไปที่ห้อง แต่ผมก็ยังไม่วายที่จะหันไปตอบพี่แพรว่าผมไม่รู้จริงๆ
ผมอุตส่าห์มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาเมื่อกี้แต่ต้องมาพบความวุ่นวายของไอ้ชินกับไอ้เลโอ
"มึงมีอะไรกันว๊ะ"ผมถามทั้งสองคนเลยแหละ ไอ้ภัทรแทนที่จะช่วยห้ามเดินอารมณ์ดีไปนั่งโต๊ะเฉยเลย
" ก็ไอ้ชินมันกินข้าวที่สาวๆเอาให้กู"โอ้มายก๊อด เรื่องแค่นี้กูนึกว่าเรื่องราวใหญ่โต
" มึงอย่าบอกนะว่ามึงทะเลาะกันเรื่องนี้ ตลกสิ้นดีว๊ะ"อยู่ๆไอ้ภัทรก็พูดแทรกขึ้นมา พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"เดี๋ยวๆไอ้ภัทร..ข้าวที่น้องเขาส่งมาให้มึงใส่กัญชาเหรอว๊ะ ทำไมมึงอารมณ์ดี"ไอ้ชินไม่ได้สนใจเรื่องทะเลาะกับไอ้เลโอแล้วแต่มันกลับสนใจไอ้ภัทรแทน
" เออ..จริงว๊ะ..กูไม่เห็นมึงเป็นแบบนี้นานมากแล้วนะเว้ย"ไอ้เลโอก็ไม่วายที่จะสมทบกับไอ้ชิน
" ก็ตั้งแต่...เอ้ยๆกูขอโทษ"ไอ้ชินพูดออกมาถึงขั้นชะงัก
" ไม่เป็นไรมันผ่านมาแล้ว"
" เดี๋ยวๆมึงไม่สบายป๊ะ"ผมเห็นไอ้ชินเอามือไปแตะหน้า แตะหน้าผาก แตะคอ ไอ้ภัทรเช็คดูว่ามันสบายดีไหม
" กูสบายดี "ไอ้ภัทรพูดพร้อมกับเอามือไอ้ชินออกจากหน้ามัน
" ชิดนี่ย์..." อยู่ๆไอ้ชินก็หันหน้ามาเรียกชื่อผม
" อะไร"
" กูขอถามอย่างนึงได้ป๊ะ"อยู่ไอ้ชินก็มากระชิบที่ข้างหูผม
" ที่ไอ้ภัทรเป็นแบบนี้เพราะสาวข้าวกล่องป๊ะ"
" มึงก็ถามมันเองดิ " ผมเผลอพูดออกมาแบบดัง..มันน่าจะคืออาการร้อนตัวของผมเองแหละจึงทำให้เผลอตะโกนออกมาทำให้ไอ้ภัทรมันหันมาถามไอ้ชิน " อะไรไอ้ชิน"
ไอ้ชินเล่นเงียบแบบนี้งานก็เข้ากูแน่ " ชิดนี่ย์ "กูว่าแล้วไง
" เปล่า"
" ไม่เปล่านะ...อย่ามาลองดีนะจ๊ะ..บอกมาเถอะที่รัก"
" ที่รัก"ไอ้เลโอกับไอ้ชินมันตะโกนออกมาพร้อมกัน
" ไอ้ชินมันถามกูว่าที่มึงเปลี่ยนไปแบบนี้เพราะสาวข้าวกล่องใช่ไหม"
" ไอ้ชิดนี่ย์ " ผมพูดจบไอ้ชินอุทานออกมาเลยแหละ ถ้ามันฉลาดมันจะไม่ถามผมต่อหน้าไอ้ภัทร
" อืม" ไอ้ภัทรตอบมาหน้าระรื่นเชียว
" สรุปคือที่มึงอารมณ์ดีเพราะ...ข้าวกล่องที่ได้มาเนี้ยนะ" ผมโครตเซ็งเลยนึกว่ามันอารมณ์ดีเพราะเป็นแฟนกับผม
" ก็อืมดิ...อร่อยขนาดนั้นใครเขาก็ติดใจ"
" สวยไหมมึง"
" ขาวๆ แก้มป่องๆน่าร๊ากเลยแหละ"
" อาการหนักเพื่อนกู..เพ้อจริง" ผมนินึกอะไรไม่ออกสมองว่างเปล่าจริงๆ
" เออ..พวกมึง กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"ผมทนฟังไอ้ภัทรเพ้อมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“ เดี๋ยวมึงเคลียร์ คำว่าที่รักก่อน” ไอ้เลโอยังอุตส่าห์จำได้
“ อะไรของมึง กูจะไปเข้าห้องน้ำ ”ผมไม่อยู่ตอบคำถามให้โง่หรอก
" เออ..มึงกูไปด้วย กูอยากเข้าห้องน้ำพอดี "ไอ้ภัทรวิ่งตามหลังผมมา ผมเชื่อว่ามันก็ยังไม่อยากตอบคำถามแน่นอน
" ไปก็ไปดิ...มากอดคอกูทำไม"ผมพยายามแกะมือมึงออก ยิ่งพยายามเท่าไหร่มันยิ่งกอดแน่นเท่านั้น
" เตี้ยมึงหึงเหรอ"
" เออ..มึงพึ่งบอกชอบกูมึงมื่อกี้ มึงยังมาเพ้อถึงคนอื่น"ผมเห็นหน้าไอ้ภัทรขำอะไรนักหนาของมัน
" มึงก็น่ารักเน๊าะ..หึงตัวเองด้วย แฟนกูน่ารักแบบนี้นี่เอง " ไอ้ภัทรเอามือหยิกแก้มผมจนทำให้ทุกคนมอง
" หึงตัวเอง..กูเนี้ยนะ"
" อืม..ก็มึงเป็นคนทำข้าวกล่องให้กูนิ..แล้วมึงยังบอกอีกว่าคนที่ทำ ขาว ๆ แก้มป่องๆ"
เออก็จริงของมัน..ลืมคิด หึงจนเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว
" มึงรู้"
"อืม..กูรู้ตั้งแต่เช้าแล้ว"
“ มึงนิแม่ง”
“ ทีมึงยังรู้เรื่องข้าวกล่องกู มึงยังเงียบ ” เออ มันก็จริง
ผมกับไอ้ภัทรเข้าห้องน้ำเสร็จก็เตรียมตัวไปเรียน ผมเองก็ตลกตัวเองเหมือนกันหึงแม้กระทั่งตัวเอง..ตลกสิ้นดีว๊ะ
หลังจากที่พวกผมเรียนเสร็จก็ต้องไปเข้าห้องชมรมเพราะเราเองก็ไม่ได้ไปนานแล้ว
จริงๆผมบอกพี่ประธานแล้วแหละว่าผมจะขอเป็นแค่ตัวสำรองเพราะมาตราฐานฝีมือผมสู้คนอื่นไม่ได้
" คุณชายภัทรกว่าจะเสด็จมาที่ชมรมนะคร๊าบ"โทระเดินมาทักทายไอ้ภัทรเพราะพวกมันไม่ค่อยได้เจอกัน
" อืม "
" หวัดดีโทระ"
" สวัสดีคร๊าบ จริงๆผมต้องทักพี่ชิดนี่ย์ก่อนนะเนี้ย "ที่มันพูดแบบนี้เพราะมันกะจะจีบเมกา มันจึงต้องสุภาพกับผม
" ว่าแต่ไอ้ชินกับไอ้เลโอไม่ได้มาพร้อมพวกมึงเหรอ"เออจริงด้วยมันสองตัวหายไปไหนอีกว๊ะเนี้ย
" ป๊ะๆซ้อมๆ เปลี่ยนเสื้อผ้า "
ผมไม่ได้ลงแข่งกับพวกมันหรอกจริงๆผมมาประดับชมรมเพื่อให้มันครบแค่นั้นเองแหละผมนั่งอยู่ข้างสนามรอเชียร์ ผมเองก็ งง ว่าผมผ่านชมรมนี้มาได้ไง
" อ้าว..ชิดนี่ย์ ไม่ลงเล่นละ"ผมหันไปตามเสียงนั้นคือเสียงเอ็มที่พุ่งตรงเดินมาหาผม และนั่งลงข้างๆผม
" ไม่อ๊ะ..กลัวไปทำทีมคู่แข่งแพ้"ผมนิโม้ไปโน้นเลย
" โม้เก่งนะเรานะ"ของมันแน่อยู่แล้ว
" ว่าแต่มีไรเหรอ..คงไม่ใช่มาตั้งใจมาดูบาสหรอกมั้ง"
" ไม่อ๊ะ..มีเรื่องรบกวนนิดหน่อย "เอ็มพูดพร้อมกับโชว์หนังสือภาษาอังกฤษให้ผมดู
" อ๋อ..เข้าใจละ"
" ไอ้ภัทร..เล่นดีๆดิ " ผมได้ชินเสียงไอ้ชินตะโกนผมเลยมองไปที่สนามบาสสายตายอันพิฆาตของไอ้ภัทรจับจ้องมาทางผม
" มึง..งั้นเราไปข้างนอกกัน"
ผมจำต้องออกมาข้างนอกเพราะขืนอยู่ข้างในต่อ ผมคิดว่าลูกบาสคงลอยมาหาผม มีหวังผมตายเพราะลูกบาสเป็นแน่แท้
ผมกับเอ็มกำลังเรียนภาษาอังกฤษเพราะเอ็มบอกว่าวิชานี้เอ็มอ่อนมาก จริงๆผมก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกแต่เพียงเพราะผมอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กๆ
" พี่ชิดนี่ย์ค่ะ...น้ำค่ะ"อยู่ก็มีสาวน้อยน่ารักหน้าตาจิ้มลิ้มเดินเอาน้ำมาให้ผม
" ขอบคุณครับ...ไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ"
" ไม่ลำบากเลยค่ะ"
" ขอบคุณนะสำหรับน้ำ...น้องมีไรอีกหรือเปล่าครับพอดีพี่ติวหนังสือกันอยู่ " ผมไม่ได้ว่าจะไล่น้องอะไรยังไงนะครับแต่ว่าผมต้องรีบติวให้เอ็มให้เสร็จก่อนที่ไอ้ภัทรจะมาเจอ
" งั้นหนูไปแล้วนะ"
" แหม..พ่อหนุ่มเสน่ห์แรงเชียวนะ แรงทั้งผู้หญิงและผู้ชาย "ไอ้เอ็มพูดหลังจากที่น้องเขาวิ่งไปแล้ว
" เสน่ห์แรงอะไรละ..แต่เดี๋ยวๆ เสน่ห์แรงกับผู้หญิงเราพอเข้าใจ แต่กับผู้ชาย "
“ ก็กับเรา กับ ภัทรไง ”
“ ม๊ะ มาเรียน ”
" ไหนดูสิ..คนเขินเป็นยังไง"ไอ้เอ็มเอามือบิดหน้าผมไปมา
เหมือนค้นหาเสน่ห์ของผม ที่ผมเขินเพราะไม่ใช่เอ็มนะ แต่เป็นภัทร ผมเขินทุกครั้งที่เจอหน้ามัน
" พอได้แล้วมึง" ผมพูดขนาดนี้มันก็ยังไม่หยุดทำ ผมกลัวจริงถ้าไอ้ภัทรมาเจอ..มันเคยสั่งห้ามผมคบกับเอ็มอยู่ด้วย
"เตี้ย...มึงทำอะไรกัน" เอาแล้วไงไอ้รูปหล่อหวานใจของผมหมาดๆ ดูท่าเดินมาท่าทางน่าจะเอาเรื่องทีเดียว...มันเดินมาพร้อมกับความหล่อเหลาของมันทำให้สาวๆมองมาเป็นตาเดียว
" เปล่า..กูติวหนังสือให้เอ็ม"ผมชูหนังสือภาษาอังกฤษของเอ็มให้มันดู
" เวลานี้มึงต้องอยู่ชมรมไม่ใช่เหรอ..มึงออกมาทำไม"
" อืม...เดี๋ยวกูตามไป "
" อีกนานไหม "
" ติวให้เอ็มเสร็จ กูก็จะไป"
" กูรอ"ไอ้ภัทรไม่เพียงแต่พูดมันพร้อมกับมานั่งที่โต๊ะที่พวกผมนั่ง
" ชิดนี่ย์..งั้นไว้วันหลังนะวันนี้นายคงไม่สะดวก "
" ไม่เป็นไร..เรียนเลยพวกมึงสองคน ไม่ต้องเกรงใจกู " ใครจะไม่เกรงใจถ้าเป็นแต่ก่อนกูไม่สนแน่ แต่เพราะกูเป็นแฟนมึงกูเลยต้องเกรงใจ
สรุปคือผมไม่ได้ติวต่อเลยจร้าเอ็มคงเกรงใจ..เพราะต้องเข้าไปที่ชมรม
ผมเดินตามไอ้ภัทรเข้าไปข้างในสภาพคอตกเป็นหมาหงอยเลย
" ไอ้ภัทร วันนี้มึงเป็นไรว๊ะ เล่นห่วยมาก" พี่ประธานชมรมดุไอ้ภัทร ท่าทางมันน่าจะเล่นได้แย่จริงๆ
" ภัทร...มึงมีแฟนแล้วเป็นแบบนี้เหรอว๊ะ"
" ห๊า..ไอ้ภัทรมีแฟน ทำไมกูตกข่าวตลอดว๊ะ " โทระผู้ที่ไม่ทันอะไรสักอย่าง
" ขอโทษครับ"
" งั้นวันนี้พอแค่นี้...ส่วนคนที่จะทำความสะอาดสนามคือใครละวันนี้"
" ผมเองครับ เป็นการไถ่โทษที่ผมเล่นไม่ดี" ไอ้ภัทรยกมืออาสาที่จะทำความสะอาด
" กูฝันไปใช่ไหม"ไอ้โทระยัง งง กับ กริยาของไอ้ภัทรอย่างแน่แท้ มันคงไม่เชื่อจริงๆ มันทั้งตบทั้งหยิกตัวเอง
" กูตบให้ไหมโทระ" ไอ้ภัทรก็เตรียมตบเต็มที่เลยทีเดียว
" ม่ายอ๊ะ..กูไปเปลี่ยนเสื้อละ"
" อ๊ะๆทุกคนแยกย้าย"
" เตี้ย"ผมกำลังจะหมุนตัวกลับแต่เพราะไอ้ภัทรดึงคอเสื้อผมไว้
" อะไรอีกมึง"
" มึงด้วย"
“ กูด้วย ” ผมเอามือชี้มาหาตัวเอง
“ อืม ”
“ทำไมต้องกูด้วย”
แต่ผมพูดไปอย่างงั้นแหละ ยังไงผมก็ต้องทำอยู่ดี
“ มึงบ่นอะไร” ผมเดินไปบ่นไป ก็มันจริงนิ ผมไม่ได้ขันอาสาสักหน่อย
ผมก็ต้องเดินไปเอารถเข็นมาเก็บลูกบาสรอบๆสนาม พวกนี้เล่นแล้วไม่รู้จักเก็บ
" ไอ้ภัทร..มันจะเสร็จไหมวันนี้ "ผมหยิบใส่มันหยิบออก..วันนี้ทั้งวันน่าจะไม่เสร็จ
" เตี้ยมึงทำให้กูเป็นแบบนี้ " มันพูดไปมันหยิบบอลออกจากรถเข็นไป
" ไอ้เลโออย่า" ผมหันไปตามเสียงเห็นไอ้ชินกับไอ้เลโอวิ่งพรวดเข้ามาหาพวกผม
" ภัทร..ทำไมมึงชอบแกล้งไอ้ชิดนี่ย์จังว๊ะ"
" กูแกล้งมันตรงไหน"
" ก็กูเห็น ถ้ามึงเกลียดมันมาก มึงยุ่งกับมันทำไม"
" เหรอ..มึงคิดว่ากูเกลียดไอ้ชิดนี่ย์ กูจะให้มึงดูอะไรบางอย่าง"
" อย่านะมึง..กูขอโทษ" ไอ้เลโอคงเจอไอ้ชินกระตุกแขนไว้และบวกทั้งไอ้ภัทรกระชากผมมาใกล้
" มึงไม่อยากรู้แล้วเหรอว่ากูเกลียดไอ้ชิดนี่ย์ไหม"
" ไม่...มึงอย่าทำอะไรมันนะ" เพื่อนผู้แสนดีของฉัน มันเห็นได้ภัทรกระชากผม
" ถ้ามึงไม่อยากให้กูทำอะไรมัน พวกมึงก็รีบกลับเลย"
เมื่อทุกคนกลับหมดแล้ว ก็เหลือเพียงแค่ผมกับไอ้ภัทร
" ชิดนี่ย์ มึงเจ็บป๊ะ" ทีอย่างงี้ละมาถาม ทีตอนกระชากไม่เห็นถามเลย
" ไม่อ๊ะ "
" มึงรู้ป๊ะเมื่อกี้ถ้าไอ้เลโอตอบว่าอยากรู้มึงคิดว่ากูจะทำอะไรมึง"
" จูบ"
" สมองมึงคิดแต่เรื่องนี้ป๊ะเนี้ย " มันไม่เพียงแต่พูดมันผลักหัวผมด้วย
" อ้าว..เหรอ " ผมพูดพร้อมกับเก็บลูกบาส
" อืม..กูจะจูบมึง"
" ไอ้ภัทร"ผมขว้างบาสใส่มัน " โอ๊ย "
" มึงทำกูไอ้ชิดนี่ย์ "
มันวิ่งไล่ผมรอบสนาม คิดว่าผมจะวิ่งหนีทันเหรอ ไม่มีทางขามันยาวจะตาย
" พอๆมึงกูเหนื่อย"ผมนั่งลงแทบหายใจไม่ทัน ไอ้ภัทรก็นั่งลงตามผม
พอเรานั่งพักสักพักนึงเราก็เริ่มทำความสะอาดเก็บกวาดสนาม ผมอยากบอกมันว่าทีหลังอย่าริอาจรับมาเด็ดขาด ไอ้ประเภททำความสะอาดนิ
" เสร็จสักที" ผมนั่งพิงบนแสตนที่นั่งพร้อมบิดขี้เกียจ
" เออ..เสร็จสักที"ไอ้ภัทรก็ตามขึ้นมานั่งกับผม..อย่าว่านั่งดกว่าแต่มันว่านอนมันนอนหนุนตักผม
" เพราะมึงเลย กูต้องมาทำแบบนี้ "ผมพูดพร้อมกับหยิกแก้มมัน แต่มันกลับจับมือผมไว้
" เพราะมึงแหละ"
" เพราะกู"ผมเอามือชี้เข้าหาตัวเอง
" อืม..มึงทำให้กูไม่มีสมาธิเล่น"
" กูทำมึงตอนไหน"
" ไอ้เอ็ม"
“ ไอ้เอ็มเกี่ยวอะไรว๊ะ”
“ ชิดนี่ย์ มึงเป็นแฟนกูนะ กูไม่มีสิทธิ์หึงมึงเหรอ ”
" เออ..กูขอโทษ "
ผมเป็นแฟนมันวันเดียว ผมก็ทำให้มันไม่สบายใจซะแล้ว..นี้คืออีกเหตุผลนึงที่ทำให้ผมไม่อยากมีแฟน..ผมกลัวทำให้คนที่ผมรักเสียความรู้สึก ถ้าวันนึงเราต้องไกลกัน
" ไม่เป็นไรมึง..คืนนี้กูจะเอาให้สาสมเลย"
คืนนี้เหรอ ผมไม่รู้ว่าผมต้องเจออะไรอีกไอ้คนอย่างไอ้ภัทรเนี้ยผมเดาทางมันไม่ถูกจริงๆ
“ อะไรมึง...เลิกหนุนตักกูได้แล้วกูหนัก”
“งั้นเรากลับเหอะ”มันพูดทันทีที่มันเลิกหนุนตักผม
.............................
" ชิดนี่ย์จ๋า" พี่แพรวิ่งมาต้อนรับพวกผมเลย
เมื่อผมมาถึงบ้าน แต่เสียงจ๋าของพี่แพรต้องมีไรแน่นอนเลย
" ครับพี่แพร"
" พี่มีเรื่องจะคุยด้วย " พี่แพรลากผมมาที่ห้องรับแขก ผมก็ต้องเดินตาม
" ภัทรขึ้นห้องสิ ตามมาทำไม "
" ไม่อ๊ะ"
" เขามีเรื่องจะคุยกับชิดนี่ย์เป็นการส่วนตัว"
" ไม่ "
" งั้นเราบอกแม่เรื่องนายเอาข้าวกล่องไปแลกกับสาวนะ"
" อะเคร.." เออ..ผมเองก็อยากรู้ว่าเมื่อไหร่2พี่น้องจะเถียงกันเสร็จ
" พี่แพรมีอะไรกับผมไหมครับ"
" แพรจะถามชิดนี่ย์ว่าภัทรเอาข้าวกล่องไปให้ใคร..ใช่ไหมแพร" ภัทรพูดทันทีที่ผมพูดจบ
" อืม"
" ไอ้เตี้ย..มันไม่รู้หรอก งั้นขอตัวนะ "
ไอ้ภัทรมันก็ดึงแขนผมกลับไปที่ห้อง แต่ผมก็ยังไม่วายที่จะหันไปตอบพี่แพรว่าผมไม่รู้จริงๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
