สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )
เขียนโดย 
1day2time
วันที่ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 เวลา 19.08 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2562 19.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
27) จับพิรุธ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมกับไอ้ภัทรคบกันได้สองอาทิตย์แล้ว เราใช้ชีวิตประจำวันตามปกติ และ ในที่สุดก็มาถึงวันสอบจนได้และจะต้องปิดเทอม พักสมองอีกตั้งเดือนนึง
" ว่าไงมึง ชิดนี่ย์ มึงมั่นใจแค่ไหน" มีเหรอผมจะทำให้ตัวเองขายหน้า ผมกับเลโอมารอเข้าห้องสอบ ถ้าขืนผมมากับไอ้ภัทรนะผมไม่มีทางมาทันแน่ ป่านนี้มันยังไม่โผล่หัวมาเลย
" มั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์"
" ให้ได้อย่างงี้สิเพื่อนกู "ไอ้เลโอพูดพร้อมกับเตรียมบัตรนักเรียน ปากกา
" มึงเตรียมตัวสิอีก10นาทีจะสอบแหละ"
ผมเองก็ทำตามที่ไอ้เลโอบอก เพราะที่ผมเรียนที่โน้นไม่ได้ใช้บัตรเพื่อเข้าสอบนิ
" มึง..บัตรกูหาย..กูมั่นใจว่ากูเอามา"
" มึงหาดีๆดิ" ผมค้นหาทุกซอกทุกมุมของกระเป๋า ไม่ว่ากระเป๋ากางเกง แม้กระทั้งกระเป๋าไอ้เลโอ กระเป๋ากางเกงมันผมค้นหมด
" มึงบ้าหรือไงมาค้นกู"
" กูเอาไงดีว๊ะ..ถ้าโทรหาไอ้ภัทรป่านนี้มันออกมาแล้ว"
" งั้นไปห้องทะเบียนกัน น่าจะทัน"
ผมกับไอ้เลโอรีบวิ่งไปห้องทะเบียนเพื่อที่จะขอหลักฐานยืนยันตัวตน
" ไอ้ชิดนี่ย์ไปไหน" ผมวิ่งลงบันไดเจอไอ้ภัทรกับไอ้ชินพอดี
" กูรีบ..เดี๋ยวกูมา "
ผมทำท่าจะวิ่งไปแต่ไอ้ภัทรดึงแขนผมไว้" เดี๋ยว..เอานี่ไปเผื่อกูเข้าห้องสอบก่อนมึง"
" กูขอบคุณมึงมาก กูรักมึงที่สุดเลยตอนนี้" ผมเผลอกระโดดกอดไอ้ภัทรด้วยความดีใจ
" เดี๋ยวๆ..พวกมึง..อะไรยังไง ยังไงคืออะไรอธิบาย"นั่นคือคำถามจากปากไอ้ชินและมันไม่ใช่เวลาที่จะมาอธิบาย
" เออมึง..ต้องรีบเข้าห้องสอบ"ผมรีบเดินกลับไปเข้าห้องสอบ
" เดี๋ยวมึงมาเคลียร์ กันก่อน"ไอ้ชินก็ไม่วายที่จะถามพวกผม ผมไม่อยากออกจากห้องสอบ ผมจะต้องรีบออกก่อนมันไปที่ไหนก็ได้
สอบเสร็จในช่วงเช้าผมรีบออกจากห้องก่อนเพื่อนเลยครับ ผมมาบนดาดฟ้าเพื่อที่จะหาที่สงบๆอ่านหนังสือ แต่ที่จริงแล้วผมหลบไอ้ชินกับไอ้เลโอ
" เตี้ย...กูว่าแล้วมึงต้องอยู่นี่"ไอ้ภัทรพูดพร้อมยื่นนมกับขนมมาให้ผมและนั่งลงข้างๆผม
" มึงหยุดเรียกกูเตี้ยได้ไหม"
" ได้สิ"
"หืม..มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ"
" อืม..ก็มึงเป็นแฟนกูนิ"
มันพูดเสร็จมันก็นอนหนุนตักผมพร้อมอ่านหนังสือ ผมออกมายังไม่ได้กินอะไร ผมขอเติมพลังให้กับตัวเองก่อนแล้วกัน
" มึง กูกินด้วย"ไอ้ภัทรมันอ้าปากรอพร้อมที่จะให้ผมเอาขนมเข้าปากมัน
" มึงรอดไอ้ชินมาได้ไงว๊ะ" ผมพูดพร้อมกับเอาขนมเข้าปากมัน
" จริงๆก็กะจะไม่รอดแต่กูเทพ กูเลยรอด" คำว่ากูเทพนิคุ้นๆ คำที่ผมเคยพูดตอนไอ้ภัทรไปฟัดกับหมามา
" มันถามอะไรมึง"
" มันถามว่ากูกับมึงเป็นแฟนกันเหรอ ทำไมมึงถึงกอดกูและบอกรักกู"
" แล้วมึงตอบไปว่า "
" กูบอกมันว่าให้มาถามมึง เพราะมึงกอดกูและมึงพูด กูเลยรอด" ไอ้แฟนเลว..มึงพูดแบบนี้ขี้ก็ลงที่กูดิ
" ทิ้งขี้ให้กูเลยนะมึง"
" มึงจะลงไปยัง..จะถึงเวลาแหละ"
ผมกับไอ้ภัทรเดินลงเพื่อที่จะเข้าห้องสอบแต่ผมต้องชะงักเพราะไอ้ชินกับไอ้เลโอดักอยู่หน้าห้อง
" ไอ้ชิดนียยยยยย์"ไอ้ชินเรียกลากเสียงซะหลอนสัตว์ แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรผมเดินจั้มๆเพื่อเข้าห้องสอบ
" ชิดนี่ย์"ไอ้ชินดึงแขนผมไว้
" อะไรของมึงกูจะเข้าห้องสอบ"
" มึงถ้ามึงไม่บอกกู กูทำข้อสอบไม่ได้แน่"ต่อมความเผือกของไอ้ชินคงพุ่งไปแตะที่100ละมั่ง
" อ๊ะ..เด็กๆเข้าห้องสอบค่ะ" โอ๊ยต้องขอบคุณครูนิ่มจริงๆ ทำให้ผมหลุดพ้นจากไอ้ชิน..เหมือนเดิมรอบนี้ทำให้เสร็จแล้วรีบกลับ
ผมยังคงตั้งใจทำข้อสอบเพื่อที่จะออกก่อนไอ้ชิน
แต่ความฝันผมก็ต้องดับลงเพราะไอ้ชินทำเสร็จก่อน ผมจะต้องทำช้าๆเลยละทีนี้ สรุปแล้วผมออกห้องคนสุดท้ายใช้เวลาเกือบหมด
"ชิดนี่ย์..มันยากเหรอว๊ะมึง เดินคอตกมาเชียว" ไอ้เลโอเดินมากอดคอผมหลังจากที่ผมออกจากห้องสอบ ที่ผมหงอยไม่ใช่เพราะข้อสอบหรอก แต่เพราะไอ้ชินจอมเผือก
" ชิดนี่ย์..มึงตอบกูได้ยัง "คงต้องตอบมันแหละเพราะไม่มีทางเลือกแล้วนิ
“ มึงยังไม่กลับอีกเหรอ” ผมเห็นมันเสร็จนานแล้วแต่มันดันยังไม่กลับอีก มันอยากรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ
“ กูรอไอ้เลโอและรอคำตอบมึง”
" มึงอยากรู้ไปทำไมว๊ะ"
" มึง..น๊า...เพราะมึงอ๊ะกูเลยไม่มีสมาธิสอบ " การมีสมาธิสอบหรือไม่มีมันเกี่ยวอะไรกับผมเหรอ
" เออ..กูบอกก็ได้ ที่กูกอดมันกูเผลอ และที่กูบอกว่ารักมันที่สุดคือขอบใจมันไง"จากที่ไอ้ภัทรยิ้มกับกลายเป็นหน้าบึ่ง
" เห้อ..ไม่มีอะไรน่าลุ้นเลย เซ็งว๊ะ กลับเลโอ "
" พวกมึงกูจะกลับหอแล้วนะ " ไอ้ภัทรเดินหน้างอกลับหอเลยทีเดียว
" ภัทร รอกูด้วย"ผมวิ่งตามมันไป เพราะกลับไปต้องไปง้อมันอีก
ผมเดินทางมาถึงคอนโดโดยที่ผมอาศัยมากับมัน แต่บอกเลยโครตอึดอัดเพราะคนที่พูดมากอย่างไอ้ภัทรกลับมาเงียบขนาดนี้
" ภัทรมึงสอบยากป๊ะ"ผมถามไอ้ภัทรขณะที่เรามาถึงห้อง และไอ้ภัทรเองก็อยู่บนเตียง
" ก็ดี " ตอบน้อย
"ภัทร..มึงกินน้ำปะ" ผมกะจะเอาใจมันเต็มที่
" ไม่อ๊ะ" มันตอบขณะที่ผมกำลังถือน้ำมาให้มัน หน้าแตกเลยทีเดียวก็ว่าได้
ผมวางน้ำไว้บนโต๊ะและไปนั่งข้างๆมัน
"มึงว่ากูไม่ได้นะ มึงไม่ตอบมันนิ "
" กูไม่ได้ว่าอะไร "
" ไม่จริงอ๊ะ...ที่จริงกูตอบว่าเราเป็นแฟนกันก็ได้....แต่... "
"แต่มึงไม่ตอบ"ผมพูดยังไม่ทันจบเลยมันก็แทรกขึ้นมา
" ก็ถ้ากูตอบไปว่าเป็นกูก็ไม่รู้ว่ามึงจะโอเครไหม กูกะให้เรามาคุยกันก่อนและค่อยบอกมัน"
" อืมม "
" งอนป๊ะเนี้ย "
" ไม่อ๊ะ"
" ไม่ก็ยิ้มสิ " ผมเอามือไปจับที่แก้มมันสองข้างและฉีกมันออก
มันจับมือผมออกจากแก้มมัน " ชิดนี่ย์กูหิวน้ำ " ผมลุกจากเตียงเพื่อไปเอาน้ำให้มัน แต่มันกลับไม่รับ
" มึงป้อนกูหน่อยสิ " ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง
" อ๊ะ"ผมพร้อมที่จะป้อนมันเต็มที่แต่มันกลับไม่กินอีก
" ถ้ามึงเอาปากป้อนกู กูจะหายงอนมึง"อ้าวไอ้นี้ตอนแรกบอกไม่ได้งอน ไหงมาบอกว่างอนว๊ะ
" ไหนว่าไม่งอนไง"
" อยากให้หายไหม เร็วๆ"
"โอเคร ๆ " ผมเองก็ต้องอมน้ำในปากผมเพื่อจะไปป้อนที่ปากมัน
ปากผมกับปากมันเริ่มเข้าใกล้กัน ผมใจเต้นแรงมาก อีกนิดเดียวปากจะชนกันอยู่แล้ว
ครื้ด ๆ
ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์ผมตกใจเผลอกลืนน้ำลงคอเป็นที่เรียบร้อย
ครื๊ด ๆ
" มึงรับดิ "
" ไม่อ๊ะ ไอ้ชิน " ไอ้ภัทรพูดหลังจากที่หยิบโทรศัพท์มาดู
ก๊อก ๆ ๆ
ผมได้ยินเสียงเคาะประตู ผมจำต้องเดินไปเปิด ไม่มีทางหรอกที่คุณชายจะไปเปิด
" ไอ้ชิน ไอ้เลโอ"
" ตกใจไรว๊ะ ชิดนี่ย์ "
"ไอ้ภัทร" ไอ้ชินวิ่งไปหาไอ้ภัทรที่อยู่บนเตียง แต่มันเนียนมากเมื่อกี้ไม่ได้อ่านหนังสือนิ
" หวัดดีชิดนี่ย์"
" พวกมึงมาทำไรกันว๊ะ"ผมถามเพื่อนรักผมที่เพิ่งทักทายผมเมื่อกี้
" อย่าบอกนะว่ากูมาขัดขวางพวกมึง"ผมอยากตะโกนออกไปว่ามันมาขัดขวางแต่พูดไม่ได้ไง
" ขัดขวางบ้านมึงดิ กูกำลังอ่านหนังสือ"
ไอ้ชินลงจากเตียงแล้วเดินมาเกาะไหล่ผมที่โต๊ะหนังสือ " มึงไม่ได้เป็นไรกันจริงๆดิ"
" ถ้าสมมุติกูบอกว่ากูกับไอ้ชิดนี่ย์เป็นแฟนกันละ" อยู่ๆไอ้ภัทรก็พูดขึ้นมาทำให้ไอ้เลโอกับไอ้ชินหันหน้ามาทางไอ้ภัทร
" จริงดิ กูเชื่อ "
" ทำไมเชื่อว๊ะ ก็ไอ้ภัทรบอกว่าสมมุติ"
" กูเชื่อเพราะไอ้ภัทรคนเดิมกลับมา "
" ยังไงว๊ะ "ไอ้เลโอชงกันเองกับไอ้ชิน
" มันใจเย็นลง มันน่ารักขึ้น ที่สำคัญมันห่วงมึงมาก"
" เดี๋ยวๆ พวกมึงมาติวหนังสือไม่ใช่เหรอ"
" เขินอะดิมึง"
สรุปท้ายสุดแล้วเราก็ติวหนังสือกัน แล้วภัทรโทรบอกให้คนที่บ้านเอากับข้าวมาให้
มันอ้างว่างมันอยากกินขนมฝีมือป้าแหว๋ว ผมยอมรับความขี้อ้อนปากหวานของมัน ผมรู้สึกว่ามันทำตัวน่ารักขึ้นทุกวันแหละ
" โอ๊ย..เสร็จซักที" ไอ้ชินบิดขี้เกียจไปมา จริงๆคนที่ไม่ตั้งใจสุดคือไอ้ชินมันกวนแต่ไอ้เลโอตลอด
" เดี๋ยวรอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวที่บ้านเอาข้าวมาให้ "
ก๊อก ๆ
พูดปุ๊บก็มาปั๊บเลย ผมเองเป็นคนที่ไปเปิดประตูให้คนที่บ้านภัทร
" สวัสดีครับคุณอา " พอทุกคนได้ยินผมพูดแบบนั้น ทุกคนก็ลุกออกมาต้องรับ
" จ๊ะ"
" สวัสดีครับ" ทุกคนต่างพร้อมใจกันยกมือไหว้แม่ภัทรและช่วยถือของไปจัดแจงอาหาร
ผมกับไอ้เลโอเป็นคนจัดอาหาร ไอ้ชินกับไอ้ภัทรนั่งคุยเป็นเพื่อนแม่
" เรียบร้อยแล้วครับ"ผมเรียกทุกคนมากินข้าว
ทุกคนต่างพร้อมหน้าพร้อมตากันกินข้าว ซึ่งรอบนี้ก็มีแม่ภัทรพ่วงมาด้วย
" อาครับทานเยอะๆนะ"
" ทำคะแนน" อยู่ไอ้ชินก็พูดขึ้นมา
" คะแนนอะไรลูก "
" อ๋อ..คะแนนลูกรักครับ"ไอ้ชินต้องเปลี่ยนความคิดเพราะผมหยิกมันเพราะมันนั่งข้างผม
" เลโอกินเยอะๆนะมึง...มึงอยู่กับไอ้ชินต้องทำตัวให้แข็งแรง"ผมตักผัดผักให้ไอ้เลโอ
หลังจากที่ผมกินเสร็จเรียบร้อยก็นั่งคุยสนทนากัน
" แม่ครับขนมหวานครับ" ภัทรยกขนมหวานมาเสริ์ฟทุกคน
" เอ...ทำไมลูกชายแม่ทำตัวน่ารักขึ้นเนี้ย...ไม่เหมือนป้าแหว๋วบอกเลย"
" ป้าแหว๋วใส่ร้ายภัทร"
" เหรอ...." ผม ไอ้ชิน ไอ้เลโอพูดขึ้นพร้อมกัน
" แม่ครับถ้าภัทรมีแฟนแบบไหนที่แม่ชอบ" อยู่ๆไอ้ชินมันก็พูดขึ้น
" แบบไหนก็ได้ที่ภัทรอยู่ด้วยแล้วมีความสุข"แม่ภัทรพูดไปยิ้มไป ทำให้ผมยิ้มตามเลย
" ยิ้มไม่หุบเลยนะชิดนี่ย์"
" อะไรของมึงไอ้ชิน"
" ชิดนี่ย์จะมาเป็นลูกสะไภ้แม่เหรอ" ก็ได้เหรอ แบบนี้ก็ได้ด้วย
" คุณอาก็บ้าจี้ตามไอ้ชิน"
ทุกคนนี้หัวเราะระรื่นเชียวนะ แต่ถ้าแม่ภัทรรู้ว่าผมกับไอ้ภัทรรักกันแม่เขาจะว่าไงว๊ะ แม่ภัทรคงเสียใจน่าดู
" ตั้งแต่ภรีมไม่อยู่เนี้ยแม่ไม่ได้เห็นภัทรเป็นแบบนี้นานแล้ว"ที่แม่ภัทรกล้าพูดเรื่องภรีมเนี้ยเพราะไอ้ภัทรเข้าห้องน้ำ
" ใช่คร๊าบแม่ " ไอ้ชินมันหันหน้ามาทางผม
" ภัทรรักภรีมมาก...ภัทรทำทุกอย่างเพื่อภรีม แม่สงสารภัทร "
ทำไมผมถึงไม่อยากฟังเรื่องภรีมนะ ผมอิจฉาภรีมเหรอ ผมคงไม่อยากนั่งฟังต่อผมเดินไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า
" ชิดนี่ย์เข้าห้องน้ำหรอมึง...เหม็นหน่อยนะ"
" อืม"
"ชิดนี่ย์มึงเป็นไร ปวดหนักเหรอหน้างอเชียว"
"อืม"
" กูขอโทษนะกูนานไปหน่อย"
ผมไม่อยากตอบอะไรไอ้ภัทรเลย..มันเป็นจุกๆที่ลิ้นปี่ ผมอิจฉาเหรอ ถึงตัวไอ้ภัทรจะอยู่กับผม แต่ผมไม่รู้ว่าใจไอ้ภัทรอยู่กับใคร
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
