1'st Metter High ร้ายสร้างรัก

ไม่มีสิทธิ์
 
ก๊อกๆ
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเคาะดังสองสามครั้งก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามาโดยผู้ชายคนที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“พี่เซต”                                                                               
เขาเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะมองสำรวจด้วยแววตาเป็นห่วง ฉันยิ้มให้เขาเพื่อต้องการจะบอกว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก เราสื่อสารกันทางสายตาอยู่ครู่หนึ่งพี่เซตดูจะเข้าใจสิ่งที่ฉันต้องการสื่อสารเขาจึงค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
“อะแฮ่ม!”
เสียงกระแอมดังขึ้นจากคนที่อยู่นอกการสนทนาในตอนนี้ -_-; พี่เซตหันมองฉันกับเขาสลับกันไปมาอยู่สองสามครั้ง สายตาที่มองดูแปลกไป แต่..ฉันไม่สามารถตีความมันได้
“พี่ซื้อของชอบของโอ๋มาฝากด้วยนะ”
“แหม ถ้าไม่เจ็บจะใจดีขนาดนี้มั้ยนะ” ฉันพูดพลางเอื้อมมือไปจะคว้าถุงขนมนั่น แต่พี่เซตแกล้งดึงมันกลับไปซะก่อน ฉันค้อนกลับไปแบบไม่จริงจังเท่าไหร่นัก
“พูดแบบนี้ระวังจะถูกยึดของคืนนะ”
“เรื่องอะไร พี่ให้แล้วโอ๋ไม่คืนหรอก”
“คุยกันไปให้พอใจ เดี๋ยวฉันมา!”
แล้วเจ้าของประโยคเมื่อกี๊นี้ก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องในทันที
“อะไรของหมอนั่นนะ -_-”
“โอ๋ พี่มีเรื่องอยากจะถาม”
“เรื่อง ?”
พี่เซตยืนยิ้มมองไปทางประตูก่อนจะหันกลับมามองทางฉันพลางตอบคำถาม
“เรื่องของผู้ชายที่เดินออกไปจากห้องเมื่อกี้นี้ยังไงล่ะ”
 “ติวาน่ะนะ” ฉันถามอย่างรู้สึกระแวง
“ใช่ ท่าทางเขาจะไม่ใช่แค่ชอบโอ๋แล้วล่ะนะ แต่น่าจะรักเลยมากกว่า”
“!!!” สองตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ นี่พี่เซตพูดอะไรออกมาเนี่ย! หน้าของฉันร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่ได้ ยิ่งเห็นแบบนั้น พี่เซตก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีกและยังไม่หยุดที่จะแกล้งฉันต่อ
“แล้วโอ๋เองก็..”
“หมอนั่นไม่ได้รักโอ๋หรอก!” ฉันพูดเสียงดังตาหลุบลงต่ำเพื่อหลบสายตาจับผิดของคนตรงหน้า
“พี่ไม่เชื่อ”
“พี่ไม่ใช่โอ๋ พี่จะมารู้ดีกว่าโอ๋ได้ไง”
“เพราะพี่ไม่ใช่เราน่ะสิ ถ้าเป็นโอ๋คงไม่มีทางยอมรับเรื่องแบบนี้แน่ ใช่มั้ยล่ะ”
“คือ..” ฉันได้แต่อึกอักพูดอะไรต่อไม่ออก พี่เซตหัวเราะเบาๆแล้วตัดบททันที
“เล่าเรื่องของเขาให้พี่ฟังหน่อยสิ ย่อๆก็ได้”
“โอ๋ลืมไปหมดแล้ว” แหงล่ะ ว่าฉันไม่ได้ลืมจริงๆหรอก -_-;
“เด็กโกหก ไม่ดีเลยนะ…” พี่เซตทำท่าจะเขกหัวฉันอีกที อะไรวะ เอะอะก็ทำร้ายร่างกาย นี่ฉันเป็นน้องนะ -*- ฉันโยกตัวหลบก่อนจะรีนตอบรับคำขอนั้นรัวๆจนลิ้นแทบจะพันกัน
“พูดๆ พูดแล้ว คร่าวๆนะ”
“อ่าหะ J”
“คือว่า ตั้งแต่วันนั้น โอ๋เห็นหมอนั่น……”
ฉันเล่าราวคร่าวอย่างข้ามไปข้ามมา -_-; แต่แบบแอบดัดแปลงเรื่องราว พี่เซตก็เอาแต่จับผิดพูดดักคอ ‘ใช่เหรอ’ ‘แน่ใจนะว่าเป็นแบบนั้น’ นั่นนี่จนในที่สุดฉันก็ต้องคายความจริงออกมาอย่างไม่มีปิดบัง เมื่อฟังเรื่องจบพี่เซตก็เอาแต่นั่งยิ้ม ยิ้มอยู่นั่นจนฉันอดหมันไส้ไม่ได้ ยิ้มอะไรนักหนา -*-
“แบบนี้นี่เอง ตอนแรกที่ไอด้ามาบอกพี่ยังลังเลนะ แต่ตอนนี้พี่มั่นใจนะว่าเขารักโอ๋แน่ๆ”
“เห้ย!” ฉันร้องอย่างตกใจ
“แต่จะยิ่งมั่นใจถ้าโอ๋ยอมทำตามที่พี่บอก”
“ทำอะไร ถ้าแผลงไม่เอาด้วยหรอกนะ” ฉันรีบดักคออย่างไม่ไว้วางใจ
“น่า ไม่แผลงหรอก โอ๋ไม่อยากรู้เหรอ ว่าเขารักโอ๋ อย่างที่พี่บอกจริงรึเปล่า”
ถ้าพูดเรื่องแผนแน่นอนว่าพี่ชายฉันไม่มีพลาด แถมถ้าทำตามแผนนี้ฉันอาจจะได้รู้อะไรที่ ‘อยากรู้’ อีก เอาวะ ต่อให้เป็นแผนอะไรก็คงต้องทำแล้วล่ะ!
“แล้วต้องทำไงล่ะ”
“สนใจแล้วใช่มั้ย หึหึ”
“พูดมากน่า! ////” ฉันค้อน
“เอาเป็นว่า ก่อนกลับพี่จะบอกว่าจะโทรมาหา แล้วพี่จะโทรมาหลังจากนั้นซักสองสามชั่วโมง พอโอ๋รับ พี่จะบอกเองว่าโอ๋ต้องพูดอะไรบ้าง”
“บอก ? โอ๋ต้องพูดตามพี่น่ะเหรอ -*-”
“ใช่”
“โอ๋จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรือไง”
“ใช่สิ ไม่เชื่อพี่เหรอ”
ฉันมองหน้าพี่เซตสลับกับบานประตูอย่างลังเลใจ อะไรเนี่ย ทำไมต้องให้ฉันทำอะไรงี่เง่าแบบนี้ด้วย
“ไม่รู้ดิ โอ๋แค่คิดว่า.. มันดูงี่เง่า =_=”
“นี่แน่ะ”
“โอ้ยย พี่รังแกคนป่วยเหรอ -*-”
หน้าผากฉันถูกดีดโดยไม่ทันตั้งตัว ถึงจะไม่เจ็บมากแต่มันก็ตกใจนะเว่ย แล้วนี่คนป่วยนะ คนป่วย! ฉันค้อนพลางยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ
“เอาเป็นว่าตามที่คุยกันนะ”
“พี่เองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าพี่ดูออกมาตั้งแต่แรก แล้วทำไม..”
“พี่อยากให้โอ๋เห็นกับตาตัวเองมากกว่า”
“เพื่อ ?”
“จะต้องไม่ต้องเอาแต่ปฏิเสธไปมาอยู่นี่ไง”
พี่เซตยิ้ม ฉันยังคงลังเล แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจพยักหน้าตอบรับไป แค่อึดใจ บานประตูก็ถูกผลักเข้ามาอีกครั้งโดยคนที่ออกไปก่อนหน้านี้
“หมดเวลาเยี่ยม กลับไปได้แล้ว”
เขาพูดทันทีที่ประตูปิดลง สายตาที่มองพี่เซตนั้นดูไม่มีความเป็นมิตรเอาะเลย
“ฉันเพิ่งมาไม่นาน”
“แล้วไงวะ”
“ก็ไม่กลับไง”
“-___-^^”
ทำไมห้องมันร้อนขึ้นวะ =__= รู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในภาวสงครามอะไรทำนองนั้นอีกต่างหาก ฉันมองหน้าสองคนสลับไปมา พี่เซตดูไม่ทุกข์ร้อน ติดจะแอบอมยิ้มด้วยซ้ำ ผิดกับนายติวา ที่ตอนนี้หน้าบอกบุญไม่รับมาก เหมือนโกรธเกลียดพี่ชายฉันมาสิบยี่สิบชาติได้
ฉันว่าฉันต้องทำอะไรบ้าง…
“อะแฮ่ม! นี่..รู้จักกันแล้วใช่มั้ย พี่เซต นี่ติวาเพื่อนพี่ไอด้า”
“อืม รู้สิ” พี่เซตพยักหน้ารับ
“หมอนี่อายุเท่าพี่เซต แต่โอ๋ไม่ค่อยเรียกคำว่าพี่น่ะ มัน..ยังไงไม่รู้”
“นั่นมันแปลว่าฉันเป็นคนพิเศษ”
เขาสวนขึ้นมาทันที ให้ตาย.. ทำไมฉันรู้สึกว่าหมอนี่ไม่ต่างอะไรไปจากเด็กคนนึงเลยนะ
 “ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรบ่งบอกถึงความพิเศษที่ว่าเลยนะ”
พีเซตเองก็ดูจะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน สองคนนี้เริ่มก่อสงครามกันอีกครั้งทั้งๆที่ฉันเพิ่งจะพยายามทำลายบรรยากาศลงไปเองนะ -*-
                “ติวา นายคงจะรู้จักพี่เซตแล้วใช่มั้ย”
                “รู้ รู้ว่ามันเป็นประธาน แล้วก็เป็นเพื่อนของไอด้า”
                “แล้วรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นอะไรกับตั้งโอ๋”
                นั่นสินะ หมอนี่ไม่รู้จริงๆน่ะเหรอ ว่าฉันกับพี่เซตเราเป็นอะไรกัน ? พี่ด้าไม่เคยบอกเลยหรือไงกัน ??
                “เป็นอะไรฉันก็ไม่สนใจทั้งนั้นแหละ”
                “หมายความว่า..”
                พี่เซตยิ้มยียวน เอาอีกแล้ว จะตีกันอีกแล้ว =___=*
“พอๆ พี่เซตกลับไปก่อนเถอะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมโอ๋นะ”
ฉันรีบตัดบท สงบศึก จับแยก ก่อนที่ห้องนี้จะพินาศ -___- นายติวาดูจะพอใจไม่น้อยที่ฉันออกปากเชิญพี่เซตกลับไป เขาคลี่ยิ้มมุมปาก พลางสมทบประโยคของฉันเมื่อครูทันที
“เขาไล่แล้วก็กลับไปสิ”
เด็กมากนะนาย เด็กมาก เด็กโคตรๆเลย!
“งั้นเดี๋ยวพี่โทรหานะ”
“อื้ม” ฉันพยักหน้าตอบรับพลางยิ้มให้และมองตามจนพี่เซตพ้นประตูออกไป สายตาของฉันที่เลื่อนกลับมา ไปสะดุดเข้ากับนายติวา ที่ตอนนี้ยืนค้อนเป็นตุ๊ดใส่ฉันอยู่ข้างๆเตียง -*-
“มองอะไรนักเนี่ย”
“-__-^”
ฉันแกล้งไม่สนใจแล้วเอนตัวเองนอน โดยมีเขาที่รีบเขามาจัดแจงปรับเตียงให้ทันที
“เธอจะนอนเลยรึเปล่า” เขาถาม โดยที่เสียงยังเจือความหงุดหงิดอยู่บ้าง พอที่จะทำให้ฉันรู้สึกได้
“อื้ม” ฉันพยักหน้าเบาๆ
“งั้นเดี๋ยวฉันปิดม่านให้นะ เดี๋ยวฉันจะเฝ้าเธอตรงโซฟานี่”
“ขอบใจนะ”
หลังจากนั้นไม่นานฉันก็พล็อยหลับไป ไม่รู้เหมือนกันว่านานแค่ไหน แต่เพราะเสียงโทรศัพท์มือถือที่ฉันจงใจเปิดเสียงมันเอาไว้นั้นดังขึ้นมาจนฉันตื่น
ก่อนที่จะทันได้ลุกขึ้นมา โทรศัพท์กำลังส่งเสียงร้องอยู่ก็ถูกยื่นมาตรงหน้าฉัน เหลือเชื่อ! หมอนี่ลุกมาตอนไหนเนี่ย ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าอะไรเลยล่ะ -__-; ฉันหยิบมาอย่างทึ่งๆก่อนจะปรับสีหน้ากลับเป็กปกติแล้วกดรับ
“ว่าไงคะ ..พี่เซต”
ทันทีที่ชื่อของปลายสายดังขึ้นจากปากของฉัน รังสีแปลกๆชวนอึดอัดนั่นก็เริ่มแผ่กระจายอีกครั้ง
[บอกพี่ว่าปวดหัวนะ แล้วถามสารทุกข์สุขดิบพี่ด้วย]
ฉันฟังปลายสายแล้วทำตามนั้นทันที..
“อื้ม โอ๋ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว พี่..เอ่อ กินข้าวรึยัง”
นายติวายังคงยืนอยู่ที่เดิมเป๊ะ ไม่ขยับไปไหนเลย..
[บอกให้พี่กินเยอะๆ แล้วบอกด้วยว่าจะมาทำให้พี่กินตอนหาย อ้อ บอกว่าของที่พี่ชอบด้วยนะ]
สั่งซะจริง -_-; แล้วอย่างฉันเนี่ยนะจะไปทำอาหารให้พี่กิน ฝันเถอะ
“กินเยอะๆนะ เอาไว้ออกจากโรงพยาบาลแล้วโอ๋จะไปทำให้กิน ของ เอ่อ ของที่พี่ชอบไง”
ความอึดอัดเริ่มคูณสองแล้ว ไม่สิ สามเลย -_-;
[ต่อไป บอกว่าโอ๋คิดถึงพี่มาก]
“หะ!! อะ เอ่อ..คือ โอ๋ โอ๋คิดถึงพี่ มากนะ”
ทะลุล้านแล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนห้องนี้จะไม่มีอากาศให้หายใจอีกแล้วนะเว้ย!
[สุดท้าย โอ๋ต้องบอกรักพี่]
“รักเหรอ!” ฉันอุทานอย่างตกใจ พลันสายตาที่แอบมองคนข้างๆก็พบว่าเขากำมือแน่น ดูไม่พอใจอย่างมากถึงมากที่สุด ให้ตายเถอะ ฉันควรพูดมันแน่เหรอเนี่ย!
“โอ๋ คือว่าโอ๋… โอ๋ระ..”
“พอ! ฉันทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว!”
 
กลับมาปัจจุบัน…
“ทุกอย่างมันชัดเจนนะโอ๋”
พี่เซตยังคงย้ำ ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น ในเมื่อสิ่งที่เป็นกับสิ่งที่เห็นมันขัดกันไปซะทุกอย่างแบบนี้
“ชัดเจนอะไร มันไม่มีอะไรชัดเจนทั้งนั้นแหละ! หมอนั่นทำแบบนั้น แต่เขาก็อยู่กับผู้หญิงอีกคน เขาบอกให้โอ๋เชื่อเขา แต่เขากลับไม่เคยบอกหรือเล่าอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นให้ฟัง แถมตอนนี้เขายังหายไปไม่แม้แต่จะบอกอะไรกับโอ๋เลย ถ้าเขารักโอ๋อย่างที่พูดแล้วเขาไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ล่ะ ทำไม..”
“โอ๋”
“โอ๋ผิดเอง โอ๋ผิดเองที่ยอมให้เขามาควบคุมชีวิตโอ๋ได้ ผิดเองที่ไว้ใจ ผิดที่ไม่เข้มแข็งมากพอ”
ฉันพร่ำบอกอย่างด้วยความอัดอั้น น้ำตาไหลอาบลงมาอีกครั้ง..
“ทั้งๆที่โอ๋คิดว่าจะเชื่อแค่พี่คนเดียวเท่านั้น โอ๋ไม่น่ารับเขาเข้ามาในชีวิตเลย”
“…”
“มันยังทันอยู่มั้ยพี่ โอ๋จะผลักเขาออกไปตอนนี้ โอ๋ยังทำได้อยู่มั้ย”
ในที่สุดเขาก็เลือกผู้หญิงคนนั้น ฉันไม่ควรจะอยู่ในสถานะแบบนี้ต่อไปอีกแล้ว ยิ่งนับวันฉันจะยิ่งถลำลึก ทุกอย่างจะยิ่งแย่ ฉันไม่ควรฝืน ไม่ควรหลอกตัวเองอีกต่อไป ฉันควรจะถอนตัวออกมาก่อนที่ทุกอย่างจะสาย
แต่ตอนนี้มันจะไม่สายไปจริงๆงั้นเหรอ ทำไม…ฉันไม่มั่นใจเอาซะเลย