รักไม่มีวันตาย Love never die

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr {ไอซ์}
ไอ้ไอซ์ มีอะไรหรือป่าววะ ปกติไม่ค่อยจะโทรมา ผมพึมพำก่อนจะกดรับสาย
 
“ว่าไง ไอ้หมวด ” ผมพูดกรอกลงสายด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีสุดๆ
 
[ไอ้หมอ! มึงอยู่ไหนวะ!] ทำไมปลายสายดูร้อนรนจัง เกิดอะไร
 
“กูกำลังจะกลับคอนโด มึงมีอะไรวะ น้ำเสียงดูร้อนรนเชียว” ผมปรับเสียงให้เป็นปกติ
 
[เออ มึงรีบกลับมาที่โรงพยาบาลเลย] งง ไง ไปทำไมผมไม่มีคนไข้
 
“โรงพยาบาล? กลับไปทำไมวะ กูไม่มีคนไข้แล้ว” ผมกรอกเสียงลงโทรศัพท์อีกครั้งพร้อมกับหักรถจอดข้างทาง
 
[ก็ตอนนี้คนไข้ของมึง นั่งทำแผลอยู่ที่โรงพยาบาลนี่ หรือมึงจะไม่มาก็ได้นะ ตุ๊ดดดดดด] สายถูกตัด คนไข้ของผม ฟลุค! แค่นั่นแหละครับ เหยียบเลยโชคดีที่ดึกมากแล้วถนนเลยโล่ง แต่ใจผมสิร้อนรนแปลกๆ
 
ห้องฉุกเฉิน
 
ผมเปิดเข้าไปในห้องเห็นสภาพของ ฟลุค ดูไม่จืดเลย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วนี่ทำไมนายถึงได้ โธ่โว้ย” ผมพูดไม่ออก เพราะสิ่งที่ผมเห็นตอนนี้คือ คนตรงหน้า ใบหน้าเขียวช้ำ ตามตัวก็เขียวช้ำไปหมด
 
“ฟลุค เกิดอะไรขึ้น” ผมถามพร้อมกับนั่งลงข้างๆรถเข็นของคนป่วย แต่ ไม่ตอบ นิ่ง ผมนี่ยิ่งร้อนรนอยากรู้แต่ผมทำได้แค่จ้องมองด้วยสายตานิ่งๆ
 
“ไอ้หมอ ใจเย็นๆ เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง” ไอ้หมวด มันคงเห็นผมนิ่งนานเกินไปผิดกับวิสัยผมเลยลากผมออกมาจากคนป่วย
 
“เล่ามาให้หมดไอ้หมวด เอาตั้งแต่ต้น มันเกิดขึ้นได้ยังไง เกิดขึ้นตอนไหน แล้วทำไม................” 
“หยุด! แล้วฟังไอ้หมอ” ครับ ผมยิงคำถามเป็นชุด ถ้าเป็นกระสุนปืนไอ้หมวดคงพรุน
“พอดีกูมาส่งไอ้แสบ” หือ ? ไอ้แสบ ผมทำหน้างงใส่มัน
“เออ ข้ามไป... เห็นว่ามีคนโดนยำอยู่หน้าหอเลยวนรถกลับไป ก็เจอกับคนไข้ของมึงนั่นแหละ”
“แล้ว จับคนร้ายได้ไหม ไอ้หมวด จับคนร้ายได้ไหม!!” ผมเริ่มโวยวาย
“ไม่ได้วะ พวกมันเอารถตู้มาพอรถกูเลี้ยวเข้าไปพวกมันก็ขึ้นรถไปหมด” ไอ้หมวดพูดด้วยสีหน้าเครียดๆด้วยเหมือนกันที่จับคนร้ายไม่ได้
“บ้าเอ๊ยย!! ”ผมสบถพร้อมกับหันไปทุบกำแพงเสียงดังโดยไม่คิดว่าตัวเองจะเจ็บเลยด้วยซ้ำ
 
 
“พี่กันต์ ” ผมหันไปตามเสียงที่เรียกผมทันที โดยมีไอ้แสบของไอ้หมวดพามา
“ฟลุค เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนบ้าง พี่ขอโทษที่ไม่ได้รอดูจนเราเข้าไปข้างใน” ผมพูดขอโทษคนตรงหน้าทันที
“พี่กันต์ ผมไม่เป็นไรโชคดีที่หมวดกับเพื่อนมาเห็นเข้าพอดี ไม่งั้นผมคงเละเป็นโจ๊กกว่านี้อีก” คนป่วยพูดติดตลกพร้อมกับรอยยิ้มบางๆและยิ้มให้กับบุคคลที่กล่าวถึง
“ยังจะมาพูดติดตลกนะ ไอ้เด็กบ้า” ผมยกมือขึ้นยีหัวคนป่วยเบาๆ ตอนนี้ผมเบาใจแล้วละที่ฟลุคไม่เป็นอะไรมาก คงเหลือแต่รอยฟกช้ำบนใบหน้าและข้อเท้าที่เอ็นข้อเท้าอักเสบต้องเข้าเฝือกอ่อน
 
“ขอบคุณมากนะครับผู้หมวดกับ เออ.......” ฟลุค
“อู๋จุน ผมชื่ออู๋จุน เรียก จุน เฉยๆก็ได้เราน่าจะรุ่นเดียวกันแหละ” อู๋จุน พูดพร้อมกับยิ้มแย้มไปด้วย
“เรียกว่า จุ้นจ้าน มากกว่าครับคุณฟลุค เหมาะดี” ไอ้หมวดเพื่อนผม อดแขวะไม่ได้ ทำให้คนป่วยที่นั่งอยู่ยิ้มตามออกมาได้ แต่คนที่โดนพาดพิงหน้าหงิกทันที
“เออ แยกย้ายเถอะดึกมากแล้ว ขอบใจมากนะไอ้หมวด อู๋จุน” ก่อนที่จะเกิดศึก ตำรวจกับนักข่าวผมเลยต้องรีบเบรกไว้ก่อน ส่วนจะไปเปิดศึกกันต่อที่ไหนก็ตามใจ
 
 
ขณะที่กำลังเดินไปที่รถพร้อมกับมือที่กำลังเอื้อมจะเปิดประตูรถ
“เดี๋ยวก่อนหมวด!” อู๋จุนชะงักพร้อมกับเรียกคนที่เดินไปฝั่งตรงข้ามโดยที่สายตายังมองที่ข้อมือของตัวเอง
“ว่ายังไงครับ ^___^” หมวดไอซ์รับคำพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างเพราะรู้ว่าคนตรงข้ามจะถามอะไร (นี่ความรู้สึกช้าไปไหม)
“นี่ลูกกุญแจอยู่กับหมวดตลอดเลยใช่ไหม!” คนถามเริ่มหัวเสียกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำตอบ
“ก็ใช่ พี่ภัทรให้ผมมาตั้งแต่ออกจากห้องประชุมละ ผมก็แค่อยากจะดัดนิสัยดื้อรั้นของคุณแค่นั้นแหละ นายนักข่าวตัวแสบ” พอพูดจบหมวดไอซ์ก็เข้าไปนั่งประจำคนขับทันที
“ไอ้หมวดหมี! ” อู๋จุนกัดฟันพูดอย่างเหลืออดอยากจะเข้าไปคะย่ำคอ แต่ก็ทำได้แค่กัดฟันพร้อมพ้นลมหายใจออกแรงๆก่อนขึ้นไปนั่งเบาะข้างๆ
“นึกว่าจะยืนด่าผมอยู่ข้างนอกไม่ขึ้นมาซะแล้ว ”หลังจากที่อู๋จุนขึ้นมานั่งหมวดไอซ์แกล้งแซวเล่น เงียบ ไร้การโต้ตอบ
“นี่คุณ ใจคอจะเงียบตลอดทางแบบนี้จริงๆเหรอ” หมวดไอซ์ถามขึ้นพร้อมกับเหลือบมองนิดหนึ่ง
“...............................................”
“หิวไหม แวะกินอะไรหรือป่าว” หมวดไอซ์ยังคงถามต่อ แต่
“..................................................” ความอดทนของคนมีขีดจำกัดถึงจะถูกฝึกความอดทนมาจากโรงเรียนนายร้อยก็ทนต่อการถามที่ไร้คำตอบไม่ได้นาน หมวดไอซ์จึงเบี่ยงรถเข้าจอดข้างทาง จนทำให้คนข้างๆเริ่มตกใจนิดหน่อยที่จู่ๆ หมวดไอซ์ก็จดรถกะทันหัน
“ตกลงว่าจะไม่คุยกับผมใช่ไหม” พอรถจอดสนิทหมวดไอซ์จึงหันมาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ สายตาจับจ่องมาที่อู๋จุนจนเจ้าตัวไม่กล้าสบตา
“กะ กะ โกรธอยู่” คำตอบที่ออกมาเป็นน้ำเสียงที่ดูกล้าๆกลัวๆ เพราะคนตรงข้ามเล่นจ่องตาไม่กระพริบ
“โกรธเรื่อง” หมวดไอซ์ยังคงถามที่ทุ้มต่ำเหมือนเดิม พร้อมกับไปมองหน้าคนข้างๆไม่วางตา
“ป่าว......ออกรถได้แล้วหมวด ผมอยากกลับบ้าน”
“หึ แล้วไป” หมวดไอซ์พูดพร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปากนิดหนึ่งก่อนออกรถ