จิ้งจอกผู้โชคร้ายกับโรงเรียนเวทต์มน

          เอ๊ะ......ที่นี้.....ที่ไหน เบโตะลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องของตนเอง ที่เต็มไปด้วยความมืด
     "เอ้....ก็ห้องของเรานี้นา....."เบโตะขึ้นเบาๆ
     "ทำไมรู้สึกว่าตัวมันหนักๆนะ"เบโตะได้พูดพร้อมกับค่อยๆหันหน้าไปมองบริเวณตัวที่ทำให้รู้สึกหนัก แล้วเบโตะก็เห็นนิฟนอนทับตัวเขาอยู่ เบโตะตกใเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมา 
     "จะปลุกดีมั๊ยนะ"แล้วผมก็เหลือบไปเห็นนาฬิกา บนนาฬิกาพบว่าตอนนี้เป็นเวลา 0.00 น.
หรือเที้ยงคืนแล้วนั้นเอง
     "ไม่ดีกว่านะ คนอื่นๆจะปลอดภัยดีมั๊ยนะ"
     "แต่ถ้าเรามาอยู่ในห้องแบบนี้คงปลอดภัยดีละมั้ง......."แล้วผมก็ไดหลับไปหลังจากตั้งนาฬิกาปลุกให้ปลุกต้อนหกโมงเช้า
     ติ๊ดๆ!
     ติ๊ดๆ!
     ติ๊ดๆ!
     "ใครตั้งนาฬิกาปลุกไว้ละเนีย..."นิฟพูดอย่างงัวเงีย
     "ผมเองแหละเองแหละ"ผมก็พูดทั้งๆที่ยังงัวเงียอยู่เช่นกัน
     "เสียงนี่มัน....เบโตะ!"ท่าทีที่งัวเงียอยู่ในต่อนแรกนั้นหายไปในพริบตาเดียว
     "ในที่สุดก็ฟื้นสักที"แล้วนิฟก็น้ำใหลพลากด้วยความดีใจ
     "เอ๋! นิฟร้องให้ทำไม"ผมได้แต่มึนงงกับท่าทีของนิฟ
     "นี้นายรู้มั๊ยว่า ฉันเป็นห่วงแค่ไหนนะ"เธอพูดทั้งๆท่ี่ยังร้องไห้อยู่
     "นี่ผมหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย"ผมเริ่มรู้สึกกังวลว่าต้นเองหลับไปนานเท่าไหร
     "สามสัปดาห์"
     "สาม...สัปดาห์..."ผมช็อคไปซักพักหนึ่ง
     "ตลอดเวลาที่ผมหลับเทอคงต้องอยู่คนเดียวสินะ..."
     "ขอโทษนะ นิฟ"ผมรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
     "คนที่นายต้องขอโทษไม่ใช่แค่นิฟหรอกนะ"เด็กผู้หญิงเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมพูดขึ้น
     "ยาตะงั้นเหรอ"ผมพูดขึ้น
     "ก็ใช้นะสิรู้แล้วก็รีบเตรียมไปโรงเรียนได้แล้ว"ยาตะพูดอย่างมันใจ
     "ขอโทษนะ ยาตะ"
     "อืม รีบหน่อยก็ดีนะจะสายอยู่แล้ว"เธอพูดเร่งผม
     "เบโตะ เห็นเข้มๆอย่างนี่ แต่จริงๆ ยาตะเป็นห่วงนายจนร้องไห้ฟูมฟายอยู่หลายวันเลยนะ แล้วก็......."นิฟได้บอกถึงความรู้สึกของยาตะ
     "ด้วยเถอะนิฟ พูดอะไรออกมานะ"ยาตะอายและรีบวิ่งมาปิดปากนิฟ
     "งั้นเหรอ ขอบคุณนะ ยาตะ"ผมยิ้มและกล่าวขอบคุณกับเธอ ยาตะเริ่มเขิน และ หน้าก็เริ่มแดงเป็นมะเขือเทศ
          ผมเริ่มแต่งตัวในชุดนักเรียนอย่างรวดเร็วเพื่อรีบจะไปโรงเรียน ทั้งที่จริงผมยังกลุ้มใจเรื่องท่าทีของทุกคนในโรงเรียน ว่าจะเป็นยังไงเพราะทุกคนในโรงเรียนคงเห็นผมในร่างจิ้งจอกหมดแล้ว ในระหว่างการเดินไปโรงเรียนยาตะก็ได้บอกกับผมว่า
     "นายนะอย่าลืมไปขอบคุณ ฮานะ ด้วยนะ"
     "ยายนั้นนะพายามมากเลยนะ ที่ทำให้ทุกคนเข้าใจนายนะ เบโตะ"
     "ในช่วงที่นายยังหลับอยู่หนะ มีเรื่องหลายอย่างเกิดขึ้น"
     "งั้นเหรอ..."ผมเริ่มเรียบเรียงความทรงจำ ในช่วงที่ก่อนจะสลบไปอยู่พักหนึ่ง แล้วผมก็นึกออกว่า คนที่ประคองตัวผมไว้ก่อนที่ผมจะสลบนั้นคือ ฮานะ นั้นเอง
     "ต้องไปขอบคุณจริงๆนั้นแหละนะ"ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วพึมพัมออกมา
          ผมเริ่มก้าวเข้าไปในตึกเรียนอย่างเกร่งๆ ทุกคนจะมีท่าทียังไงกันนะ ผมได้แต่กลุ้มเท่านั้น ทุกคนเหมือนจะทำตัวเหมือนปกติหละนะ เมื่อถึงห้องเรียนผมได้เลือกที่จะเข้าทางประตูหลังห้องตามปกติ แต่ทำไมทุกคนถึงมองมาที่ผมนะ เมื่อผมเดินไปถึงโตะผมก็เห็นฮานะยืนรออยู่ข้างหน้า
     "นี่! ฮานะ......"
     "เอาหละนะทุกคน!"เธอพูดแซกขึ้นมาก่อนที่ผมจะเอยขอโทษ
     3!
     4!
     "เบโตะ ขอโทษนะ!"ทุกคนในห้องตะโกนเสียงดังจนดังไปทั่วโรงเรียน
     "เอ้!"ผมตกใจกับท่าทีและปติกิริยาของทุกคนในห้อง
     "นี่ เบโตะเป็นอะไรรึปล่าว"ฮานะพูดขึ้นในระหว่างที่ผมยังเหวออยู่นั้น
     "หมอนั้นคงเหวอไปแล้วหละ เพราะว่าหมอนั้นพึ่งเจอแบบนี้เป็นครั้งแรกหละนะ"ยาตะกล่าวอธิบายให้ฮานะฟัง
     "ปล่าวๆ แค่รู้สึกมึนๆนิดหน่อย"เมื่อผมดึงสติกลับมาได้ก็รีบตอบไปทันที
     "เออ ฮานะ ขอโทษ"ผมรีบกล่าวขอโทษทันที
     "นี่ ประโยคมีตั้งหลายประโยคแต่ทำไมนายถึงเลือกประโยคนี้ละ"เธอพูดยังกับผมตอบคำถามผิด
     "งั้น ขอบคุณนะ ฮานะ สำหรับหลายๆอย่างเลย"ผมลองตอบใหม่ดู
     "ดีมากอย่างนั้นแหละ"เธอยืดอกยิ้มให้ผม
 
 
อาวทุกคนนั้งที่ได้แล้วนะจ๊ะ...............