เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

…………………. 
       
     บรรยากาศภายในร้านไอติมชื่อดัง  ยังคงเต็มไปด้วยความครื้นเครง  มีเสียงหัวร่อต่อกระซิกแว่วมาจากโต๊ะอื่นเป็นระยะ  เพราะที่นี่คือจุดนัดพบของเหล่าเด็กสาวและคู่รัก 
      
 
     วินาทีต่อมา  ทุกคนในที่นั้นก็หยุดพูดคุยโดยพลัน  และหันไปเห็นเด็กหนุ่มร่างท้วมและเด็กสาวน่ารัก  ที่กำลังเดินเข้ามา 
       
 
      ความคิดแรกของชาวประชาคือ…..พวกเขาไม่เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง  เพราะเด็กสาวนั้นดูน่ารักแนวคิกขุ  บนศีรษะประดับผมบ็อบสั้นประมาณติ่งหู  ซึ่งเข้ากันได้ดีกับเสื้อนักเรียนคอซอง  เรือนร่างก็เล็กบางประมาณไซส์มินิ  ทำให้ใครที่ได้เห็น  รู้สึกเอ็นดูไปตามๆกัน 
       
 
      ส่วนหนุ่มน้อยที่เดินตาม  นั้นมีร่างที่สมบูรณ์เกินพอดี  ถึงหน้าตาจะไม่ถึงขั้นขี้เหร่  แต่ก็จืดสนิทแบบคนไทยเชื้อสายจีน  แถมยังสวมแว่นตาเชยๆแนวเด็กเรียน  แน่นอนว่าเขาไว้ผมทรงกะลาครอบ  อันเป็นที่นิยมของเด็กชายสายเนิร์ด 
 
“ ว้าย….ดูคู่นั้นดิ  ไม่น่ามาด้วยกันได้เลย  เพราะฝ่ายหญิงนั้นอย่างกับตุ๊กตาญี่ปุ่น  ส่วนผู้ชาย  ดูยังไงก็แป๊ะยิ้มติดเกมชัดๆ ” เด็กสาวผมเปียที่นั่งอยู่โต๊ะริม  เริ่มเมาท์มอยส์กับสามเพื่อนที่มาด้วยกัน 
 
“ นั่นน่ะสิ  ยัยนั่นนึกยังไง  ถึงมาคบกับคนแบบนี้ ” เด็กหนุ่มหน้าสวย  ประมาณว่าน่าจะอยู่สมาคมสาวสอง  เริ่มออกความเห็น  สีหน้าแฝงแววเหยียดนิดๆ 
 
“ บ้าน่า  สองคนนั่นคงไม่ใช่แฟนกันหรอก  ตาอ้วนใส่แว่นน่าจะเป็นพวกเดียวกับเธอมากกว่า ” เด็กสาวหน้ากลมแย้งขึ้นมา  พร้อมปรายตาไปทางเด็กหนุ่มหน้าสวย 
 
“ ชิ  ยัยชะนี อย่างหล่อนจะไปรู้อะไรยะ  แค่เห็น  ก็ดูออกแล้วว่าตาอ้วนนั่นไม่ใช่สปีชีส์เดียวกับชั้น ” 
 
“ ประมาณว่า…ผีเห็นผีสินะ ” เด็กสาวคนแรกพยักหน้ารับคำ  เป็นเชิงเข้าใจ 
 
“ ใช่แล้วย่ะ  เชื่อสิ  ชั้นมองไม่ผิดหรอก  เพราะเรดาร์การเป็นสาวสองของชั้นนั้นแม่นยำ  ประดุจคันศรของพระราม ” เด็กหนุ่มหน้าสวยตอบสะบัดเล็กน้อย  เพราะไม่ค่อยพอใจกับคำเปรียบเปรยของเพื่อนสาว 
      
 
      ทว่าเด็กสาวหน้าจืดยังรู้สึกแคลงใจ  จึงลองเปิดประเด็น 
 
“ แล้วตกลงสองคนนั่น  เขาเป็นอะไรกัน ” 
       
 
       และนี่คือปัญหาสำคัญที่ชวนสงสัย  พลพรรคจึงพากันเงียบเสียง  เพื่อเงี่ยหูฟังบทสนทนาของคู่หนุ่มสาว  ผู้มาใหม่
 
“ ต้องตั้งใจฟังให้ดี  เพราะการสู่รู้เรื่องชาวบ้าน  คืองานถนัดของพวกเรา  หึ  หึ  หึ ” 
 
………………… 
      
      นายกล้าและอัยย์เลือกนั่งตรงโต๊ะตัวในสุด  อันอยู่ไม่ห่างจากเคาน์เตอร์เท่าไหร่  พอหย่อนก้นลงบนเบาะ  เด็กสาวก็หยิบเมนูขึ้นมาดู  เพื่อเลือกไอติมหลากสีสันมารับประทาน 
      
 
      ฝ่ายเด็กหนุ่มร่างท้วมดูขัดเขิน  เพราะตั้งแต่จำความได้  นี่เป็นครั้งแรกที่เข้ามาในร้านแบบนี้  และพอได้ยินคำถามของสาวน่ารัก  หัวใจดวงน้อยก็ยิ่งเต้นระรัวเป็นปืนกล 
 
“ กล้าอยากกินไอติมแบบไหน  เราสั่งให้มั้ย ” 
 
“ อะ…เอ่อ….ระ…เราสั่งไม่เป็นน่ะ   ละ….แล้วแต่อัยย์เลย ” 
      
 
      อัยย์ปิดปากหัวเราะ  ดวงตาหวานซึ้งเปล่งประกายขบขัน  ก่อนจะหันไปสั่งของหวานกับเด็กเสิร์ฟวัยไล่ๆกัน 
 
“ หนูเอามิสซิ่งเลิฟซันเดย์หนึ่งที่ค่ะ ” 
 
“ ได้จ้ะ  รอเดี๋ยวนะจ๊ะ ” สาวเสิร์ฟในชุดเสื้อยืดรัดรูป  กระโปรงสั้น  รีบจดออเดอร์  พร้อมรับคำเสียงหวาน 
      
 
       พอทั้งสองได้อยู่ตามลำพัง  เด็กสาวก็เป็นฝ่ายเอ่ยถาม  ด้วยรู้ดีว่าหนุ่มน้อยนั้นเขินอายจนไม่กล้าเจรจา 
 
“ กล้าเพิ่งเคยมาร้านนี้เหรอ ” 
 
“ ชะ…ใช่คะ…ครับ ” 
 
“ เฮ้…นี่เราเป็นเพื่อนห้องเดียวกันตั้งแต่อนุบาล  เธอไม่ต้องสุภาพoydหรอก  และก็ไม่ต้องเกร็งด้วย  เพราะเราไม่ใช่ดุขนาดนั้น ” อัยย์พยายามพูดให้กล้าผ่อนคลาย  แต่น้ำคำดังกล่าว  กลับทำให้หนุ่มร่างท้วมสะอึก 
 
“ เอ๊ะ!  เมื่อกี้  อัยย์พูดว่าพวกเรา…..เป็นเพื่อนห้องเดียวกันตั้งแต่อนุบาล  นี่ก็แปลว่าจำเราได้  เป็นไปไม่ได้  คนอย่างเราจะอยู่ในความสนใจของเธอได้ยังไง ” 
      
 
       แน่นอนว่าเด็กสาวไม่อาจอ่านใจใครได้  เธอจึงเอื้อมมือมาหยิกต้นแขนอวบขาวของกล้าเบาๆ  เพื่อดึงความสนใจ
 
“ นี่มัวแต่เหม่ออยู่นั่นแหละ  ได้ยินที่อัยย์พูดมั้ย ” 
 
“ โอ้…คะ…ครับ  ได้ยินละ…แล้วครับ ” แม้กล้าจะเจ็บเท่าไหร่  แต่เล็บน้อยๆของเด็กสาว  ก็ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย  พร้อมดึงสติกลับมา 
 
“ อืม…ได้ยินก็ดีแล้ว  ดังนั้นไอ้คำว่าครับ  ก็เลิกพูดซะ  เพราะมันฟังดูสุภาพเกินเหตุ ” อัยย์เริ่มป้อนคำสั่ง  ซึ่งก็เป็นธรรมดาของเพศหญิง  ที่ดูราวจะเป็นช้างเท้าหน้าในยุคนี้ 
 
“ คะ…ครับ  เอ๊ะ!  ไม่สิ  อะ…โอเค ” กล้าเผลอปล่อย…ครับ ออกมา  แต่พอเหลือบไปเห็นใบหน้างองุ้มของสาวน้อย  เขาก็รีบเปลี่ยนไปพูดคำอื่น 
 
“ อืม…ดีมาก ” เด็กสาวกอดอก  มุมปากแย้มยิ้มเล็กน้อย 
      
 
       ด้วยความที่เด็กหนุ่มร่างท้วมแทบไม่เคยคุยกับใคร  การเปิดบทสนทนาจึงเป็นหน้าที่ของอัยย์  ซึ่งเธอก็ทำได้ดี  เพราะนี่คือสกิลหลักของการเป็นสตรีมเมอร์  ไม่นาน  กล้าก็เริ่มคุ้นเคย  และพูดได้มากขึ้น 
 
“ เอ่อ….กล้าขอถามหน่อยสิ  ทำไมอัยย์ถะ…ถึงไม่รังเกียจเราเหมือนคนอื่น ” และนี่ก็เป็นคำถามแรกของกล้า  เพราะเป็นสิ่งที่เขานึกสงสัยมาโดยตลอด 
 
“ อืม….ประเด็นนี้น่าสนใจนะ  งั้นเราขอถามกลับ  ทำไมกล้าถึงคิดว่าคนอื่นรังเกียจเธอล่ะ ” เด็กสาวพยักหน้าเบาๆ  ก่อนสวนคืนด้วยวาจา  ทำให้กล้ากระตุกเล็กน้อย  เพราะไม่คิดว่าจะเจอไม้นี้  แต่พอตั้งหลักได้  เขาก็ตอบกลับ 
 
“ เพราะเรามีรูปร่างหน้าตาที่ไม่ดี  เรียนไม่เก่ง  แถมด้านกีฬาก็ไม่เอาอ่าว  เป็นคนประหลาด  พูดไม่เก่ง  ชอบเก็บตัว  ไม่ยุ่งกับใคร ” 
 
“ ถ้ามองอย่างนั้น  ก็ถูกส่วนนึงนะ  แต่ขอค้านเรื่องพูดไม่เก่งนะ  เพราะจากที่ฟังคำสาธยายมา  ก็นับว่ามีวาทศิลป์ที่ไม่เลว  ด้วยมีการเรียบเรียงคำพูดที่เป็นระบบ  แถมยังตรงประเด็นที่ต้องการ  ดังนั้น  จึงกล้าฟันธงว่าเธอมีศักยภาพพอตัว ” อัยย์เอาสองมือประสานคาง  ดวงตากลมโตมองมาที่กล้าแน่วนิ่ง   
      
 
      กล้ากระอักอีกครั้ง  เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกสอบปากคำ กระนั้นเด็กหนุ่มกลับแอบปลื้มอยู่หน่อยๆ  เพราะผู้ที่ลงมือก็คือ…เด็กสาวที่เขาเฝ้าฝัน 
 
“ นี่เรามีตัวตนในสายตาของคนอื่นด้วยหรือเนี่ย  แถมคนที่มาสนใจก็คือ….อัยย์  เป็นไปได้ยังไง ” 
 
“ เอ้า….ทำไมมัวแต่นิ่งอึ้งแบบนั้น  ตกลงแล้ว  เธอคิดว่าเราวิเคราะห์ผิดมั้ย ” อัยย์เรียกสติของกล้ากลับมา 
 
“ เอ่อ…วิเคราะห์เรื่องอะไร ” กล้าถามเสียงสั่น  ทำให้สาวน้อยนึกเคืองจนต้องสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆอยู่หลายที  เพื่อสงบอารมณ์  และพอเย็นลง  เธอก็ถามไถ่แบบใจเย็น 
 
“ ก็เรื่องที่ว่าเธอมีศักยภาพพอสมควรไง ” 
 
“ อืม……” กล้าพยายามนึกถึงสิ่งที่ตนถนัด  ซึ่งไม่ใช่การเรียนแน่ๆ  เพราะเขามักสอบได้ที่ท้ายๆของห้องเสมอ  แต่มีหนึ่งอย่างที่คิดว่าเหนือล้ำเกินใคร  นั่นก็คือ…..ข้อมูลทุกแง่มุมในการ์ตูนเรื่องเซนต์เซย่า  ทว่านั่นใช่คุณสมบัติที่ควรโอ้อวดหรือไม่ 
 
“ เอ่อ…ถ้าเรื่องที่เราคิดว่าทำได้ดีที่สุด  ก็คือ….การเป็นแอดมินในเพจคนรักเซนต์เซย่า ” 
 
“ ว่าแล้วไง  แอดมินคนนั้นเป็นเธอจริงๆด้วย  เดาไม่ผิดเลย ” อัยย์ตบมือฉาดใหญ่จนผู้คนแถวนั้นลอบมอง  เธอจึงหวนกลับมาคีบลุคอีกครั้ง  ด้วยการลดเสียงลงมาจนใกล้เคียงกระซิบ 
 
“ สาเหตุที่รู้ว่าเธอน่าจะเป็นแอดมินคนนั้น  เพราะเมื่อต้นปี  เธอเคยแต่งเรียงความเกี่ยวกับเรื่องเซนต์เซย่าคือการ์ตูนที่ชั้นชอบ  เราเห็นว่ามันน่าสนใจ  จึงตามไปหาข้อมูลในเว็บ  ก็บังเอิญเจอเพจนี้  ซึ่งผู้ดูแลก็ได้เขียนบทความมากมายที่มีสำนวนคล้ายเธอ ” 
       
 
      กล้ายอมรับว่าทึ่งมากที่นางฟ้าในใจ  เป็นคนลึกซึ้งขนาดนี้  ขนาดอายุแค่ 13 ยังสามารถจับความแตกต่างของสำนวนการเขียนได้  แต่ที่น่าปีติยิ่งกว่า  คือเธอคนนั้นให้ความสนใจในตัวเขา 
 
“ อืม….เธอกำลังคิดว่าเรายอดเยี่ยมใช่มั้ย  ที่จับสำนวนการเขียนของเธอได้ ” อัยย์ลองเดาใจ  ซึ่งก็ถูกถึงเจ็ดส่วน  แต่ไม่ใช่ทั้งหมด  กระนั้นกล้าก็เพียงยิ้มรับ 
 
“ แต่อัยย์คิดว่า…….คนที่เก่งจริงๆ  ไม่ใช่เราหรอก  กลับเป็นเธอมากกว่า ” อัยย์สารภาพ  นี่คือสิ่งที่เธอคิดมาตลอด 
 
“ ทำไม  อัยย์ถึงคิดอย่างนั้น ” 
 
“ อืม….ทำไมน่ะเหรอ  เพราะเท่าที่เราอ่านบทความของเธอ  ก็พบว่ามันไม่ได้เป็นแค่งานเขียนที่เรียบเรียงได้ดี  แต่แฝงความมุ่งมั่น  เข้มแข็งและกล้าหาญ  อันสะท้อนถึงจิตใจส่วนลึกของผู้ที่รังสรรค์ ” 
      
 
       กล้ายอมรับว่าตกใจ มาก  เพราะในช่วงที่เขียนบทความ  เขาอยากตีแผ่ความเป็นนักสู้ของพระเอกหนุ่มในเรื่องอยู่ตลอด  เพื่อเป็นกำลังใจให้แก่ผู้ที่ท้อแท้  มิหนำซ้ำ  เรื่องนี้ยังอิงอยู่กับความสามัคคีในหมู่คณะ  อันเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ทุกการงานสำเร็จไปได้ด้วยดี 
 
“ เอ่อ…เราก็ไม่คิดว่าจะมีใครมองออก  แต่เธอกลับเข้าถึงแก่นของบทความได้  สุดยอดไปเลย ” 
 
“ ฮะ  ฮะ  เลิกป้อยอกันเองเถอะ  ของหวานมาแล้ว  ดังนั้น  หยุดพูดและกินซะ ” อัยย์ยิ้มนิดนึง  ก่อนกล่าวตัดบท  เพราะเด็กเสิร์ฟได้ยกไอติมถ้วยใหญ่มาวางบนโต๊ะ 
      
 
      กล้ายอมรับว่าสุขสุดๆ  เขาไม่คิดเลยว่าจะได้ร่วมโต๊ะกับสาวน่ารักอย่างอัยย์  และเชื่อว่าถ้าพวกหนุ่มๆในโรงเรียนได้มาเห็นภาพนี้  คงไม่แคล้วโดนรุมตื้บ  โทษฐานหมั่นไส้แน่ 
 
“ อืม…..นี่น่าจะเป็นโมเมนต์ที่ดีที่สุดในชีวิตของชั้น ” 
      
 
      ขณะที่ทั้งคู่นั่งกินไอติมหน้าตาหวานแหววในถ้วยใบใหญ่  เด็กสาวก็เจรจาไม่ขาดปาก  เธอรัวเป็นปืนกลจนกล้าพูดไม่ทัน  แต่แล้วหนุ่มร่างท้วมก็ถึงกับสตั้นในคำถามสุดท้าย 
 
“ ตกลงแล้ว  กล้าเป็นคนมาคอมเม้นต์ให้เราในทุกคลิปชวนเล่น ROV รีเปล่า ”
 
 
สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2