พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

               "พนักงานทุกคนคะ เดี๋ยวลงจากรถแล้วให้เอากระเป๋าไปไว้ที่ห้องประขุมกันก่อนนะ เราจะกินข้าวเที่ยงกันก่อนแล้วค่อยมาดูว่าใครอยู่ห้องไหนกับใครนะ" ใจใสที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรในรถพูดจากนั้นพนักงานก็ต่างทยอยกันลงจากรถ

               "ถ้าผมไม่มีคู่ผมไปนอนห้องพี่ได้ป้ะ" ปันผลที่รอลงรถเป็นคนสุดท้ายพูด ใจใสจึงเอามือกอดอกตัวเองแล้วเข้าไปพูดใกล้ๆ เขาว่า "ได้ แต่เฝ้าอยู่หน้าห้องนะ ลงไปได้แล้ว!"

               "ไม่เห็นต้องดุเลย ใจร้าย"

               เมื่อพนักงานใหม่ทั้งหลายได้รับประทานอาหารกลางวันจนเสร็จสิ้นแล้ว เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลจึงเข้ามาจัดแจงที่พักให้กับแต่ละคน

               "ใครอยากนอนคู่ใครจับคู่ไว้เลยนะ ใครยังไม่มีคู่เดี๋ยว HR จะจับให้...แยกชายหญิงด้วยนะ" เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพูด

               "นายๆ ถ้าหากนายไม่มีใครก็ให้มานอนกับเราดูก็ได้" ชายคนหนึ่งหน้าตากวนโอ๊ยแต่งตัวเหมือนแร็ปเปอร์พูดกับปันผล

               "เอาดิ นายชื่อไรอะ"

               "เราชื่อโต้ง AKA YongTong แล้ว you ล่ะชื่อไร" โต้งหนุ่มมาดแร๊ปเปอร์ที่มาชวนปันผลนอนด้วยพูด

               "มี AKA ซะด้วย สงสัยจะเป็นแร็ปเปอร์ โย่วๆ ผมชื่อปันผล ผมเดินทางมาหนึ่งคน บ้านอยู่ฝั่งธนท่าพระ" ปันผลตอบ

               "อั้ยยะ ใช่ๆ มันต้องแบบนี้ถึงจะอยู่ด้วยกันได้ ฉันอยู่มาร์เก็ตติ้งยินดีที่ได้รู้จัก" โต้งพูดพร้อมกับยกมือตัวเองเข้าไปจับปันผล

               "ฉันอยู่ไออี ยืนดีเช่นกัน" ปันผลตอบพร้อมกับเอามือไปจับกับโต้งตามสไตล์ของแร็ปเปอร์

               "นิ เธอจะนอนกับฉันมั้ย" วุ้นเส้นหันไปหาณิชาที่ยืนอยู่ข้างๆ

               "เอาสิ"

               เมื่อพนักงานแต่ละคนมีคู่ที่จะนอนแล้วก็พากันไปรับกุญแจห้องกับ HR ทีละคู่ เมื่อได้แล้วก็ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน ก่อนจะเข้าร่วมกิจกรรมละลายพฤติกรรมกันในช่วงบ่ายนี้

               วุ้นเส้นและณิชาได้นำของเข้ามาที่ห้องพักของพวกเธอ วุ้นเส้นเปิดประตูระเบียงของห้องพักออกเพื่อสูดบรรยากาศด้านนอก สายลมอ่อนๆ และวิวของเขื่อนขนาดใหญ่เข้ามาปะทะสายตาของเธอ ลมเย็นๆนั้นได้เชิญชวนให้ณิชาเดินเข้ามาชมวิวกับเธอด้วย

               "วิวสวยมาก" ณิชาพูด

               "เหมือนขึ้นสวรรค์เลยเธอ อยากเห็นหมอกตอนเช้าว่าจะเป็นไง" วุ้นเส้นพูด

               "มันน่าเอาบรรยากาศแบบนี้ไปใส่ในนิยายสักเรื่องจังเลยนะ" ณิชาพูด

               "เอาดิ เดี๋ยวรออ่านเลย" วุ้นเส้นบอก

               "คงอีกนานแหละ" ณิชาพูด

               เมื่อพนักงานทั้งชายและหญิงพักผ่อนกันเสร็จแล้ว ทุกคนก็เข้ามารวมตัวกันที่ลานตรงกลางของรีสอร์ท เพื่อทำกิจกรรมสันทนาการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างพนักงานใหม่เข้าด้วยกัน

               "นิ เขี่ยเบาๆ ดิมันจั๊กจี๋" ปันผลพูดพร้อมหลับตาหยีราวกับกำลังเสียวซ่านกับอะไรบางอย่างอยู่

               "เสียวอะไรขนาดนั้นคะ" ณิชาพูดแต่ก็ยังไม่หยุดทำให้เขาเสียว

               "ห้า!" เสียงพิธีกรดังขึ้น เสียงเฮของพนักงานก็ดังตาม เมื่อคนที่ถูกนิ้วเขี่ยที่มือสามารถจับนิ้วของคนที่เขี่ยได้

               "บอกแล้วว่าอย่าเขี่ยเยอะ โดนเลย" ปันผลพูดพร้อมชูมือที่เขาจับเธอได้ขึ้น

               "ใครที่ถูกจับได้ เปลี่ยนที่ครับ" พิธีกรพูดขึ้นเสียงกลองขึ้นด้วยจะหวะสามช่าคนที่ถูกจับได้ก็วิ่งไปเปลี่ยนที่กับคนอื่นที่ถูกจับได้อีกเช่นกัน

               "นายไม่มีทางจับฉันได้แน่นอน" วุ้นเส้นที่เข้ามานั่งแทนที่ณิชาพูดขึ้นมากับปันผล

               "ทำไมต้องขี้โม้"

               เมื่อพิธีกรนับสี่ นิ้วชี้ขวาที่จิ้มมือซ้ายของคนข้างๆ อยู่ก็เริ่มวนไปรอบๆ มือของคนๆ นั้น

               "ว้าย บ้าจี้น่าหว่า" วุ้นเส้นพูด

               "เดี๋ยวก็รู้" ปันผลพูด

               และเมื่อพิธีกรพูดคำว่า ห้า ปันผลพยายามเอามือตัวเองจับวุ้นเส้นและจับทัน ในขณะเดียวกันเขาเองก็กลายเป็นผู้ถูกจับด้วย ทำให้เขาและเธอต้องวิ่งไปนั่งที่อื่นกันทั้งคู่

               ในรอบสุดท้ายณิชาได้นั่งข้างวุ้นเส้น และเธอก็เล่นเป็นคนจิ้มมือของวุ้นเส้นด้วย เมื่อพิธีกรนับสี่ ณิชาเอานิ้วของตัวเองวนไปรอบๆ มือของวุ้นเส้น ครั้งนี้วุ้นเส้นกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่จึงปล่อยหลุดออกมา

               "ทำไมตอนอยู่กับปันผลไม่เห็นเป็นไรล่ะ" ณิชาถาม

               "ฉันเกร็งข่มตานั่นอยู่อ้ะ" วุ้นเส้นพูด

               เมื่อพิธีกรนับห้าเสียงเฮก็ดังกันอีกครั้ง และณิชาเองก็ไม่รอดจากการถูกจับอีกเช่นเคย

               "ถึงฉันจะจั๊กจี๋แต่ฉันก็ชนะเธอนะ" วุ้นเส้นพูด

               "ฉันยอมแพ้ไปงั้นแหละ"

               มีหลากหลายกิจกรรมที่เข้ามาให้พวกเขาได้เล่นกันไม่หยุดจนกระทั่งถึงเวลาเย็นที่ทุกคนกินข้าวเย็นเสร็จแล้วก็ต้องมาพบกับกิจกรรมในตอนค่ำ

               "ในกิจกรรมตอนกลางคืน จะมีการจับฉลากกัน ใครได้คู่ใครให้จับคู่กันไว้ แล้วเราจะให้ไฟฉายคู่ละอัน และให้ไปไขปริศนาที่ถูกซ่อนเอาไว้ในป่า" พิธีกรคนหนึ่งพูด

               จากนั้นพนักงานแต่ละคนก็ทยอยกันเข้ามาจับฉลากในกล่องที่ใจใสเป็นคนถือกันทีละคนเมื่อได้ฉลากกันแล้วก็ต่างหาคู่ทีได้เหมือนกับตัวเอง วุ้นเส้นได้คู่กับหนุ่มแร็ปเปอร์ ส่วนณิชาได้คู่กับแฟนเก่าของเธอ

               "ถ้าเธออยู่ข้างๆเราเธอจะไม่เหงา จะไม่ให้อยู่ลำพังจะไม่ทอดทิ้งเธอไปแบบเขา" โต้งพูดกับวุ้นเส้น วุ้นเส้นเห็นดังนั้นก็ทำตาโตใส่เหมือนช็อคกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า

               "ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้" วุ้นเส้นบ่นกับตัวเอง

               ทางด้านของปันผลที่ได้คู่กับณิชาก็ตรวจสอบไฟฉายที่เป็นอุปกรณ์เดียวที่จะมีติดตัวไว้พร้อมแล้ว

               "คิดถึงตอนค่ายสมัยเรียนเลยเนอะ" ณิชาพูด

               "ใช่ คล้ายๆ กันเลยแต่วันนี้ไปกันแค่ 2 คน" ปันผลพูด

               เมื่อทุกคู่พร้อมแล้วจึงถูกปล่อยเข้าป่าไปทีละคู่ ปันผลและณิชาเดินคู่กันเข้าไปในความมืด แสงไฟดวงน้อยๆ ได้คอยเป็นแสงส่องนำทางพวกเขาทั้งสองคนเข้าไป จนถึงสถานีที่พวกเขาจะต้องเอามือล้วงไปในไห ทั้งสองคนล้วงลงไปด้วยความกล้าๆกลัวๆ เมื่อเสร็จแล้วก็ไปยังสถานีต่อไป

               "จะเดินไปไหนกัน" เสียงของใจใสดังขึ้นเรียกปันผลและณิชาที่เดินเลยจุดของเธอไป เมื่อทั้งสองคนเห็นจึงเดินหันกลับมาหาใจใสทันที

               "มาหลบอะไรตรงนี้ล่ะพี่" ปันผลพูดกับใจใสและสตาฟอีก 2 คน

               "ไม่ได้หลบ เราแหละเดินหนีไปเอง" ใจใสพูด ก่อนจะพูดต่อไปว่า "ด้านหลังนี้เป็นบ้านร้าง พี่จะซ่อนเลขเอาไว้ในนั้นโดยเราต้องไขปริศนาจากสมการนี้แล้วไปเอาตัวเลขออกมา" ใจใสพูด

               2+5 = 7

               "เลข 7 หรอ" ปันผลพูด

               "ใช่ เข้าไปหากันได้เลย" ใจใสพูด

               จากนั้นปันผลและณิชาก็พากันเดินเข้าในนั้นนั้น ทันทีที่พวกเขามาถึงหน้าประตูบ้านร้าง ปันผลค่อยๆ ผลักประตูบานนั้นออก ประตูไม้เก่าส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด ณิชาที่ยืนอยู่ข้างๆได้ขยับร่างกายตัวเองเข้ามาชิดกับปันผลมากขึ้นจนสังเกตได้ เขารู้ว่าเธอกลัวจึงนำมือของเขาจับมือของเธอไว้ "อยู่ข้างๆเราไม่ต้องกลัวนะ" ดวงไฟดวงน้อยๆที่คอยนำทางได้เคลื่อนตัวเข้าสู่ตัวบ้าน ที่ข้าวของวางกระจัดกระจายไม่เป็นไรเบียบ เฟอร์นิเจอร์แต่ละตัวถูกผ้าผืนใหญ่คลุม ราวกับว่าเมื่อก่อนเคยมีคนอยู่แล้วปิดเอาไว้ก่อนออกเดินทางไปและไม่มีใครกลับมาเปิดอีกเลย เสียงก๊อกๆ แก๊กๆ ดังขึ้นเป็นระยะ ณิชาที่จับมือปันผลอยู่ก็เปลี่ยนเป็นกอดแขน

               "ถ้าตกใจอย่ากระชากนะ เดี๋ยวแขนหลุด"

               "ก็เค้ากลัวอะ"

               สายลมแห่งป่าเขาพัดผ่านราวกับพายุฝนฟ้าคะนองกำลังจะมาทั้งที่ไม่มีเมฆ บานหน้าต่างที่เปิดอยู่ก็ปิด ปัง! ปันผลที่เห็นณิชาที่กำลังสั่นกลัวอยู่จึงจับเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนทันที เขาและเธอค่อยๆเดินขึ้นบันไดบ้านไป จังหวะที่เดินขึ้นณิชาจะเดินอยู่ด้านหน้าปันผลอยู่ด้านหลัง คางของเขาแทบจะเกยไหล่เธอ ลมหายใจของเขาเกยอยู่หลังเธออยู่ตลอดจนกระทั่งถึงขึ้นบนในห้องหนึ่งซึ่งมี กล่องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่คล้ายกับโรงศพตั้งอยู่

               "เดี๋ยวเราไปเอาเอง" ปันผลพูด

               "เค้าไปด้วย" ณิชาตอบ ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าไปหาเลข 7 ด้วยกัน เมื่อทั้งสองย่องเข้ามาใกล้โรงศพนั้นแล้วยื่นหน้ามองเข้าไปข้างใน ภายในโรงนั้นมีเพียงแค่กองตัวเลขถูกซ่อนอยู่เท่านั้นไม่มีอะไรอะไรน่ากลัวสักนิด จากนั้นทั้งสองคนค้นหาเลข 7แล้วก็รีบลงไปข้างล่างทันที

               "ทำเวลาดีนะเนี่ย" ใจใสทีรออยู่ข้างล่างบอกเขา

               "ถามจริงเถอะ พี่กล้าเข้าไปซ่อนของข้างในด้วยหรอ" ปันผลถาม

               "มาตอนกลางวันดิ กลับรีสอร์ทไปได้ละ" ใจใสพูด

               "ไปก่อนนะพี่" ปันผลพูด ก่อนจะเดินไปเขากลับไปบอกใจใสว่า "สตาฟที่อยู่ในบ้านโคตรใจดีเลยพี่ ช่วยบอกทางพวกเราด้วย ก็เลยหาของเจอเร็ว ไปละ" ปันผลพูดก่อนจะพาณิชาเดินกลับไปที่รีสอร์ท

                "แก เรามากันกี่คน" ใจใสถามเพื่อนๆ ของเธอ

               "3 คน"

               "แล้วใครอยู่ข้างใน"

               ทางด้านของปันผลที่เดินกลับไปที่รีสอร์ท ณิชาที่อยู่ด้วยก็ถามปันผลขึ้นว่า "สตาฟไหนอะ ทำไมเค้าไม่เห็น"

               "ไม่มีหรอก หลอกพี่ใจใสไปงั้นแหละ"