และนี่คือ!!! วิญญาณคุณชายสุดเฮี้ยนกับนายนักเขียนสยองขวัญ

 
ฝากเวอร์ชั่น WEBTOON ด้วยนะครับ ชื่อเรื่องเดียวกันครับ
LINK
 
________________________
 
เว็บบอร์ด ‘ชมรมคนเล่าสู่กันฟังเรื่องราวสยองขวัญ’ เป็นหนึ่งในเว็บไซด์รวบรวมเรื่องราววิญญาณภูตผีปีศาจ ส่วนใหญ่มักเป็นเรื่องราวขนหัวลุกของบรรดาไอดี ตลอดจนการไปประสบพบเจอเรื่องประหลาดต่าง ๆ แล้วนำมาถ่ายทอดลงที่นี่


คิดมักจะเข้าไปเพื่อพูดคุยกับชาวบอร์ดเพื่อตามหาข้อมูลในการเขียนนิยาย หรือไม่ก็ถกกันเรื่องสยองขวัญเสมอ ๆ จนแทบจะเป็นเว็บไซด์ขาประจำเกือบทุกวันสองวันครั้ง


อย่างล่าสุดก็คือเมื่อวานนี้ที่เจ้าตัวเพิ่งล็อคอินเพื่อหาข้อมูลคุณชายวิญญาณห้อง 704 นั่นเอง


คิดมาถึงชั้น 12 หน้าห้อง 474 หลังจากมองป้ายสติ๊กเกอร์ ‘ชมรมคนเล่าสู่กันฟังเรื่องราวสยองขวัญ’ ขนาดใหญ่ตราตรึงใจแล้ว เขาก็เคาะประตู


ก๊อก ก๊อก


“สวัสดีครับ คุณเวิร์ค ผม---” 


“ช่วงนี้ช็อตครับ ไม่ซื้อครีม ไม่เอาประกัน ไม่รับผ้าป่า ขอบคุณนะครับ ไว้ปีหน้าค่อยถ้าผมมีเงินค่อยมาใหม่นะครับ” 


น้ำเสียงแหบแต่หนักแน่นมีเอกลักษณ์ของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังบานประตูห้อง


“เอ่อ?” 


“ฮืม มาส่งพัสดุหรือเปล่าครับ?” เจ้าของเสียงคนเดิมถาม


“เอ่อ ไม่ใช่ครับ” 


“งั้น…มีอะไรหรือเปล่าครับ?” บุรุษหลังบานประตูถามหลังจากนิ่งครุ่นคิดไปราวสองสามวินาที “ผมกำลังทำงาน” เขาบอก


“ผมคิดนะครับ” 


“คิดอะไรเหรอครับ?” 


“เปล่าครับ นี่ชื่อครับ ผมชื่อคิด” 


“อ้อ ครับ” เขาตอบสั้น ๆ นิ่งเงียบไปอีกสองสามวิเช่นเคย “แล้ว…” 


“ผมมาจากชั้น 13 อยู่ห้อง 704 ผมมาหาเบาะแสวิญญาณในห้องผม ผมอยากรู้ว่า…” 


ปึง! บานประตูเด้งออกราวกับถูกถีบอย่างแรง เป็นชายหนุ่มคนหนึ่งย้อมผมสีแดง ใบหน้าเรียว ความสูงน้อยกว่าตัวนักเขียนสยองขวัญเล็กน้อย อยู่ในเสื้อยืดสีดำลายสนิท กางเกงสามส่วน 


เขามาพร้อมสลิปเปอร์อีกหนึ่งคู่


“เชิญ ๆ แหม ไม่บอกกันก่อนว่ามาจากห้องนั้น เข้ามาสิครับ เชิญเลย ๆ ” 


“คุณเวิร์คใช่ไหมครับ?” 


“ใช่ครับ ผมเอง เวิร์ค 474”  อีกฝ่ายแนะนำตัว


“ถ้างั้นขออนุญาตนะครับ” คิดกล่าว


“ห้องรกหน่อยนะครับ” เจ้าของห้องกล่าวต่อผู้มาเยือน


 



 


ห้อง 474 เป็นห้องเดี่ยวขนาดหนึ่งห้องนอน ขนาดของที่นี่เล็กกว่าห้องของคิดกับห้องป้าอนงค์/เรวดีที่ชั้นเจ็ดมากโข ไม่มีโซนรับแขก กระนั้นทุกตารางนิ้วในห้องแห่งนี้ก็ถูกใช้งานอย่างคุ้มค่า


กระทั่งผนังและเพดานก็เช่นกัน มันมีโปสเตอร์ใบปลิ้วแผ่นพับหนังภาพยนตร์สยองขวัญ เกมฝีมือทั้งคนไทยและคนต่างประเทศ ตัวละครจากการ์ตูนเป็นจำนวนมาก มีทั้งมีชื่อเสียงโด่งดัง มีทั้งงานอินดี้ที่แม้คิดก็ไม่เคยเห็น


เวิร์คผายมือพาคิดมานั่งตรงโต๊ะคอมพีซีของเขา เจ้าตัวเก็บอุปกรณ์หูฟังสีแดงสดส่องแสงสว่างเรือง ๆ วางบนตู้ที่มีฟิกเกอร์ กล่องเกมยุคเก่าและกองหนังสือ ก่อนถูกผ้าห่มคลุมไว้อีกที


“เชิญนั่ง” เวิร์คกล่าวก่อนทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามคอมซึ่งก็คือเตียงนอน


“ขอบคุณครับ” 


“อยากรู้เรื่องอะไรถามได้เลย” ชายหนุ่มผมแดงกล่าว “ไม่งั้นทางนี้อยากจะถามแทนแล้ว อยากรู้เรื่องในห้องนั้นเหมือนกันว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง” 


“แลกเปลี่ยนความเห็นกันก็ได้ครับคุณเวิร์ค” คิดพูดด้วยเสียงสุภาพ “เอ่อ แล้วคุณเวิร์คต้องทำงานก่อนหรือเปล่าครับ เห็นก่อนนี่บอกว่าทำงานอยู่” 


หนุ่มผมแดงเหยียดยิ้มพลางโบกมือ “แคสเกมทำตอนหลังก็ได้ครับ” 


“แคสเกม?” 


เจ้าของห้องหัวเราะเล็ก ๆ “ใช่ รายได้ส่วนหนึ่งผมก็มาจากเล่นเกมสยองขวัญนี่แหละครับ” 


“เป็นช่องเกมเมอร์หรือครับ?” 


“เปล่า รวมทุกอย่างเลย เล่นเกม ดูหนัง รีวิวหนังสือทุกรูปแบบที่เป็นแนวสยองขวัญ” เวิร์คเอ่ยพลางใช้นิ้วลูบปลายคาง “ตามใจตัวเองโคตร ๆ ” 


“อย่างเจ๋ง” คิดกล่าว


“ฮึฮึ เขิน ขอบคุณ ๆ ” ร่างเสื้อดำหัวเราะเกาแก้มแก้เก้อ “แล้วคุณคิดอยากรู้เรื่องอะไรล่ะ?” 


“ผมอยากรู้ว่าคุณเวิร์ครู้อะไรเกี่ยวกับห้อง 704 บ้างครับ ผมกำลังหาเบาะแสเกี่ยวกับห้องนั้น” 


“อืม ..ไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไร ผมเนี่ยอยากอยู่ในห้องนั้นมากเลยต่อนะ” เวิร์คโพล่งอย่างรวดเร็ว “ถ้าไม่ติดว่าห้องนั้นของจริง ตัวจริงเสียงจริงเลยนี่สิ แหม เสียดาย” 


“แล้วทำไมถึงออกมาล่ะครับ?” 


“โดนคุณคนนั้นทำสงครามประสาทไล่ออกมา” เวิร์คพูดด้วยเสียงแหบ ใบหน้าจริงจัง "เจ็บใจจริง ๆ " 


“คุณคนนั้น...คุณชายไล่ออกมาหรือครับ?” 


“ใช่! คุณชายธวัชชัยตัวดีนี่แหละ ผมจ่ายค่าเช่าไม่ไหว” 


“…อะ อ้าว” 


คิดชะงักพลางนึกขึ้นได้ว่าป้าอนงค์เคยบอกเรื่องคุณชายวิญญาณไป มีแค่สามคนที่รู้คือคุณเจ้าของ คุณป้าและคุณเรวดีที่บอกว่าคุณวิญญาณในห้องเป็นผู้ชาย กับคนอื่นคงไม่รู้เรื่องชื่อนี้ คิดจึงเปลี่ยนใหม่เลี่ยงชื่อคุณชายเป็นวิญญาณในห้องแทน


“เรื่องจ่ายค่าเช่านี่ทำไมหรือครับ ราคาก็ถูกอยู่นี่ครับ” คิดถามด้วยความสงสัย


“ถึงจะถูกก็เถอะ แต่ค่าใช้จ่ายอื่นแทรกเข้ามาก็ไม่ไหว” เวิร์คตอบ “แถมโดนทำร้ายจิตใจอีก ผีเฮี้ยนก็ตรงนี้” 


“ทำร้ายจิตใจ?” นักเขียนหนุ่มเอนคอสงสัย


"ตอนผมไม่อยู่ น้ำกับไฟมันเปิดเอง เห็นบิลนี้แทบร้อง"


" โอ้"


“แถมนี่นะ เรื่องนี้โคตรพีค ผมงีบได้ชั่วโมงได้มั้ง ตื่นมาเจอดีเลย อย่างกับหนังผี คอมพังควันโขมง โปสเตอร์หนังขาดไปสามใบ ไม่พอนะ เจ็บสุดคือฟิกเกอร์น้องเบลตัวละครสาวเกมผีสุดเลิฟหัวหลุดนี่ ผมแทบร้องไห้เลยคุณ” เวิร์คพูดพลางชี้นิ้วไปที่ฟิกเกอร์ตัวละครหญิงจากเกมสยองขวัญชื่อดังเกมนึงบนโต๊ะคอมด้านหลังคิด เมื่อแขกผู้มาเยือนมองตรงคอก็พบมีร่องรอยการรักษาอยู่เล็ก ๆ 


คิดนึกถึงรีวิวที่เคยบรรยายในเว็บ เผลอ ๆ เรื่องฟิกเกอร์โดนทำลายก็อาจเป็นเวิร์ค ชายหนุ่มผมแดงคนนี้ก็เป็นได้


“โห งานดีซะด้วย เข้าใจเลย” คิดออกความเห็น


“ช้ำใจมาก ผมยอมใช้พิชัยยุทธ์สามก๊กหนีคือสุดยอดกลยุทธ์” เวิร์คพูดพลางลูบคาง “ตัวประกันเยอะไปหน่อย เลยต้องถอย นี่เลยหนีมาตั้งหลักห้องนี้เพราะถูกหน่อย จ่ายไหว ตอนแรกว่าจะเช่าสองห้องมันไปเลย แต่ไม่ไหวเกินงบไป” 


“แบบนั้นนี่เอง” 


“ถามบ้าง ๆ แล้วทำไมถึงมาเช่าห้องนั้นหรือครับ?” เจ้าของห้อง474ถาม “อย่างผมเนี่ย ถ้าแนะนำคนอื่นก็ไม่อยากให้ไปอยู่หรอกครับ แต่เนี่ย เพราะจุดขายของสายงานกับความต้องการส่วนตัว พอตัวใกล้กับเรื่องแนวนี้แล้วทำงานมันจะดีขึ้นน่ะครับ คือผมแบบฟิลลิ่งกับงานต้องสอดคล้องกันมาถึงจะงานดีน่ะครับ ทำไปแฮปปี้แถมมีคนติดตามงานเยอะขึ้นด้วย” 


“เพราะแฮปปี้กับความต้องการส่วนตัวเหมือนกันเลยครับ ส่วนงานก็เกี่ยวเพราะผมเป็นนักเขียนนิยายสยองขวัญครับ” คิดตอบอย่างเข้าใจ


“จริงดิ ว้าว เขียนเรื่องอะไรครับ? ผมไม่น่าพลาดงานนิยายคนไทยนะ” 


“เอ่อ ความลับทางบริษัทครับ ต้องเป็นความลับ” 


“ชะอ้าว!? ผมอยากรู้นะเนี่ย” เวิร์คพยายามไถ่ถาม "บอกหน่อยนะครับ" 


“ขออภัยด้วย ไม่ได้จริง ๆ ครับ” ผู้สวมหน้ากากแมสปิดปากกล่าว “ว่าแต่ช่องที่แคสชื่ออะไรล่ะครับ เดี๋ยวตามบ้าง?” เขาถามเปลี่ยนประเด็น


“ฮึฮึ อันนี้ความลับเหมือนกัน ฮาฮา แต่นี่เขินไง ไม่ใช่อะไร ฮาฮา” เวิร์คพูดพลางกลั้วหัวเราะ “เอาเถอะ! คอเดียวกันคุยกันได้ ไม่บอกไม่เป็นไร สืบเองแล้วกัน” 


คิดหัวเราะตามน้ำก่อนเอ่ยถาม “เห็นหน้าห้องเว็บเล่าสู่กันฟังด้วย ผมก็เข้านะ เว็บนี้ดีมากเลย” 


“แหม ผมเป็นแอดมินเว็บเองแหละ ทำเองคิดเองเขียนเอง” 


“หา! จริงหรือครับ?” คิดเอ่ยเสียงตะลึง “ผมชอบเว็บนี้มากเลย รู้เลยว่าสายสยองขวัญทำเอง!” กล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชมจากใจ 


“คนเราบ้าพลังกับสิ่งที่ชอบเสมอ มองแว่บแรกก็ว่าแล้วคุณคิดเป็นคอเดียวกับผม ฮึฮึ” ผมแดงพูดอย่างออกรส “ว่าแต่ใช่นามแฝง Kids สักอย่างหรือเปล่า ที่ตั้งพูดเรื่องห้องนั้นเร็ว ๆ นี้?” 


“ใช่ครับ ตั้งเมื่อวาน คุณเวิร์คเห็นหรือครับ?” 


“แน่นอนสิ ผมก็ไปตอบอยู่ ผมใช้ชื่อ Knowone ไง เนี่ย ๆ ๆ ยังเห็นน้องมิวไปทักอยู่เลย คนนี้อยู่คอนโดเดียวกับเราด้วยนะเท่าที่เคยคุยกัน” เจ้าตัวพูดพลางเปิดเข้าเว็บไซด์ กดเข้ากระทู้สนทนาอย่างว่องไว


“คุณไอดีชื่อ MusicMusic หรือครับ” คิดถาม


“ใช่ น้องมิวอยู่ชั้น 14 ห้อง 713 นี่เอง” 


“713 ?” คิดทวนเลข เพราะจำได้ว่าเลขนี้คุ้นเคยกับเบาะแสของตน


“ใช่ครับ” 


“ห้องนี้เขาก็เคยอยู่ห้อง 704 ด้วยนี่ ได้ยินมาแบบนั้น” 


“ฮ้า? จริงดิ” นักแคสเกมอุทาน “ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย คุยกันไม่เคยเห็นเล่าเลย” 


“ผมว่าจะไปสอบถามเบาะแสวิญญาณในห้องเลยเหมือนกันครับ แต่แวะมาห้องคุณเวิร์คก่อนเพราะใกล้กว่า” 


“ดีแล้วที่แวะมาที่นี่ก่อน ไปห้องนั้นผมขอไปด้วยสิ จะแวะไปหาน้องมิวด้วย” ร่างเสื้อดำผมแดงยืนขึ้นจากเตียงแล้วเอ่ยต่อ “เตรียมใจนิดนึงแล้วกันครับ” 


“เตรียมใจ?” 


“น้องเขาอินดี้ครับ ศิลปินสุด ๆ ” 


“ศิลปิน” 


“เดี๋ยวก็รู้ คุณคิดรอด้านนอกแป๊บนึง เดี๋ยวผมไปด้วย ขอเปลี่ยนเสื้อแปป” 


คิดยิ้มเล็ก ๆ กับคำว่าเดี๋ยวก็รู้ วันนี้เขาได้ยินคำนี้มานานเท่าไรกันนะ


เมื่อมองคุณเวิร์คที่ท่าทางแอคทีฟ กระตือรือร้นเช่นนี้คิดก็นึกในใจว่าเจ้าตัวไม่เห็นแปลกคนตรงไหน ประหลาดตรงไหนกันหนอ


คุณเรวดีพูดเกินไปกระมัง


ก็ไม่เห็นไม่ปรกติตรงไหน คิดได้แต่คิดในใจระหว่างเดินออกไปรอหน้าห้อง สักพักคุณเวิร์คเดินออกมาพร้อมเปลี่ยนชุดกับกางเกงแล้ว


มันคือชุดหนังภาพยนตร์สยองขวัญที่คิดเป็นคนเขียน