คลั่งรัก นายเพลย์บอย

เรย์ #


ผมดีใจมากที่รู้ว่าเบลเรียนที่เดียวกัน ต่อไปผมคงได้เจอเธอบ่อยขึ้นไม่ใช่แค่ที่ทำงาน แต่วันนี้เธอดันไม่สบายผมเป็นห่วงเธอ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะหายดีหรือยัง แต่เพื่อนของเธอก็บอกว่าจะดูแล ถึงอย่างนั้นผมก็อดห่วงไม่ได้ ผมไปเยี่ยมเธอดีไหมนะ แต่หอเธออยู่ไหนผมยังไม่รู้เลย...และผมนึกถึงยัยนุ่น ผมรีบกดโทรหาทันที


เรย์ > "ฮัลโหลนุ่น "


นุ่น > "ว่าไง มีอะไร"


เรย์ > "เอ่อ คือ...........วันนี้ฉันเจอเบลที่มหาลัยด้วยว่ะ"


นุ่น > "มหาลัยแกนะเหรอ แล้วเบลไปทำอะไร"


เรย์ > "เบล เรียนที่เดียวกับฉัน ^^"


นุ่น > "ยิ้มแก้มแตกเลยซิแก..."


เรย์ > "กะ แกรู้ได้ยังไง"


นุ่น > "โอ้ยย เด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่าแกชอบเบลมันน่ะ ก็เล่นไม่เก็บสายตา อาการบ้างเลย"


เรย์ > "มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอวะ"


นุ่น > "ถุยย มองหัดมองสายตาตัวเองเวลามองเบลบ้างนะ แล้วก็นะ มึงคอยมองเบลอยู่ตลอดทำไมจะไม่มีใครรู้ ยังกะโรคจิตแกอะ"


เรย์ > "นี้ฉันคิดว่า..ทำตัวปกติที่สุดแล้วนะเว้ย แบบนี้เท่ากับว่าเบลก็ต้องดูออกนะซิ"


นุ่น > "โอ้ยย ยัยนั้นมันจะไปสนใจอะไร เบลมันยิ่งซื่อบื้อยิ่งกว่าแกซะอีก พอๆกันเลยแกสองคน ว่าแต่ที่โทรมาไม่ได้จะมาบอกแค่เรื่องเจอเบลที่มหาลัยใช่มะ"


เรย์ > "อ่าา ลืมเลย เบลไม่สบายนะ ฉันอยากไปเยี่ยม แต่ไม่รู้ว่าหอเขาอยู่ไหน"


นุ่น > "อ่ออออ.....แล้วเบลเป็นอะไรมากไหม"


เรย์ > "เห็นว่าทั้งปวดหัวและปวดท้องเลยนะ น่าจะอาการหนักเลยละ เออ..แล้วแม่แกเป็นไงมั้งหายดีหรือยัง"


นุ่น > "แม่ฉันหายดีแล้ว .........อืมเอาเป็นว่าฉันจะไปดูให้ก่อนละกัน อาการเป็นยังไงจะบอกแกอีกทีนะ"


เรย์ > "เห้ยย เดี่ยวดิ ฉันอยากไปด้วย"


นุ่น > "ไม่เรียนหรือไง จะโดนเรียนไปเยี่ยมสาวเหรอ เดี่ยวฉันไปดูให้ก่อน ถ้ายังไงเดี๋ยวบอก เค๊ บาย"


เรย์ > "เดี๋ยวนุ่น ดะ ตุ๊ดๆ"


/อะไรของมันวะ ตัดสายทิ้งเฉยเลย หวังว่าเบลจะไม่เป็นอะไรมาก จะโทรไปก็กลัวจะรบกวนอีก เฮ่ออออ/


 



โย #


หลังจากที่ยัยลูกเจี๊ยบทำร้ายผม เธอก็วิ่งแจ๊นไปเลย ไม่หันกลับมามองผมด้วยซ้ำ มันน่าเจ็บใจจริงๆ ผมโดนเธอทำร้ายมาสองครั้งแล้วแต่ผมไม่สามารถจะเอาคืนเธอได้เลยซักครั้ง ผมหมดอารมณ์ที่จะเข้าเรียน เลยบอกเพื่อน ไอ้พวกนั้นก็ดันไม่เรียนตามผมอีก รวมถึงยังพราวด้วย


พราว > "โย เป็นยังไงมั้ง ยังเจ็บอยู่ไหม ยัยเด็กนั้นป่าเถื่อนชะมัด มันเป็นใครกันนะ ทำไมมาทำโยแบบนี้"


โย > "แกอย่าไปใส่ใจเลยพราว ว่าแต่นี้ทุกคนจะไม่เข้าเรียนกันจริงๆนะเหรอ"


ปั้น > "กูกำลังขี้เกียจพอดีเลยวะ"


พาย > "กูด้วย ไปหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า"


พราว > "โยไม่เรียนพราวก็ไม่เรียน มันไม่สนุกนะ ถ้าโยไม่เรียนด้วยกัน"


โย > "แกละวิน เอาด้วยไหม"


วิน> "ว่าไงก็ว่าตาม กูยังไงก็ได้"


ไอวินมันก็คงโดนด้วยเพราะพราวไม่เรียนนี้แหละ ผมละไม่รู้จะทำยังไงกับไอ้วินและพราวดี


พราว > "แล้วพวกเราจะไปไหนกัน นี้ยังเช้าอยู่เลย"


วิน > "ไม่มีที่ไปว่ะ เดี่ยวกูคงไปเล่นเกมส์ที่ห้องแหละ พวกเอาด้วยไหม"


พาย > "เป็นความคิดที่ดีมึง เมื่อคืนกูเล่นไปสองตา แพ้ตลอด เดี่ยวจะไปเอาคืนแม่งแระ"


โย > "กูขอผ่าน กูว่าจะแวะไปที่บ้านหน่อยนะ พ่อกูให้ไปหาหลายวันแระ"


พราว > "เอ้า แล้วพราวละ "


โย > "แกกลับไปเรียนซิ วินแกไปเรียนเป็นเพื่อนพราวหน่อยดิวะ"


วิน > "พราวว่าไงอะ"


พราว > "ก็ถ้าแยกย้ายกันไปแบบนี้ พราวก็คงต้องไปเข้าเรียนแหละ"


โย > "โอเค งั้นเจอกันเย็นๆ นะเว้ย เดี่ยวไปกินเหล้ากัน"


วิน /พาย/ปั้น > "เจอกัน"


ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินไปขึ้นรถ ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันที่สวนของมหาลัย เสียงนี้คุ้นๆ ผมมองไปยังต้นเสียงก็พบ ยัยลูกเจี๊ยบ เพื่อนของเธอและไอ้คนชื่อเรย์ ผมถือวิสาสะแอบฟัง


/ อะไรนะ ยัยลูกเจี๊ยบไม่สบายเหรอ .. /


ผมนึกย้อนภาพกลับไปที่ผมดึงรังแขนเธอและบีบแขนเธอแน่น ทำให้รู้สึกผิดขึ้นมา


/ นี้เรารังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้เหรอ ....แต่ยัยนั้นขนาดไม่สบายก็ไม่รู้เอาแรงมาจากไหน /


หลังจากนั้นผมก็รีบเดินมาที่รถ ในใจก็ยังรู้สึกผิดนิดหน่อย ที่ไปทำกับเธอแบบนั้น



ณ บ้านเอกไพศาล


โย> "ป้าแววครับ พ่ออยู่ไหมครับ"


ป้าแวว > "อยู่ในห้องทำงานค่ะ คุณโย"


ผมเดินไปที่หน้าห้องทำงานของพ่อ


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


"...."


"เข้ามา"


โย > "หวัดดีครับพ่อ"


พ่อ > "เอ้ามาแล้วเหรอ ไอ้ตัวดี ฉันบอกให้มาหาตั้งหลายวันแล้วทำไมแกเพิ่งมา มัวแต่ไปร้องเพลงไร้สาระอะไรของแก"


โย > "พ่อมีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาดีกว่าครับ"


พ่อ> "แล้วนี้แกมาเอาตอนนี้ไม่มีเรียนหรือไง"


โย > "ผมโดนเรียนครับ วันนี้ไม่มีอารมเรียน"


พ่อ > "ไอ้ลูกคนนี้ เรื่องดีๆไม่เคยจะทำ แกจะทำตัวแบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะโย"


โย > "พ่อไม่มีอะไรจะพูดใช่ไหมครับ งั้นผมขอตัว"


พ่อ > "หยุดเดี๋ยวนี้!! เรื่องที่ฉันจะบอกแกคือ อาทิตย์หน้าแกต้องไปดูตัวกับน้องจ๋ายซะ แกผลัดมาตลอดแบบนี้ ไม่เห็นแกหน้าพ่อแบบนี้ได้ยังไง"


โย > "ก็ผมบอกแล้วไงครับว่าผมไม่อยากแต่งงาน กับคนที่พ่อเลือกให้ อีกอย่างผมไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำน้องจ๋ายอะไรของพ่อน่ะ"


พ่อ > "แกจะไม่เคยเห็นได้ยังไง เขาเรียนมหาลัยเดียวกับแกนะ"


โย > "ห่ะ เรียนที่เดียวกับผม มหาลัยออกใหญ่โตผมจะไปรู้ได้ยังไง ว่าแต่เขาเรียนคณะอะไรละครับ เผื่อผมแอบไปดูหน้าก่อน ถ้าสวยผมก็คงพอจะฝืนไปดูตัวให้แต่ถ้าขี้เหร่ผมขอบาย"


พ่อ > "คณะการตลาด รับรองถ้าแกเจอแกจะไม่พูดแบบนี้แน่"


โย > "โอเคครับ ถ้าเขาสวยพอ ผมจะยอมไปให้เพื่อเห็นแก่หน้าของพ่อละกัน"


พ่อ > "ดี!! หัดทำตัวให้มันดีๆไว้บ้าง วันอาทิตย์นี้ แกห้ามลืมเด็ดขาด ตอนเช้าแกต้องไปรับเขาที่บ้านด้วย "


โย > "คร๊าบ ผมไปได้แล้วใช่ไหมครับ"


พ่อ > "อ่อ ว่างแกก็กลับมาบ้านบาง จะไปนอนทำไมคอนโด บ้านช่องก็มี"


โย > "ถ้าพ่ออยากให้ผมมาอยู่บ้าน ก็ช่วนเอายัยเมียน้อยและลูกติดของมันออกไปจากบ้านซิครับ"


พ่อ > "แก ไปเรียกเขาแบบนั้นได้ยังไง เขาดีกับแกแค่ไหนตั้งแต่แม่แกเสียไป"


โย >"ผมไม่อยากคุยกับพ่อเรื่องนี้ เอาเป็นว่าที่ไหนสบายใจ มีความสุขผมก็อยู่ที่นั้นละครับ ไปนะครับ"


พ่อ > " แก!"


ตึก ตึก ตึก ปัง !


ผมเดินออกมาจากห้องของพ่อ ทุกครั้งที่ผมกับพ่อคุยกันไม่เคยจะคุยกันดีๆซักครั้ง ที่ผมออกจากบ้านหลังนี้เพราะเมียน้อยของพ่อ ที่พ่อเชิดหน้าชูตามันขึ้นมาแทนแม่ ทันทีที่แม่ผมเสีย ผมไม่มีวันให้อภัยพ่อเรื่องนี้เด็ดขาด


 



ณ ห้องรูหนู


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


นุ่น >"เบล อยู่ไหม เบล"


เบลล่า >"นั้นมันพี่นุ่นนิ "


จ๋าย >"นุ่นไหนแก"


เบลล่า >"เพื่อนที่ทำงานน่ะ เดี่ยวฉันไปเปิดประตูก่อนนะ"


ฉันเดินไปเปิดประตูให้พี่นุ่น


เบลล่า >"พี่นุ่น มีอะไรหรือเปล่าค่ะ คุณแม่ไม่สบายอีกแล้วเหรอคะ"


นุ่น >"เปล่า พี่มาหาเธอแหละ เห็นไอ้เรย์มันบอกว่าเธอไม่สบาย พี่ขอเข้าไปได้ไหม"


เบลล่า >"ได้ค่ะ ........อ่ะจ๋ายนี้พี่นุ่น พี่นุ่นค่ะนี้จ๋ายเพื่อนเบลค่ะ"


นุ่น/จ๋าย >"สวัสดีจ้ะ /สวัสดีค่ะพี่นุ่น"


นุุ่น >"แล้วนี้น้องจ๋ายมาอยู่ดูแลเบลมันเหรอ เป็นเพื่อนที่น่ารักจังน๊า"


จ๋าย >"ดูแล....อะ อ่อ ใช่ค่ะ"


นุ่น >"เบลแล้วนี้ดีขึ้นหรือยังพี่ซื้อโจ๊กมาให้"


เบลล่า >"ดีขึ้นแล้วค่ะพี่นุ่น ขอบคุณมากนะคะ"


พี่นุ่่น นั่งคุยกับฉันและจ๋ายซักพักก็ขอตัวกลับ ยัยจ๋ายและพี่นุ่นคุยกันถูกคอ ฉันรู้สึกดีใจที่เพื่อนของฉันสองคนเข้ากันได้ วันนี้ฉันไม่ต้องไปทำงานเพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุดของฉัน ฉันจะหยุด อาทิตย์และจันทร์


บ่ายแก่ๆยัยจ๋ายก็ขอตัวกลับ เพราะว่าป๊ายัยจ๋ายโทรเรียกตัวให้กลับไปที่บ้าน


 



ณ บ้านศิริกุลวิไลลักษ์


แม่นม >"คุณผู้ชายค่ะ คุณหนูมาแล้วค่ะ"


จ๋าย >"ป๊าา มีอะไรจะคุยกับจ๋ายเหรอคะ"


ป๊า > "จ๋าย พ่อของพี่โย คู่หมั้นเราเขาโทรมาบอกว่า โยยอมรับการไปดูตัวกับจ๋ายแล้วนะ แล้วเดี๋ยวเขาจะแวะไปที่คณะจ๋าย เพื่อไปทำความรู้จักกันก่อน จ๋ายทำตัวดีๆกับพี่เขานะรู้ไหม"


จ๋าย >"ป๊าา ทำไมอยู่ดีๆเขารับละคะ ทุกครั้งเห็นปฏิเสธตลอด ครั้งนี้ก็ภาวณาให้เป็นเหมือนทุกครั้งแท้ๆ แล้วนี้เขารู้ได้ไงคะว่าจ๋ายเรียนที่ไหน และอยู่ที่คณะอะไร"


ป๊า >" ก็พ่อโยเขาเพิ่งบอกไปวันนี้ ว่าแต่ทำไมจ๋าย ไม่ชอบพี่เขาขนาดนั้นละลูก ยังไม่เคยเจอกันแท้ๆ ลองเปิดใจดูหน่อยไหม เห็นแก่หน้าพ่อเถอะนะ"


จ๋าย >"ซวยแล้วไงยัยเบล"


ป๊า >"จ๋ายว่าอะไรนะ"


จ๋าย >"อ่อ ไม่มีอะไรค่ะป๊า เอาเป็นว่าหนู รับทราบก็แล้วกันนะคะ ขอตัวก่อนนะคะป๊า"


ป๊า >"เดี๋ยวก่อนซิ ป๊ายัง...."


ตึก ตึก ตึก ปัง !


ป๊า >"ยัยลูกคนนี้ เมื่อไหร่จะโตซะทีนะ"


จ๋าย >"รับโทรศัพท์ซิยัยเบลล ทำอะไรอยู่ งานกำลังเข้าเลยนะ"


"...."


"..."


เบลล่า >"ฮัลโหล แกลืมอะไรเหรอ"


ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมา ฉันหลับทันที่ที่ยัยจ๋ายกลับ


จ๋าย >"งานเข้าแล้วแก"


เบลล่า >"อะไร! มีอะไร แกเป็นอะไร"


ฉันเด้งลุกจากที่นอนทันที่ที่บอกว่างานเข้า


จ๋าย >"มันไม่ได้เข้าฉัน แต่มันเข้าแกนะซิ"


เบลล่า >"ทำไม งานเข้าฉันเรื่องอะไร ฉันโดนไล่ออกจากงานเหรอ!"


/ ไม่นะ ไหนอาพลบอกไปสายนิดหน่อยไม่เป็นไรไง นี้ขนาดจะไล่ออกเลยเหรอT^T/


จ๋าย >"ไม่ใช่ คืองิ วันนี้ป๊าเรียกฉันไปคุยเรื่องพี่โย ตอนนี้พี่โยรู้แล้วว่าฉันเรียนที่เดี่ยวกับเขาและเรียนคณะการตลาด"ฃ


เบลล่า >"ห๊าา แล้วมันเกี่ยวกับฉันยังไง"


จ๋าย>"นี้แกลืมแผนสองเราไปอีกแล้วใช่ไหม....แกต้องเป็นฉันไง"


เบลล่า >"ห๊าา งั้นก็แสดงว่า แผนสองของเราต้่องเริ่มโดยข้ามแผน 1 ไปนะเหรอ"


จ๋าย >"มันต้องแบบนั้นแล้วละแก "


เบลล่า >"แกฉันถอนตัวได้ไหม"


จ๋าย >"ไม่ได้ แกรับเงินไปแล้ว ไม่รับโอนคืน แกโอนมาฉันโอนกลับ"


เบลล่า >"โอ้ยยย แล้วฉันต้องทำยังไง เตรียมตัวอะไรบ้าง ฉันยังไม่พร้อมเลยแก"


จ๋าย >"ใจเย็นๆ ฉันกำลังขับรถไปหาแก "


เบลล่า >"โอเค แกรีบมานะ"


/ ตายห๊าแล้ว ฉันยังไม่พร้อมจะเป็นคู่หมั้นกำมะลอของอีตานั้นเลยนะ ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยย /