โลกนี้ไม่มีพระเจ้า

 

 
บทที่  2 สับสน
 

 
...โลกใบนี้ได้มีสิ่งชีวิตที่มีสติปัญญาแบ่งได้เป็น 9 เผ่า มีเผ่ามนุษย์ ชนเผ่าท้องฟ้า เผ่าออร์ค เผ่าเอลฟ์ เผ่าแห่งความตาย เผ่าปีศาจ เผ่าคนยักษ์ และเผ่าก็อบลิน
  เผ่ามนุษย์นั้นแบ่งอณาเขตตัวเองออกเป็น 3 อณาจักรใหญ่ คืออณาจักรเฮดีเซีย อณาจักรโรฮาร์เนส และอณาจักรโมดัสต้า ซึ่งอณาจักรโรฮาร์เนสนั้นร่วมมือกับเผ่าเอลฟ์ทำให้อณาจักรเฮดีเซียนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก จึงเกิดสงครามระหว่างอณาจักรขึ้น
  เผ่าแห่งความตายเป็นเผ่าที่รวมทุกเผ่าอยู่ร่วมกัน ในอณาจักรแห่งความตาย ผู้ที่หมดลมหายใจทุกคนจะมาเกิดในที่แห่งนี้และความทรงจำในอดีตจะถูกลบ อายุไขของเผ่านี้คือ…ไม่มี…จนกว่าร่างกายจะดับสูญอีกครั้ง ซากร่างกายของรอยด์นั้นได้ถูกดูดกลืนและนำพาไปสู่ป่าแห่งความตาย…
 

 
ณ ป่าแห่งความตาย
 
ที่แม่น้ำสีโคลนน้ำเงิน รอยด์ ได้ถูกผุดขึ้นมาจากแม่น้ำสีโคลนนี้และกลับมามีชีวิตอีกครั้งในเผ่าแห่งความตาย
 
“ เฮือก… ” เสียงรอยด์หายใจอีกครั้งราวกับตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย
 
“ ที่นี่ที่ไหนเนี่ย…? จำได้ว่าเราถูกก็อบลินฟันหัวขาดไปหนิ..หรือว่าฝัน? ” รอยด์สับสน
 
“ เวร!!..คอข้าทำไมมันขาดอย่างงี้เนี่ย..!?.. ” คอของรอยด์นั้นหลุดหลวมเหมือนต่อกันไม่ติด
 
ทันใดนั้นได้มีเสียงเพลง ฮัม มาจากข้างในป่า รอยด์ได้ยินดังนั้นจึงเดินตามเสียงไป…
 
“ เอ่อ…เจ้าพอจะทราบมั้ยว่าที่นี้ที่ไหน…!?? ” รอยด์ถามผู้หญิงที่กำลังฮัมเพลงอยู่
 
“ ว้ายย..โรคจิต! ”  หญิงสาวที่กำลังร้องเพลงและอาบน้ำโคลนอยู่ได้ร้องลั่น
 
รอยด์ด้วยความที่ตกใจจึงรีบหันหน้าออกจนหัวหลุดจากบ่า  “ เดี๋ยวนะเจ้าเพิ่งตายอย่างงั้นหรอ..? ” หญิงสาวถามด้วยความตกใจ
 
“ ห้ะเดี๋ยวๆหัวข้า!!..ข้าตายแล้วจริงๆหรอเนี่ย!? ” 
 
หัวของรอยด์นั้นได้หลุดและหันไปที่หญิงสาวคนนั้นและมีตัวอักษรขึ้นมา 3 บรรทัด
 
“ เผ่าท้องฟ้า…เผ่าความตาย…และแสงหรอ..?..ข้าต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆเลย  ” รอยด์รู้สึกหลอน
 
หญิงสาวคนนั้นไม่พูดอะไร…และได้วิ่งมาหารอยด์และหยิบหัวมาต่อกับคอของเขา
 
“ เดี๋ยวข้าจะรักษาให้นะ ” หญิงสาวคนนั้นได้มีแสงออกมาจากฝ่ามือและคอของรอยด์ค่อยๆต่อกันอย่างน่าเหลือเชื่อ
 
“ เจ้าเป็นผู้มีพรสวรรค์อย่างนั้นหรอ..  ” รอยด์ถาม
 
“ ใช่ข้าใช้แสงรักษาผู้คนได้น่ะ ” หญิงสาวพูดพร้อมกับแขนของหล่อนค่อยๆเน่าที่ละนิด
 
ราวกับว่าเผ่าแห่งความตายนั้นจะไม่ค่อยถูกกับการใช้เวทแสงสักเท่าไร
 
“ ขอบคุณเจ้ามากเลยนะ เจ้าชื่อไรล่ะ..? ” รอยด์ถาม
 
“ วิโอลานะ… ” นางตอบ
 
ทันใดนั้นเมื่อรอยด์ได้ยินชื่อนางทำให้รอยด์ปวดหัวมากจนโอดครวญออกมา
 
“ วะ…วิ -โอ…ลางั้นหรอ.. ” “ ข้าไม่ใช่แค่ทาสจริงๆด้วย… ” รอยด์กล่าวออกมาเบาๆ
 
“ เจ้ารู้จักข้าอย่างงั้นหรอ?  ” วิโอลาถามด้วยความสงสัย
 
“ ไม่…ไม่เลยข้าไม่รู้จักเจ้า..ขอบคุณที่รักษาข้านะ..ขอตัวก่อน ”
 
รอยด์มีท่าทีที่เปลี่ยนไปและเดินออกห่างจากวิโอลาทันที
 
//เผ่าแห่งความตาย…มีอยู่จริงๆด้วย จากที่ฟังพวกทหารเล่ามาน่าจะอยู่ตรงนี้สิ  รอยด์คิดอยู่ในใจ พร้อมกับเดินไปที่แห่งนึง
 

 
ณ อณาจักรแห่งความตาย
 
  ทุกอย่างกลับครื้นเครงต่างจากชื่ออณาจักรโดยสิ้นเชิง ผู้คนสันจรไปมา ค้าขายกันอย่างปกติ คนตายที่นี้กินอาหารไม่ต่างจากเผ่าปกติเท่าไรเพียงแค่ทุกอย่างนั้นเป็นสีโคลนน้ำเงิน ผ่านทางมีร้านค้ามากมายภายในเมือง บ้างก็ร้องเพลง บ้างก็ร้านอาหาร บ้างก็ร้านค้าอาวุธ หรือแม้กระทั้งซ่องขายบริการก็มี รอยด์ได้เดินไปพร้อมกับเชยชมด้วยความงามของสถานที่หลังความตาย จนได้ตระนักว่า มีคนบางคนกำลังสะกดรอยตามเขาอยุ่…
 
รอยด์สงสัยว่าใครกำลังตามเขามา เขาจึงรีบเดินไปยังซอกซอยหนึ่ง…แอบรอที่นั้นสักพักคจนคิดว่าคงเดินผ่านไปแล้ว…เขาถอนหายใจและกำลังหันหลังกลับไป ทันใดนั้น คนที่สะกดรอยตามเขาก็มาอยุ่ข้างหน้าเขา…?
 
“ วิโอลาหรอ!!?..เจ้าตามข้ามาทำไมกัน ” รอยด์ตกใจและตื่นตระหนก
 
“ ข้าแค่สงสัยว่าเจ้าคือใครเท่านั้นเอง ข้าร้สึก…รู้สึกถึงความสนิทสนมของข้ากับเจ้า ” วิโอลาพูดด้วยความหวัง
 
รอยด์ปฏิเสธ เขากล่าวว่าไม่เคยรู้จักกับวิโอลามาก่อน วิโอลาไม่ยอมเชื่อจึงขอตามรอยด์ไปด้วย รอยด์พยายามไม่ให้วิโอลาตามไป แต่สุดท้ายก็ปฏิเสธไม่ได้ ทั้งสองได้เดินต่อไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งในอณาจักรนี้ทุกอย่างนั้นไม่เสียค้าใช้จ่ายเลย พวกเขานั้งคุยและกินอาหารกันสักพัก ในร้านอาหารนั้นบรรยากาศดีประกอบกับเสียงเพลงที่เหล่าคนแคระร้องด้วยความสนุกสนานครื้นเครง
 
“ ข้าชอบนะบรรยากาศที่นี้ ” รอยด์ที่กำลังดื่มและพูดไปด้วย
 
ระว่างที่นั้งดื่มอยุ่นั้นรอยด์เห็นแสงวาบขึ้นมาในหัว ตาของเขากลับเห็นรูปร่างของผุ้ชายคนนึงแดงก่ำไปทั้งตัวอยู่ข้างนอก แสงสีแดงนั้นวิ่งตรงเข้ามาในร้านและเมื่อเข้ามาในร้านกลับเห็นหน้าของชายผู้นั้นได้อย่างชัดเจน ชายคนนั้นได้ถือมีดวิ่งเข้ามาแทงรอยด์ แต่รอยด์หลบทันและปลดอาวุธเขา ชายผู้นั้นถึงกลับอึ้งและพูดด้วยความกลัว
 
“ ปะ-เป…เป็นแค่ทาสแท้ๆทะ…ทำไมเจ้าถึงหลบได้…ผู้มีพรสวรรค์หรอ..? ” ลอร์ดกิลเบิร์ตที่เป็นเผ่าแห่งความตายตกใจและกระวนกระวาย
 
“ เห้ยๆ ทะเลาะกันนะก็ไปทะเลาะข้างนอกก ” ตุบ! เสียงหมัดของเผ่าออร์คปริศนากระทบไปที่หน้ารอยด์อย่างรวดเร็ว รอยด์นั้นกระเด็นปลิวทะลุโต๊ะเก้าอี้จนไปสุดมุมร้าน ทั้งร้านต่างแตกตื่นและวิ่งหนีออกไป รอยด์มองและเห็นตัวอักษรที่ออร์คปริศนาตนนั้น 2 บรรทัด  “ ออร์ค…ไฟงั้นหรอ ”
 
ออร์คทำหน้ายิ้มแย้มและตอบกลับไประหว่างเอาหมัดกระทบกันและเดินไปที่รอยด์ที่กำลังนอนอยู่ว่า “ เนตรเทวะหรอน่าสนใจดีหนิ เป็นเครื่องสังเวยที่ไม่ได้เห็นนานละนะ ”
 
“ งั้นหรอ…ข้าก็ว่าดวงตาข้ามีอะไรผิดปกติ เป็นเพราะดวงตาที่เป็นเครื่องสังเวยนี่เอง ” รอยด์กล่าวด้วยความนิ่งเฉย
 
เครื่องสังเวย เป็นสิ่งของที่กระจัดกระจายไปทั่วโลก บ้างก็เป็นชิ้นส่วนของร่างกาย บ้างก็เป็นอาวุธหรือของสวมใส่ ที่รอยด์ได้ครอบครองนั้นคือเนตรเทวะ ดวงตาของลอร์ดสูงสุดของเผ่าปีศาจ ตำนานกล่าวไว้ว่า ไม่มีใครเห็นเนตรเทวะ นอกจากมันจะแสดงตัวตนออกมาเอง…
 
“ อยากลองอีกสักยกมั้ยละเจ้ามนุษย์ ”