อาจารย์สุดที่รัก

ผืนดินสั่นไหวเหมือนโลกกําลังจะทลายลง ท้องฟ้าแปรปรวน พลังของเฉิยยวิ้นที่ปล่อยออกมาทําเอาชายลึกลับคนนั้นเหงื่อตกและเข่าเริ่มสุด(เห้ย…หมอนี่มันไม่ธรรมดาแล้วเป็นจอมยุทธ์งั้นหรอ) ชายลึกลับคนนั้นตกใจกับพลังของเฉินยวิ้นเป็นอย่างมาก แต่ก็ทําท่าทีพร้อมต่อสู้ แต่ก็ต้องชะงักนิ่ง เมื่อเห็นเฉินยวิ้นค่อยๆบินขึ้นฟ้า ชูแขนเหนือหัว ปรากฎเป็นลูกบอลเพลิงขนาดใหญ่ เหมือนดวงอาทิตย์ขนาดย่อมที่พร้อมจะระเบิดและเผาผลาญทุกสิ่งให้หายไปในพริบตา“รอดูวิธีตายที่ข้ามอบให้เจ้าเถิด…” เฉินยวิ้นเอ่ยอยากเยือกเย็น“เดี๋ยวก่อนลูกพี่ ข้า..ข้า แค่แกล้งท่าน” (ไม่ไหวข้าสู้หมอนี่ไม่ได้ พลังนี่มันยังใช่คนอยู่หรอ)เฉินยวิ้นรับรู้ หลังจากเท้าเหยียบพื้นดิน ก็ใช้พลังดึงตัวชายผู้นั้นแล้วบีบไปที่คอของเขาอย่างแรง“ข้าใช่เพื่อนเล่นของเจ้าหรือไม่! ““โปรดอภัยท่านมากยุทธ์ ข้าเพียงมาส่งจดหมาย”“จดหมาย? ” เฉินยวิ้นปล่อยมือและยืนคุยกับชายผู้นั้น“ใช่แล้วท่าน เป็นจดหมายถึงแม่นางผู้นั้น”“จากผู้ใด”“จากคู่หมั้นของนาง องค์ชายเหวินเจี๋ย”“ว่าอย่างไรนะ…คู่หมั้น”เฉินยวิ้นตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจากชายผู้นี้”ใช่แล้วท่าน ข้า..ข้าไม่รบกวนท่านแล้วขอรับ“”เดี๋ยวแล้วเหวินเจี๋ยคือ…”ไม่ทันไรชายผู้นั้นหลังจากมอบจดหมายให้ก็รีบวิ่งหนีไปทันที เฉินยวิ้นที่ยืนมองจดหมายก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยพร้อมกับสงสัยว่าใครคือเหวินเจี๋ยท้องพระโรง แห่งแคว้นต้าโต่ว เหล่าราชวงศ์ผู้มีอํานาจทั้งหลายต่างมาเข้าเฝ้าและพูดคุยกัน“เหตุใดท่านถึงส่งทูตและราชวงศ์บางท่านไปที่เขตหยินด้วยขอรับ“”ใช่แล้วท่าน อันตรายอย่างมาก“เหล่าราชวงศ์ต่างถามฮ้องเต้กันอย่างวุ่นวายทั้งท้องพระโรง”พวกท่านทั้งหลายสงบอารมณ์แล้วก็ฟังข้า บัดนี้มีคนของแดนหยางของเราเผลอก้าวเข้าไปในเขตหยิน คนคนนั้นคือลูกสาวของ ฮ้องเต้ถัง เป็นสหายของข้า จะให้ข้านิ่งดูดายรึ“”แต่ผ่านมาขนาดนี้ป่านนี้นางผู้นั้น…“ปั้งง!! เสียงทุบโต๊ะดังลั่นทั้งท้องพระโรง”โปรดระวังปากของท่านไว้หน่อย! ” ไม่นานหนักประตูท้องพระโรงได้เปิดออก เหวินเจี๋ยและเสี่ยวรุ่ยทั้งสองเดินเข้ามาอย่างโผงผาง“นี่ใครอนุญาตให้เจ้า…”“ทุกคนฟังข้า ข้าแม่ทัพเหวินเจี๋ยแห่งต้าโต่ว ขอใช้อํานาจ“”นี่เจ้า บังอาจ!!“ ฮ้องเต้ของต้าโต่วตกใจและโกรธกับการกระทําอย่างไร้เหตุผลของลูกชายอย่างมาก”โปรดหยิบตราสัญลักษณ์ราชวงศ์ต้าโต่วของท่าน ออกมาให้ข้าดูทุกๆท่าน“เหวินเจี๋ยสั่งการอย่างหนักแน่นและเด็ดขาดสุดๆ”นี่องค์ชายแบบนี้มันจะมากเกินไปรึป่าวท่าน “”องค์ชายน้อย พวกข้าอาวุโสของดินแดนเชียวนะ“”เสี่ยวรุ่ย…“ เหล่าราชวงศ์อาวุโสทุกท่านต่างไม่พอใจกับการกระทําของเหวินเจี๋ย เหวินเจี๋ยเรียกเสี่ยวรุ่ยอย่างแผ่วเบาเยือกเย็น หลังจากเสี่ยวรุ่ยได้ยิน เขาได้ตวัดมีดโจมตีใส่กําแพงท้องพระโรงเพื่อทําการขู่ หลังจากทุกๆคนได้เห็นการกระทํานี้ก็ต่างพากันหวาดกลัวพร้อมหยิบตราสัญลักษณ์ออกมาให้เหวินเจี๋ยดูกันทุกคน เสี่ยวรุ่ยไล่ตรวจสอบแต่ละคนในทันที”ทุกคนมีตราหมดเลยขอรับนายท่าน“”เป็นได้ไงกัน“ปั้งง!! เสียงทุบโต๊ะดังลั่นขึ้นอีกครั้ง”ทุกคนออกไปสะ!! องค์ชายอยู่ก่อน ไป!!!“ ฮ้องเต้โกรธอย่างยิ่งพร้อมไล่เหล่าราชวงศ์ออกไปจนหมดรวมถึงเสี่ยวรุ่ย”เกิดอะไรขึ้น ทําไมเจ้าบังอาจทําเช่นนี้เหวินเจี๋ย“”มีกบฎอยู่ในบ้านของเราท่านพ่อ! “เหวินเจี๋ยพูดจบพร้อมชูตราสัญลักษณ์ราชวงศ์ ที่เก็บได้จากการสู้กับชายปริศนาให้กับท่านพ่อของเขาดู ฮ้องเต้ตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น”กบฎ เจ้าหมายความว่าอย่างไร“”ข้าเก็บได้จากคนที่บงการสั่งฆ่าตระกูลหลิน“ฮ้องเต้ตกตะลึงอย่างมากหลังจากได้ยินสิ่งที่เหวินเจี๋ยเอ่ย“แสดงว่า..ต้องเป็นหนึ่งในคนที่ข้าส่งไปเขตหยิน”“ท่านพ่อส่งคนไปเขตหยินทําไม”“ก็เรื่องแม่นางผู้นั้นไงเล่า!“เหวินเจี๋ยตะลึงกับสิ่งที่ท่านพ่อของเขาพูด แม้ท่านพ่อของเขาจะด่าว่าเขาก่อนหน้านี้เรื่องหลินหลิน แต่กลับช่วยเหลือลับหลังเขารุ่งอรุณวันใหม่ หลินหลินตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียสุดๆ“อาา..อรุณสวัสดิ์“ หลินหลินเอ่ยอย่างงัวเงียหลินหลินเดินไปล้างหน้าล้างตาพร้อมกับดื่มน้ำให้สดชื่นขึ้น”นี่เจ้า…“ ”ว่าไง“เฉินยวิ้นทําท่าทีลนๆพูดจาตะกุกตะกัก”เจ้ามีไรเล่า ยืนนิ่งอยู่ได้“”เจ้ามีคนรักแล้วหรือ“ เฉินยวิ้นน้ำเสียงแผ่วเบา แสดงอาการนอยๆ“คนรัก…ข้าจะไปมีได้อย่างไรกัน”“แล้วเหวินเจี๋ยไรนั้นคือใครกัน”“เหวินเจี๋ย..องค์ชายเหวินเจี๋ยงั้นหรอ”“อื้ม”” เจ้ารู้จักเหวินเจี๋ยได้อย่างไร“ หลินหลินทําสีหน้าตกใจหลังจากนั้นเฉินยวิ้ยก็ยื่นจดหมายให้กับหลินหลินพร้อมหันหน้าเชิดหนีหลบสายตา”ก็นี่..จดหมายจากคู่หมั้นของเจ้า“ควับ..ไม่ทันไรหลินหลิน ก็รีบคว้าจดหมายมาเปิดอ่านในทันที“นี่เจ้า! ” (ชิ้ คงสําคัญมากสิท่า)เนื้อหาในจดหมายฉบับนี้กล่าวว่า ข้าเขียนจดหมายฉบับนี้ก็เพราะว่าข้ารู้แล้วว่าเจ้านั้นยังมีชีวิตอยู่ ขอบคุณฟ้าดินจริงๆที่เจ้ายังรอด อดทนอีกหน่อยนะ ข้ากําลังจะคิดบัญชีจากคนชั่วที่บังอาจทําร้ายเจ้าได้แล้ว อ่อแล้วก็ท่านพ่อของเจ้า รวมถึงท่านหญิงและพี่สาวของเจ้า ทุกคนปลอดภัยดี ไม่นานข้าจะส่งข่าวเรื่องที่เจ้ายังปลอดภัยให้พวกเขาเช่นกัน ข้าจะรีบไปช่วยเจ้าแน่นอน จาก เหวินเจี๋ย“ท่านพ่อ…” หลินหลินอ่านจดหมายพลันน้ำตาไหลออกมาด้วยความเศร้าและคิดถึง(ชิ้ มันซึ้งใจขนาดนั้นเลยรึไงเนี่ย) เฉินยวิ้นทําท่าทีไม่พอใจไม่นานนักหลินหลินได้โผเข้ามากอดเฉินยวิ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวพร้อมร้องห่มร้องไห้”ข้าดีใจจริงๆ ทุกคนปลอดภัย…“”อ่า…ไม่เป็นไรแล้วนะ“เฉินยวิ้นค่อยๆลูบหลังปลอบหลินหลินอย่างอ่อนโยน เขาทําตัวไม่ถูกกับสิ่งที่หลินหลินทํากับเขา “วันนี้ข้าจะเอาเงินส่วนนึงไปคืนผู้ใหญ่บ้าน ข้าฝากเจ้าซื้อของทีนะ”“ซื้อของ?”“อื้ม ข้าเคยเขียนรายการไว้อยู่ที่ครัวเจ้าไปหยิบมาดูตอนไปซื้อ เงินข้าจะแบ่งไว้ให้”“ให้ข้าไปกับเจ้าดีกว่า”“นี่บอกให้ไปซื้อของก็ไปซื้อของสิ ซื้อผิดเจ้าโดนแน่“ หลินหลินรีบวิ่งออกไป”นี่เดี๋ยวเจ้า…“ (ทําไมชอบมีคนหนีข้าทั้งๆข้ายังพูดไม่จบกันนะ)เหวินเจี๋ยหลังจากรู้ว่าคนที่อาจจะเป็นเบื้องหลังสั่งฆ่าหลินหลิน กําลังเดินทางไปเขตหยิน ก็ลุกลี้ลุกลนอย่างมาก เขาได้เล่าให้เสี่ยวรุ่ยฟังเกี่ยวกับสถานณ์การนี้“มีแค่เจ้าที่รอบเข้าไปเขตหยินได้เงียบที่สุด แต่มันเสี่ยงเกินไป”“ข้ายินดีทําขอรับ!““เรื่องจดหมายล่ะ?”“หมอนั้นน่าจะส่งถึงมือนางแล้วนะขอรับ”“งั้นข้าฝากเจ้าเรื่องรอบเข้าไป ถ้าเจอนางรีบพานางกลับมาให้ปลอดภัย ส่วนข้า จะแอบรอบตามขบวนไป“”ขอรับคําบัญชานายท่าน“”จงปลอดภัยกลับมาสหายร่วมรบของข้า“เหวินเจี๋ยแม้จะเป็นห่วงความปลอดภัยของเสี่ยวรุ่ยแต่ก็เคารพความแน้วแน่ของเขา จึงฝากความหวังให้เสี่ยวรุ่ยทําภารกิจที่แสนอันตรายนี้ หลังจากแยกทางกับเหวินเจี๋ย เสี่ยวรุ่ยรีบไปยังจุดที่เคยนัดพบกับชายผู้ฝากให้ไปส่งจดหมายในทันที เสี่ยวรุ่ยเห็นชายผู้นั้นเดินมาอย่างเหนื่อยล้าอ่อนแรง“เกิดอะไรขึ้น จดหมายถึงมือนางหรือไม่” ด้วยความตกใจเสี่ยวรุ่ยจึงรีบถามในทันที“เห้ออ นี่เจ้าเป็นห่วงข้าบ้างไหมเนี่ย”“รีบตอบมาหน่า!”“อ่าข้าส่งถึงมือนางแล้ว”ชายผู้นั้นพูดอย่างหมดแรงเพราะยังตกอยู่ในความหวาดกลัวพลังของเฉินยวิ้น“ภารกิจมาจากนายท่าน สลับตัวกับข้าสะ”“ห้ะ..“”เร็วเข้า ข้าไม่มีเวลาแล้ว“เสี่ยวรุ่ยทําการสลับเปลี่ยนชุดกับชายผู้นั้นอย่างทันที”อย่าบอกนะว่าเจ้าจะเข้าไปพาแม่หญิงผู้นั้นกลับมาฝั่งนี้“”ประมาณนั้น“”ก็รู้อยู่ว่าคนแบบเจ้าไม่กลัวเขตหยิน แต่ว่า..“”แต่อะไรของเจ้า“”มีชายผู้นึง ข้าคิดว่าน่าจะเป็นจอมยุทธ์แข็งแกร่งคนนึงเลยอยู่ข้างกายแม่หญิงนั้น“”แล้วมันยังไง ถ้าขัดขวาง ข้าจะสังหารมันสะ“”หมอนั้นมันเก่งจริงๆนะ เจ้าระวังตัวด้วย ทางที่ดีอย่าไปสู้เลย“”เจ้ารีบตามไปหนุนนายท่านเถอะ“เสี่ยวรุ่ยไม่สนใจคําเตือนของชายผู้นั้นแล้วรีบมุ่งหน้าเข้าเขตหยินเพื่อไปช่วยหลินหลินทันทีหมู่บ้านเซียมซี ในตอนนี้มีขบวนราชวงศ์เดินทางมาจากเมืองไป๋เยี่ยน ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านเซียมซีมาก มาเพื่อเก็บค่าคุ้มครองต่างๆ ระหว่างไล่เก็บแต่ละบ้านเรือนก็มีเด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งตัดหน้าขบวนไปอย่างใสซื่อ ทําให้เจ้าชายน้อยเมืองไป๋เยี่ยนโมโห“จับเจ้าเด็กไร้มารยาทนั้นสะ” เจ้าชายน้อยออกคําสั่ง ทหารรีบจับตัวเด็กคนนั้นในทันที เด็กชายร้องไห้โฮออกมาดังลั่น“ขอประทานอภัยขอรับเจ้าชาย โปรดอย่าถือสาลูกชายข้าเลย“พ่อของเด็กชายคนนี้ก็คือเถ้าแก่ร้านบะหมี่ที่หลินหลินและเฉินยวิ้นไปกินกันในวันนั้น”งั้นข้าก็ต้องสั่งสอนแทนเจ้าสักหน่อย“”ทําข้าเถอะขอรับ อย่าได้ลงมือกับเด็กเลยขอรับ“”จัดการมันทั้งพ่อทั้งลูก!“ทหารแม้จะไม่ค่อยพอใจกับการลงมือกับเด็กแต่ก็ไม่สามารถขัดขืนคําสั่ง ทหารกําลังจะใช้ด้ามดาบในการตีเด็ก“หยุดนะ!!”หลินหลินวิ่งเข้าขวางเอาไว้ได้ทันเวลา“คิดจะทําร้ายเด็กตัวแค่นี้ เจ้ายังมีสติดีอยู่หรือไม่”“บังอาจ!”หลินหลินรีบตะหวาดใส่เจ้าชายน้อยอย่างโกรธเกรี้ยว“ดี! ข้าจะประหารเจ้ากับเด็กเวรนี่ ให้ทั้งหมู่บ้านดูเป็นบทเรียนสะ จับมันทั้งสองไปกลางหมู่บ้านนี่สะ !”“อย่าเข้ามาใกล้ข้านะ!”หลังจากเจ้าชายน้อยออกคําสั่ง ทหารก็รีบจับตัวหลินหลิน และ เด็กน้อยคนนั้น ในทันที ขณะนี้กําลังพาทั้งสองไปยังกลางหมู่บ้าน ที่เป็นแหล่งผู้ในหมู่บ้านอยู่เยอะที่สุด ระหว่างนั้นเถ้าแก่ร้านบะหมี่ก็รีบวิ่งเพื่อตามหาเฉินยวิ้นอย่างสุดชีวิตที่ตลาดหมู่บ้านเซียมซี เฉินยวิ้นที่กําลังสับสนกับการซื้อของ“หงฮวาเอ๋อร์ เจ้านี่คือต้นหอมใช่หรือไม่”“ข้าคิดว่าใช่นะขอรับ”เฉินยวิ้นถามภูติเพลิงตัวน้อยของเขาอย่าง งงๆ “เจ้าหนุ่ม!! เจ้าหนุ่ม!!” เถ้าแก่ร้านบะหมี่ในที่สุดก็วิ่งหาเฉินยวิ้นจนเจอ เขาวิ่งมาหาเฉินยวิ้นละยืนหอบสักพัก“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”“อย่ามายุ่งกับข้า ข้ากําลังยุ่งนะ”“แม่สาวผู้นั้นกําลังตกอยู่ในอันตรายนะ”“ตอนนี้เรื่องอื่นข้าไม่….เจ้าว่าอย่างไรนะ!” เฉินยวิ้นเปลี่ยนสีหน้าในทันที และรีบหันมาถามเถ้าแก่อย่างดุดัน“ตอนนี้แม่สาวผู้นั้นกําลังโดนพาตัวไปประหารที่กลางหมู่บ้าน เจ้ารีบไปเถอะ”เฉินยวิ้นได้ยินแบบนั้น ก็รีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ความเร็วนั้นทําให้แม่ค้าร้านขายของ และ เถ้าแก่ต่างตกตะลึงอย่างสุดขีดที่กลางหมู่บ้านในตอนนี้มีผู้คนมายืนล้อมกันอย่างวุ่นวาย เจ้าชายน้อยป่าวประกาศว่าจะประหารทั้งสองให้ชาวบ้านดูเป็นตัวอย่างว่าอย่ามาคิดที่จะเป็นปรปักษ์กับไป๋เยี่ยน“ฮ่าฮ่า ดูไว้สะพวกชั้นต่ำ จัดการสะ!“เจ้าชายน้อยสั่งทหารลงมือในทันที ทหารกําลังลงมือประหารหลินหลิน และเด็กน้อย ชาวบ้านต่างพากันตกใจและหวาดกลัว”คนของข้า..เจ้าลองกล้าแตะดูสิ!!“ เสียงดังลั่นของเฉินยวิ้ยที่ปรากฎตัวขึ้น ทําหลินหลิน และชาวบ้านทุกคนต่างตกใจ”ไม่ได้นะเฉินยวิ้น พวกทหารแข็งแกร่งเจ้าสู้ไม่ได้หรอก“ หลินหลินตะโกนบอกด้วยความเป็นห่วงพร้อมน้ำตาคลอ”พระเอกนักหรอ จัดการมัน!!“เจ้าชายน้อยสั่งทหารอีกครั้ง เหล่าทหารที่เหลือพุ่งเข้าโจมตีเฉินยวิ้น”ไม่นะ!!!“ หลินหลินตะโกนอย่างสุดเสียงเพียงพริบตาเดียว เฉินยวิ้นเพียงแค่สะบัดมือของเขาก็พัดทหารที่พุ่งเข้ามาโจมตีกระเด็นไปคนละทิศทาง หลินหลินตะลึงกับความสามารถของเฉินยวิ้น และไม่เคยเห็นท่าทีที่จริงจังขนาดนี้ของเขา”ชิ้ สู้ไม่ได้งั้นหรอ มองให้เต็มสองตาเจ้าสะยัยเพี้ยนเอ้ย“ทหารไม่ยอมแพ้รีบรวมตัวมาโจมตีเฉินยวิ้นอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง เฉินยวิ้นหลบทุกการโจมตีอย่างไม่ยากเย็นและด้วยเพียงฝ่ามือเดียวก็สามารถจัดการกับทหารทุกคนลงไปนอนกับพื้นได้อย่างง่ายดาย”เห้ย! พวกทหารบ้า ทําไรกันวะ!!“ เจ้าชายน้อยเริ่มหวาดกลัว เฉินยวิ้นหลังจากจัดการทหารจนหมดก็พุ่งมาอยู่ต่อหน้าเจ้าชายน้อยท่านที”เจ้าสินะ“เฉินยวิ้นปลุกเพลิงให้ลุกรอบมือของเขา และกําลังทําท่าที่จะโจมตีใส่เจ้าชายน้อย”หยุดนะ!!“ หลินหลินรีบห้ามเฉินยวิ้นในท่านที สิ้นเสียง ไฟที่มือเฉินยวิ้นก็ดับลงพร้อมกับหยุดนิ่ง(บ้าเอ้ยแบบนี้อีกแล้ว ร่างกายข้าเชื่อฟังนางอีกแล้ว)หลังจากนั้นเจ้าชายน้อยและเหล่าทหารก็รีบถอยไปทันที เถ้าแก่กล่าวขอบคุณหลินหลินและเฉินยวิ้น ชาวบ้านทุกคนก็ต่างตะลึงในความสามารถของเฉินยวิ้น และขอบคุณเขาที่จัดการคนที่มารังแกคนในหมู่บ้าน”ขอบคุณนะ“ หลินหลินยิ้มขอบคุณเฉินยวิ้น”ตั้งใจจะช่วยเด็กเฉยๆก็เท่านั้นแหละ“ เฉินยวิ้นหันหน้าหนี พร้อมกับหน้าที่แดงจี๋”ไม่คิดว่าเจ้าจะสู้เก่งขนาดนี้“”ชิ้ ข้าก็บอกเจ้าไปแล้ว เจ้าไม่เชื่อเอง“”ก็ได้ๆ ข้าผิดเอง ตอนนี้ข้ารู้แล้ว“”ก็ดี“ เฉินยวิ้นยิ้มอ่อนๆ”เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่“”อื้ม ข้าสบายดีเลย ต้องขอบคุณเจ้า“”ของที่ข้าใช้เจ้าไปซื้อล่ะ“”อ่อ อยู่นี่…“เฉินยวิ้นควักออกมาจากข้างในเสื้อปรากฎว่า ทุกสิ่งอย่างเละหมดแล้วเนื่องจากเฉินยวิ้นมาด้วยความเร็วเกินบวกกับการต่อสู้ หลังจากเฉินยวิ้นก็หน้าถอดสีในทันที”เจ้าบ้องตื้น!!“