เอ็กซ์ทีน

03 เมษายน 2553
บันทึกของเก๋
 
          “พี่ไปรท์” เสียงเรียกชื่อจากวัยรุ่นสาวหน้าคมแขก ผมหยิกยาวสีดำ รูปร่างอวบอิ่ม ผิวสีเข้ม เธอยืนอยู่หน้าบ้านสามเหลี่ยมหน้าจั่วสองชั้นสีคราม ประตูรั้วสีน้ำเงิน พร้อมกับฝาแฝดคู่ใจ ผมสั้นประบ่า รูปร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์
“ว่าไงเก๋ มีอะไรหรือเปล่า?” หนุ่มหล่อตอบรับ เขาคิ้วเข้ม ดวงตากลมโต ขนตางอนสีดำเป็นแพร ใบหน้าเล็กเรียว รูปร่างสูง ไหล่กว้าง หน้าอกใหญ่จากการออกกำลังกาย ผิวสีน้ำผึ้ง
“เห็นว่าช่วงนี้ออกกำลังกาย เก๋ทำอกไก่นึ่งมาให้ แอบใส่พริกไทยดำด้วยนะ จะได้ไม่เลี่ยน” หญิงสาวพูดพร้อมกับยื่นกล่องใส่อาหารให้ชายหนุ่ม
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ทำกินเองได้” หน้าหล่อคิ้วเข้มปฏิเสธแบบไร้เยื่อใย
“รับไปเถอะ ไม่ต้องเกรงใจเก๋หรอก” สาวหน้าคมแขกตอบกลับโดยที่ไม่รู้สึกอะไร เธอยื่นกล่องใส่อาหารให้อีกครั้ง ร่างสูงมีกล้ามหน้าอกรับมาตามมารยาท ทำให้หญิงสาวฉีกยิ้มและหันไปเขินกับฝาแฝดด้วยความดีใจ
“ปอย!” ชายหนุ่มหันเข้าไปในตัวบ้านพร้อมกับขานเรียกชื่อใครบางคน ไม่นานร่างหญิงสาวตัวเล็ก ผมยาว ผิวสีน้ำผึ้ง เดินออกมาจากภายในตัวบ้านด้วยสีหน้างุนงง
“เก๋เขาทำอกไก่นึ่งมาให้อะ ลองกินดูนะ” ไปรท์พูดกับหญิงสาวคนนั้นอย่างสนิทสนม
“อืม ไม่รีบไปเหรอ วันนี้วันเสาร์นะ” ร่างเล็กตอบรับก่อนที่จะถามกลับ เธอรับกล่องใส่อาหารมาแทนชายหนุ่ม
“เค งั้นพี่ไปซื้อของก่อนนะ ถ้านึกออกว่าอยากได้อะไรเพิ่มโทรมานะ” หนุ่มหล่อคิ้วเข้มหันมายิ้มพร้อมกับใส่รองเท้ารีบเดินออกไปโดยที่ไม่สนใจกลุ่มเด็กสาวที่มาเยือน
“อืมมมม” สาวผิวสีน้ำผึ้งตอบกลับ
“อกไก่นึ่งของเธอเหรอ?” ปอยหันมาถามร่างผมหยิกสีดำ
“ใช่ เธอจะกินก็ได้นะ แต่เหลือไว้ให้พี่ไปรท์ด้วย” เก๋ตอบสวนกลับทันที ดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษ
“เหลือไว้แบบเยอะ ๆ เลย ว๊ายยย!!” ขณะที่กำลังพูดอยู่ หญิงสาวภายในบ้านโยนกล่องใส่อาหารของเธอออกไปจนตกลงกับพื้นต่อหน้าเธอ โชคดีที่กล้องมีความทนทานและปิดฝามาอย่างดีจึงไม่มีอะไรเสียหาย
“ไม่อ้อมค้อมเลยนะ อย่ามายุ่งกับพี่ชายฉันอีก” ร่างเล็กพูดจบพร้อมกับปิดประตูรั้วสีน้ำเงินใส่หน้าหญิงสาว ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจไยดีอีกฝ่าย
“เป็นแค่น้องสาว คอยดูเถอะ กูเป็นแฟนพี่ไปรท์เมื่อไหร่ กูจะเฉดหัวมึงออกจากบ้าน” หน้าคมแขกก้มลงหยิบกล่องใส่อาหารด้วยความโมโหที่ถูกกระทำโดยที่ไม่ให้เกียรติ
“พี่ไปรท์ไปไหนแล้วเจ้?” ปุ้มแฝดคนน้องถามขึ้น ชั่วครู่เดียวชายหนุ่มเดินหายออกไปจากบริเวณนั้นแล้ว
“เห็นพูดว่าจะไปซื้อของ น่าจะไปส่วนกลาง ตามไปเถอะ” เก๋ตอบกลับ เธอคาดเดา
 
     สามสาวเดินออกนอกอาณาเขตของวิลเลจเผยให้เห็นถนนสี่เลนกว้างขวาง พวกเธอกดปุ่มสัญญาณไฟสีแดงเพื่อให้กะพริบ ในปุ่มสัญญาณไฟขึ้นสัญลักษณ์รูปรถยนต์กำลังเคลื่อนที่ ท่ามกลางแดดที่ร้อนระอุ สักพักใหญ่รถโดยสารขนาดเล็กแบบเปิดระบายอากาศขับเข้ามาเทียบถนนบริเวณจุดเทียบรถหน้าวิลเลจ
 
     หญิงสาวกับลูกสมุนฝาแฝดนั่งรถยนต์ผ่านกำแพงคอนกรีตสูงใหญ่มากกว่าตัวคนหลายสิบเท่าทั้งซ้ายและขวาหลายจุด พวกเธอไปลงที่บริเวณลานกว้างคล้ายจุดพักรถ มีที่เติมลมยาง ห้องน้ำ สถานีปฏิบัติงานชั่วคราวของเจ้าหน้าที่ และอาคารชั้นเดียวขนาดใหญ่ตั้งอยู่ เขียนว่าสวัสดิการ อาหาร และอุปกรณ์ยังชีพ
 
     ทันใดนั้นร่างผมหยิกสีดำสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มที่เธอแอบตามมากำลังยืนคุยกับหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งอยู่ ซึ่งนั่นทำให้เธอไม่พอใจ
 
“นั่นมันยัยทู เด็กที่มาใหม่ไม่ใช่เหรอเจ้?” ปุ้ยแฝดคนพี่จำเด็กสาวคนนั้นได้
“อีสลิดดก ตอแxลนักนะมึง” สีหน้าไม่พอใจของเก๋ก่อนที่จะพ่นคำหยาบ
“ตามไปดูกันว่ามันมาวุ่นวายอะไรกับพี่ไปรท์” เก๋ออกคำสั่งกับฝาแฝด
 
03 เมษายน 2553
บันทึกของทู
 
“มาซื้อของคนเดียวเหรอ?” หนุ่มหล่อคิ้วเข้ม ร่างสูงหน้าอกใหญ่ เดินเข้าไปหาร่างเล็กมีน้ำมีนวล ผิวสวย ผมยาว หน้าตาน่ารัก พร้อมกับรถเข็นใส่ของ ภายในร้านสวัสดิการคล้ายซุเปอร์มาร์เก็ต วันเสาร์ที่คนค่อนข้างหนาแน่นจากวิลเลจทั้งสิบโครงการ
“พี่ไปรท์” เด็กสาวหันมาทักทายชายหนุ่ม
“ซื้อเยอะเชียว กินหมดเหรอ?” ร่างสูงได้ทีพูดแซว
“ก็เก็บไว้สิ ทูมากับพี่อ้อ สงสัยไปดูไม้ทูพื้นอันใหม่อยู่” ร่างเล็กผิวสวยตอบกลับ
“แล้วพี่ไปรท์มาคนเดียวเหรอ?” เด็กสาวถามกลับ
“อื้ม พี่ขอเดินด้วยคนนะ” หน้าหล่อคิ้วเข้มฉีกยิ้มมีเสน่ห์
“ได้เลย” เด็กสาวฉีกยิ้มที่จริงจัง
“อยู่ในนี้มาสองเดือนแล้ว เริ่มชินหรือยัง?” ไปรท์ถามขณะที่ทั้งคู่เดินเลือกของพร้อมกับเข็มรถเข็นไปด้วย
“อาทิตย์แรกไม่โอเคเลยพี่ แต่พอพี่อ้อตามมาอยู่ด้วยก็ดีขึ้น ไม่เหงาดี” ร่างเล็กผิวสวยตอบกลับ
“เอาพี่ไปอยู่ด้วยอีกคนไหมจะได้ไม่เหงา” ร่างสูงหน้าอกใหญ่ได้ทีลองแกล้งถามดูอาการอีกฝ่าย แต่เล่นถามแบบนี้ใครจะกล้าตอบรับ หญิงสาวหันมาทำหน้าฉงนใส่
“เอิ่ม พี่หมายถึงว่ามาเป็นเพื่อนบ้านกัน ทำกับข้าวกินด้วยกัน สนิทกันไว้จะได้ไม่เหงา ทูกับพี่อ้อมากินข้าวบ้านพี่ แล้วพี่กับปอยก็ไปกินข้าวบ้านทู” ไปรท์ดูท่าทีว่าอีกฝ่ายไม่เล่นด้วยจึงรีบพูดแถ
“เอาสิ” เด็กสาวตอบกลับ เธอยิ้มดีใจ
“จริงนะ งั้นเย็นนี้ทูกับพี่อ้อมากินข้าวบ้านพี่นะ?” หน้าหล่อคิ้วเข้มได้ทีถือโอกาสชวนหญิงสาว
“วันนี้ไม่ได้ค่ะ นัดกับพี่อ้อแล้วว่าจะตำส้มตำกินกัน” ร่างเล็กผิวสวยปฏิเสธอย่างอ่อนโยน
“งั้นวันหลังนะ ถ้าพี่คิดเมนูออกว่าจะทำอะไร แล้วเดี๋ยวเดินไปเรียก” ร่างสูงหน้าอกใหญ่ไหล่ห่อลงยิ้มเจือน ๆ
“โห กินหมดนี่เดี๋ยวก็อ้วนหรอก” ชายหนุ่มพยายามหาเรื่องคุยกับอีกฝ่าย เขาคอยแซวอาหาร ขนม ต่าง ๆ ที่เธอหยิบ
“ของดี ๆ ทั้งนั้นนะพี่ไปรท์ ไม่น่าล่ะถึงได้ผอมแห้งขนาดนี้ งั้นอันนี้ทูให้” เด็กสาวยื่นขนมห่อใหญ่ใส่รถเข็นของชายหนุ่ม เขารู้ว่าเธอแกล้งแซวและยิ้มด้วยความเอ็นดู
“พี่ลืมเลย ยัยปอยฝากซื้อนมจืดขวดใหญ่ งั้นเดี๋ยวพี่มานะ ฝากรถเข็นด้วยนะ” ไปรท์นึกขึ้นได้ก่อนที่จะฝากรถเข็นไว้กับทู
 
     เด็กสาวตัดสินใจยืนรอทั้งชายหนุ่มเพื่อนบ้านและพี่สาวที่หายไปสักพักใหญ่ ทันใดนั้นร่างอวบอิ่มเข็นรถเข็นเข้ามาขวางเธอเอาไว้ พร้อมกับฝาแฝดที่ปรากฏตัวจากทางด้านหลังของเด็กสาว เธอทำสีหน้างุนงง
 
“ซื้อของเหรอ?” เก๋เอ่ยถามอีกฝ่าย
“คะ?” ทูยังคงงงกับกลุ่มเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าล้อมตัวเธอ
“หูหนวกเหรอ เขาถามทำเป็นไม่ได้ยิน” ปุ้ยแฝดคนน้องพูดสวนกระแทกเสียงหวังข่มขวัญ
“แล้วเธอเป็นใครมาด่าคนอื่น เด็กก็เด็กกว่าอย่าข้ามรุ่นให้มันมากนักนะ” ร่างเล็กผิวสวยหันขวับแล้วพูดสวนกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ทำเอาแฝดน้องยืนอึ้งเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นสาวสู้คน
“ปากดีเนอะ ชื่อทูใช่ปะ เอาตรงๆนะ อย่ายุ่งกับพี่ไปรท์ได้ปะ?” สาวคมแขกไม่อ้อมค้อม เธอพูดเข้าจุดประสงค์ที่เข้ามาคุกคามอีกฝ่าย
“ทำไมอะ เธอชอบพี่ไปรท์เหรอ แล้วนี่ไม่ได้เป็นแฟนกับพี่ไปรท์ใช่ปะ?" ทูยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“ก็คงจะอิจฉาเนอะ ฉันเข้ามาได้สองเดือน ผู้ชายก็รุมตอม พวกที่อยู่มาหลายปีทรงนี้คงไม่มีใครตอมเลยใช่ปะ?” ร่างเล็กผิวสวยสวนกลับจงใจกวนประสาท
“ใครอิจฉามึง!” เก๋พูดกระแทกเสียง
“กูว่าพวกมึงลองเป็นขี้ดูไหม อย่างน้อยแมลงวันก็ยังตอม” เด็กสาวด่ากลับถึงเครื่อง
“มึงมาใหม่อย่าเปรี้ยวตีน ระวังส้นตีนกูจะอัดหน้าสวยของมึงจนเละ” เก๋เริ่มโมโหจริงๆแล้ว ตั้งแต่อยู่มาเธอไม่เคยเจอสาวคนไหนสู้ซึ่ง ๆ หน้ากับเธอแบบนี้มาก่อน
“แล้วมึงไม่กลัวกูเอาส้นตีนยัดปากมึงคืนบ้างเหรอ ชื่อเก๋ใช่ปะ ใช่พวกที่ก่อเรื่องเมื่อวันก่อนปะ พวกมึงไม่ได้ถูกกักบริเวณเหรอ?” ทูรับรู้ว่าอีกฝ่ายถูกกระตุ้นง่ายจึงปั่นประสาทหวังให้ระเบิดอารมณ์ออกมา
"ไม่ต้องเสืoก!” ปุ้มแฝดคนพี่พูดแทรกกระแทกเสียง
“พวกมึงนั่นแหละอย่าเสืoก! กูพูดกับจ่าฝูงของพวกมึงอยู่” ร่างเล็กผิวสวยหันขวับสวนอีกครั้งก่อนที่จะหันไปสบตาอย่างไม่เกรงกลัวอีกฝ่าย เก๋ยิ่งสบตายิ่งอารมณ์เดือดพล่าน พลางคิดว่าอยากฝ่ามือประทับไปที่ใบหน้าอีกฝ่ายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“โอ๊ย!!” ก้านไม้ทูพื้นสเตนเลสเคาะไปที่ลำตัวของฝาแฝดหวังให้เธอหลีกทาง
“หลบเว้ยหลบ เด็กพวกนี้ยืนขวางทางคนอื่นเขา ไม่ซื้อของก็หลบ อย่าเกะกะ” เสียงแหลมปี๊ดของวัยรุ่นสาวตัวเล็ก โครงหน้าชัด ผิวสีเข้ม สวมชุดโชว์ทรวงอก เธอใช้ไม้ทูพื้นสเตนเลสเคาะไปที่ลำตัวของฝาแฝดก่อนที่จะเดินแทรกตัวผ่าเข้าไปหาเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ทำเอาบรรยากาศที่กำลังมาคุแตกกระเจิง
“แล้วนี่มายืนตอแxลด่าอะไรน้องฉัน ฉอด ฉอด ฉอด พ่อแม่ไม่สั่งสอนเหรอ ว่างก็ไปทำอย่างอื่น คนเขาจะซื้อของ ไป!” หญิงสาวที่ดูโตกว่าแม้ตัวเล็กแต่พูดจาเสียงดังดึงความสนใจของผู้คนในร้านสวัสดิการได้ดี
“นี่แก!...” เก๋กำลังจะพูดแต่ก็หน้าบางมากพอเพราะคนอื่น ๆ เริ่มสนใจกลุ่มคนในซอกหลืบนี่แล้ว
“แกอะไร พูดดี ๆ นะเว้ย กูแก่กว่าพี่ชายมึงอีกนะ หรือถ้ามึงใช้พลัง ระวังจะได้ไปอยู่วิลเลจสิบไม่รู้ด้วยน้า อิอิ” ร่างเล็กผิวสีเข้มพูดสวนแบบที่อีกฝ่ายไม่ทันพูดจบ
“ไป!” เก๋เขินมากรีบสั่งสมุนฝาแฝดให้เดินหนีออกไปพร้อมกับเธอ
“เออไปเลย ชิ้ว ชิ้ว เด็กดอกเอ้ย” หญิงสาวตะโกนไล่ตามกลุ่มเด็กสาวที่จากไปโดยไม่ที่ไม่อายสายตาใคร
“พอได้แล้วพี่อ้อ คนอื่นมองกันหมดแล้ว” ทูรีบรั้งเพื่อหยุดการกระทำของพี่สาว
“ช่างเขาสิ แล้วพวกมันมาหาเรื่องแกทำไม?” ร่างเล็กเสียงแหลมปี๊ดถาม
“เออ เดี๋ยวกลับไปทูเล่าให้ฟัง” เด็กสาวตอบกลับ
“แล้วนี่รถเข็นใคร?” อ้อถามด้วยความสงสัย
“ของพี่ไปรท์” ร่างเล็กผิวสวย ทั้งเขิน ทั้งอาย จนเธอทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน