เงาสังหารแห่งรัตติการ

"ราชาวิชเท... เจ้าโหดเหี้ยมเพียงใดกันแน่?"
 
วาดอนเดินผ่านโถงทางเดินของปราสาทบลูกรีส เงาของเขากลืนไหลไปตามพื้นราวกับเป็นส่วนหนึ่งของความมืด
 
เขาแสร้งทำเป็นแวมไพร์ที่อ่อนแอและสำนึกบุญคุณต่อราชาวิชเทที่ "เมตตา" ให้เขามีที่อยู่ในปราสาท แต่นี่เป็นเพียงฉากหน้าของแผนการที่ลึกซึ้งกว่านั้น
"องครักษ์มือหนึ่งของราชา"
 
ในลานฝึกของปราสาท
 
เสียงดาบปะทะกันดังก้อง ไอรีนกำลังประลองกับองครักษ์ชั้นสูงอีกสองนาย นางเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับเงา ดาบของนางเฉือนอากาศอย่างแม่นยำ
 
วาดอนยืนอยู่ไม่ไกลนัก สายตาของเขาจับจ้องไอรีนอย่างเงียบงัน
 
"เจ้าคงไม่มาเพื่อฝึกดาบกระมัง?"
 
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง วาดอนหันไปมองพบว่าราชาวิชเทกำลังยืนมองลานฝึกด้วยแววตาเย็นชา
 
"ข้าแค่ชื่นชมความสามารถขององครักษ์ท่าน" วาดอนตอบเสียงเรียบ
 
ราชาวิชเทหัวเราะเบา ๆ "ไอรีนเป็นอาวุธที่ข้าภาคภูมิใจที่สุด"
 
วาดอนแสร้งยิ้ม แต่ในใจกลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง
 
"อาวุธอย่างนั้นหรือ...?"
 
เขาต้องรู้ให้ได้ว่าราชาวิชเททำอะไรกับไอรีน
 
"ปราสาทที่เต็มไปด้วยความลับ"
 
หลายวันผ่านไป วาดอนใช้เวลาสังเกตทุกซอกทุกมุมของปราสาท
 
เขาพบว่ามีห้องลับ ห้องใต้ดิน และเขตต้องห้ามที่แม้แต่องครักษ์บางคนก็ไม่สามารถเข้าไปได้
 
"ที่นี่ซ่อนอะไรไว้กันแน่?"
 
และที่สำคัญ... เขาพบว่า ไอรีนมีอดีตที่นางไม่เคยพูดถึง
 
 
(วาดอนจะทำอย่างไรต่อไปเพื่อเปิดโปงความชั่วของราชาวิชเท?)