ทางที่ไม่ควรกลับ

ฝุ่นแดงลอยขึ้นตามล้อรถที่แล่นผ่านเส้นทางลูกรัง พงหญ้าข้างทางสูงท่วมหัว ทั้งสองยังคงขับต่อไปด้วยความลังเล แต่ "เหมือนจะไม่มีทางกลับรถ" แล้ว

ปอกระซิบเบา ๆ ข้างหูนนท์

> “เรากำลังหลงเข้าอะไรบางอย่างแน่ ๆ …ฉันรู้สึกเหมือนถูกจับตามองตลอด”

ทันใดนั้น รถก็สะดุดแรง — ไฟหน้ารถกะพริบวูบ

นนท์หยุดรถลงอย่างหัวเสีย แต่ข้างหน้ากลับเห็นสิ่งหนึ่งตั้งอยู่กลางทาง

มันคือ ศาลไม้เก่า ที่ถูกต้นไทรปกคลุมจนแทบมองไม่เห็นรูปทรง

ผ้าสามสีซีดจาง ผูกไว้หลวม ๆ ราวกับไม่มีใครมาดูแลมานานหลายปี

ข้างศาล มีเศษจานพลาสติกเก่า ชิ้นส่วนตุ๊กตาหัก ๆ และ...

หัวไก่ดินปั้น ที่มีรอยแตกตรงดวงตา

นนท์หันไปจะถอยหลังรถออก แต่เครื่องดับสนิท

มือถือของปอก็แบตหมดทั้งที่ยังเหลือ 65% เมื่อไม่กี่นาทีก่อน

จู่ ๆ ลมแรงก็พัดวนรอบ ๆ ศาล

เสียงกระซิบแผ่วเบาเหมือนพูดจากในป่า

> “เขาห้ามหันหลังกลับ... เขาเลือกทางนี้แล้ว...”

ปอหน้าซีด เธอไม่รู้ทำไม แต่จู่ ๆ ก็เดินเข้าไปใกล้ศาล

นนท์ร้องห้าม แต่ขาของเธอเหมือนขยับเอง

ใต้ศาลไม้ มีเศษเสื้อผ้าเก่าเปื้อนดิน และ...

> รูปถ่ายเก่า ๆ ของ “คนที่เคยหายไปจากหมู่บ้านนี้”

ทุกใบมีรอยขีดฆ่าที่ตา

แต่มีรูปหนึ่งที่ สดใหม่กว่าใบอื่น ๆ — รูปของ “นนท์กับปอ”

และมันเพิ่งถูกปักหมุดลงเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังขึ้นจากหลังศาล

ร่างเงาดำสูงผอม มีผมยาวลากพื้น ค่อย ๆ คลานออกมาจากต้นไทร

มันไม่มีกลิ่นเลือด... แต่มีกลิ่น “ความตายที่รอคอยมานาน”

“เขาเคยไม่เชื่อ… ตอนนี้ต้องอยู่ที่นี่”

เสียงนั้นแทรกเข้ามาในหัวของทั้งสองคน พร้อมกับความเย็นเฉียบที่แผ่กระจายไปทั่วร่าง

นนท์ดึงมือปอแล้วตะโกน

> “วิ่ง!”

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะวิ่งไปทางไหน... ถนนก็ยังวนกลับมาหาศาลเดิมอีกครั้ง

เหมือนกำลังติดอยู่ในวงกตที่ไม่มีทางออก

ทางที่ไม่ควรกลับ... อาจเป็นทางที่ไม่มีใคร “เคยกลับออกไปได้”