ทางที่ไม่ควรกลับ

เสียงลมเงียบลงฉับพลัน ราวกับทุกสิ่งหยุดหายใจ
นนท์กับปอยืนหอบเหนื่อยอยู่หน้าศาลเก่าที่กลับมาอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง
ไม่ว่าจะวิ่งไปทางไหน... ทางก็พาพวกเขากลับมาที่เดิมเสมอ
> “เรา... ไม่ได้อยู่ในโลกเดิมแล้วใช่ไหม...”
ปอกระซิบเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า เธอรู้สึกถึงแรงบางอย่างดึงความอบอุ่นจากร่างกายออกไปทีละน้อย
ทันใดนั้น เสียง เด็กผู้หญิง ดังขึ้นข้างหลังพวกเขา
> “เขาเปิดประตูแล้ว... พวกพี่เข้ามาแล้ว ก็ออกไปไม่ได้อีก...”
ทั้งคู่หันไป พบเด็กหญิงในชุดขาวเก่า ๆ ยืนเท้าเปล่าอยู่ใต้ต้นไทร
ใบหน้าของเธอมีรอยแตกร้าวเหมือนตุ๊กตาเก่า ดวงตาไม่มีตาดำ
> “ที่นี่ไม่ใช่โลกของคนเป็น... ที่นี่คือทางที่ถูกลืม”
ศาลไม้ตรงหน้าเริ่มเปลี่ยนรูปร่าง
ลายไม้กลายเป็นเส้นคล้ายอักขระที่เรืองแสงจาง ๆ
ประตูไม้บานเล็กที่อยู่ตรงฐานศาลค่อย ๆ เปิดออก... ด้านในไม่มีอะไรเลยนอกจาก "ความมืดลึก" ที่เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
จู่ ๆ ปอก็เริ่มเดินเข้าไปอย่างไร้สติ
นนท์รีบดึงไว้ แต่เธอหันมาช้า ๆ
แววตาของเธอไม่ใช่ปออีกต่อไป
> “ที่นี่... คือที่ของฉัน... ที่แท้จริง...”
เสียงรอบตัวเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบจากร้อยเสียงดังซ้อนกัน
เสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ เสียงอ้อนวอน...
เสียงของ "คนที่เคยหลงเข้ามาและไม่เคยได้กลับออกไป"
---
นนท์ตัดสินใจดึงปอกลับ และหันหน้าสู้กับศาลอย่างสุดกำลัง
เขาไม่เชื่อในผี แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่า มันมีอยู่
และสิ่งนี้... ไม่ใช่ผีธรรมดา แต่มันคือ “ที่” หนึ่ง
“ถ้าเอาพวกเรามา... เอาคืนไปคนเดียวไม่ได้!”
นนท์ตะโกนใส่ศาล เสียงสะท้อนเหมือนสะท้อนกลับเข้าหัวใจเขา
ทันใดนั้น...
---
ไฟหน้ารถยนต์ที่จอดทิ้งไว้... สว่างวาบ
แสงไฟทะลุหมอกและพุ่งตรงมายังศาล!
ทั้งนนท์และปอถูกแรงดึงมหาศาลดูดกลับเข้าร่างของตัวเองเหมือนตื่นจากฝัน
---