ทางที่ไม่ควรกลับ

เอหอบหายใจแรง เธอยืนแข็งอยู่หน้ากระจกอยู่นานหลายวินาที ร่างหญิงชราที่เห็นเมื่อครู่หายไปแล้ว... แต่หัวใจเธอยังเต้นไม่เป็นจังหวะ
เธอคว้าโทรศัพท์มือถือที่แทบไร้สัญญาณขึ้นมา แต่ไร้ประโยชน์ ไม่มีสัญญาณ ไม่มีใครให้โทรหา
วันต่อมา เอตัดสินใจไปที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ห่างออกไป 20 กม. เพื่อถามชาวบ้านเกี่ยวกับ “ยายจันทร์”
หญิงสูงวัยเจ้าของร้านของชำเพียงถอนหายใจ ก่อนพูดว่า...
> “ยายจันทร์ไม่ใช่คนเลว... แต่เธออยู่คนเดียวมากไป มันเลยทำให้จิตใจไม่อยู่กับร่องกับรอย”
 
> “มีอยู่ช่วงหนึ่ง เธอพูดถึง ‘สิ่งที่มาเคาะหน้าต่าง’ ทุกคืน... แล้วจู่ ๆ เธอก็เริ่มบอกว่าจะมี ‘ใครบางคนมาแทนที่’”
 
> “แล้ววันหนึ่ง... แกก็หายไป เหลือแต่เลือดหยดหนึ่งหน้าบ้าน”
 
เอกลับมาพร้อมหัวใจหนักอึ้งเธอเริ่มอ่านบันทึกของยายจันทร์ต่อ — แต่ตอนนี้หน้าใหม่ ๆ ปรากฏขึ้น... หน้าเหล่านี้เธอไม่เคยเห็นเมื่อคืน
> “เธอมาแล้ว... คนเขียนหนังสือ...”“เธอไม่ควรอยู่คนเดียวตอนตีสามยี่สิบเจ็ด...”“ประตูใต้หลังคาจะเปิดเอง”
 
คืนนั้น เธอตั้งใจไม่หลับจนเวลาเดินไปถึง ตีสามยี่สิบเจ็ด
“แกร๊ก...”เสียงกลอนจากบันไดใต้หลังคาดังขึ้นช้า ๆ โดยที่เธอไม่ได้แตะมันเลย
เธอเดินไปช้า ๆ มือถือในมือ ส่องแสงไฟสลัวไปยังช่องเปิด...กลิ่นเก่าเหม็นอับ ลอยมาตามลมที่พัดผ่านร่องไม้
เธอก้าวเท้าขึ้นไปชั้นบน...
ภายในห้องใต้หลังคา — มันไม่มีอะไรเลย นอกจาก “กระจกสูงกรอบทอง” ตั้งอยู่เพียงชิ้นเดียว
เธอเข้าไปใกล้...และในเงากระจกนั้น เธอเห็น “ตัวเอง” ยืนอยู่ — แต่แววตาของร่างในกระจก ไม่ใช่ของเธอ
---