"ห้องหมายเลข 13"

มินตราเลือก “จดจำ” เมื่อคำตอบในใจชัดเจน แสงจากกระจกทุกบานรวมตัวกัน กลายเป็นพลังลำแสงสีทองที่พุ่งเข้ามาห่อหุ้มร่างเธอ
เธอสะดุ้ง — และลืมตาขึ้นอีกครั้งในสถานที่ใหม่
เบื้องหน้าเธอคือ เขาวงกตขนาดมหึมา ผนังทำจากหินโปร่งใสที่สะท้อนภาพอดีตของเธอทุกครั้งที่เดินผ่าน — บางภาพจริง บางภาพบิดเบือนเหมือนต้องการลวงเธอให้หลงทาง
ที่ใจกลางเขาวงกต คือ “วิหารเงา” ซึ่งว่ากันว่าเก็บ ‘เศษกุญแจแห่งความทรงจำ’ ไว้ เศษกุญแจที่จำเป็นต่อการปิดห้องหมายเลข 13 อย่างถาวร
แต่ระหว่างทาง เธอต้องเผชิญกับอุปสรรค:

1. รากแห่งลืมเลือน (Root of Forgetting):
พืชปีศาจที่งอกจากพื้น คอยพันข้อเท้าและปล่อยหมอกลืมความจริง หากสูดเข้าไปมากพอ มินตราจะลืมว่าเธอคือใคร

มินตราต้องใช้ความทรงจำแท้จริงต่อสู้ เช่น ภาพถ่ายในใจของแม่บุญธรรม หรือเสียงของนักข่าวรุ่นพี่ที่เคยช่วยเธอ


2. เงาแห่งตัวตน (The Self-Shadow):
รูปร่างคล้ายตัวเธอเอง แต่เป็นเวอร์ชันที่ “กลัวทุกอย่าง” และ “อยากลืมทุกสิ่ง” มันตามหลอกหลอนตลอดทาง พูดด้วยเสียงของเธอเอง บอกให้เธอยอมแพ้

“เจ้าคือความผิดพลาด! ทำไมต้องจำในเมื่อการลืมง่ายกว่า!”

มินตราต้องตัดสินใจ — จะเผชิญหน้ากับมัน หรือจะปล่อยให้มันครอบงำ?

3. ประตูเลือกลวงตา (Hall of False Doors):
เมื่อใกล้ถึงวิหาร มินตราเจอกับประตูมากกว่าร้อยบาน แต่มีเพียงบานเดียวที่นำไปสู่แก่นแท้ของวิหาร บานอื่นจะนำไปยังฝันร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เธอต้องใช้ “กลิ่น” และ “อารมณ์” เป็นเครื่องนำทาง เพราะประตูที่แท้จริงจะมีกลิ่นเดียวกับผ้าห่มผืนเก่าของเธอในวัยเด็ก และเมื่อสัมผัส — จะรู้สึก “ปลอดภัย”


ตอนจบของตอนนี้
มินตราเดินผ่านประตูที่ถูกต้อง และพบกับแท่นหินศักดิ์สิทธิ์ ที่มี "เศษกุญแจเรืองแสงสีฟ้า" วางอยู่ ทันทีที่เธอแตะมัน — ความทรงจำที่แท้จริงของเธอก็ไหลบ่าเข้ามา...
ภาพสุดท้ายของตอนนี้:


เธอเห็นตัวเองในอดีต ยืนอยู่กับ “เด็กชายอีกคน” หน้าเหมือนเธอจดจำได้เลือนลาง


เด็กคนนั้นพูดว่า…



“ในที่สุด...เจ้ากลับมาแล้ว มินตรา” “แต่เจ้าคือ ‘ผู้ถูกเลือก’ เพียงหนึ่งจากสองเท่านั้น” “ข้า…คืออีกครึ่งของเจ้าที่ถูกทิ้งไว้ในมิตินี้”