Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ

“ทำไมเศร้าล่ะเอลี่”

เบรนด้าเอ่ยขึ้นราวกลับรู้ทันความรู้สึกของเอลิซ่ายังไงยังงั้น

“เบรนด้าคุณต้องทำใหโจแอนเห็นคุณนะ” ฉันจริงจัง

“เขาจะเห็นคุณเหมือนหนูใช่ไหม”

“ทำไมเธอถึงอยากให้เขาเห็นฉันนักล่ะ”

“ถ้าโจแอนเห็นคุณ เขาจะช่วยยืนยันได้ว่าคุณไม่ใช่ผีและหนูก็ไม่ได้บ้าอย่างที่เดรกบอก”

เบรนด้ายิ้มบางๆ“แล้วถ้าโจแอนไม่เห็นฉันล่ะ”

“โธ่เบรนด้าได้โปรด” ฉันอ้อนวอน

เบรนด้าลุกขึ้น เธอมองมาที่ฉัน

“โจแอนจะเห็นฉัน หากเธออยากพบฉันเอลี่”

“เขาต้องอยากพบคุณแน่ ไม่มีเหตุผลที่เขาที่เขาจะไม่อยากพบคุณ”

เบรนด้านิ่งแล้วพูดต่อ

“ฉันไม่รับปากว่าโจแอนจะเห็นฉันเหมือนที่เธอเห็น”

เบรนด้าดูไม่มั่นใจนัก

“เพราะนอกจากฉันแล้ว มันยังขึ้นอยู่กับจิตใจของโจแอนด้วยว่าเธอเปิดรับฉันหรือไม่”

“ถ้าไม่ เขาจะไม่เห็นคุณใช่ไหมเบรนด้า” ฉันเศร้า

“จะไม่มีใครยืนยันว่าคุณไม่ใช่ผีและหนูไม่ได้บ้า” ฉันหลุบตาต่ำลง

“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่านอกจากเธอแล้วมีใครอีกที่เห็นฉันบ้าง ถึงเดรกหรือโจแอนจะเห็นหรือไม่ แต่ทุกอย่างระหว่างเราก็ไม่ได้เปลี่ยนไป ฉันยังแนะนำเธอเรื่องการเขียนได้และกล่อมเธอทุกคืนด้วยเสียงเพลงของฉัน”

เอลิซ่าพ่นลมหายใจ “คุณเป็นอะไรกันแน่เบรนด้า”

“ฉันเป็นเพื่อนเธอเอลี่ เราคือเพื่อน” เบรนด้าแตะที่ไหล่

“หรือเธอไม่คิดแบบนั้น”

“ไม่เบรนด้า คุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดของหนูนะ” ฉันรีบตอบ

“คุณพูดถูกมันไม่สำคัญว่าจะมีใครอีกที่เห็นคุณบ้าง ไม่สำคัญเลยจริงๆ”

เรามองหน้ากันและยิ้มออกมา “ขอบใจเอลี่”

เบรนด้าสวมกอดอันอบอุ่น

“คืนนี้คุณจะอยู่กับเราใช่ไหม” ฉันถาม

“แน่นอน ฉันยังต้องอยู่เอลี่”

เบรนด้ามีบางอย่างต้องทำหลังนิทราของเด็กๆ