อาชีพที่ไม่เคยสำคัญ

     แสงแดดยามเช้าได้ส่องสว่างเข้ามาในห้องสีชมพูประดับประดาไปด้วยตุ๊กตาตัวกระตูนชื่อดังบนเตียงนอนขนาดสามฟุต มีเด็กผู้หญิงผิวขาว ขับกับใบหน้ารูปไข่ของเธอ ผมดำยาวนอนบนเตียงพร้อมกับกอดตุ๊กตาหมีพูร์ตัวการ์ตูนที่เธอชื่นชอบ
 
"กระติ๊บตื่นได้เเล้วลูกเจ็ดโมงแล้วนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายหรอก"ชายมีอายุสีดำสลับกับสีดอกเลาปลุกลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาให้ตื่น
 
"เช้าแล้วหรอค่ะ ติ๊บนอนเพลินไปหน่อย"เด็กหญิงอายุประมาณ16ปีได้ตื่นขึ้นมาจากเสียงบิดาของตน
 
"รีบไปอาบน้ำซะนะ เดี๋ยวพ่อจะออกไปขายลอตเตอรี่ก่อน อาหารพ่อทำไว้บนโต๊ะแล้วนะ"เด็กหญิงทำหน้าเบื่อหน่ายกับอาชีพที่พ่อตนทำ หลังจากที่พ่อของตนล้มละลายกับธุรกิจค้าพลอย ทำให้ต้องมาขายลอตเตอรี่
     
     ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง นักเรียนทุกระดับชั้นได้เดินยิ้มแย้มเข้ามาในโรงเรียน
 
"ยัยติ๊บ"พริกไทยเพื่อนสนิทที่สุดของกระติ๊บ เป็นลูกของเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่เดินมาทักทาย
 
"นี่เธอรู้ไหมฉันพึ่งไปซัมเมอร์ที่อังกฤษมาแหละสนุกสุดๆไปเลย แล้วเธอล่ะ"พริกไทยถามกระติ๊บด้วยความอยากรู้
 
"ฉันอยู่บ้านนะ ไม่ได้ทำอะไรหรอก"กระติ๊บตอบด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
 
"เพราะพ่อของยายกระติ๊บล้มละลายนะสิ"ชมพู่ตอบพร้อมทำหน้าเยอะเย้ย เเต่ก่อนเธอแพ้กระติ๊บตลอดทั้งหน้าตา หรือแม้แต่ฐานะ แต่ตอนนี้เธอเหนือกว่ากระติ๊บทุกอย่าง
 
"จริงหรอยัยติ๊บ"พริกไทยถามเพื่อนของตน
 
"จริงๆยัยพริก พ่อฉันล้มละลาย"กระติ๊บตอบพร้อมก้มหน้า น้ำใสๆได้ไหลออกจากตาของเธอ
 
"เห็นไหมล่ะ กระติ๊บล้มละลาย ทุกคนค่ะกระติ๊บล้มละลายแล้วค่ะทุกคน"ชมพู่ตะโกนป่าวประกาศให้คนในระแวกนั้นได้รู้
 
"เงียบไปเลยนะยัยชมพู่ เพื่อนยิ่งเสียใจอยู่ติ๊บเธอไม่ต้องไม่ฟังนะ เราขึ้นข้างบนกันเถอะ"พริกไทยพูดพล่างประคองกระติ๊บให้เดินไป
 
     เวลาพักเที่ยง..กระติ๊บมากินข้าวกับพริกไทยที่โรงอาหาร
 
"นี่ยัยติ๊บ จะเขี่ยข้าวอีกนานไหม กินสิ เดี๋ยวปวดท้องหรอก"พริกไทยตบโต๊ะแล้วบอกกระติ๊บด้วยความเป็นห่วง
 
"ยัยพริกเธอไม่รังเกียจฉันหรอที่พ่อฉันล้มละลายนะ"
 
"ฉันจะไปรังเกียจเธอทำไม เราเป็นเพื่อนกันนะ จะยากดีมีจนยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันตลอดไป"พริกไทยบอกพลางจับมือกระติ๊บเชิงปลอบประโลมเพื่อน
     เวลาเย็นๆ..กระติ๊บกลับมาบ้านด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก กับการที่เธอถูกดูถูกจากเพื่อน
 
"ติ๊บกลับมาแล้วหรอลูก วันนี้พ่อซื้อปลามาให้ด้วยดูซิตัวใหญ่มากๆเลย โชคดีนะวันนี้หวยออกพ่อเลยขายลอตเตอรี่หมดเลย"พ่อของกระติ๊บบอกพลางโชว์ปลาที่ตนซื้อมา
 
"เดี๋ยวติ๊บได้อาบน้ำก่อนนะค่ะ ติ๊บไม่ค่อยสบายตัวเลย"
 
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าลูก โดนฝนมาแน่เลย ไม่อาบน้ำสระผมซะนะ"
 
"ค่ะพ่อ"
     
     วันรุ่งขึ้น..รถเบ๊นซ์หรูขับมาแถวๆซอยเข้าโรงเรียนของเธอ ชมพู่ชายตาไปมองบนถนนตามข้างทาง เธอเห็นชายมีอายุคนหนึ่งขี่จักรยาน ข้างหนึ่งมีแผงลอตเตอรี่ขนาดใหญ่วางบนตะกร้าหน้ารถ เธอเพ่งพินิจชายผู้นั้น เธอจึงใช้สมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดของเธอ หาข่าวการล้มละลายของบริษัทค้าพลอยรายใหญ่ เธอคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะถ่ายรูปเก็บไว้เป็นหลักฐาน
     วันต่อมา..กระติ๊บได้เดินเข้ามาในโรงเรียนกับพริกไทย เธอสังเกตเห็นเพื่อนนักเรียนส่วนใหญ่หันมามองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม บางคนก็หันไปซุบซิบนินทากันใหญ่ ทั้งสองเดินมาตรงบอร์ดประชาสัมพันธ์ของโรงเรียน
 
"กระติ๊บเค้าติดอะไรกันนะ"
 
"เราไปดูกันเถอะ"ทั้งสองจึงแทรกตัวกลางฝูงชนที่รุมล้อม กระติ๊บหันไปเห็นกระดาษขนาดใหญพาดหัว'นักธุรกิจค้าพลอยขนาดใหญ่ล้มละลายจนต้องออกไปขายลอตเตอรี่ข้างทาง' กระติ๊บอึ้งไปชั่วขณะกับสิ่งที่พาดหัวไป น้ำตาของเธอค่อยๆไหลออกมาช้าๆ
 
"เป็นไงบ้างล่ะ แม่ลูกนักธุรกิจอุ้ย!ไม่สิลูกคนขายลอตเตอรี่"ชมพู่พูดพลางหัวเราะออกมาเสียงดัง
 
"ทำไมเธอถึงใจร้ายกับยัยติ๊บมากล่ะ เธอก็รู้ว่ายัยติ๊บเครียดอยู่ นี่เธอเห็นคนล้มแล้วยังซ้ำอีกหรอ"พริกไทยพูดโพล่งออกมาเสียงดัง
 
"พอเถอะพริกไทย ฉันมันก็แค่ลูกคนขายลอตเตอรี่ ยังไงก็สู้เจ้าของห้างไม่ได้หรอก เราไปกันเถอะ"
 
"นี่เธอยอมรับแล้วใช่ไหมฮ่าๆ พวกเราดูสิพวกคนขายลอตตอรี่"
 
     เย็นวันนั้น..กระติ๊บกลับบ้านมาเธอเห็นพ่อจึงถามว่า
 
"กลับมาแล้วหรอลูก เป็นไงเหนื่อยไหมพ่อทำของโปรดลูกไว้แล้วนะ"
 
"พ่อรู้ไหมว่าติ๊บอายแค่ไหนที่มีพ่อเป็นคนขายลอตเตอรี่ แค่พ่อล้มละลายติ๊บก็อายมากพอแล้วนี่พ่อยังมาขายลอตเตอรี่อีก"
 
"ติ๊บพ่อขอโทษพ่อผิดเองที่พ่อมันไม่ดีทำให้ลูกต้องอับอาย แต่พ่ออยากบอกอย่างหนึ่งกับลูกนะ ถึงพ่อจะจนหรือรวยยังไง พ่อก็ยังรักและจะดูแลหนูตลอดไปนะลูก"กระติ๊บวิ่งมากอดพ่อของตนทันที
 
"ติ๊บขอโทษที่ว่าพ่อยังงั้น ติ๊บจะไม่น้อยใจที่พ่อเป็นคนขายลอตเตอรี่ติ๊บจะไม่แคร์คนที่ว่าติ๊บ ติ๊บรักพ่อนะ"
 
"พ่อก็รักติ๊บลูก"
 
     20ปีผ่านไป หญิงสาววัยกลางคนในชุดสูทสีครีม ถือดอกไม้ช่อโตมาที่หลุมศพในวัดแห่งหนึ่ง
 
"พ่อจะติ๊บได้เลื่อนตำแหน่งอีกแล้วนะ ติ๊บขอบคุณพ่อมากนะจะที่รักและดูแลติ๊บ ถึงอาชีพที่พ่อทำมันไม่ดีเลิศหรือสำคัญสำหรับใคร แต่มันสำคัญสำหรับติ๊บมานะจะเพราะอาชีพขายลอตเตอรี่ของพ่อทำให้ติ๊บมีวันนี้ ติ๊บรักพ่อนะจะ"