Final Fantasy VIII (fan fic)ฉบับย่อ

                  ฝัน? ในฝันของผมมีใครอีกคนอยู่และผมกำลังสวมรอยชีวิตของเขา
 
           ในฝันของผม ผมได้พบกับทหารกัลบาเดีย ที่เพื่อนของเขาเรียกแทนตัวเขาว่า ลากูน่า
 ฝันอันแปลกประหลาดราวกับว่าผมได้ไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงๆเหมือนดั่งเวทย์มนต์
 
                                                                       Final Fantasy VIII      
                                                                       
                          ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
สามชั่วโมงก่อน
 
            "สคอลล์ ไลออนฮาร์ท ,เซฟฟี่ ทิลมิต, เซล ดินท์ กรุณามารวมตัวกันที่หน้าการ์เด้นด้วยค่ะ    ขอย้ำ สคอลล์ ไลออนฮาร์ท ,เซฟฟี่ ทิลมิต, เซล ดินท์ กรุณามารวมตัวกันที่หน้าการ์เด้นด้วยค่ะ  ขอบคุณค่ะ" ต่อง ติ่ง ต่อง ต๊อง
                
             เสียงตามสายทำให้ SeeD หน้าใหม่ทั้งสามมารวมตัวกัน ที่นั่นมี ผอ.ซิดและผู้คุ้มกฏยืนรออยู่แล้ว และเซลกำลังลำบากเพราะผู้คุ้มกฎกำลังยึดสเก็ตบอร์ดที่เขานำมาด้วย
           "โย่ ไอ้นี่มันคูลสุดๆไปเลยนะ ผมจะเอามันไปทำภารกิจด้วยย!!"
           "เราจะตัดสินเรื่องนี้เอง" เซลจ๋อยไปเพราะไม่อาจขัดขืนได้ 
          
           พวกเขายืนรับภารกิจอย่างพร้อมเพียง.......ผอ.ซิดอธิบายรายละเอียด
 
           "พวกเธอได้รับภารกิจช่วยเหลือกองกำลังแองเจิ้ลของเมืองเมืองหนึ่ง รายละเอียดพวกเขาจะอธิบายให้พวกเธอฟังเองฉันคงบอกรายละเอียดในส่วนนี้ได้ไม่ดีเท่า  ฉันจะให้พาสเวิร์ดและแต่งให้สคอลล์เป็นหัวหน้าหน่วย พวกเขาจะรออยู่ที่สถานีรถไฟเมืองเดอริ่ง ช่วยเหลือพวกเขาเท่าที่เราทำได้ ขอให้โชคดี"
 
           สคอลล์มองซ้ายมองขวาแล้วยกมือขึ้นถาม
 
           "มีแค่สามคนเหรอครับ"
           "ใช่ เอ่อ คือเพราะพวกเขาว่าจ้างพวกเราในจำนวนที่น้อย.."
           "ผอ.ซิดคุณมีเอกสารมากมายที่ต้องสะสางไม่ใช่รึ"
           ผู้คุ้มกฎขัดจังหวะทำให้เขาต้องรับคำและเดินจากแต่ผอ.ซิดยังแอบเอาของบางอย่างใส่มือของสคอลล์ มันคือแหวนวงเก่าที่เปี่ยมด้วยเวทย์มนต์
            "(กระซิบ)หวังว่ามันจะช่วยเหลือพวกเธอได้ดีนะฉันไปล่ะ"
 
     พวกเขาสามคนจึงพากันมาขึ้นรถไฟที่สถานีรถไฟเมืองบาแรม จ่ายเอง?? สคอลล์เซ็งมากจิต
 
             "วู้ฮู ฉันชอบรถไฟมากๆเลย แตน แต่น แตน แต๊น   ว้ายเตียงดูน่านุ๊ม นุ่ม"
     เซลฟี่วิ่งเข้าห้องวีไอพีกระโดดขึ้นเตียงดึ๋งดั๋ง เซลก็เช่นกัน เล่นกันยังกะเด็กน้อย สคอลล์เดินตามเข้าไปแต่เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่แสบโสตประสาทมาก จนเขาล้มลงหมดสติ
 
          แล้วก็ฝัน.....
 
       "ลากูน่า นายเอาจริงเหรอ"
      ตูม ตูม เสียงระเบิดในทุ่งสงครามที่กำลังดำเนิน ทหารกัลบาเดียสามนายวิ่งหลบออกจากสนามรบ  ชายหนุ่มผมยาวที่ทหารผิวสีร้องทักนั้นวิ่งอย่างตั้งใจจนไม่รอทหารอ้วนที่วิ่งรั้งท้าย
       "ต่อให้ฉันตายคิรอส วันนี้ฉันต้องไปให้ได้แม้ต้องหลบหนีจากการรบก็เถอะ"
       "ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก เพียงแต่รอ วอร์ด หน่อยก็ดี"
 
        เขาวิ่งมาถึงรถลำเลียงทหารที่จอดอยู่ ทหารอ้วนวิ่งสุดชีวิต"รออ้วนด้วยยย"
 
         ?????????????    ?????????????
         ????????
         สคอลล์ งง งงเต๊ก ทำใมฝันของเขาจึงเสมือนจริงและแปลกประหลาด ทำใมความนึกคิดเขาจึงปกติในความฝันนี้ และทำใมเขาจึงมีสถานะเป็นเพียงผู้ชม  มันอัศจรรย์ใจเกินการฝันที่ปกติ
 
       ด้วยฝีมือขับรถห่วยๆ ลากูน่าก็ขับพาพรรคพวกมายังเมืองกัลบาเดียจนได้ ลากูน่าพาพวกเขาวิ่งเข้าโรงแรมหรู
       [เอาจริงเหรอนี่พวกนี้]ในฝันนี้สคอลล์ได้เพียงแต่นึกคิด
                      (ยังมีต่อ)