เสิร์ฟรักรสสตอเบอร์รี่

วันศุกร์แห่งชาติ
ปั้งๆ ปั้งๆ ปั้งๆ
“รู้แล้วจะเคาะให้มันพังเลยหรือไง”
“รู้แล้วก็ลุกสักทีจะนอนไปถึงไหน”
“เออ น่ารำคาญ”
ฉันจำต้องลุกจากที่นอนแล้วไปอาบน้ำ ก่อนที่คิวจะขึ้นมาพังประตูห้องนอนหมอนี่ยิ่งซาดิสอยู่ หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ลงไปกินข้าวก่อนไปเรียน ฉันจะเดินไปเรียกพร้อมกับคิวทุกวันเพราะบ้านอยู่ใกล้โรงเรียน ยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าฉันกับคิวเป็นพี่น้องฝาแฝดกับฉันและคิวก็เป็นผู้ชาย ฉันกับคิวสูงต่างกันมากๆ เพราะฉันสูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบห้าแต่คิวสูงตั้งหนึ่งร้อยแปดสิบสูงมาก เราสองคนมีผิวขาวเหมือนกันขนาดหน้าเรายังหวานๆ คล้ายกันเลย เพราะแบบนี้ไงสาวๆ ถึงกริ๊ดกันทั้งโรงเรียน แต่ฉันกับคิวมีสีผมไม่เหมือนกันนะ คิวมีสีผมสีดำแต่ฉันกลับมีสีผมสีน้ำตาล
“ยัยขี้เซา”
สาบานว่าเรียกฉัน จะเป็นพระคุณถ้าเลิกเรียกฉันด้วยชื่ออุบาตๆ แบบนั้น
“ว่าไง”
“เมื่อสองอาทิตย์ก่อนเห็นแกไปกินไอติมร้านเด็กใหม่ ดูสนิทกันไวจริงนะไปตกลงเป็นแฟนกันแล้วหรอ”
ฉันไม่ใช่คนใจง่ายขนาดนั้นนะย่ะ แค่ชอบคนง่ายเฉยๆ มันต่างกันตรงไหนเนี่ย
“อยากรู้ไม่ไปถามเองล่ะก็เห็นอยู่กลุ่มเดียวกันแล้วไม่ใช่หรอ”
และไม่มีบทสนทนาใดๆ เกิดขึ้นจนถึงโรงเรียน หลังจากเข้าแถวเสร็จก็ขึ้นห้องเรียน
“หวัดดีอุ๊บอิ๊บ”
“อ้าว หวัดดีกันต์”
“แกๆ เย็นนี้ไปหาขนมเค้กกินกันป่าว”
ทิวลิบหันมาถามหลังจากที่ทุกคนนั่งที่ของตัวเอง ตั้งแต่วันที่เราไปกินไอศกรีมกันวันนั้นจนถึงวันนี้ยัยทิวลิบก็หาเรื่องไปกินฟรีตลอด จนตอนนี้ร้านเขาจะเจ้งวันไหนยังไม่รู้เลย
“นี่! นังทิวมีความเกรงใจบ้างก็ดีนะ”
“จริงๆ ฉันเห็นด้วยกับจันทร์นะ”
“เห้ย! ไม่เป็นไรเพื่อนกัน”
“กันต์! แกเลิกใจดีกับมันได้แล้ว”
ฉันหันไปดุกันต์ อีตานี่ก็ขวัญอ่อนจริงแค่นี้ทำตกใจ ตอนนี้เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น จากเมื่อก่อนที่มีแค่ฉัน จันทร์เจ้า ทิวลิบ ตอนนี้มีคิว กันต์ เบส แปลกใจใช่ไหมว่าทำไมแปลกใจใช่ไหมล่ะว่าทำไมฉันกับคิวถึงไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน ก็คิวกับเบสเป็นหนุ่มที่โคตรฮอตก็เลยโคตรจะเข้าถึงยาก แต่พอกันต์เข้ามาอยู่ในกลุ่มพวกเราก็เข้ามารวมกันได้ยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ดีฉันจะได้มีอะไรแปลกใหม่ในชีวิตบ้าง
กริ่งพักกลางวันดังขึ้น
“ได้พักสักทีฉันหิวข้าวมาก แทบจะกินควายได้เป็นตัวแล้ว”
“ทิวทำไมแกกินพวกเดียวกันเองล่ะ ไม่ดีนะ”
“จันทร์!”
“ล้อเล่นทำโมโหไปได้”
จะไปกินข้าวยังหิวจะตายแล้วเนี่ย”
คิวพูดก่อนจะลุกเดินนำออกไปก่อน แล้วพวกเราก็เดินตามออกมาติดๆ
 
ณ.โรงอาหาร
กริ๊ดดดดดดดดดดด..........
“พี่เบสสสส น่ารักจังเลย”
“พี่คิววววว หล่อมากเลยแก”
“แกๆ คนที่เดินมาข้างหลังพี่คิวอ่ะหล่อมากเลย ไม่เคยเห็นหน้าย้ายมาใหม่ใช่ป่ะแก”
ไหนๆ จริงด้วยน่ารักอ่ะ”
“พี่เค้าชื่อกันต์แก พี่เขาชื่อกันต์แกเจ้าของร้านไอศกรีมตรงข้ามหน้าโรงเรียนเราไงแก”
ฉันยังไม่ได้บอกใช่ไหมตั้งแต่พวกฉันกับคิวมารวมกัน เวลาไปไหนมาไหนหูฉันจะพังทุกที ก็มีแต่พวกผู้หญิงตามกริ๊ดตลอด ขนาดกันต์มาใหม่ยังกลายเป็นหนุ่มฮอตอันดับหนึ่งของโรงเรียน ส่วนคิวก็เป็นที่สองและเบสก็ที่สาม ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมได้ที่หนึ่ง ก็หน้าตาเล่นถอดมาจากนักร้องเกาหลีเลยที่เดียว กนต์สูงเท่าๆ กับคิวมีผมสีน้ำตาลเหมือนฉัน ดวงตาสีดำเหมือนฉันจะต่างก็ตรงที่ตาฉันโตแต่ของกันต์ดูเจ้าเล่ห์เวลาสบตามักจะทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ทุกที
“อิ๊บฉันว่าพวกเรารีบซื้อรีบกินรีบไปกันเถอะ หูฉันจะพังแล้ว”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ”
ทุกคนต่างแยกไปซื้อข้าวก่อนจะมานั่งกินที่โต๊ะประจำ
“พรุ้งนี้วันเสาร์ไปเที่ยวกันไหม”
จันทร์เจ้าถามขึ้นหลังจากที่ทุกคนกินข้าวเสร็จแล้ว
“ผู้หญิงวันๆ หาแต่เรื่องเสียเงิน”
“เบสถ้าแกไม่ไปฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะอย่ามาหาเรื่อง”
“หาเรื่องอะไรฉันเอ่ยชื่อเธอหรือยัง”
“ก็เมื่อกี้ฉันเป็นคนชวน ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วแกจะว่าใคร”
“ฉันว่าไปเลื่อย ใครอยากรับก็รับ”
“ไอ้เบส!”
“อะไร!”
“พอๆ ได้อ้าปากที่ไรก็เห็นสองคนนี้ต้องเถียงกันทุกทีไม่เหนื่อยหรือไง”
คิวรีบห้ามก่อนจะเกิดศึก สองคนนี้ถ้าคุยกันที่ไรเป็นต้องเถียงกันทุกที ถ้าใครไม่รู้ก็คิดว่าเบสต้องชอบกันอยู่แน่ๆ หรือว่าจะชอบกันจริงๆ ถ้าสองคนนี้เป็นแฟนกันจริงๆ มีหวังบ้านแตกแน่ยอมกันซะที่ไหนล่ะ หลังจากที่กินข้างเสร็จแล้วก็ขึ้นเรียนตอนบ่าย
กริ๊งเลิกเรียนดังขึ้น
“เย็นนี้ไปนั่งเล่นร้านเราป่าวเดี๋ยวทำขนมเค้กให้กิน”
“จริงหรอไปๆ”
“ไม่ค่อยเห็นแกกินเท่าไหร่เลยนะยัยทิว”
ฉันล่ะอิจฉาจริงๆ กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน ถ้าฉันเป็นยัยทิวลิบนะฉันจะกินเค้กสตอเบอร์รี่ให้จุใจไปเลย
“ไปๆ จะนั้งรอให้ภารโรงมาไล่หรือไง”
คิวพูดก่อนจะเดินนำออกไปเหมือนทุกๆๆ ทีจะเก๊กไปไหนจริงวันไหนถ้าไม่ได้เก๊กจะลงแดงตายหรือไง
“กันต์ร้านนายก็เปิดมาเกือบเดือนแล้ว ทำไมยังไม่มีชื่อร้านอีกล่ะ”
“ใช่ๆ คำถามแกวันนี้มีสาระมากทิว”
“จันทร์สาบานว่าแกชมฉัน”
“ฉันชมแกสิจริงๆ นะ”
สองคนนี้ก็อีกคู่ ถ้าไม่ติดว่าสนิทกันฉันว่ามันต้องมีศึกระหว่างสองคนนี้แน่นอน
“เออจริงปกติเวลาคนเปิดร้านใหม่เขาก็มีชื่อร้านแล้ว”
วันนี้คิวมาแปลก ต่อมอยากรู้อยากเห็นพึ่งจะเริ่มทำงาน
“ก็พ่อให้ฉันเป็นคนตั้งชื่อร้านแต่ไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อว่าอะไร ฉันก็เลยไม่ตั้งแล้วแต่คนจะเรียก”
“ลองให้ยัยขี้เซาตั้งสิ”
“ชื่ออุ๊บอิ๊บ เรียกให้มันถูกๆ หน่อย”
“หรอ ก็เห็นตื่นทีตะวันแทงตูดดดดด”
“ไอ้คิว!ตายยย!”
ฉันยกกระเป๋าขึ้นก่อนจะตีลงไปที่คิวแต่มันโคตรแม่น มันโดนเบสเต็มๆ มันเรียกว่าแม่นตรงไหน
“โอ๊ยยย แล้วมาตีฉันทำไมเนี่ยแจ็บนะโว๊ย!”
“ขอโทษ ไม่รู้จักหลบเองช่วยไม่ได้”
โป๊ก!!
“อะไรจะมาตีฉันทำไม เจ็บนะ!”
“จะได้หายกันไง”
“เอาคืนหรอฝากไว้ก่อนเถอะ”
“แล้วรีบๆ มาเอาคืนนะจ๊ะ”
ยังจะมาทำหน้าทะเล้นอีก ซวยจริงๆ เลยฉัน