หิมะแรก

ใบสีชมพูที่ผลิจนร่วงของต้นซากุระ หล่นลงไปในแม่น้ำเมะงุโระงะวะ
 
แสงไฟประดับ พร้อมกับคู่รักที่นั่งหลบมุมกันใต้ต้นซากุระนั้น อากาศที่หนาวเย็นลงอย่างประหลาดของกรุงโตเกียว
 
ทางการยกเลิกเที่ยวบินเกือบ 300 เที่ยว ชินคันเซ็นเส้นตะวันตก หยุดเพื่อกวาดหิมะทิ้งให้หมดเสียก่อน
 
แต่ผมอยากให้คุณรู้ ว่าผมเฝ้ารอมาเนิ่นนานเพียงใดก่อนที่ซากุระจะบาน และก่อนที่หิมะจะตก
 
'ช่วงเวลาที่สวยงามของฉัน ก็เหมือนกับซากุระนั่นแหล่ะ'
 
'คุณไม่ได้สวยเฉพาะเดือนกุมภาหรอกน่า'
 
'ตาบ้า ฉันหมายถึง ผลิบานแล้วก็ร่วงโรย'
 
'และก็ตราตรึงในความทรงจำ' ผมจบประโยคและจ้องมองเธอในชุดกิโมโน
 
เราเคยเดินทางตามรอยของมัน เพราะกลัวว่ามันจะจางหายไปในชั่วอาทิตย์เดียวไล่ตั้งแต่ โอกินาวา คิวชู ฮอนชู โตเกียว ไปจบที่เดือนพฤษภา ฮอกไกโด
 
'ความอบอุ่นทำให้มันผลิบาน มันจึงเริ่มที่โอกินาวาก่อนนะ' แก้มเธอออกสีชมพูเปล่งปลั่ง นัยน์ตาเป้นประกายเมื่อเห็นมันผลิบาน
 
แต่ครานี้ ผมเพียงมาหยุดที่โตเกียว จ้องมองดูแม่น้ำไหลไปรวมกับอ่าวนั่นที่ซึ่งความทรงจำได้ซุกซ่อนอยู่ บัดนี้หิมะได้พาพัดมันกลับขึ้นมาใหม่ และความอบอุ่นที่เธอเคยบอกถึงการผลิบานก็จางไป
 
'พวกเรานี่ก็แปลกเนอะ ตอนเกิดใหม่ก็ไปทำบุญที่วัดในนิกายชินโตซักที่ พอโตมาแต่งงานดันชอบไปแต่งงานที่โบสถ์ แต่พอตายกลับไปทำบุญที่วัดในศาสนาพุทธ'
 
'ฉันอยากแต่งแบบชินโต และไม่จำเป็นต้องเป็นเดือนมิถุนา แบบที่เขาเชื่อกันด้วย เราจะแต่งเดือนกุมภานี่แหล่ะ ก่อนที่ซากุระจะร่วงโรย' เธอจ้องสายตามาที่ผม แน่วแน่ ไม่ลังเล ในดวงตาแฝงอาการไต่ถาม
 
'ผมไม่เชื่อเรื่องการแต่งงาน'
 
 
'ฉันรู้' เธอหลบสายตาผมหันไปมองที่ดอกซากุระ และผมว่าผมเห็นน้ำตา
 
----------------------------------------
 
 
 
ผมเดินออกจากงานแต่งของเธอ
 
 
หลังจากที่พิธีการ ฮาราอิ ด้วย น้ำมิโซกิได้จบลง พร้อมกับที่เธอจิบสาเกกับถ้วยสามใบ สามครั้ง วางมันลงพร้อมกันกับเจ้าบ่าว บางทีก็อาจจะบาปที่ผมภาวนาให้เธอและเจ้าบ่าว วางถ้วยลงไม่พร้อมเพรียงกัน
 
 
ผมรู้ว่าเธอมองมา ด้วยสายตานิ่ง ไร้ความรู้สึก และเย็นชามันเป็นช่วงเวลาที่งดงามและสวยที่สุด อย่างที่เธอเคยพูดไว้ และสำหรับเธอ มันจะไม่มีวันลบเลือนไปจากความทรงจำของผม
 
 
ต้นซากุระที่ริมน้ำเมะงุโระงะวะ บางต้นก็ต้านความยะเยือกของหิมะไม่ได้แต่บางต้นกลับยืนหยัดด้วยความแกร่ง แตกผลิใบ เพื่อยื้อห้วงเวลาที่จะเบ่งบาน งดงามตระการตา
 
 
'ไม่หนาวหรือ' เธอเคยถามผมในห้องที่คับแคบ
 
'ไม่หรอก' ผมโอบกอดเธอเข้ามาในอ้อมแขน จูบอย่างแผ่วเบา สูดดมกลิ่นกายของเธออย่างโหยหา
 
 
กลิ่นหอมจางๆบางอย่าง วนเวียนเข้ามาในสมอง เป็นกลิ่นคล้ายกับเจ้าดอกที่ช่วงเวลาเบ่งบานนั้นสั้นเหลือเกิน
 
ผมเชื่อว่าผมจะผ่านมันไปได้
 
 
เพราะสำหรับผม หิมะนั้นตกมาเป็นเวลานานแล้ว