ล่าก่อนะสุดที่รักของฉัน....

เมื่อมีการพบเจอมันก็ต้องมีการจากลาสิ่งนี้สำหรับฉันแล้วมันคือสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด แล้วสิ่งนี้ในความคิดของคุณล่ะเป็นอย่างไร!!
   ณ คอนโดแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโฟร์ ลักษณ์นารา  สิริสุทธิ์ อายุ23ปี อีกสองอาทิตย์ฉันก็จะแต่งงานแล้วซึ่งในวันนี้ฉันมาหาไปป์เจ้าบ่าวในอีกสองอาทิตย์ของฉัน เขาเป็นคนที่หล่อ หน้าจะออกญี่ปุ่นแต่ไม่ใช่ลูกครึ่ง ตอนนี้ฉันเดินมาถึงหน้าห้อง"209"ซึ่งเป็นห้องของไปป์ ฉันใสรหัสเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป แต่พอเข้ามาฉันกลับไม่เจอใครเลย
"นี่ไปป์คุณอยู่ไหนอ่ะ"ฉันตะโกนแล้วเดินหาทั่วห้องจนไปหยุดที่ห้องนอน และตัดสินใจเปิดเข้าไป และสิ่งที่ฉันเห็นก็คือร่างสองร่างนอนกอดกันอยู่ซึ่งหนึ่งในนั้นก้คือไปป์ และอีกคนน่าจะเป็นเบลล์นางแบบสาว
"นี่ไปป์ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ"ฉันเดินไปดึงไปป์ลงมาจากเตียง
"อืม...ของอีกแปปนะเบลล์"
"ฉันไม่ใช่เบลล์  ถ้าเบลล์นอนอยู่ข้างๆคุณ"พูดจบไปป์จึงลืมตาขึ้นมองฉัน
"เห้ยโฟร์"
"ใช่โฟร์เอง  ไมใช่เบลล์"
"เอ่อโฟร์ฟังไปป์ก่อนนะ"
"ไม่ฟัง ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ เราเลิกกัน"ฉันเดินออกมาจากตรงนั้นพร้องกับน้ำตาและในที่สุดคำๆนั้นมันก้เกิดขึ้นกับฉันสิ่งที่ทำให้ฉันเจ้บปวดที่สุด
"เดี๋ยวโฟร์อย่าพึ่งไป"
"อย่าไปนะคะไปป์ ต้องอยู่กับเบลล์นะคะ"ยัยเบลล์พูดห้าม
ฉันเดินมาถึงหน้าคอนดด แล้วเดินไปที่รถเพื่อกลับบ้าน
 
ณบ้านของโฟร์
"โฟร์เป็นอะไรลูกแล้วไปป์ล่ะ"คูรแม่ถามหลังจากฉันกลับมาถึงบ้าน
"เขาไม่มาหลอกค่ะ"
"ทำไมล่ะลูก"ฉันไม่ฟังที่คุณแม่พูดแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องของฉัน
"นี่คุณลูกเป็นอะไร"คุณพ่อถามแม่ที่กำลังอึ้งกับสิ่งท่ฉันพูดออกไป
 
   ณห้องของโฟร์
 ทำไมทำไมสิ่งนี้มันต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วย ความฝันท่ฉันฝันมาตลอดว่าจะได้แต่งงานกับคนที่รัก แต่มันกลับพังลงเพราะคนๆเดียวก็คื่อยัยเบลล์
"ฮืออออออออ"ฉันร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน
 ก๊อก ก๊อก
"แม่เข้าไปได้รึป่าว"คุณแม่ถาม
"โฟร์อยากอยู่คนเดียวค่ะแม่กลับไปเถอะ"
"แม่รู้เรื่องหมดแล้วนะลูก ออกมาเถอะไม่เป็นไรแล้ว"ฉันเลยเดินออกไปหาคุรแม่
"ฮือออ แม่คะเขาทิ้งโฟร์ไปแล้ว"
"ไม่เป็นไรนะลูก ไปกินข้าวกันเถอะคุณพ่อรออยู่นะ มีอะไรค่อยคุยกันที่โต๊ะอาหาร"
 
 
-------------------------------จบแล้วตอนที่1--------------------------------------
 
#ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะโหวตกันให้เยอะนะคะ มีอะไรก็เม้นมาได้นะ