FanficBeginStart

"เห้..!!จะลากผมไปที่ไหน!!"อย่าบอกนะว่าจะพาผมไปที่นั่นน่ะ..ที่ที่ๆนายพูดถึงเเละใครบางคนที่นายพูดถึง...ก็ไม่ได้ว่าอะไรเหรอนะครับที่จะพาไปพบน่ะ....แต่แบบนี้มันเอ่อ...

....

....

.

...

....

.....ไม่ทราบว่าคุณ(มุง)จะลากผมไปอีกนานมั้ย(ว้ะ)ครับ...

"เอาน่าๆ..อีกนิดเดียวก็จะถึงเเล้ว..อย่าทำเป็นบ่นจะได้เปล่า!!!"คนอะไรไร้ความอดทนชะมัดเเล้วไอร่างกายนั่นมันอะไรน่ะ..ดูอ่อนแอบอบบางอย่างกันผู้หญิงไม่มีผิดเเล้วไหนจะหน้าตาอีก..นายสรุปเเล้วเป็นเพศอะไรกันแน่ห๊ะ..!!!

"อ...อีกนานมั้ยเนี่ยย!!วิ่งมาตั้งนานเเล้วนะ..ยังไม่ถึงรึไง!!"ผมตระโกนไล่หลังคนที่ตัวสูงกว่าผมเเละไม่มีท่าทีที่จะหยุดวิ่งแม้แต่น้อย...

"....."

"..........."

"ไกล้เเล้วน่า..อีก 500 ม."

ห...ห้าร้อยเมตร!!-0-โอ้เเม่เจ้า..ขอตายดีกว่าไม่ไหวละ..จะวิ่งไปโดยพลังขาแบบนี้ก็ไม่ไหวแฮะขอตายดีกว่า....ผมไม่เคยวิ่งนานเท่านี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำนะ...แต่กับอีตานี่..ไม่มีเเว่เเววว่าจะหยุดพักเลยแฮะ -0-

"บ่นมากน่ารำคาญจริง..สรุปนายเป็นผู้หญิงรึไงฟระ..อ่ออแอชะมัด"

ม..หมอนี่ด่าผมว่าอ่อนแอ!!ไม่จริงซะหน่อยผมออกจะเข้มแข็งเเละแข็งเเรงออก ฮือๆ TvTมาว่ากันได้เจ็บเเสบจริงนะไอหัวหงอกเอ้ยเเละที่ทำคัญผมไม่ได้เป็นผู้หญิงนะ!!!ผมออกจะแมน(?) ><

"เรื่องของผมน่า..!!"คนอะไรปากร้ายชะมัดกวนประสาทสุดๆ...

"เฮ้อ...ช่วยไม่ได้ล่ะนะ..คงต้อง..."

อะไร..หมอนี่หยุดวิ่งซะงั้น..มีอะไรหว้าหยุดวิ่งเพื่อ!!?

"อ๊ะ..!!"ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจที่อยู่ๆหมอนี่ก็อุ้มผมซะงั้น -0- ผมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากหลังของเขาอย่างสุดกำลังแต่ถ้าไม่โดนดักไว้ก่อนอ่านะ

"เฮ้อ..นิ่งๆสิฟระเดี๋ยวปล่อยลงซะหรอก หึ"

"......."

คนอะไรตัวเบาชะมัด...เหมือนกันเด็กเลยแฮะ..

------------------------ตัด-------------------------

"เอ้า..ถึงเเล้ว.."

"....."

"ตามฉันมา..เอเลน..."

"อ..อืม.."

น...นี่เหรอโรงเรียน!?เหมือนประสาทซะมากกว่าไหนจะทางเข้าหน้าโรงเรียนออกถ้าไม่เหลือบไปมองต้นไม้ดอกไม้ไม้เลื้อนนะ..ก็อดนึกถึงประตูทางเข้าของประสาทไม่ได้เลยแฮะ..กว้างชะมัด....

ตึก  ตึก...

"อ้าว..เอเลนหายไปไหนเเล้วนะ...?หรือว่าจะหลง...?ไม่ได้การละ..."

ล...เเล้วที่นี้ที่ไหนฟระ!!! -0- จำได้ว่าตามหลังเอลิ..เอลิอะไร(ว้ะ)ครับอยู่เลย..ย..อย่าบอกนะว่าเราหลงน่ะ!!? TT เอ้า..เวรเเล้วไง!!ใครก็ได้ช่วยผมด้วยยย!!!

"ฮือๆ...ค..ใครก็ได้...ฮึก.."

เสียง..?...เสียงของเอเลนงั้นเหรอ...?ดังมาจากทางเดินยาว..ต้องรีบเเล้ว...

"ฮือๆ..ค..ใครก็ได้..."

แฮ่ก แฮ่ก ... จ..เจอเเล้ว..

"เจอเเล้ว...เด็กขี้เเย..."

"................................"

เด็กขี้เเยเหรอ...?ผมไม่เเย้งนะ...ก็มันคือความจริงที่ไม่สามารถปฏิเสธได้แม้แต่น้อย

หมับ..

"น...นายมาช่วยผมเเล้วใช่มั้ย? ฮึก..ฮือ"ผมไม่สนใจเเล้วว่าใครจะมองยังไง..ตอนนี้ขอระบายหน่อยเถอะน่าา...

ตึกตัก..ตึกตัก..

"พอเถอะน่าเอเลน..ฉันอึดอัดนะ...ปล่อยได้เเล้ว" ล..เเล้วทำไมเราต้องใจเต้นด้วยนะ?..ทำไมล่ะ..? เอ..แต่ตอนนี้อยากจะปลอบคนที่กอดตัวเองให้หยุดร้องไห้เสียที...

"น..นายจะไม่ทิ้งผมไปไหนอีกใช่ไหม?"

"อืม..เเน่นอน"

"...."

น้ำตาของคนตัวเล็กค่อยๆหยุดลงอย่าช้าๆ..เเละซึมซับไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มที่ดูราวกับเด็กๆที่ได้รับขนมไม่มีผิด....

"ขอบใจนะ...ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยล่ะ.."ผมยิ้มให้กับคนตรงหน้าอย่างดีใจเเละไม่ได้เสเเสร้งแน่นอน..มันคือตัวจริงของผม..รอยยิ้มนี้ผมจะไม่ใครเห็นอีกเป็นครั้งที่สอง...

"เจ้าบ้า!!อย่าทำให้ต้องเป็นห่วงนักสิ!!ที่เกิดว่านายหายไป..เเล้วฉันจะทำยังไงล่ะ..?"

ม..เมื่อกี้เขาเป็นห่วงผมเหรอ..?ไม่รู้เลยแฮะ

"........."

"ขอบใจนะ..."

"งั้นไปหาประทานกันเถอะ..เขากำลังรอยู่น่ะ.."

"รับแซ่บ!!(?)"

ถึงจะปากร้าย...แต่ก็อ่อนโยน...เหมือนกับหมอนั่น....คนที่ผม...รู้สึกว่าเขาเป็นเพื่อนคนสำคัญของผม....