กาลครั้งหนึ่งถึงวันนี้

• "ขอบคุณค่ะ/ครับคุณครู" นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5/4เอ่ยคำขอบคุณเมื่อหมดคาบ
•           "ขอบคุณค่ะ/ครับ" นักเรียนเอ่ยชั้นอีกครั้ง
• เห้ออ น่าเบื่อจัง มายคิดในขณะที่เก็บหนังสือใส่กระเป๋า
•      "มายๆ ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยสิ" นิมเอ่ยปากชวนมายเพื่อนสนิท
•      "อ่า ได้ๆ" มายตอบด้วยอาการเบื่อวิชาที่เรียน
• ระหว่างที่เดินไปห้องน้ำ...
•      "น้องนิม" ....เสียงปริศนา...
• นิมหันมองเมื่อไม่มีใครก็หันกลับไป
•      "หาไรหรอนิม ?" มายเอ่ยปากถามเมื่อเห็นเพื่อนมองไปข้างนอก
•      "ไม่รู้ใครเรียกฉันอ่ะ.." นิมตอบด้วยความกลัว
• และเมื่อทั้งคู่เดินออกจากห้องน้ำ
•      "น้องนิม" และเสียงนั้นมาพร้อมกับนักเรียนชายตัวสูงไม่มาก ริมฝีปากสีดำ แลดูน่ากลัว หัวเกรียน จมูกสันโด่งนิดหน่อย แน่นอนเขาคือ โดม หนึ่งในรุ่นพี่มีชอบความสวยของนิม
• นิมได้แต่ยิมและไม่ได้พูดอะไร...และเดินกลับห้องไป
• ตอนเที่ยง...
• นิมและมายนั่งอยู่ที่หน้าห้อง
•      "มาย" นิมเรียกเพื่อนสนิท
•      "หื้ม ?" มายตอบด้วยน้ำเสียงที่สงสัย
•      "แกดูข้างบนอาคารฝ่ายตรงข้ามสิ" นิมบอก
•      "พี่เขามองแกอะ" นิมบอกมายอีกครั้ง
• ภาพที่ปรากฎคือ... รุ่นพี่ที่เรียกนิมเมื่อตอนที่เราไปห้องน้ำ มองและยิ้มมาให้ฉัน...
•      "บ้าหรอ ไม่ใช่หรอก พี่เขายิ้มให้แกนั้นแหละ" มายรีบตอบ
•      "ไปเถอะ เข้าเรียนกันดีกว่า" นิมรีบชวนมายเข้าห้องเรียน เมื่อเห็นเพื่อนเริ่มอารมณ์เสียเรื่องรุ่นพี่คนนั้นที่มองเธอ
•      "ไปๆ" มายตอบด้วยความหงุดหงิด

คาบบ่ายผ่านไปจนถึงเลิกเรียนทั้งนิมและมายไม่พูดถึงเรื่องพี่คนนั้นเลยแม้แต่น้อย ..แต่ในใจทั้งคู่..

ในใจมาย : พี่เขามองฉันหรอ? มองทำไม? กลัวจัง...

• ในใจนิม : มันแปลกๆแฮะ หรือ ว่าพี่โดมจะชอบมาย...?
• หลังจากวันนั้นเมื่อมายเจอพี่เขาไม่ว่าส่วนไหนของโรงเรียน มายก็จะเดินหนีและหลบหน้า แต่มายไม่รู็หรอกว่าคนที่อยากเจอ อยากมองหน้าของมายนานๆมันทรมานขนาดไหน
• ในใจโดม : ทำไมต้องหลบหน้าพี่ด้วย พี่ทำอะไรผิดหรอมาย.คำถามที่โดมอยากถามมายมากที่สุด
• แน่นอน โดมเริ่มชอบรุ่นน้องคนนี่ซะแล้ว ว้าวววว
• จนกระทั่ง2-3วันผ่านไปหลังจากที่นิมกลับจากโรงเรียนในตอนกลางคืนมีเบอร์แปลกโทรมาหานิม
• ตี๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ นิมเดินมารับสาย
• นิม : สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครพูดสายอยู่ค่ะ ?
• โดม : น้องนิม พี่โดมเองน้ะ
• นิม : ห้ะ !!! พี่เอาเบอร์นิมมาจากไหนค่ะเนี้ย
• โดม : เอาเถอะ คือพี่มีเรื่องสำคัญจะพูดกับน้องนิม
• นิม : เรื่องอะไรหรอค่ะ ?
• โดม : สองสามวันมานี้มายหลบหน้าและเดินหนีพี่ตลอดเลยนิมรู้มั๊ยว่าทำไมมายถึงเดินหนีพี่
• นิม : อ๋ออ ก็วันนั้นที่พี่มองมายมั้งค่ะ เอาเป็นว่านิมจะถามมายให้อีกทีนะค้ะ ว่าแต่ ทำไมพี่โดมต้องแคร์มายขนาดนี้ด้วยละค้ะ ?
• โดม : อ่อ คือ พี่... เอิ่ม... พี่.. คือ...
• นิม : พี่ชอบมายใช่มั๊ยค่ะ 
• โดม : พี่ก็ไม่รู้อ่ะนิม แต่ความรู้สึกพี่คือ อยากเจอหน้ามายทุกวัน อยากคุนโทรศัพท์ อยากแชทเฟส แชทไลน์ ยิ้มให้กันตอนเจอหน้า แค่นั้นแหละ
• นิม : ถ้าเป็นแฟนกันคงดีนะเนี่ย -.- ดีหล้ะ หึม
• โดม : มายเขาไม่ชอบพี่หรอกนิม
• วันต่อมา...ตอนเที่ยงนิมและมายนั่งด้วยกันเหมือนเดิม
• นิม : มาย
• มาย : หื้มอะไรหรอ ?
• นิม : แฟนว่า...พี่โดมเขาชอบแกอะ
• มาย : แกพูดอะไรเนี้ย 
• นิม : จริงๆน้ะ ฉันรู้สึกแบบนั้นอะ...
• มาย : ช่างเหอะๆ แกอ่ะเลิกเพ้อเจ้อได้ละ
• นิม : แล้วแกชอบพี่เขามั๊ยอ่ะ ?
• มาย : แก!! จะบ้าหรอ ห้ะ !!!!!
• (ในใจมาย : ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิแต่เขาอาจจะใช้ฉันเป็นข้ออ้างแล้วเข้ามาหาเธอก็ได้พี่เขาเข้ามาในใจฉันตั้งแต่ตอนที่เราไปห้องน้ำด้วยกันแล้วย่ะ ยายบื้อนิมม)
• มายจะรู้มั๊ยว่า คำพูดที่ไม่ตรงกับใจของเธอจะทำให้คนๆนึงเสียใจ เพราะ โดมดันผ่านมาข้างหลังพอดี...
• นับตั้งแต่วันนั้น คนที่หลบหน้าหลบตาและเดินหนีเวลาเจอกันกลับเป็นโดม
• ในไดอารี่ของโดม 
•      "บางทีการแอบรักก็เหนื่อยนักถ้าคนที่เราชอบเขาไม่ชอบเรา ถึงมันจะเป็นระยะเวลาไม่ถึงครึ่งเทอม พี่อาจจะใจง่ายเกินไป ที่รักมายไปแล้ว พี่ขอโทษนะที่ทำตัวให้น้องคิดกับพี่ให้แง่ลบ พี่รักน้องมากนะ และจะรักตลอดไป รักมาย..."
• ไดอารี่เล่มนี้โดมเอาไปโรงเรียนทุกวันด้วยความที่กลัวว่าพ่อจะเอาทิ้ง...
•      โดมหลบหน้าน้องเขามาเป็นเวลา 1 เดือน เหมือนพระเจ้าสร้างเรื่องราวให้มายและนิมเจอไดอารี่ของโดม...
• วันนี้ นร.ชั้น ป.5/4 มีสอบเก็บคะแนนครูได้พานักเรียนไปนั่งสอบ ในห้องของพี่ ม.3 ที่ครูแกประจำชั้นอยู่ นั้นก็คือห้องของโดม!!!!! ครูได้เมื่อครูจัดที่นั่งให้นักเรียนแล้ว ปรากฎว่า...

มายได้นั่งที่โดม ด้วยความที่มายเตรียมตัวในการสอบมาพร้อมมาก! จึงทำข้อสอบเสร็จก่อนใครๆ เธอเหลือบไปเห็นข้อความบนโต๊ะ เขียนว่า “พี่โดมน้องมาย”และรูปหัวใจ... ทำให้มายสงสัยว่าโต๊ะนี้เป็นของใคร เธอจึงดูใต้โต๊ะ มีไดอารี่เล่มนึง ตอนนี้มายไม่สนใจแล้วว่าใครคือเจ้าของและต้องขอก่อนรึป่าว มายเปิดไดอารี่เพื่อจะอ่านแต่ก็ต้องอึ้ง !!

“เมื่อรูปภาพในไดอารี่หน้าแรกเป็นรูปเธอ...”

มายเปิดเข้าไปอ่านข้างใน จึงเจ้าใจทุกอย่างว่าทำไมพี่โดมถึงหลบหน้าเธอ เธอมิได้ปริบอกบอกนิมเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งตอนเที่ยง… โดมเดินเข้าไปในห้องสมุด เมื่อมายเห็นแบบนั้น จึงชวนนิมไปห้องสมุด

มาย : นิมไปห้องสมุดเป็นเพื่อนหน่อยดิ่

นิม : ไปทำไม

มาย : เหอะน๊า มาเถอะ

มายพูดพร้อมลากนิมเข้าไปห้องสมุด

มายเดินตามโดมไป โดมได้เดินไปนั่งในซอกหนึ่งของห้องสมุด...

เมื่อสบโอกาส มายเดินเข้าไปหาโดม...

 “ พี่โดม ” เสียงนี่โดมจำได้ดี...แน่นอนว่ามันคือเสียงของมาย

“ทำไมพี่ต้องหลบหน้ามายด้วยเจอกัน มองหน้า กัน ยิ้มให้กันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อ่อ ?”

“มาย ฟังพี่ก่อนนะ คือ... พี่...” โดมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้จะตอบยังไง ...

“พี่เป็นพี่โดมคนเดิมได้มั๊ย ที่ยิ้มให้ทุกทีที่เจอ เขินทุกทีที่ยิ้มให้ น้องอยากเห็นหน้าพี่บ่อยๆ” มายพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนว้อน...

โดมแทบจะไม่เชื่อหูตัวเองว่า ประโยชน์สุดท้ายจะออกมาจากบอกของ ญ. ที่เขาชอบ....

“ดะ ได้ ^^” โดมตอบด้วยความอึ้ง งง และเขินอาย

“จริงนะ ?? สัญญา” มายพูดพร้อมนำนิ้วก้อยของทั้งสองมาเกี่ยวกัน....

ครั้งแรกที่ได้เกี่ยวก้อยมันทำให้โดมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก.

“งั้น มายไปก่อนน้ะค้ะ พี่โดม” มายพูดกับโดมเหมือนสนิทกันทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกัน

“จ้ะ” โดมพูดพร้อมตามออกไปด้วย...

“พี่โดม จีบมายต่อไปสู้ๆนะ” นิมขาเชียร์พูดกับโดมอย่างเบาๆ

โดมส่ายหัวเพระเขินอาย

ตอนเย็น  โดมได้เขียนบันทึกในไดอารี่เช่นเคย

“ฉันสัญญาจะกลับมาเป็นคนเดิมของเธอ เธอเกี่ยวก้อยฉัน ฉันเกี่ยวก้อยเธอ มีความสุขเกินกว่าใครๆ^^”