ปิ้งรักหนุ่มเซอร์

          จากเปิดเทอมวันแรก จนตอนนี้ก็กลายเป็นเดือนๆแล้ว ทุกวันฉันมาเรียนปกติ  พอเลิกเรียนฉันก็กลับบ้าน บางวันเพื่อนในห้องชวนไปกินข้าว ไปช๊อปปิ๊งตามประสาผู้หญิง ทำให้ไม่ทันในรถเที่ยวสุดท้ายที่จะกลับ รถหมดรอบ  6 โมงเย็น ฉันให้แฟนฉันมารับ อ่อ!! ฉันลืมบอกไปค่ะ ว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว อยู่มอเดียวกัน แต่คนละโรงเรียน อย่างวันนี้ เพื่อนในห้องชวนฉันกับมลมากินข้าวที่ห้างแห่งหนึ่ง แต่ตอนกลับฉันแยกกับมล เพราะแฟนมลก็มารับเช่นกัน 

    ตืด  ตืด ตืด  ตืด 

     "อืม!! อยู่ที่ร้านหนังสือ" เมื่อวางสายไม่นาน  เอ็ม แฟนฉันก็มา

     "โทษทีนะ  มาช้า เพิ่งเลิกเรียน รถก็ติด" 

     "ไม่เป็นไรหรอก นี่กินไรรึยัง" พอฉันถามจบเขาก็ส่ายหัวดิ๊กๆ 

     " ป่ะ ไปหาไรกิน " พูดจบฉันก็จูงมือเอ็มไปหาอะไรกิน ฉันหาของกินเบาๆ เพราะฉันกินแล้ว 

               ฉันเพิ่งคบกับเอ็มได้ไม่นาน เขาเป็นคนที่ตามใจฉันมาก มากจนฉันเอาแต่ใจแต่เขาก็ไม่ว่าอะไรเลยสักคำ  ฉันชอบหาเรื่องทะเลาะกับเขาบ่อยๆ  ฉันนี่นิสัยแย่จังเลยนะค่ะ   เมื่อหาอะไรกินเสร็จเอ็มก็พาฉันไปเดินเล่น สักพักเราก็กลับ เขามาส่งฉันที่บ้าน  แต่บางคืนเขาก็มาอยู่กับฉัน  เฮ้อ วันนี้เพลียจัง ฉันกลับมาถึงก็อาบน้ำ นอน  

          "กิ้ง การบ้านเมื่อวานทำเสร็จยัง เอามาดูหน่อยดิ" ทันทีที่ฉันเข้าห้อง ฝนเพื่อนในห้องฉันก็เอ่ยปากทกฉันทันที

        " การบ้าน การบ้านอะไรอ่ะ" ทำไมฉันไม่คิดว่ามันมีการบ้านนะเมื่อวาน

        "อ่ะ เลขไง ส่งวันนี้" 

        "อึ้ยยย  ฉันลืมไปได้ไง "  วันนี้ก็มีเรียนอีก  โอ้ย!!! เป็นวิชาที่ฉันไม่ชอบเอามากๆ 

        "ว่าละ ฉันแกล้งถามแกไปงั้น รู้แหละว่าแกยังไม่ทำ  มาๆ มานั่งตรงนี้จะได้ทันส่องก่อนเข้าแถว"  ฉันรีบวางกระเป๋าแล้วหยิบสมุดเลขออกมาทันที 

        "เธอๆๆๆ เธอๆๆๆๆ "  ฉันหันไปตามเสียงเรียน ผู้ชายที่ฉันไม่ชอบหน้าเขาเรียกฉันหรอ ฉันมองซ้ายขวา แต่ไม่มีใคร เพราะฉันยังไม่ได้ไปนั่งในกลุ่ม

        "เรียกเราหรอ " ฉันถามเพื่อความแน่ใจ 

        "อาฮ่ะ ยืมปากกาหน่อยดิ" เขาเดินเข้ามาใกล้ฉัน อีตาบ้านี่ >///< 

        "อืมม " ฉันยื่นปากกาให้เขาด้ามหนึ่ง แล้วฉันก็เดินไปนั่ง เขาก็มาร่วมวง ลอกการบ้านด้วย            

             ฉันแอบมองเขาหลายๆรอบ จนบางครั้งเขาหันมาสบตาฉัน ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ ฉันสงสัยว่าเพื่อนคนอื่นก็มีทำไมไม่ไปยืม ทำไมมายืมฉัน ตั้งแต่เปิดเทอมมา เราไม่เคยเคยคุยกันยาวๆเลย พูดง่ายๆ ไม่เคยคุยกันเลย  นี่ครั้งแรกค่ะ เมื่อปั่นงานเสร็จพวกเราก็รีบเตรียมตัวไปแถว

        "เธอปากกานี่เรายืมทั้งวันนะ" ฉันก็พยักหน้า จะว่าไปเขาก็เซอร์ดีแฮะ  ผิดระเบียบตั้งแต่หัวยันเท้า O_O 

        "กิ้ง ไปเข้าแถว " ฉันเดินตามมลไป 

        วันนี้ทั้งวันเขามาแวะเวียนยืมโน่นยืมนี่ฉันตลอด  บางวิชาเขาก็เดินมาถามฉันว่างานไปถึงไหนแล้ว  บางเวลาเขาก็ปล่อยมุขตลกกับเพื่อน จนฉันอดขำไม่ได้ เขาเข้ากับเพื่อนได้ดีทุกวัน เราะเขาเป็นคนคุยเก่ง และอีกอย่างเขาเป็นนักเรียนเก่าที่นี่ด้วย 

           จากวันนั้นที่บราซิลเขามายืมปากกาฉัน ทำให้ทุกๆวันฉันคุยกับเขามากขึ้น มันทำให้ฉันเห็นอีกมุมของเขา เขาเป็นคนอารมณ์ดีตลอดเวลา ยิ้มตลอด ทำให้ฉันรู้สึกดีเวลาที่อยู่ใกล้เขา มันทำให้ฉัน ชอบเขาไปโดยไม่รู้ตัว แต่ฉันก็เก็บความรู้สึกนี้ไว้ เพราะฉันรู้มาว่าเขามีแฟนแล้ว และฉันก็มีแฟนแล้วเช่นกัน พอฉันรู้จากปากเพื่อนว่าเขามีแฟนแล้ว ฉันก็คุยกับเขาน้อยลง เคยเป็นมั้ยล่ะ เวลาชอบใคร พอรู้ว่าแบบเขามีแฟนแล้ว ก้เกิดอาการน้อยใจไปเอง แต่เขาก็ยังเข้ามาคุยกับฉันปกติ 

      "กิ้งเป็นอะไรอ่ะ หลบหน้าเราทำไม" เขาเดินมาดักหน้าฉันในเที่ยงวันหนึ่ง 

      "เปล่านิ จะไปหาโม หลบสิ มายืนขวางทำไม" 

      "ไม่จริงอ่ะ ก็เห็นอยู่ว่าหลบ เป็นอะไรพูดมาสิ" ฉันไม่ตอบ ฉันผลักเขาออก แล้ววิ่งออกจากตรงนั้นทันที   ฉันมาหาแตงโมเพื่อนฉันซึ่งเรียนอยู่ห้อง 11 สายศิลป์ฝรั่งเศษ จริงๆเพื่อนฉันอยู่ต่างห้องอีกคนชื่อ  หมี่ อยู่ห้อง 8 เรียนศิลป์คำนวน  เพื่อนทั้ง 2 คนนี่ฉันสนิทมานานแล้วอ่ะ โดยเฉพาะหมี่ เพื่อนสมัยอนุบาลเลย 

     "กิ้ง เป็นไรมาว่ะ ร้องหรอ" โมถามฉันเมื่อเห็นฉันมานั่งตรงหน้า 

     "เปล่าว่ะ โมไม่อยากมาเรียนเลยว่ะ " 

     "ทำไมอ่ะ มีเรื่องอะไรหรอ เล่ามาดิ " 

     "ไม่อยากเจอหน้าใครบางคน" ฉันพูดโดยที่ไม่มองหน้าโม 

     "ใครอ่ะ อย่าบอกนะว่าไอบราซิลอ่ะ " ฉันไม่ตอบได้แต่พยักหน้า "แกรู้ว่ามันมีแฟนตั้งแต่วันก่อน แกก้ไม่คุยกับมันเลยดิ  แล้วแกอ่ะก็มีแฟนแล้วไม่ใช่หรอ  แกจะไปโกธรมันให้ได้อะไร แฟนมันก็ต่างโรงเรียน แกมีโอกาสอยู่กับบราซิลมากกว่าอีกนะ กลับไปคุยเถอะ ฉันไม่ได้เชียร์ให้แกเลิกกับเอ็มหรือแย่งบราซิลมาจากชะนีนั่นนะ  ฉันอยากให้แกทำตามความรู้สึก คิดดีๆนะกิ้ง" โมพูดจบฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่  โมรู้เรื่องเพราะโมเรียนใกล้ห้องฉันมากกว่าหมี่  ฉันเล่าทุกอย่างให้โมฟังเสมอๆ ฉันเลยกลับมาคุยกับบราซิล ตามที่ความรู้สึกฉันบอก 

           เวลาผ่านไปใกล้จะสอบปิดปลายภาคเรียนที่ 1 แล้ว ไม่อยากปิดเทอมเลย ฉันไม่ได้เจอกับบราซิลแน่ๆเลย ส่วนเอ็มฉันทะเลาะเกือบทุกวัน เฮ้อ!!

        "กิ้งๆๆๆๆๆๆ  มีข่าวด่วนอ่ะ" มลตาลีตาหลือกตาเหลือก วิ่งหอบมาหาฉัน

        "ใจเย็นๆ  มีอะไร " 

        "แกรู้ยังว่าอีบราซิลมันเลิกกับชะนีนั่นแล้วนะ  ตอนนี้ บราซิลมันร้องไห้อ่ะ" 

        "ห๊ะ จริงดิ  แล้วเขาอยู่ไหนอ่ะ"

         "ไม่รู้ดิ แกไปถามพวกไอเบ้นเหอะ" ฉันรีบวิ่งไปถามเพื่อนกลุ่มผู้ชายที่บราซิลอยู่ 

         "แกเห็นบราซิลป่ะ"  

         "อยู่หลังอาคาร4 อ่ะ " ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาเขาทันที ตอนนั้นฉันอยู่ที่อาคาร 3 

          ฉันหาเขาทั่วอาคาร ตามห้อง ก็ไม่เจอ ฉันกำลังจะเดินกลับไปที่อาคาร 3 แต่ลองหาเขาอีกครั้งดีกว่า  อยู่ๆ  เขาก้เดินโผล่ออกมาจากไหนไม่รู้  ตานี่แดงเชียว  ฉันไม่กล้าถามอะไรมาก 

      " บราซิลๆ เป็นไงบ้าง" 

      "อ้าวกิ้ง มาทำไรเนี่ย"  

      "มาตามหาเธอนั้นแหละ  ได้ข่าวว่าโดนทิ้งหรอ" เขาแค่พยักหน้า ฉันจูงมือเขากลับอาคาร 3 เขาไม่ปฎิเสธนะ ฉันไม่กล้าถาม ฉันได้แต่บอกเขาไม่เป็นไร 

        ผ่านไปหลายวันๆ ฉันพยายามอยู่กับเขา จนเขาดีขึ้นๆ  และอีกไม่กี่วัน จะสอบปลายภาคแล้ว ฉันไม่อยากให้วันนั้นมันมาถึงเลย