แมวเหมียวตัวร้ายกับนายมึนงง

          เบื่อจังเมื่อไรผมจะพ้นสภาพจากร่างแมวแบบนี้บ้างนะแม้ผมจะรักสันโดษมากแค่ไหนแต่เอาจริงๆผมก็ชอบที่จะออกไปเดินเปิดหูเปิดตานะ แต่สภาพแบบนี้จะให้ทำไงได้แล้วไอ้ข้อตกลงจากเสียงที่ผมไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใครนั้นอีกเมื่อไรผมจะหลุดพ้นพันธนาการที่ถูกยึดติดแบบนี้ แล้วผมต้องแสดงอารมณ์แบบไหน ความรู้สึกแบบไหนได้ละถึงจะหายและหลุดพ้น ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด เมื่อไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อนในวันนี้ดีผมก็เดินไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาพร้อมกับไฟแช็คไปยืนสูบที่ระเบียงห้องเช่นเดิมทุกวัน “สูบบุหรี่แต่เช้าเลยนะ” คนที่ไม่อยากเจอดันโผล่มาทักแต่เช้าเลยนะ “นายจะไปไหนฉันก็ไม่อะไรหรอกแต่เราว่าอย่างน้อยๆนายควรกลับมาให้อาหารแมวนายก่อนซิ” “รบกวนมากหรอ” “ห่ะ?” “ฉันหมายถึงแมวฉันไปรบกวนนายมาหรอถึงมาบ่นแบบนี้ใส่ฉันแต่เช้า” “เปล่าหรอกไม่ได้รบกวนอะไรเลยแต่เราแค่อยากให้นายใส่ใจเจ้าเหมียวบ้างก็แค่นั้น” “งั้นหรอนึกว่าลำบากมาก” “เปล่าๆ...งั้นเราถามอะไรหน่อยได้ไหม” “ก็แล้วแต่คำถามว่าสมควรตอบไหมถ้าตอบได้จะตอบให้” “งั้นก่อนอื่นขอถามชื่อแมวของนายก่อนแล้วกันเผื่อวันไหนเจ้าเหมียวข้ามมาเราจะได้เรียกถูก เวลาไม่รู้จักชื่อพอจะเรียกจะจับแมวนายตะบบเราทุกที” นั้นซิเจ้าแมวควรชื่ออะไรละจะให้เรียกเป็นชื่อตัวเองก็ไม่ไหว “แล้วแต่นายตั้งเลยก่อนจะเรียกชื่อนายก็บอกแล้วกันว่านายจะเรียกมันว่าอะไร” “แบบนั้นก็ได้หรอแล้วอย่างนี้แมวนายจะไม่ทำอะไรเราใช่ไหม” “ได้” “งั้นคำถามต่อไป” “คำถามนายนี่เยอะจังเลยนะว่ามา” “นายชื่ออะไรหรอ” จะอยากรู้จักกันไปทำไมว่ะผมจ้องหน้าคนถามที่ฉีกยิ้มให้เต็มที่

          “นายชื่ออะไรหรอ” ผมตัดสินใจถามออกไปเพราะผมอยากรู้จักผู้ชายคนนี้จริงๆ แม้หน้าตาเขาจะไม่ค่อยเป็นมิตรก็ตามแต่รวมๆแล้วเขาน่ารักมากนะผมว่า ท่าทางก็คล้ายกับแมวของเขา “ตกลงนายชื่ออะไรหรอ” “ฟลุค” “ชื่ออะไรนะ” “ฟลุค...มีคำถามอะไรอีกไหมถ้าไม่มีฉันจะเป็นคนพูดบ้าง” “ไม่ ไม่มีแล้วนายว่ามาซิ” “ก่อนอื่นนะขอบใจที่ดูแลแมวให้ แต่...ต่อจากนี้ไปถ้าแมวของฉันข้ามไปห้องนายฉันขอให้นายเอาอาหารที่นายกินหรือพวกอาหารคนปกติให้แมวฉันกินด้วย” อะไรของเขาอยู่ๆทำไมเหมือนผมโดนเขาสั่งยังไงไม่รู้ “เดี๋ยวนะฟลุคนายจะบอกว่าให้เราคอยซื้ออาหารข้าวปลาให้แมวนายกินงั้นหรอ” “ใช่ ข้าวขาหมู ข้าวมันไก่ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่นายกินได้ช่วยเอาให้แมวฉันกินด้วย” “มันจะดีหรอแบบนี้แมวนายไม่ขนล่วงหมดตัวพอดีหรอ” “ไม่เป็นอะไรงั้นตามนี้นะ” “ห่ะ?...เออก็ได้” “อ๋ออีกอย่างนายชื่ออะไร” “กันต์ เรียกเราว่ากันต์ได้” “โอเคฝากดูแลแมวด้วย” อะไรของผู้ชายคนนี้เหมือนสั่งๆเสร็จก็เดินหนีเข้าห้องไปดื้อๆแบบนี้  ชื่อฟลุคหรอ ว่าแต่แมวจะชื่อไรดีละแต่ท่าทางเหมือนกันทั้งแมวทั้งคนงั้นก็เรียกแมวว่าฟลุคเหมือนกันเลยก็ได้

          ท่าทางซื่อๆมึนๆแบบนั้นคงทำตามที่สั่งนะวันนี้จะได้ไม่ต้องทนกินอาหารแมวห่อม่วงนั้นซักที ไปมหาลัยดีกว่าเบื่อจังผมหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องในเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัย แต่ในหัวกับคิดหาวิธีที่จะกลับมาเป็นปกติให้ได้ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่า ไอ้การแสดงความรักและความรู้สึกแท้จริงมันคืออะไรผมต้องทำยังไงละถึงจะหายจากสิ่งที่เป็นในตอนนี้ “อย่ากังวลไปเลยเมื่อใดที่เจ้าพบเจอคนที่ทำให้เจ้าอยากจะรักและแสดงความรู้สึกออกมาเจ้าก็จะหาย” เสียงนี้อีกแล้วคำสาปบ้าบอนี้เมื่อไรผมจะหลุดพ้นซักที “แล้วเมื่อไรละเมื่อไรที่เราจะหายจากครึ่งคนครึ่งแมวแบบนี้ซักที” “เมื่อเจ้าพบคนที่เจ้าอยากแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา แต่ข้าว่าอีกไม่นานหรอกฮาๆๆๆๆๆ” ไม่นานอะไรกันละนี้มันหลายอาทิตย์แล้ว

          ขอโทษนะฟลุคที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้ ผมได้แต่ยืนมองเพื่อนสนิทที่สับสนกับตัวเอง “อย่ากังวลไปเลยปริ้นท์คำสาปนี้ไม่มีอันตรายหรอก” “ผมเข้าใจนะแต่ผมก็อดห่วงฟลุคไม่ได้” “อีกไม่นานหรอกถ้าลูกสังเกตดีๆพ่อว่าฟลุคเริ่มแสดงความรู้สึกตัวเองบ้างแล้วละ” ผมหันไปมองหน้าพ่อของผม มาถึงจุดนี้หลายๆคนคงคิดไม่ถึงซินะว่าคนที่ทำให้ฟลุคกลายเป็นแบบนี้คือเพื่อนสนิทอย่างผมเอง ผมมีความลับที่ไม่เคยบอกใครมาก่อนนั้นคือ ผมเป็นมนุษย์ครึ่งเทพและการที่ผมทำแบบนี้เพราะผมอยากเห็นเพื่อนตัวเองได้พบเจอคนที่รักและจริงใจแบบที่ฟลุคสามารถอยู่ด้วยได้ตลอด เพราะผมคงไม่สามารถอยู่กับเพื่อนคนนี้ได้ตลอดไป เมื่ออายุครบ22ปีผมจะต้องกลับขึ้นสวรรค์เพื่อไปสาบานตนเป็นเทพอย่างเต็มตัว และคงไม่มีโอกาสได้อยู่กับเพื่อนสนิทของผมอีกแล้ว

           “ไอ้ปริ้นท์งานคณะปีนี้จะทำไรกันว่ะ” ผมเดินถือเอกสารของกิจกรรมของคณะก่อนเดินมานั่งลงข้างๆไอ้เพื่อนสนิทตัวดี “อะไรของมึงว่ะปกติเราก็มีแสดงละครเวทีไม่ใช่หรอ” “ก็ใช้แต่กูอยากได้อะไรที่พิเศษหน่อยมึงว่าดีไหม” “มันก็ดีว่าแต่มึงคุยกับคนอื่นๆหรือยัง” “ยังเลยกูกลัวว่าเขาจะหาว่ากูเรื่องมาก” “คิดมากนะมึง...งั้นมึงอยากทำอะไรละ” “กูอยากทำละครเพลง” “ละครเพลง?...เชี้ยเถอะแล้วใครร้องเพลงได้บ้างละ” “ก็นี้ไงกูถึงอยากทำมันดูยากดี มึงว่าไง” “กูว่ามึงลองปรึกษาคนอื่นๆดูก่อนไหม” “งั้นกูฝากมึงเสนอคนอื่นๆดูนะแต่กูอยากทำจริงๆ” “เฮ้ออออ...มึงเนี้ยนะเมื่อไรจะยอมพูดกับคนอื่นๆในเรื่องที่มึงต้องการบ้างว่ะ” “เออนะๆๆๆ...” “เออ” ก็มีไอ้ปริ้นท์คนเดียวนี้แล่ะที่แพ้รู้ตื้อของผมแต่...หลังจานี้ไปผมก็ต้องทำงานหนักมากขึ้นแล้วแบบนี้เรื่องที่พอพระอาทิตย์ตกแล้วผมจะกลายเป็นแมวละจะทำยังไงแบบนี้ โถ่โว้ยอะไรเนี้ย ผมคงไม่กลายเป็นแมวต่อหน้าใครนะแล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆผมมีหวังเพื่อนๆเลิกคบแน่ๆ ก็ตอนนี้ผมเป็นสัตว์ประหลาด แบบนี้ผมจะให้ใครรู้ความลับนี้ของผมไม่ได้ “เออฟลุคกูว่าจะบอกมึงวันนี้เรามีประชุมตอนเย็นนะอาจารย์เขาพึ่งบอกมา” “ห่ะ!!!...เย็นหรอ” “เออดิแล้วนี้มึงจะตกใจอะไรขนาดนั้นว่ะ” ไม่ตกใจได้ไงถ้าเย็นนี้แล้วแบบนี้ผมกลับบ้านไม่ทันก็แปลว่าผมจะต้องกลายเป็นแมวเร่ร่อนแบบนี้หรอ ไม่นะแล้วจะทำไงดี “เป็นไรว่ะฟลุค” “เปล่าๆ...เออไอ้ปริ้นท์กูไม่เข้าประชุมได้ไหมว่ะ” “จะบ้าหรือไงมึงเป็นประธานรุ่นนะ” “แต่ว่า...” “ไม่มีแต่ทั้งนั้นบ่ายสี่โมงเจอกันห้องประชุมคณะ” สี่โมงงั้นหรอแบบนี้ผมจะทันพระอาทิตย์ตกไหม เอาไงดีว่ะ

          เสร็จซักทีวันนี้เลิกคลาสเกือบจะมืดอยู่แล้วผมเดินออกจากห้องเรียนก่อนจะเดินลัดเลาะออกมาตามทางเดินคณะเพื่อกลับห้องเหมือนทุกวัน แต่ไม่รู้ว่าตาฟาดหรือเปล่าทำไมเหมือนผมเห็นฟลุควิ่งผ่านหน้าผมไปท่าทางดุรีบร้อนแปลกๆ เขาก็พึ่งเลิกเรียนเหมือนกับผมหรอ อ้าวแล้วนี้ผมจะสนใจเขาทำไม หิวข้าวแล้วอ่ะแวะซื้อร้านป้าใกล้ๆที่พักดีกว่านี้ผมต้องซื้อข้าวไปเผื่อแมวของเขาด้วยไหม ซื้อไปก็ได้ว่ะเผื่อไว้ถ้าไม่มาผมก็กินทั้งสองกล่องนี้แหล่ะ “ป้าครับขาหมูสองกล่อง” “แปลกจังวันนี้เอาสองเลยกินคนเดียวหรือเผื่อแฟนเนี้ย” “คนเดียวครับป้า” “รอแปบนะลูก” ไม่นานมากนักผมก็ได้ข้าวก่อนจะเดินกลับไปที่พัก เชี้ย...ฝนบ้าอะไรมาตกเอาตอนนี้ว่ะผมรีบวิ่งเพื่อให้ถึงที่พักให้เร็วที่สุดแต่ เหมี๊ยวววว....ฟู ฟู โฮ่งๆ หมาไล่กัดแมวหรอ โถ่โว้ยจะปล่อยผ่านก็ทำไม่ได้ไม้อยู่ไหนว่ะ “ไปเลยนะไอ้หมาบ้าไป ไป” โฮ่ง โฮ่งๆ ฉันไล่พวกแกไงไม่ไปพ่อจะตีจริงๆนะ “ไป๊...เจ้าเหมียว”

           กันต์...ขอบคุณพระเจ้าผมก้มลงมองคนด้านล่างที่เปียกโชกไปทั้งตัวก่อนจะค่อยๆลงมาจากต้นไม้ รอดแล้วเรานึกว่าจะมาตายในสภาพโดนหมากัดซะแล้ว “แกเองหรอเป็นไรไหม” “เหมี๊ยว...” “ไปเถอะขึ้นห้องกันเปียกหมดแล้วเดี๋ยวไม่สบายเจ้านายแกจะว่าฉันได้ว่าไม่ดูแลแก” ใครจะไปด่านายเถอะตอนนี้ฉันต้องขอบใจนายมากกว่าไม่ได้นายฉันแย่แน่ๆ แล้วดูซิเปียกหมดเลยข้าวของอีก กันต์อุ้มผมขึ้นมากอดไว้ก่อนจะหยิบเอาข้าวของทั้งหมดเดินเข้าคอนโดไป เอ๊ะ?...ข้าวสองกล่อง อย่าบอกนะว่าเขาซื้อมาให้ผมในร่างแมวด้วย “นั่งตรงนี้ก่อนนะเจ้าเหมียวเดี๋ยวฉันเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เดี๋ยวแกไม่สบาย” ผมได้แต่มองตามท่าทางของอีกคนที่เดินไปมาก่อนจะหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้ผมเบาๆ “แรมโบ้วันนี้หนูห้ามรังแกฟลุคนะน้องพึ่งโดนหมาใจร้ายรังแกมา” ฟลุค?...นี้เอาชื่อผมมาเรียกชื่อแมวหรอ...เออยอมรับก็ได้ว่ะก็ชื่อฟลุคจริงๆนี้ “มาใกล้ๆม่ะให้ฟลุคนอนใกล้แกด้วยจะได้อุ่นๆ แปลกทำไมวันนี้กลายเป็นแรมโบ้ดูเชื่อฟังซึ่งถ้าเป็นปกติแรมโบ้ตะบบผมแน่ หรือบางทีแรมโบ้อาจจะยอมรับผมเป็นเพื่อนแล้ว ดีจังขอถูทีนะแรมโบ้ผมค่อยๆเอาหัวถูคลอเคลียเจ้าแรมโบ้ไปมา น่ารักจังนิ่มๆถ้าได้จับตอนที่ไม่ใช่สภาพนี้คงจะมีความสุขหน้าดู