แมวเหมียวตัวร้ายกับนายมึนงง

          นี้เขาซื้อข้าวมาให้ผมตามสัญญาจริงๆหรอเมื่อจานข้าวขาหมูวางลงตรงหน้าผมได้แต่มองหน้าคนที่เอามาให้ ผมไม่คิดว่าเขาจะทำตามที่บอกจริงๆซึ่งถ้าเป็นคนอื่นคงมั่นไส้แล้วเพราะอยู่ๆคนแปลกหน้าข้างฟ้องมาสั่งเรื่องแมว แต่กับคนคนนี้กับทำตามที่บอก “กินนะฟลุคเจ้านายแกบอกไว้ว่าแกต้องกินอาหารเหมือนฉัน” “เหมี๊ยวววว...” ผมค่อยๆก้มกินข้าวตรงหน้าแม้ไม่สามารถพูดอะไรได้แต่ทำไมเหมือนมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น “ฟลุคฉันไม่รู้หรอกนะเจ้าของแกชอบหายไปไหนตอนกลางคืน แต่เขาก็คงรักแกนั้นแหล่ะเพียงแต่อาจจะยุ่งมากก็ได้ เมื่อเย็นฉันก็เห็นเขาท่าทางรีบๆ” หืม?...เห็นหรออ๋อจริงซิผมเรียนมหาลัยเดียวกับเขาถึงจะไม่รู้ว่าหมอนี้เรียนคณะอะไรก็ตาม “อร่อยไหม” “เหมี๊ยววว...” “แกนี้รู้เรื่องเหมือนกันนะฉันบอกอะไรก็เข้าใจน่ารักจัง” ปลายนิ้วเรียวที่ลูบหัวผมเบาๆนี้ ทำไมมันอบอุ่นแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยบ

          หายไปไหนของเขานะผมพยายามมองไปที่ห้องข้างๆแต่ก็ไม่มีแม้แสงไฟเล็ดรอดออกมาเขาคงไม่อยู่อีกแล้ว ถ้าเขารู้ว่าแมวเขาโดนหมาทำร้ายเขาจะเป็นไงนะ อีกอย่างวันนี้เจ้าเหมียวคงกลับห้องไม่ได้แน่ๆเพราะวันนี้ห้องกับปิดสนิท ทำไมผมรู้สึกแปลกใจกับวันนี้จัง แล้วคอนโดผมก็อยู่ชั้นที่สูงขนาดนี้แล้วเจ้าเหมียวลงไปได้ไง หนีลงไปเที่ยวได้ไง ห้องก็ปิดสนิท ตกลงฟลุคเขาหายไปไหนกันแน่ “ฟลุควันนี้นายนอนกับฉันนะคงกลับห้องไม่ได้หรอก” ผมอุ้มเจ้าเหมียวก่อนจะเอามาวางบนเตียงนอนข้างๆกับเจ้าแรมโบ้ เพราะต่อให้เจ้าเหมียวจะปีนกลับข้างห้องก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วว่าจะกลับเข้าห้องได้ขืนปล่อยไปมีหวังได้นอนตากฝนอากาศเย็นๆตรงระเบียงแน่

          งานเข้าแล้วไหมละต้องนอนกับนายคนนี้หรอไม่ดีมั่งแบบนี้ถ้าผมเผลอหลับแล้วตื่นสายผมก็จะกลายร่างกลับไปเป็นคนอีกครั้ง เฮ้ยแบบนี้ความรับผมก็แตกซิ แล้วแบบนี้นายกันต์จะมองผมว่าไงละ ไม่ได้ๆผมจะนอนในห้องนี้ไม่ได้ “ดิ้นทำไมฟลุคนอนดีๆเห็นไหมแรมโบ้ก็นอนเนี้ย” บ้าซิขื่นฉันหลับกับนายไม่ได้ๆจะยอมให้เรื่องนี้รู้กับใครไม่ได้ “เป็นอะไรของแกไม่ชอบให้ฉันกอดนอนเหมือนแรมโบ้หรอไม่เป็นไรนะ” ยังจะกอดไว้อีกไอ้บ้าเอ้ยผมพยายามจะดิ้นออกจากแขนของนายกันต์ในสภาพที่กอดไว้แน่นแบบนี้ดิ้นให้ตายก็ไม่หลุดหรอก จะให้ข่วนทำร้ายร่างกายเพื่อให้นายกันต์ปล่อยหรอ ไม่ได้หรอกผมจะทำร้ายหมอนี่ได้ไง แล้วแบบนี้จะเอาไงดีละเฮ้ออออ.... “นอนนะข้างนอกมันหนาวฝนก็ตกด้วยนอนกับฉันนะฟลุคนะ” ตึกตึกตึก...อะไรกันริมฝีปากที่กดจูบลงบนหัวผมเบาๆแบบนี้ ทำไมผมรู้สึกเหมือนใจเต้นแรงได้ละนี้ผมอยู่ในร่างของแมวนะ แล้วความรู้สึกทำไมมันเหมือนกับผมถูกเขาจูบในร่างที่ผมเป็นคนแบบนี้

          นี้ถ้าฉันไม่เห็นเหตุการณ์จากระเบียงหน้าห้องฉันไม่มีทางให้นายเข้าใกล้พี่กันต์หรอกนะเจ้าฟลุค ที่แท้แกก็ไม่ใช่แมวจริงๆแบบฉัน แกมันครึ่งคนครึ่งแมว ว่าแต่ทำไมแกถึงเป็นแมวละหรือแกไม่ใช่คนกันแน่ แต่ท่าทางแกก็ไม่ได้เป็นปีศาจอะไรซักหน่อยแต่... ช่างเถอะฉันจะคอยจับตาดูแกเองถ้าแกจะทำร้ายพี่กันต์ของฉันนายโดนฉันฟัดแน่คอยดู

          เฮ้ย!!...นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วผมหันมองหานาฬิกาตามผนังห้องก็จะสะดุ้งสุดตัว บ้าเอ้ยจะหกโมงเช้าแล้วเอาไงดีๆ ถ้านายกันต์ตื่นมาเห็นตอนนี้มีหวังช๊อกตายแน่ แต่จะให้ออกไปตอนนี้ก็ไม่ได้ก็ตอนนี้ยังเป็นแมว....เฮ้ย!!นี้มันอะไรกันนี่ผมต้องมาเห็นสภาพตัวเองที่ค่อยๆกลายร่างกลับเป็นคนอีกหรอ นี้ชีวิตผมมีอะไรแย่กว่านี้อีก จะกลายทั้งทีทำไมไม่เป็นร่างคนหมดทีเดียวว่ะอย่างน้อยๆจะได้เปิดประตูหนีออกจากห้องให้ไว แต่นี้ยังจะเหลือหูกับหางไว้อีก อื้อออ... ผมหันไปมองอีกคนที่หลับเหมือนจะค่อยๆพลิกร่างกายบิดไปมาเหมือนกับว่า ไม่นะนายกันต์จะตื่นมาตอนนี้ไม่ได้ทำไงว่ะ ผมได้แต่วิ่งวนไปมา จริงด้วยยืมก่อนนะผมคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่มาพันปิดกายท่อนร่างไว้ก่อน แล้วเมื่อไรหางกับหูของผมจะหายไปละ เหมี๊ยววว... แรมโบ้ ตอนนี้กลายเป็นเจ้าแรมโบ้ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดว่าผมกำลังกลายร่างกลับมาเป็นคน แกคงพูดไม่ได้ใช่ไหมความรับนี้ฉันขอให้แกเป็นคนเดียวที่รู้นะ เหมี๊ยวววว... เอาไงดีว่ะถ้าไม่ออกไปตอนนี้นายกันต์ตื่นมาเห็นก็แย่ แต่ถ้าออกไปมีคนอื่นเห็นอีกก็แย่ แล้วเรื่องแบบนี้จะไว้ใจใครได้ว่ะ “แรมโบ้ร้องอะไรแต่เช้าครับ” เชี้ย!!... กันต์ตื่นแล้วเอาไงดีหลบในตู้ก่อนแล้วกันรอหางกับหูหายค่อยกลับห้อง

          อื้อ... เช้าแล้วหรอว่ะเนี้ยโอ้ยเบื่อจังเลยวันนี้ดันมีเรียนเช้ารีบไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า อ่ะจริงซิฟลุคหายไปไหนแล้วละสงสัยกลับห้องไปแล้วมั่ง “แรมโบ้ครับน้องฟลุคหายไปไหนเอ่ยกลับห้องไปแล้วใช่ไหม” “เหมี๊ยวววว..” “หมายความว่ากลับไปแล้วใช่ไหม...นั้นซิเนอะห้องเรามันก็แค่ที่พักเขาไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนดีกว่า” สายน้ำเย็นๆที่ไหลผ่านรดลงบนร่างกายปลุกให้ผมตื่นและสดชื่นพร้อมรับกับเรื่องวันใหม่นี้ แต่เหมือนผมมีลางสังหรณ์บางอย่างแบบบอกไม่ถูกว่าจะเกิดอะไรขึ้น ช่างเถอะผมเพ้อเจ้อแน่ๆสมองว่างมากเลยฟุ้งซ่าน

          กอกแกก กอกแกก อาบน้ำเสร็จแล้วหรอว่ะ ทำไงดีแบบนี้นายกันต์ต้องมาเปิดตู้เอาเสื้อผ้าแน่ๆ ตอนนี้หางหายแล้วแต่หูนี้ซิเมื่อไรจะหายไปซักที “ใส่ชุดไหนดีว่ะ...” มาแล้วเอาไงดีว่ะดึงประตูไว้ก่อนแล้วกัน “อ้าวทำไมเปิดประตูไม่ออก” “อย่าดึงซิว่ะ(ผมได้แต่บ่นเบาๆกับตัวเอง)” “อะไรเนี้ยประตูตู้เสียหรอเอ๊ะหรือว่า...ใครอยู่ข้างใน” เชี้ย!! ไม่นะจะมาเห็นสภาพผมตอนนี้ไม่ได้ “บอกให้เปิดไง เปิดเดี๋ยวนี้” “เฮ้ย!!!” ทันทีที่แรงจากด้านอกกระชากประตูสุดแรงผมที่นั่งคดอยู่ในตู้ก็ถลาออกมาล้มทับคนที่ออกแรงดึงทันที ไม่น่ะฉัน... “ฟลุค!!...” “กะ..กะ...กันต์” “ทำไมนายมีหูแบบ...” “ปล่อยเลยฉันจะกลับห้อง” “เดี๋ยวก่อน...” “ทำไมนาย...” “ฉันก็ไม่รู้อยู่ๆฉันก็กลายร่างบ้าๆนี่เป็นแมวจะให้ฉันทำไงได้ว่ะ” “งั้นแมวสีขาวที่มาที่ห้องเราทุกวันตลอดเกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านมาคือ” “เออฉันเองรู้แบบนี้จะเกลียดก็ได้นะสภาพฉันตอนนี้มันไม่ต่างจากครึ่งคนครึ่งผีหรอก” “เดี๋ยวก่อนไม่ใช่แบบนั้นใจเย็นๆก่อนนะ...เราว่ามันต้องมีสาเหตุดิ” “สาเหตุอะไรละฉันยังไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร” “ไม่ซิอย่างน้อยๆมันต้องมีวิธีแก้ให้นายหายจากร่างแมวอะไรนี้บ้างแหล่ะ” “วิธีแก้งั้นหรอ?” จริงด้วยวิธีแก้ใช่ซิเสียงที่คอยบอกผมตลอดมันก็บอกไว้นี้ว่าผมจะกายได้ยังไง จริงด้วยก่อนอื่นผมต้องหาแฟนซักคน ว่าแต่จะไปจีบผู้หญิงที่ไหนละยังไม่เจอใครที่ถูกใจซักคน “ฟลุค...ความจริงนายมีหูแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ” “น่ารักบ้าบออะไร” “จริงนะเป็นแมวแบบนี้ก็ดีนะ” “ต่อยปากซักทีดีไหมห่ะคนยิ่งกลุ้มๆมาพูดเล่นอยู่ได้” “อ่ะ...หูนายหายไปแล้ว..” “จริงด้วยงั้นฉันกลับห้องดีกว่า” “เดี๋ยวๆจะออกไปทั้งสภาพนี้เนี้ยนะ” “ก็เออดิ” “ไม่ดีมั่งอย่างน้อยๆเอาอะไรคลุมหน่อยนะออกไปแบบนี้ล้อจระเข้เป็นบ้าเลย” ล้อจระเข้?...ว่าแต่คนอื่นสภาพตัวเองนี้ต่างกันมากซินะก็อยู่ในผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเหมือนกันไม่ใช่หรือไง ผมถอนหายใจก่อนที่ตั้งท่าจะเดินออกจากห้องแต่นายกันกับเดินไปหยิบชุดคลุมมาใส่ให้ผม ตึกตึก ตึกตึก อีกแล้วหรอทำไมใจต้องเต้นแรงแบบนี้ด้วยขนาดหน้าผมยังไม่กล้ามองตรงๆไม่ได้การละกลับก่อนดีกว่า

          ตึกตึก ตึกตึก ทำไมอยู่ๆรู้สึกแปลกๆว่ะกันต์นั้นผู้ชายนะโว้ย คิดบ้าอะไรของมึงยิ่งตอนที่เห็นหูของฟลุคที่เป็นแมวอยู่ตรงหน้า อยู่ๆก็คิดไม่ดีกับผู้ชายมาได้ อยากสัมผัสตัวเขาซ่ะงั้นนี้กูเป็นอะไรของกูว่ะ ว่าแต่ฟลุคทำไมถึงกลายร่างเป็นแมวละหรือเขาไม่ใช่คน ถ้าฟลุคไม่ใช่คนแล้วเป็นอะไรละ ก่อนหน้านั้นก็เห็นเขาออกมาสูบบุหรี่ไม่ก็อ่านหนังสือที่ระเบียงปกตินี่ จะแปลกก็เมื่อสองอาทิตย์ก่อนนั้นแหล่ะ แบบนี้หมายความว่าไงวะ TRRRRR “ฮัลโหล...” “ไอ้กันต์...มึงออกมายังเนี้ยวันนี้รถแม่งโคตรติดเลยแล้วอาจารย์ให้เข้าเช้ากว่าปกติอีก” “เชี้ย...เออๆกูกำลังออกไป” “เร็วเลยมึง” “เออ” ลืมไปเลยรีบเองแท้ๆแต่ดันมาคิดอะไรฟุ้งซ่านผมรีบคว้าเสื้อผ้ามาใส่ก่อนจะหยิบข้าวของลงกระเป๋าแล้วออกไปทันที สภาพวันนี้หรอแค่หวีผมทันก็ดีเท่าไรแล้ว ไปเรียนก่อนแล้วกันเรื่องฟลุคไว้คุยทีหลัง แต่ยังไงก็ต้องคุยให้รู้เรื่องอย่างน้อยๆผมก็อยากรู้สาเหตุว่าเกิดจากอะไร แล้วจะแก้ไดไหม แต่สำหรับผมมันต้องแก้ได้ซิ ต้องได้ แต่คนที่รู้วิธีคงมีแค่ฟลุคคนเดียว