LOVELY SENSEI คุณครูที่รัก

"ฟางเปิดประตูห้องแก้วสิ แก้วพาเข้าไปเอง" แก้วที่เปิดประตูมาก็เจอกับบางอย่างจนต้องรีบประคองหัวเอาไว้ก่อนที่หัวจะลงไปโขกกับพื้นซะก่อนและค่อยประครองร่างกายหนักๆไปยังเตียงของเขาเอง
"แก้วจัดการเอง ฟางไปนอนต่อเถอะ" ฟางพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะปิดประตูห้องออกไป แก้วถอนหายใจน้อยๆก่อนจะเดินไปใส่น้ำลงในกะละมังสีชมพูเล็กน้อยและหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาชุบน้ำและบิดเบาๆก่อนจะนำไปไล้บริเวณตามหน้าหล่อที่หลับแบบคิ้วขมวด หรือ เขารอเธอหน้าห้องทั้งคืน แก้วที่ทำหน้าคิ้วขมวดไม่ต่างจากร่างที่นอนไม่ได้สติ
"แก้ว เปิดประตูก่อน" โทโมะละเมออกมาจนทำให้ผู้ที่กำลังแกะกระดุมเสื้อให้เขาอยู่ถอนหายใจมากขึ้นไปอีก เธอรู้สึกผิดมากขึ้นไออีกและค่อยแกะกระดุมออกจนหมดและค่อยไล้ผ้าเช็ดตัวไปตามแผงอกและซิกค์แพ็คน่ามอง
"แก้ว !!!" โทโมะฉวยแก้วที่กำลังจะเช็ดแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามต่อจนล้มลงไปพิงอยุ่กับอกแน่นพอเธอพยายามจะดันตัวขึ้นโทโมะยิ่งกอดรัดเธอเอาไว้ราวกับว่าเธอจะหนีไป
"แก้ว..." โทโมะละเมอพูดแต่ชื่อของแก้ว แก้วที่พอได้ยินจนเธอรู้สึกร้อนที่ขอบตา เธอทำผิดมากเกินไป โทโมะใช้มืออีกข้างกดหัวแก้วลงกับอกและลูบเหมือนไม่อยากให้ไปไหนไกล แก้วกลั้นน้ำตาของเธอไม่ไหวและร้องไห้กับอกโทโมะอย่างอดไม่ได้
@ นอกห้อง
"แก้วร้องไห้อ่ะเฟย์" เฟย์ที่แง้มประตูแอบมองเพื่อนสาวของตนถูกพี่สาวเขย่าแขนและอยากจะเข้าไปปลอบซะเต็มประดา แต่เพื่อนของเธอก็ผิดเหมือนกันที่ใจแข็งและคิดตื้นเกินไป เพื่อนของเธอคงไม่คิดว่าอาจารย์คนใหม่จะมาตะโกนถึง 5 ชั่วโมงและที่เสียงเงียบไปเฟย์ก็เข้าใจว่าโทโมะอาจจะกลับไปแล้วแต่ทำไมสุดท้ายอาจารย์ถึงเลือกที่จะมานอนหน้าห้องที่แสนจะหน้ากลัวเพราะไม่ค่อยมีใครอยู่ด้วยนะ เพราะเพื่อนเธองั้นหรอ ??
"นั่นสิแต่ไม่มีใครเห็นนี่นาไม่งั้นไม่ร้องหรอก" เฟย์ก็รู้นิสัยเพื่อนเธอดี แก้วไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นแม้แต่น้องชายของแก้วยังไม่เคยเห็นแก้วร้องไห้เลย อย่างมากแก้วก็จะแอบร้องไห้ในที่ที่ไม่มีใครเห็น เธอไม่อยากอ่อนแออีกต่อไป แก้วเสียพ่อและแม่ไปตั้งแต่ยังเด็กและแก้วไม่ได้ร้องไห้ ไม่ใช่ไม่เสียใจแต่เธอช็อคเพราะอุบัติเหตุคาวนั้นเธอเห็น...เห็นคุณพ่อเธอที่หนีออกมาพร้อมกับเธอและน้องชายแล้วแต่คุณพ่อกลับวิ่งเข้าไปในกองเพลิงสีแดงฉานที่อยู่ด้านหน้าเพื่อไปช่วยคุณแม่ของเธอที่ติดอยู่ข้างใน แก้วที่พยายามจะตามไปถูกพนักงานดับเพลิงรั้งเธอไว้ทันและเธอก็ได้เสียพวกท่านไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ร้องไห้อีกเลยเพราะคำพูดสุดท้ายของพ่อเธอ
'ลูกต้องเข็มแข็ง อย่าร้องไห้' เพราะคำๆนั้นเธอก็ไม่เคยร้องไห้อีกเลย เธอพยายามจะเป็นคนเข้มแข็งแม้ว่าความจริงเธอจะอ่อนแอจนเรียกได้ว่าอ่อนแอมากจนเธอทำตัวมาดเท่ห์เหมือนทุกๆวันนี้
@ ในห้อง
โทโมะที่เริ่มคลายอ้อมกอดและแก้วที่ปาดน้ำตาออกลวกๆ จัดท่านอนให้โทโมะดีๆและเดินไปแต่งไปเที่ยวเธอคงต้องไปขอโทษกวินและเขาต้องลากเธอไปห้ง KAMIKAZE Mall อีกแน่ๆพร้อมกับห่มผ้าให้โทโมะเรียบร้อยพร้อมสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องแต่เธอก็เห็นหลังของเขื่อนเฟย์ฟางและป็อปปี้ 
"พวกเธอแอบดูฉัน ???" แก้วเดินเข้าไปในห้องอย่างโมโหก่อนชี้หน้าตัวเอง พวกเขาคงไม่เห็นว่าเธอร้องไห้หรอกนะ คงไม่เห็นเธอกับเขากอดกันด้วย
"เปล่าจ้า แหะๆ ไปเรียนกันดีกว่าเนอะ" ฟางกับเฟย์หัวเราะอย่างมีพิรุธและลากแขนแก้วออกจากห้อง
"นี่มันวันเสาร์และพวกเธอไม่มีคลาส" แก้วมองอย่างจับผิดส่วนเฟย์และฟางได้แต่ยิ้มเจื่อนๆแก้วหันไปมองเขื่อนแต่สายตาไปสะดุดที่ป็อปปี้ ชาตินี้เธอคงวนเวียนอยู่กับผู้ชายอีกเยอะสินะเนี่ย