Game...ล่ารักฝ่าหัวใจคุณหมอเพลย์บอย

9.2

เขียนโดย tietang

วันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2554 เวลา 15.42 น.

  45 ตอน
  2181 วิจารณ์
  120.30K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

10)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

หญิงสาวยกมือไหว้นามาโกะแล้วเดินนำออกไปก่อน เค้าคิดว่าเธอคือตัวถ่วงรึไงมันน่านักนะถ้าไม่มีแม่ของเค้าอยู่

 

ด้วยเธอส่อยเค้าร่วงไปแล้ว

 

 

“รีบจังนะครับ”

 

 

น้ำเสียงยียวนกวนประสาทนั่นดังไล่หลังมาติดๆ

 

 

“แก้วมีงานต้องทำกลับเองก็ได้ ไม่ต้องพึ่งพี่หรอก”

 

“ได้ไงหล่ะครับ”

 

 

 

ฟอด~

 

โอบเอวบางแล้วพูด พร้อมกับกดจมูกบนแก้ม หญิงสาวแทบจะผละหน้าออกมาแต่ว่าความไวยังคงช้ากว่าชาย

 

หนุ่มอยู่มากนัก

 

 

“อย่ามาทำรุมร่ามตรงนี้”

 

“ก็ทำกับเมียไม่ได้เหรอ”

 

“ใครเมียพี่!!”

 

“สงสัยจะลืมขึ้นห้องกันเดียวนี้เลยไหมหืม...”

 

“ลามก!!งานจบแล้วเราก็สิ้นสุดกันสักทีแล้วกัน”

 

“ทุกฝ่ายถอนหมั้นแล้วก็จริง แต่หลังจากนี้ถ้าแม่น้องแก้วไม่เห็นพี่ไปที่บ้านมีหวังพี่น้องแก้วได้หมั้นกับกวินอีก

 

แน่นอน”

 

“พี่อย่ามาขู่”

 

“เปล่าพี่ไม่เคยขู่ใคร ถ้าเกมที่เราเล่นยังไม่ได้คนแพ้คนชนะพี่ก็ไม่มีวันเลิกเล่น”

 

 

นี้หล่ะตรงตามสุภาษิตแป๊ะเลย ถ้าขึ้นหลังเสือแล้วลงไปง่ายๆก็คงมีคนลงไปกันมากแล้ว ถึงลงไปได้ก็มีแต่จะโดน

 

เสือขย่ำตายแน่ๆ คราวนี้เป็นไงเป็นกันยังไงเธอก็ไม่ได้รักเค้าอยู่แล้วก็เล่นๆไปจะเป็นไรไป

 

 

“วันนี้แก้วมีงาน ฝากเอาไว้ก่อนนะ”

 

“เมื่อไหร่จะมาเอาคืนหล่ะครับ คืนนี้เลยไหมพี่ไปหาถึงที่เลยเอาไหม”

 

“จริงเหรอคะแน่นะว่าพร้อมมา”

 

 

หญิงสาวยิ้มยั่วพอให้ชายหนุ่มเกิดอารมณ์ ดันให้ร่างสูงใหญ่ยืนชิดกับรถคันงามของเค้าเองลูบไล้ตั้งแต่ข้างล่างลาม

 

ขึ้นมาช่วงอกแข็งแกร่ง

 

 

“พี่ชนะแก้วไม่ได้หรอก”

 

 

 

 

ขวับ~

 

“อุปส์...”

 

 

คิดว่าจะหลบออกมาจากวงแขนนั้นทันแต่มันผิดคาด เธอถูกเค้าโอบไปเต็มๆกอดแน่นจนอกนุ่มเบียดเสียดอยู่กับ

 

อกกว้าง เปิดประตูแล้วยัดเธอลงไปในรถ แทนที่รถจะเลี้ยวไปยังโรงพยาบาลกลับเลี้ยวเข้าคอนโดชายหนุ่มไป ยัด

 

ให้หญิงสาวอยู่ในห้องแล้วล๊อกประตูขังไว้ส่วนเค้าก็ตรงไปโรงพยาบาลทันทีแค่นี้ก็เสียเวลามากมากแล้ว

 

 

“หึ้ย!!เอะอะก็ขังๆบ้าเหรอไงแก้วก็มีงานนะ”

 

 

 

 

ทำอะไรไม่ได้ก็บ่นใหญ่ วันนี้หญิงสาวต้องไปหาเฟย์เพื่อนที่จะคุยกันเรื่องฟางเพราะไปนอกตั้งนานแล้วป่านนี้ยัง

 

ไม่ยอมกลับมา สงสัยเธอจะต้องไปตามเอง แล้วไหนลูกความที่นัดไว้พรุ่งนี้เธอต้องขึ้นศาลอีกงานเธอเยอะแยะจน

 

ล้นมือไม่พอต้องมารบกับชายหนุ่มอีก ถ้าคืนนี้เธอยังอยู่ที่นี้มีหวังไม่รอดแน่ หญิงสาวเริ่มเดินหาช่องทางที่จะออก

 

 

“ปีนหน้าต่างโรยตัวลงไปเลยไหมเนี่ย!!”

 

 

หาอยู่ตั้งนานไม่รู้ว่าจะออกไปได้ยังไง กระแทกก้นงามลงบนโซฟาดวงตาเรียวสวยก็เหลือบไปเห็น นามบัตรของ

 

โรงแรม

 

 

“พี่ขังแก้วได้แก้วก็ออกไปได้ ไม่เห็นจะยาก”

 

 

กดเบอร์โทรไปยังพนักงานของคอนโด

 

 

“ฮัลโหล พอดีฉันติกอยู่ที่ห้องหน่ะคะช่วยเอากุญแจมาไขทีนะคะ”

 

 

ประโยคเดียวสั้นงายได้ใจความ เพียงแค่5นาทีเท่านั้นประตูห้องที่ถูกล๊อกจากข้างนอกก็เปิดออก หญิงสาวยิ้มร่า

 

ทันที

 

 

“ขอบคุณนะคะ”

 

“ไม่เป็นไรครับ”

 

 

ขอบคุณพนักงานเสร็จก็ก้าวกลับเข้ามาในห้องก่อนอีกครั้งมองไปยังหนังสือมากมายที่อยู่ในชั้นวางหนังสือหลาย

 

ชั้น

 

 

“ขังแก้วงั้นเหรอหึ...”

 

 

หยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

“คะ ที่นั้นมูลนิธิเด็กกำพร้าใช่ไหมคะ”

 

(คะ มูลนิธิเด็กกำพร้าไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องอะไรคะ)

 

“บริจากหนังสือให้เด็กๆหน่ะคะ”

 

(อ๋อคะ...จะกรุณาบริจากกี่เล่มดีคะ)

 

“ตอนนี้ยังไม่ทราบจำนวนหน่ะคะ แต่เดี๋ยวเย็นๆจะนำไปส่งให้ที่มูลนิธินะคะ”

 

(ได้คะ บริจากในนามใครดีคะ)

 

“นายแพทย์วิศว ไทยานนท์คะ”

 

(ขอบคุณมากเลยนะคะ)

 

“คะไม่เป็นไรคะ”

 

 

วางสายไปแล้วยิ้มกริ่ม คราวนี้หล่ะมีเยอะนักก้บริจากไปซะบ้างห้องจะได้เบาๆให้ได้รู้ซะบ้างว่ากำลังเล่นกับใคร

 

โทรไปบอกคนงานที่บ้านให้มาขนหนังสือออกไปส่งที่มูลนิธิ

 

 

“คราวนี้ก็เหลือแต่ห้องโล่งๆ คอนโดหรูๆห้องนี้คงหลายล้านอยู่พอตัวแก้วจะขายสักแสนหนึ่งก็คงดีเนอะคนคง

 

แย่งซื้อกันใหญ่โตเลย”

 

 

คิดได้ก็ลงไปชั้นล่างเพื่อประกาศขายคอนโดหรู ทั้งๆที่เจ้าของยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังจะไม่มีที่ซุกหัว

 

 

“ทางเราอณุญาติไม่ได้หรอกคะเพราะคุณไม่ใช่เจ้าของ”

 

“ฉันมาสิทธิเพราะว่าเจ้าของห้องเซนออณุญาติให้ฉันเป็นคนจัดการสิ่งของของเค้าทุกอย่างได้คุณมีสิทธิอะไรมา

 

ไม่อณุญาติคะ”

 

 

 

หญิงสาวโชว์กระดาษแผ่นบางที่มีตราครุษอยู่ตรงกึ่งกลางหน้า อย่าถามว่าเธอไปได้มาได้อย่างไรอย่าลืมว่าเธอเป็น

 

ทนายเรื่องกฎหมายเธอไม่เป็นสองรองใครแน่ๆ และแล้วลายเซนที่ของชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่าเอไปเอามันมาจากไหนก็

 

ทำให้เธอขายห้องนั่นไปจนได้

 

 

“โธ่ๆนี้จนขนาดต้องขายห้องทิ้งเลยเหรอเนี่ย”

 

 

คู่ปรับตลอกการของเธอปรากฏตัวขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่เดินเข้ามาแขวะ

 

 

“ถ้าอย่างฉันจนอย่างเธอก็เตรียกินแกลบไปได้เลย”

 

 

เมื่อโดนสวนไปขนาดนั้นมีหรือที่พิมจะทนได้ กระทืบรองเท้าส้นสูงเสียงดังจนคนหันมามอง

 

 

“อี๋นังแก้ว ...อีนังเรยาดอกสีทอง”

 

 

 

 

พิมหันหน้าไปทางพนักงานที่ยืนอยู่ในเคาน์เตอร์แล้วสบถคำพูดสมัยพ่อขุนรามคำแหงออกมาโดยที่ไม่ให้หญิง

 

สาวได้ยิน แต่พนักงานที่ได้ยินอยู๔ถึงกับตาโต

 

 

“คุณคุณพูดจาไม่สุภาพเลยนะสวยซะเปล่า”

 

“นิททาหลับหลังนี้ถนักจังเลยนะคะ อยากเข้าไปนอนในคุกใช่ไหมห๊ะ”

 

“ทำไมเธอจะเอาฉันเข้าคุกรึไงห๊ะ ถ้าทำได้กฌทำฉันก็อยากจะรู้ว่าฉันจะเข้าไปในข้อหาอะไร”

 

 

คำพูดดูถูกเหยียดหยามพูดออกมาเสียนงดังฟังชัก คนรอบนอกได้แต่ยืนมองด้วยอาการตกตะลึงในคำพูด ผู้หญิง

 

คนหนึ่งกำลังเล่นสงครามน้ำลายอยู่ ในขณะเดียวกันผู้หญิงอีกหนึ่งคนกำลังใช้ความคิดเล่นสงครามประสาท

 

กลับไป พิมเธอคงไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับใคร

 

 

 

“คุณคะโทรแจ้งตำรวจมาที่นี้ด่วนคะ”

 

ไม่ทราบว่าให้แจ้งมาทำไมคะ”

 

“หน้าที่ของพนักงานมีแค่ทำตาม ไม่ใช่มาซักไซร้นะคะ”

 

 

คำพูดที่นิ่มนวลเป็นดังคมมีดทำให้พนักงานสาวต้องรีบโทรตามตำรวจมาที่นี้

 

 

“จะแจ้งมาจับฉันข้อหาอะไรไม่ทราบห๊ะ”

 

 

รอไม่นานหรอกพอตำรวจมาเธอก็จะได้รู้ไง ที่นี้ทำให้เก่งเหมือนปากพูดนะว่าไม่กลัว

 

 

สายตาหลายร้อยคู่ยังคงจับตามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยควงามอยากรู้อยากเห็นว่าพิมจะโดนจับได้อย่างไรในเมื่อ

 

เธอยังไม่ได้ทำอะไรหญิงสาวเลยแม้แต่ปลายเล็บ ไม่นานนักนายตำรวจก็เดินเข้ามา

 

 

“มีปัญหาอะไรกันเหรอครับ”

 

“ฉันจะแจ้งคงามกับผู้หญิงคนนี้ข้อหาหมิ่นประมาท”

 

“เรื่องราวเป็นยังไงกันครับ”

 

“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนะคะคุณตำรวจยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

 

“ด่าฉันว่าดอกสีทองนี้ยังมาบอกว่าไม่ได้ด่าเหรอ”

 

“เรื่องเล็กนิดเดียวเองนะครับคุณ ไม่น่าจะต้องถึงตำรวจเลย”

 

 

หญิงสาวแทบจะกระโดดฆ่านายตำรวจคนนั้น

 

 

“  คุณตำรวจคะ เธอคนนั้นด่าดิฉันว่าดอกลับหลัง ซึ้งศาลฎีกาเคยพิพากษาออกมาแล้วว่าการด่าลับหลังว่าดอก ศาล

 

ว่า...ดอกเจตนาคือดอกทองซึ่งหมายความว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี มักมากในกามารมณ์ สำส่อน นอนกับผู้ชายไม่เลือก

 

หน้า ฉันเป็นคนถูกโดนด่าคุณค่าจะลดลง จะถูกผู้อื่นดูหมิ่นเกลียดชัง เพราะฉะนั้นนี้ศาลจึงถือเป็นการหมิ่น

 

ประมาท แม้ว่าเป็นการด่าลับหลังมีบุคคลที่สามได้ยินคือคุณพนักงานคนนั้น นับว่าผิดฐานหมิ่นประมาทมีโทษ

 

ปรับไม่เกิน2หมื่น ติดคุกไม่เกิน1ปี ส่วนคุณตำรวจคิดว่าเรื่องนี้ไม่สมควรตามคุณตำรวจมา ดิฉันขอบอกไว้ก่อนว่า

 

คุณตำรวจทำผิดในฐานละเลยการปฏิบัติหน้าที่ในเวลาราชการ รึถ้าจะไม่รับแจ้งความ อยากให้เรื่องเล็กกลายไป

 

เป็นเรื่องใหญ่เราไปเจอกันในศาลได้นะคะ”

 

 

 

หญิงสาวร่ายยาวจนคนที่ฟังอยู่อึ้งแค่คำว่าดอกคำเดียวสสามารถทำให้คนติดคุกได้เลยเหรอเนี่ย...ที่นี้เวลาจะด่าใคร

 

ต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดีๆซะก่อนจะพูด หญิงสาวก็รู้ว่าเรื่องพวกนี้ที่จริงจะไม่ทำอะไรก็ได้แต่เห็นท่าทางกวนๆ

 

ของพิมแล้วก็อดไม่ได้ที่จะทำ

 

 

“คุณเป็นใครทำไมถึงทราบเรื่องพวกนี้ได้ แล้วรู้ได้ยังไงว่ามีกฏแบบนี้ออกมา”

 

“ฉันก็เป็นผู้หญิงธรรมดานี่หล่ะคะแต่มีอาชีพเป็นทนายความในสำนักการทนายแห่งชาติก็เท่านั้นเอง คุณตำรวจไม่

 

เชื่อก็ตามฉันไปที่ทำงานก็ได้นะคะ”

 

“คะครับงั้นคุณต้องการยังไงครับ”

 

“ปรับ2หมื่น แต่ว่าจำคุกแค่1อาทิตย์ก็พอคะ”

 

“โอเคได้ครับ”

 

“กรี๊ดดดดดดดดยัยแก้ว!!”

 

“เธอไม่กลัวไม่ใช่เหรอ หึงั้นฉันไปก่อนนะคะคุณตำรวจเมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยกรุณาโทรมาแจ้งฉันด้วยคะนี่

 

นามบัตร”

 

 

 

หญิงสาวพูดจบก็เดินออกไปเลยทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง แค่นี้เธอก็สะใจอย่างบอกไม่ถูก เธฮอยู่ของเธอดีก็ชอบมา

 

ยุ่งให้เจออย่างนี้ซะบ้างจะได้เข็ดหลาบ วันนี้เธอสร้างวีรกรรมไว้มากมายจริงๆทั้งบริจากหนังสือ ขายห้องชาย

 

หนุ่ม จับพิมเข้าตาราง...

 

 

“ฮัลโหล ยัยเฟย์เหรอฉันไปหาที่ร้านนะ”

 

(มาเลยฉันกำลังมือสังหารอยู่ )

 

“ทำไมหล่ะ”

 

(พอดีว่าลูกจ้างจำเป็นของฉันดื้อไล่เท่าไหร่ก็ไม่กลับบ้าน)

 

“อืมๆเดี๋ยวเจอกัน”

 

 

วางสายแล้วขับรถมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารของเฟย์

 

 

 

 

.................................................................................................................................

 

 

ขอโทษอีกครั้งคะที่หายไปนาน วันนี้มาเลยอัพยาวเลยคะ มันกร่อยมันไม่สนุกยังไงก็อย่าว่านะคะพอดีว่าข้อสอบ

 

 

ทำพิษชั่วคราวคะแฮ่ๆ^^มีใครอยากรู้ไหมว่าถ้าป๊ารู้ป๊าจะทำยังไงกับม๊า แล้วอยากรู้ไหมว่าม๊าจะสู้ป๊าได้รึเปล่า??(ขอโทาคะที่ลงซ้ำเนตมันเอ๋ออ่าไรเตอร์เลยมาตัดให้กลายเป็นสองตอนเนอะไม่งงใช่ไหมคะแฮ่ๆ)

 

 

อยากอ่านต่ออีกก็เม้นๆโหวดๆนะคะแล้วจะมาอัพต่อคะ

 

 

รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา