Love Forever ชาติไหนก็รักเธอ

ทบทวนตัวละครก่อนอ่านนนน

ภาณุ = ป๊อปปี้              ปลายฟ้า = ฟาง

ธานนท์ = โทโมะ          กอหญ้า = แก้ว

ดนัย = เขื่อน               ม่านแก้ว = เฟย์

รินลดา = จินนี่              ภาพร = พิม

กานดา = ขนมจีน           นิภพ = จองเบ

ริสา = หวาย

 

 

 

 

ตอนที่ 11

 

 

[Paifah talk]

 

“พี่!! บอกมาเดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ถึงไปเป็นแฟนกับคุณภาณุได้!”ตอนนี้ทุกคนมาอยู่ในห้องพักฉันกับม่านแก้วหมดเลย ทั้งคุณภาณุ คุณดนัย คุณธานนท์ คุณกอหญ้า คุณกานดา และแน่นอน น้องฉันด้วย ไม่ต้องสงสัยนะว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันกับคุณภาณุกำลังถูกสอบสวน!

 

“คุณฟ้าครับ! ไอ้ณุเพื่อนผมมันป้ายยาอะไรใส่คุณฟ้ารึเปล่า ทำไมคุณฟ้าถึงไปเป็นแฟนกับมันนนนน!! T0T”นั้นความคิดเหรอค่ะคุณดนัย - -

 

“มันฉุกเฉินน่ะคะคุณดนัย ^^;  เอ่อ . . . ให้คุณณุเค้าเล่าให้ฟังดีกว่านะ”ฉันรีบโยนไปให้คุณภาณุทันที

 

“บอกมาเดี๋ยวนี้นะคุณภาณุ!! ฉันตั้งการคำตอบ!”น้องฉันกำลังเดือดได้ที่เลย = = คุณภาณุหน้าถอดสีนิดหน่อย สงสัยจะกลัวน้องฉัน แหะๆ

 

“อืมมมมมม งั้นฟังให้ดีๆนะ คือ . . . . . .”หลังจากนั้นเค้าก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง สีหน้าทุกคนเริ่มเปลี่ยนไป จากที่ดูจะตกใจก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด พอเล่าจบก็เงียบทั้งห้อง

 

“. . . . . . . .”เอ้า! ไม่คิดจะพูดอะไรกันเลยหรอ?!

 

“แล้วมันจะได้ผลเหรอค่ะ?”คุณกอหญ้าที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น

 

“มันก็ต้องลองดูคะ ดีกว่าไม่ทำอะไรแล้วให้ผู้ใหญ่เค้ามาจับคู่ให้แบบนี้”ใช่ๆ ฉันเห็นด้วยกับคุณกานดา

 

“ยังไงผมก็ขอให้ทุกคนช่วยเล่นละครหน่อยก็แล้วกัน คุณม่านแก้วคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยครับ?”ตอนนี้น้องฉันคิ้วขมวดไปแล้ว คิดหนักล่ะสิท่า

 

“. . . . . ก็ได้ แต่อย่าทำพี่ฉันเดือดร้อน ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”มีน้องโหดก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ -..-

 

“นี่ก็ดึกมากแล้ว แยกย้ายกันไปนอนเถอะครับ พรุ่งนี้จะได้ทำงานต่อ”คุณธานนท์พูดขึ้นก่อนจะบอกลาทุกคนแล้วเดินออกไป ตามด้วยคุณกอหญ้าและคุณกานดา

 

“ไอ้ณุ ทำไมแกไม่บอกฉันตั้งแต่แรก ฉันงอนแกแล้ว! เชอะ! -3-”คุณดนัยสะบัดหน้าแล้วเดินออกไป . . . เริ่มงงแล้วสิฉัน???

 

“หึๆ งั้นผมไปก่อนนะครับ . . . ฝันดีนะครับคุณฟ้า :)”ฉันไม่พูดแค่ยิ้มตอบ ก็มันเขินอ่า >////<

 

“เห็นพี่ฟ้าคนเดียวรึไง ม่านแก้วนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้แท้ๆ -____-”

 

“5555 เอาเถอะ เดี๋ยวพี่บอกฝันดีให้ก็ได้ ;D”

 

“ว่าแต่พี่คิดดีแล้วใช่มั้ย ที่จะช่วยคุณภาณุอ่ะ?”

 

“ก็ . . ไม่รู้สิ แต่ยังไงก็ทำให้เต็มที่แหละกัน”

 

“อืมๆ ม่านแก้วเคารพในการตัดสินใจของพี่นะ”

 

“จ้าาา พี่รู้ เราไปอาบน้ำเถอะ ตากแดดมาทั้งวันแล้ว”น้องฉันทำตามอย่างว่าไง สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ เฮ้อออออ แล้วฉันจะทำได้อย่างที่พูดมั้ยนะ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

. . . หลายวันผ่านไป

   การทำงานผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ ตอนนี้ฉันกลับมาอยู่ที่กรุงเทพแล้ว ทุกครั้งที่ฉันมาบริษัทของคุณณุ ทุกคนที่รู้เรื่องนี้ก็เล่นตามบทบาท จนฉันได้ยินว่ามาเรื่องนี้ถึงหูแม่คุณณุซะแล้ว

 

“คุณแน่ใจเหรอค่ะ?”วันนี้เขาพาฉันมาเจอคุณแม่ คุณณุเล่าว่าหลังจากที่ท่านรู้เรื่องนี้ ท่านไม่ยอมทานอะไรเลย แถมเวลาเจอหน้าคุณณุก็ตวาดใส่อีก

 

“คุณฟ้าเชื่อใจผมนะ :)”เขาจับมือฉันที่กำลังสั่นเพราะกลัว บางครั้งมันก็ดูน่าอายนะ ที่เขาพูดพร้อมกับส่งสายตามาให้ฉัน ซึ่งบางทีฉันก็เดาไม่ออกว่าเขาต้องการสื่ออะไร แต่มันกลับทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

 

“ . . . ”เราเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็ต้องรับมือกับมันให้ได้!

 

 

[Panu talk]

   วันนี้ผมพาคุณฟ้ามาเจอแม่ผม หลังจากที่ท่านรู้เรื่อง(หลอกๆ)ของเราสองคน ท่านก็แสดงอาการเหมือนคนที่ไม่ได้ป่วยจนผมเริ่มสงสัย แต่ก็คงจะขัดอะไรไม่ได้

 

“คุณแม่ครับ นี่ฟ้า แฟนของผม”ท่านดูจะไม่ชอบฟ้าเอาเสียเลย หึ! ก็จับคู่ผมกับน้องดาไว้แล้วนิ

 

“สะ สวัสดีค่ะคุณแม่”

 

“ใครแม่หล่อนมิทราบ!”

 

“คุณแม่ครับ ให้เกียรติแฟนผมด้วย”

 

“แต่ฉันเป็นแม่แกนะ!”ผมหันไปมองหน้าคุณฟ้า หน้าเธอซีดอย่างเห็นได้ชัด

 

“คุณๆ พอเถอะ เด็กมันกลัว คุณเห็นมั้ย?!”

 

“คุณมาเกี่ยวอะไรด้วย!”เอิ่ม . . พ่อผมจะช่วยห้ามน่ะครับ แต่ก็โดนสวนกลับไปซะแล้ว  -______-

 

“งั้นฟ้าขอตัวกลับก่อนนะค่ะ”เธอหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็ว มาถึงขั้นนี้แล้วจะกลับง่ายๆหรอครับคุณฟ้า

 

“ทำไมล่ะครับที่รัก อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่ทานข้าวกับผมดีกว่าผมหิ๊ววววว หิว!”ในเมื่อต้นหญ้าอย่างเธอกำลังจะถูกต้นไม้ใหญ่อย่างแม่ผมดูถูก ลมอย่างผมก็ต้องช่วยให้เธอค่อยๆปรับตัว เดี๋ยวต้นไม้ใหญ่ก็หยุดเองแหละ ^^

 

“คุณภาณุ คุณเล่นอะไรของคุณเนี่ย?”เธอกระซิบถามผมเบาๆ แต่ผมไม่ตอบ

 

“ภาณุ! วันนี้หนูดาจะมาทานข้าวด้วย เพราะฉะนั้นพาคนนอกออกไป!”

 

“ใครคนนอกครับ? ถ้าคุณแม่หมายถึงที่รักของผม เธอคือแฟนผม คุณฟ้าคือคนในครอบครัวของเรา ที่รัก เราไปเดินเล่นกันดีกว่า”ผมพูดตัดบทแล้วรีบสะกิดคุณฟ้าให้เดินออกมาเพราะไม่อยากทะเลาะกับคุณแม่ แต่จะว่าไปประโยคที่ผมพูดเมื่อกี้ พูดเองก็เขินเองนะ -///-

 

“ตาณุ! กลับมาเดี๋ยวนี้ ภาณุ! อ๊ายยยยยยยย!!!”

 

“จะร้องทำไมหะคุณ! เด็กเขารักกันก็ปล่อยเขาไปสิ”

 

“แต่ฉันไม่ชอบ! ฮึ่ย!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณณุพูดอะไรไม่ปรึกษาฟ้าเลยนะค่ะ ฟ้าตกใจแทบแย่ -*-”หลังจากแยกตัวออกมาได้ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

“แหะๆ ผมไม่อยากให้บรรยากาศมันแย่ไปมากกว่านี้ คุณฟ้าก็ดูสิ เข้าบ้านไม่ถึงห้านาทีก็โดนคุณแม่จิกไปแล้ว”

 

“มันก็จริงอย่างที่คุณณุพูดนะค่ะ . . . แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี?”

 

“เฮ้อ ~ ผมก็ยังไม่รู้เลย ถ้าให้คุณแม่ผมพูดประชดประชัน ดูถูกคุณฟ้าแบบนี้ตลอดก็คงจะไม่ได้”

 

“งั้นฟ้าก็ต้องพิสูจน์ให้คุณแม่คุณณุได้เห็นสิค่ะ?”

 

“ผมว่าอย่าเพิ่งคิดเลยครับ นั้น! . . น้องดามาพอดีเลย”เห็นรถคันสวยเลี้ยวเข้ามาพอดี จึงรีบนัดแนะบททันที

 

“งั้นเล่นตามบทเลยนะค่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

บรรยากาศการรับประทานอาหารดูจะดีความสุขดี จะมีก็แต่คุณหญิงของบ้านที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่คนเดียว

 

“ที่รัก ทานเนื้อปลาเยอะๆนะ เป็นห่วง”

 

“ขอบคุณคะ ^^”

 

“แหม! คู่นี้หวานกันจังเลยนะค่ะ ดาอิจฉาจัง ><”โชว์ความหวานจนผู้รู้เห็นอินไปกับบท คุณชายนั่งยิ้มอย่างมีความสุข ส่วนคุณหญิงก็เริ่มลุกเป็นไฟ

 

“หนูดา!”

 

“คุณ! เสียมารยาทจริงๆเลย พวกเรากำลังทานข้าวกันอยู่นะ มาขึ้นเสียงได้ยังไง”เมื่อมีโอกาสก็โต้กลับบ้าง คุณหญิงไม่สามารถตอบโต้ผู้เป็นสามีได้เพราะติดว่ามีกานดาอยู่ด้วย ได้แต่กัดฟันพร้อมส่งสายตาอาฆาตไปให้อย่างไม่ลดละ

 

 

'ได้ทีนี้เอาใหญ่เลยนะไอ้แก่! - -+’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมวันนี้คนไข้เยอะจังเลย”สาวลักยิ้มบ่นออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ตั้งแต่เช้ายันบ่ายเธอยังไม่ได้พักเลย ข้าวเช้าที่เธอทานก็คงจะหมดไปพร้อมกับการเดินเข้าออกห้องตรวจแล้วล่ะ

 

“เหนื่อยละสิม่านแก้ว :)”หมอริสาเดินเข้ามาทักอย่างอารมณ์ดี หลังจากเธอตรวจคนไข้คนสุดท้ายของวันเสร็จแล้ว

 

“แน่สิคะหมอ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้พักเลย -3-”

 

“หญิงแกร่งอย่างม่านแก้วเหนื่อยเป็นด้วยเหรอเนี่ย?”

 

“หมอริสาคะ! -*-”

 

“555 พูดเล่นน่า นี่ก็จะบ่ายสองแล้ว เรายังไม่ได้ทานข้าวเลยนิ?”

 

“ใช่ค่ะหมอ! เราไปหาอะไรลงท้องกันดีกว่า *0*”พูดถึงของกินก็ตาลุกวาวทันที เมื่อจะลืมไปเลยว่างานยังไม่เสร็จ

 

“แต่หมอได้ยินว่าเธอเข้าเวรแทนเพื่อนไม่ใช่เหรอม่านแก้ว?”

 

“ห๊ะ? เข้าเวร . . . จริงด้วย! ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย !! >[]<”นิ่งไปกับคำพูดของหมอริสา และสุดท้ายเธอก็คงยังไม่ได้ไปทานข้าวอยู่ดี - -

 

“งั้นหมอไปก่อนนะ นัดเพื่อนไว้ . . อ่อ โชคดีนะม่านแก้ว ^o^”

 

“เหมือนหมอจะรักม่านแก้วมากเลย TT”สงสัยวันนี้เธอจะต้องเป็นลมตายก่อนแน่ การงานต้องเดินหน้าแต่ไม่มีอาหารตกถึงท้อง แล้วมันจะไหวเหรอ? กองทัพต้องเดินด้วยท้องสิ๊!!

 

“บ่นถึงผมอยู่หรอครับคนสวยยยยย ~”หลังจากคุณหมอเดินลับสายตาไปเพียงไม่กี่วินาทีก็มีชายหนุ่มมาปรากฏอยู่ตรงหน้า และมักจะเป็นแบบนี้ในช่วงเวลาเกือบบ่ายสองของทุกวัน

 

“ใครบ่นถึงนายกัน! แล้วนี่มาทำไมทุกวี่ทุกวัน งานการไม่มีทำรึไง”

 

“แหมๆๆๆ! คิดถึงผมอยู่ก็บอกมาเถอะครับคุณม่านแก้ว”

 

“นายกบหลงตัวเอง!”เป็นที่รู้กันดีว่าตอนนี้ชายหนุ่มอย่างคุณดนัยกำลังตามตื้อตามจีบสาวแซ่บอย่างม่านแก้วอยู่ มาได้ทุกวันจนเป็นมิตรกับทั้งคนไข้และพยาบาลคนอื่นๆ ถึงเธอจะไล่ยังไงก็ไม่ยอมไป เป็นแบบนี้ตั้งแต่กลับมาจากเชียงราย

 

“เอาล่ะๆ ผมโดนคุณพูดแบบนี้ทุกวันจนผมชินและ ผมรู้นะว่าวันนี้คุณยังไม่ได้ทานข้าว”

 

“แล้วทำไม?!”

 

“ผมก็มาเป็นพนักงานส่งเสบียงของคุณไงคนสวย มีหลายอย่างเลยนะ มาทานสิครับ!”

 

“แล้วนายรู้ได้ไง”ถามไปอย่างนั้น แต่ก็รีบสาวเท้าไปดูอาหารที่เขาซื้อมาอย่างสนใจ

 

“ผมมีสายของผม อ่ะๆๆ งงละสิ ก็คนที่เพิ่งบอกลาคุณนั้นแหละครับ”

 

‘อ๋อ . . ที่แท้หมอริสาเป็นสายให้นายกบนี่น่ะเหรอ!!’

 

“ไม่ต้องไปโทษหมอเค้าหรอกครับ คนสวยรีบทานดีกว่า จะได้ไปทำงานต่อ”สงสัยเขาจะพูดช้าไปหน่อย ตอนนี้เธอจัดการเทแกงเขียวหวานไก่ของโปรดลงถ้วยเรียบร้อยแล้ววว

 

“นายมีอะไรก็ไปทำเถอะ”

 

“อ้าววว! ทำไมไล่ผมอย่างนี้ล่ะ -3-”

 

“ฉันรำคาญ -0-”

 

“ตรงดีจัง = =”เขาเดินหายไปสักพัก เธอคิดว่าเขาคงจะกลับไปแล้ว รู้สึกโล่งนิดหน่อย แต่ความจริงแล้ว . . . ไม่ใช่?!

 

“สวัสดีทุกท่านที่มาใช้บริการที่โรงพยาบาลนะครับบบบบบบบ วันนี้นายกบของคุณม่านแก้วมาสร้างรอยยิ้มให้กับทุกท่าน วันใครอยากให้นายกบคนนี้ทำอะไรบอกมาได้เลยครับ!”

 

“เฮ้ยยยย! นายกบเป็นบ้ารึไง!?!”กำลังทานของโปรดอย่างอร่อย จู่ๆก็ได้ยินสร้างคุ้นหูดังมาจากห้องประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล

 

“อะๆ วันนี้มีคนอยากให้นายกบเต้นให้ดู ยากพอดู งั้นเพลงมา!!”เจ้าหน้าที่ก็เหมือนจะรู้เห็น เปิดเพลงให้เขาเต้นอย่างสนุก สร้างรอยยิ้มให้กับผู้เฒ่าผู้แก่และเด็กที่รอตรวจอยู่เป็นอย่างมาก ต่างคนต่างพากันมาไทยมุ่ง พยาบาลสาวสวยที่เพิ่งจะทานข้าวและล้างจานเสร็จ รีบวิ่งมาดูด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

       แต่ที่เธอเห็นกลับไม่ใช่ เขาดูมีความสุขที่ได้ทำให้คนอื่นยิ้มและคนอื่นๆก็ดูมีความสุขเช่นกัน เธอไม่คิดว่าคนที่ดูเจ้าชู้ ขี้เล่น ไม่ค่อยจะจริงจังกับอะไร จะมีมุมแบบนี้ด้วย

 

“นายเป็นคนยังไงกันแน่นะ นายกบ ....”ยืนมองที่ต้นเสาด้านข้างแล้วยิ้มเล็กน้อย ตอนนี้เธอเริ่มเดานิสัยของเขาไม่ถูกแล้วสิ

 

‘คนเรานี่ . . . ดูแค่ภายนอกอย่างเดียวไม่ได้จริงๆด้วย’

     

       หลังจากหมดเวลางานแล้ว เธอก็รีบเก็บของเตรียมจะกลับบ้านเพราะกลัวพี่สาวจะเป็นห่วง แต่สายตาก็ดันไปสะดุดกับผู้ชายที่นอนหลับอยู่ตรงเก้าอี้ สงสัยจะเหนื่อย . . .

 

“นายกบ นายกบ! คุณดนัย! ตื่นได้แล้ว มานอนอะไรตรงนี้!”พูดเอ็ดเบาๆพอให้เขารู้สึกตัว

 

“อืออออ . . คะ คุณม่านแก้ว! เอ่อ เลิกแล้วเหรอครับ?”

 

“คะ หมดเวลางานฉันแล้ว ว่าแต่นายเถอะ ทำไมถึงไม่กลับสักที นี้จะหกโมงเย็นแล้วนะ”

 

“ผมก็รอคุณไงคนสวย :D”

 

“มารอทำไม ไม่จำเป็นอ่ะ”

 

“เถอะน๊า! คุณจะกลับแล้วใช่มั้ย? งั้นผมไปส่งนะ”

 

“ไม่ต้องๆๆๆ! ฉันกลับเองได้”

 

“คุณม่านแก้วครับบบบบ มันจะมืดแล้ว อันตรายนะครับ พี่สาวคุณยิ่งเป็นห่วงคุณอยู่ เกิดคุณถูกฉุดขึ้นมาทำยังไงล่ะ”

 

“นายแช่งฉันรึเปล่าเนี่ย!”

 

“ไม่ใช่ๆ! ok เอาเป็นว่าคุณม่านแก้วเชื่อนายดนัยคนนี้เถอะ!”ถึงแม้ว่าเธอจะหาข้ออ้างยังไงก็คงจะสู้เหตุผลของเขาไม่ได้ ก็ดูสิ! พูดซะเธอกลัวเลย - -

 

 -บนรถ-

“นี่ๆ เอ่อ . . วันนี้นายทำฉันตกใจมากรู้มั้ย ฉันไม่คิดว่านายจะทำแบบนี้”

 

“ตกใจทำไมล่ะครับ?”

 

“ก็ฉันไม่คิดว่านายจะ เต้นเป็น?!”

 

“ผมชอบแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่คุณพ่อผมท่านไม่ค่อยสนับสนุนเท่าไร”

 

“ดูนายจะเก็บกดนะ?”

 

“. . . . . . . . . . . . .”

 

“อ่ะๆ ฉันขอโทษแล้วกันที่พูดถูกจุดนาย”เป็นเวลาเดียวกับที่เขาขับรถมาถึงบ้านของหญิงสาว เธอลงจากรถแต่ก็ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณ

 

“ขอบคุณนะที่มาส่ง แล้วก็ . . . ที่โรงพยาบาลด้วย”

 

“ไม่เป็นไรครับ นายกบของคุณม่านแก้วว่างตลอด!”

 

“เหอะ ฉันเดานายไม่ถูกจริงๆ”

 

“คนอย่างผมมีอะไรที่คุณยังไม่รู้อีกเยอะ ไปก่อนนะครับคุณม่านแก้วคนสวย :)”หลังจากที่เขาขับรถออกไปได้สุดสายตา เธอก็คงยังไม่เข้าบ้าน ยังคิดถึงแต่เรื่องของเขาอยู่

 

“หึ . . . สักวันฉันคงปล่อยใจไปให้นายแน่ๆ นายกบ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-หึ . . . สักวันฉันคงปล่อยใจไปให้นายแน่ๆ นายกบ-

-Mankaew-

 

 

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

กลับมาอัพในรอบหลายปี(?) ยังมีคนรออยู่มั้ยเนี่ย T^T

ใกล้สอบแล้ว แฟงขอให้ทุกคนโชคดี สอบผ่าน ได้คะแนนเยอะๆทุกวิชา

คิดสิ่งใดขอให้สมปราถนาในทุกเรื่อง หวังว่าจะชอบตอนนี้กันนะค่ะ . . . ♥